شایع ترین اختلالات گفتاری

اختلالات گفتاری بر توانایی فرد در تولید صداهایی که کلمات را ایجاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند، تأثیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذارد. بررسی ها نشان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد که 7.7 درصد از کودکان آمریکایی با مشکلات ناشی از اختلالات گفتاری دست و پنجه نرم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. انواع اختلالات گفتار شامل لکنت زبان، آپراکسی و دیزآرتری است. علل احتمالی آنها شامل ضعف عضلات، آسیب های مغزی، بیماری های دژنراتیو، اوتیسم و ​​کم شنوایی هستند. اختلالات گفتار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند بر عزت نفس و کیفیت زندگی افراد تأثیر بگذارد. با این حال، گفتار درمانی، تمرینات تنفسی و گاهی اوقات داروهای ضد اضطراب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانند به بهبود گفتار و کاهش علائم کمک کنند.

انواع اختلالات گفتاری را بشناسید.

اختلالات گفتاری معمولاً در اوایل کودکی آشکار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، زیرا کودکان شروع به صحبت کردن و یادگیری زبان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. در حالی که بسیاری از کودکان در ابتدا با صداها و کلمات خاص مشکل دارند، اکثر آنها تا پنج سالگی به راحتی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانند صحبت کنند. با این حال، برخی از اختلالات گفتاری همچنان ادامه دارد. تقریباً 5 درصد از کودکان سه تا 17 ساله در ایالات متحده اختلالات گفتاری را تجربه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند.

انواع مختلفی از اختلالات گفتاری وجود دارد، از جمله:

اختلال ناهماهنگی

اختلالات گفتاری که جریان گفتار را از بین می‌برند، ناهماهنگی نامیده می‌شوند. لکنت رایج ترین شکل ناهماهنگی است، اما انواع دیگری نیز وجود دارد.

برخی از خصوصیات هماهنگی ها عبارتند از:

• جایگزین کردن کلمات
• اضافه کردن صداها یا کلمات اضافی به جملات
• تردید هنگام صحبت کردن (مثلاً: مکث طولانی هنگام فکر کردن)
• مکث در اواسط گفتار (به عنوان مثال: توقف ناگهانی در اواسط گفتار، به دلیل عدم جریان هوا، عدم خروج صدا، منجر به مکث شدید)
• تکرار عبارات، کلمات یا صداهای خاص بعد از سن 4 سالگی (به عنوان مثال: “O … پرتقال”، “من دوست دارم … آب پرتقال را دوست دارم”، “من می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهم … من آب پرتقال می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهم).

علاوه بر این، فردی که مبتلا به اختلال ناهماهنگی است ممکن است علائم زیر را هنگام صحبت کردن نیز تجربه کند:

• تنش و فشار صوتی
• تکان دادن سر
• چشمک زدن
• لرزش لب

علل اختلال ناهماهنگی

افراد مبتلا به ناهماهنگی در مناطقی از مغز که پردازش زبان را کنترل  و گفتار را هماهنگ می‌کنند، تفاوت‌های عصبی دارند، که ممکن است ناشی از موارد زیر باشد:

• عوامل ژنتیکی
• ضربه یا عفونت به مغز
• عوامل استرس زای محیطی که باعث اضطراب یا ناراحتی عاطفی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند.
• شرایط عصبی رشدی مانند اختلال کم توجهی بیش فعالی (ADHD)

خطاهای بیانی

اختلالات بیانی زمانی رخ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد که فرد در قرار دادن زبان خود در موقعیت صحیح برای ایجاد صداهای گفتاری خاص مشکل داشته باشد. برخی از ویژگی های اختلالات بیانی عبارتند از:

• جایگزینی یک صدا با صدای دیگر . مردم معمولاً با صداهای «ر» و «ل» مشکل دارند.
• حذف صداها یا افزودن صداها (به عنوان مثال: گفتن “pinanio” به جای piano
• از دست دادن شنوایی، زیرا شنیدن نادرست صداها می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند بر توانایی فرد در بازتولید صدا تأثیر بگذارد.

خطاهای بیانی ممکن است ناشی از موارد زیر باشد:

• عوامل ژنتیکی، زیرا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند تا حدودی جنبه ژنتیکی داشته باشند.
• تغییرات در استخوان ها یا ماهیچه های مورد نیاز برای گفتار، از جمله شکاف کام (سوراخ در سقف دهان) و مشکلات دندان
• آسیب به اعصاب یا بخش‌هایی از مغز که گفتار را هماهنگ می‌کنند، به‌عنوان مثال در اثر بیماری‌هایی مانند فلج مغزی ایجاد می‌شود.

آنکیلوگلوسیا

آنکیلوگلوسیا، که به عنوان زبان کشی نیز شناخته می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، وضعیتی است که در آن زبان فرد به پایین دهان او چسبیده است. این می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند حرکت زبان را محدود کند.

Ankyloglossia با دشواری در تلفظ صداهای “d” “n” “s” “t” “th” و “z” مشخص می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود که به زبان فرد نیاز دارد تا سقف دهان یا دندان های بالایی خود را لمس کند. در هنگام تلفظ این صداها ممکن است زبان توانایی رسیدن به سقف دهان را نداشته باشد. به غیر از اختلالات گفتاری، افراد مبتلا به انکیلوگلوسیا ممکن است علائم دیگری را نیز در نتیجه گره زدن زبان تجربه کنند. این علائم عبارتند از:

• درد فک
• تنفس دهانی
• مشکل در بلع
• مشکل شیردهی در نوزادان
• توانایی محدود برای حرکت دادن زبان از یک طرف به طرف دیگر یا بیرون آوردن آن
• مشکل در فعالیت هایی مانند نواختن سازهای بادی، لیسیدن بستنی یا بوسیدن

Ankyloglossia یک بیماری مادرزادی است، به این معنی که از بدو تولد وجود دارد. بافتی که به نام فرنولوم زبانی شناخته می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، زبان را به قاعده دهان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌چسباند. افراد مبتلا به انکیلوگلوسیا فرنولوم زبانی کوتاه تری دارند یا بیشتر از سایر افراد در امتداد زبان آنها چسبیده است.

آپراکسی گفتار (AOS)

آپراکسی گفتار (AOS) زمانی که مسیر عصبی بین مغز و عملکرد گفتاری فرد (عضلات گفتاری) از بین برود یا مبهم باشد، رخ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد. در این شرایط فرد می‌داند چه می‌خواهد بگوید یا حتی می‌تواند آنچه را که می‌خواهد بگوید روی کاغذ بنویسد اما با این حال مغز قادر به ارسال پیام‌های صحیح نیست تا ماهیچه‌های گفتاری بتوانند آنچه را که می‌خواهند بیان کنند. انواع AOS از نظر شدت ممکن است متفاوت بوده و حتی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند ناشی از آسیب مغزی مانند سکته مغزی باشند.

با این حال، جامعه علمی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌و پزشکی قادر به تشخیص آسیب مغزی در کودکانی که با این اختلال متولد می‌شوند، نبوده است. برهمین اساس علل AOS در دوران کودکی تا حدودی ناشناخته است. اما به نظر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسد در بروز این وضعیت تا حدودی یک پیوند ژنتیکی وجود داشته باشد.

تشخیص موارد خفیف ممکن است سخت تر باشد، به خصوص در کودکانی که ممکن است چندین اختلال گفتاری ناشناخته وجود داشته باشد. علائم نوع خفیف AOS با طیفی از اختلالات گفتاری مختلف مشترک است و شامل تلفظ نادرست کلمات و بی نظمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ در لحن، ریتم است.

لکنت زبان

لکنت زبان آنقدر رایج است که همه به راحتی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانند آن را تشخیص دهند. هر فردی احتمالا حداقل یک بار در زندگی خود لحظاتی از لکنت زبان را داشته است. مؤسسه ملی ناشنوایی و سایر اختلالات ارتباطی، تخمین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زند که سه میلیون آمریکایی لکنت دارند و گزارش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد که از 10 درصد کودکانی که لکنت دارند، سه چهارم آنها این وضعیت ادامه پیدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. لکنت زبان در مواقعی که کودک شروع به یادگیری صبحت کردن می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند، تشخیص داده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. البته ممکن است بعداً در دوران کودکی ظاهر شود. به ندرت در بزرگسالان ایجاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.

لکنت زبان تنها زمانی مشکل ساز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود که بر فعالیت های روزانه فرد تأثیر بگذارد یا باعث نگرانی والدین یا کودکی شود که از آن رنج می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌برد. در برخی افراد، لکنت در اثر برخی رویدادها مانند صحبت کردن با تلفن ایجاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. هنگامی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌که لکنت زبان زندگی روزمره فرد را تحت تاثیر قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد، به یک اختلالات گفتاری تبدیل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود که نیاز به درمان و مراجعه به گفتار درمان دارد.

به نظر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسد یک ارتباط با سابقه خانوادگی وجود دارد که نشان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد این وضعیت تا حدودی ژنتیکی است. نظریه دیگر این است که لکنت نوعی تیک غیر ارادی یا نیمه ارادی است. به نظر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسد عوامل مختلفی در بروز این وضعیت دخیل هستند.

دیزآرتری

دیزآرتری نشانه آسیب عصبی یا عضلانی است. این وضعیت به صورت گفتار نامفهوم، آهسته، محدودیت زبان، حرکات غیرعادی فک یا لب، ریتم و زیر و بم غیر طبیعی هنگام صحبت کردن، تغییر در کیفیت صدا، مشکل در بیان، تکلم سخت و سایر علائم تشخیص داده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. این بیماری در اثر آسیب عضلانی یا آسیب عصبی به عضلات درگیر در فرآیند صحبت کردن مانند دیافراگم، لب‌ها، زبان و تارهای صوتی ایجاد می‌شود.

از آنجایی که این یک علامت آسیب عصبی و یا عضلانی است، می‌تواند علل مختلفی داشته باشد که افراد در هر سنی را تحت تاثیر قرار می‌دهند. این وضعیت حتی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند در طول رشد در رحم یا اندکی پس از تولد در نتیجه شرایطی مانند دیستروفی عضلانی و فلج مغزی شروع شود. در بزرگسالان برخی از شایع ترین علل دیزآرتری سکته مغزی، تومورها و ام اس هستند.

دیزآرتری وضعیتی است که در آن افراد به دلیل آسیب مغزی، اعصاب یا اندام ها نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانند عضلات مورد نیاز برای گفتار را کنترل کنند. دیزارتری با موارد زیر مشخص می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود:

• گفتار نامفهوم، متلاطم یا روباتیک
• گفتار سریع، آهسته یا نرم
• صدای تنفسی، خشن یا بینی

علاوه بر این، فرد مبتلا به دیس آرتری ممکن است علائم دیگری مانند مشکل در بلع و ناتوانی در حرکت آسان زبان، لب ها یا فک خود داشته باشد.

دیزآرتری در اثر فلج یا ضعف عضلات گفتار ایجاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. علل آن به نوع دیس آرتری که فرد دارد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند متفاوت باشد:

دیزآرتری مرکزی

این وضعیت در اثر آسیب مغزی ایجاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. ممکن است نتیجه بیماری های عصبی عضلانی مانند فلج مغزی، بیماری هانتینگتون، مولتیپل اسکلروزیس، دیستروفی عضلانی، بیماری هانتینگتون، بیماری پارکینسون یا بیماری لو گریگ باشد. دیزآرتری مرکزی همچنین ممکن است در اثر آسیب‌ها یا بیماری‌هایی که به مغز آسیب می‌رسانند، مانند زوال عقل، سکته مغزی، تومور مغزی یا آسیب مغزی تروماتیک ایجاد شود.

دیزآرتری محیطی

در اثر آسیب به اندام های درگیر در گفتار ایجاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. ممکن است به دلیل مشکلات ساختاری مادرزادی، ضربه به دهان یا صورت، یا جراحی روی زبان، دهان، سر، گردن یا جعبه صدا ایجاد شود.

دیسفونی اسپاسمودیک

دیسفونی اسپاسمودیک (SD) یک اختلال مزمن طولانی مدت است که بر صدا تأثیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذارد. در این شرایط هنگامی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌که فرد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد صحبت کند، اسپاسم تارهای صوتی ممکن است منجر به صدای غیرعادی شود که می‌توان آن را لرزان، خشن، ناله، سفت یا لرزان توصیف کرد.

این وضعیت اغلب در بزرگسالان تشخیص داده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود که اولین علائم آن معمولاً در سنین 30 تا 50 سالگی رخ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد. این بیماری می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند ناشی از موارد زیادی مانند تغییرات سیستم عصبی و اختلالات تون عضلانی باشد که عمدتاً به افزایش سن ربط دارد.

تشخیص اسپاسم تارهای صوتی به عنوان علت اصلی لرزش صدا کار دشواری است، بنابراین بهتر است در صورت بروز علائم به یک متخصص گوش، حلق و بینی (متخصص گوش و حلق و بینی) و یک متخصص مغز و اعصاب مراجعه کنید.

لالی انتخابی

لالی انتخابی زمانی رخ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد که یک فرد در برخی یا بیشتر موقعیت ها صحبت نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند، در حالی که فرد از نظر فیزیکی توانایی صحبت کردن را دارد. این وضعیت بیشتر اوقات در کودکان رخ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد.

لالی انتخابی با روانشناسی مرتبط است. این بیماری در کودکانی که بسیار خجالتی هستند، دارای اختلال اضطرابی هستند، یا دوره‌ای از کناره‌گیری اجتماعی یا انزوا را سپری می‌کنند، ظاهر می‌شود. این عوامل روانشناختی منشأ خاص خود را دارند و باید از طریق مشاوره یا مراجعه به روانشناس کودک درمان شود.

آفازی

موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی تخمین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زند که یک میلیون آمریکایی به نوعی آفازی مبتلا هستند. آفازی یک اختلال ارتباطی است که در اثر آسیب به توانایی های زبانی مغز ایجاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. تفاوت آفازی با آپراکسی گفتار و دیس آرتری این است که آفازی فقط به مرکز گفتار و زبان مغز مربوط می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.

به این ترتیب هر کسی ممکن است از آفازی رنج ببرد، زیرا آسیب مغزی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند توسط عوامل زیادی ایجاد شود. با این حال، این وضعیت به احتمال زیاد در بزرگسالان، به ویژه آنهایی که سکته کرده اند، تشخیص داده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. سایر علل شایع آفازی شامل تومورهای مغزی، آسیب های مغزی تروماتیک و بیماری های دژنراتیو مغز هستند. علاوه بر متخصصان مغز و اعصاب، آسیب شناسان زبان گفتار نیز نقش مهمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ در تشخیص آفازی دارند.

آپراکسی

آپراکسی که با نام‌های دیسپراکسی، آپراکسی کلامی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌یا آپراکسی گفتار نیز شناخته می‌شود، یک بیماری عصبی است که می‌تواند باعث شود فرد در حرکت دادن ماهیچه‌های مورد نیاز برای ایجاد صدا یا کلمات دچار مشکل شود. مغز شخص می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داند که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد چه بگوید، اما قادر به برنامه ریزی و ترتیب کلمات بر اساس آن نیست.

برخی از علائم آپراکسی عبارتند از:

صداهای تحریف کننده: ممکن است فرد در تلفظ برخی صداها، به ویژه مصوت ها مشکل داشته باشد، زیرا ممکن است نتواند زبان یا فک خود را به روشی که برای تولید صدای مناسب لازم است حرکت دهد. مدیریت کلمات طولانی تر یا پیچیده تر ممکن است به خصوص سخت تر باشد.

ناهماهنگی در گفتار: به عنوان مثال، فرد ممکن است بتواند یک کلمه را یک بار به درستی تلفظ کند، اما ممکن است نتواند آن را تکرار کند. یا ممکن است امروز آن را به درستی تلفظ کنند و روزی دیگر متفاوت باشد.

جستجوی کلمات: ممکن است به نظر برسد که فرد در حال جستجوی کلمه یا صدای مناسب است، یا قبل از اینکه آن را درست تلفظ کند، چندین بار سعی در تلفظ آن داشته باشد.

ایجاد خطا در ریتم یا لحن گفتار: ممکن است فرد در استفاده از لحن برای برقراری ارتباط معنا مشکل داشته باشد. به عنوان مثال، آنها ممکن است روی هیچ یک از کلمات یک جمله تاکید نکنند، در رفتن از یک هجا در یک کلمه به کلمه دیگر مشکل داشته باشند، یا در قسمتی نامناسب از جمله مکث کنند.

علل آپراکسی

علل این اختلالات عصبی بسته به نوع آپراکسی فرد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند متفاوت باشد:

آپراکسی گفتار در دوران کودکی (CAS): این بیماری از بدو تولد وجود دارد و اغلب ارثی است. اگر یکی از خویشاوندان بیولوژیکی ناتوانی یادگیری یا اختلال ارتباطی داشته باشد، ممکن است احتمال ابتلا به آن بیشتر باشد.

آپراکسی اکتسابی گفتار (AOS): این وضعیت می‌تواند در بزرگسالان به دلیل آسیب مغزی در نتیجه تومور، ضربه به سر، سکته مغزی یا سایر بیماری‌هایی که بر بخش‌های مغز درگیر در گفتار تأثیر می‌گذارد، رخ دهد.

تاخیر گفتار – آلالیا

تأخیر در گفتار، که توسط متخصصان به عنوان alalia شناخته می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، وضعیتی است که در آن کودک برای برقراری ارتباط کلامی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ هیچ گونه تلاشی نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. این اختلال شایع در گفتار دلایل زیادی دارد. هنگامی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌که علت یا علل تاخیر گفتار مشخص شد، گفتار درمان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند برای درمان و نظارت بر کودک کار کند. برای بسیاری از اختلالات گفتار-زبان که باعث تاخیر گفتار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند، مراجعه زودهنگام به پزشک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند تاثیر زیادی در روند بهبودی بیمار داشته باشد. پس بهتر است در صورت بروز هر گونه علائم مربوط به شایع ترین اختلالات گفتاری به متخصصین پزشکی مربوطه مراجعه کنید.

مسائل مربوط به اوتیسم

در حالی که طیف اوتیسم به خودی خود یک اختلال گفتاری نیست، اما در این فهرست قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرد زیرا این دو اغلب در کنار هم قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرند.

مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) گزارش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد که از هر 68 کودک در کشور یک کودک دارای اختلال طیف اوتیسم است. و طبق تعریف، همه کودکان مبتلا به اوتیسم مشکلات ارتباط اجتماعی نیز دارند.

در واقع، انجمن شنوایی گفتار-زبان آمریکا گزارش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد که مشکلات ارتباطی اولین نشانه های قابل تشخیص اوتیسم هستند. به همین دلیل است که اختلالات زبان (به ویژه اختلال در ارتباط کلامی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ و غیرکلامی) یکی از معیارهای تشخیصی اولیه اوتیسم است.

یکی از موارد مهم در کودکان مبتلا به اوتیسم آپراکسی گفتار است. مطالعه‌ای که در سال 2015 در ایالت پن انجام شد، نشان داد که 64 درصد از کودکان مبتلا به اوتیسم نیز آپراکسی گفتاری دوران کودکی داشتند.

مطالعه‌ای که در مرکز ملی اطلاعات بیوتکنولوژی دانشکده پزشکی هاروارد منتشر شد، لال بودن، تکرار غیر ارادی صداهای دیگران (اکولالیا) و انحراف و لحن غیرمعمول (عروض) را نیز از ویژگی‌های افراد در طیف اوتیسم، به‌ویژه کودکان، ذکر می‌کند.

علائم اختلالات گفتاری

به طور کلی، علائم اختلالات گفتاری به علت و شدت اختلال بستگی دارد. افراد ممکن است دچار اختلالات گفتاری متعدد با علائم مختلف شوند. افراد مبتلا به یک یا چند اختلال گفتاری ممکن است علائم زیر را تجربه کنند:

• تنظیم مجدد هجاها
• صحبت کردن آرام و کند
• تکرار یا طولانی شدن صداها
• افزودن صداها یا هجاها به کلمات
• اختلال در تلفظ صحیح کلمات
• تقلا برای گفتن کلمه یا صدای صحیح
• صحبت کردن با صدای خشن یا ناخوشایند

شایع ترین علل اختلالات گفتاری

علل اختلالات گفتار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• زوال عقل
• اوتیسم
• سندرم داون
• ضعف عضلانی
• آسیب تارهای صوتی
• از دست دادن شنوایی
• سرطانی که دهان یا گلو را درگیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.
• آسیب مغزی ناشی از سکته مغزی یا آسیب سر
• ابتلا به یک بیماری دژنراتیو، مانند بیماری هانتینگتون، بیماری پارکینسون، یا اسکلروز جانبی آمیوتروفیک

از طرفی هم عوامل خطری که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانند احتمال ابتلای فرد به اختلال گفتار را افزایش دهند عبارتند از :

• نارس به دنیا آمدن
• وزن کم در بدو تولد
• سابقه خانوادگی اختلالات گفتاری
• تجربه مشکلاتی که بر گوش، بینی یا گلو تأثیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذارد.
• جنسیت: این اختلالات در مردان بیش از زنان بروز پیدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند.

اختلالات گفتاری چگونه تشخیص داده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟

آسیب شناس گفتار-زبان (SLP) یک متخصص مراقبت های بهداشتی است که در اختلالات گفتار و زبان تخصص دارد. یک SLP فرد را از نظر گروه‌هایی از علائم که نشان‌دهنده یک نوع اختلال گفتاری است، ارزیابی می‌کند. برای تشخیص دقیق، SLPها باید سایر اختلالات گفتار و زبان و شرایط پزشکی را رد و یا تایید کند. یک SLP سابقه پزشکی و خانوادگی فرد را بررسی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. آنها همچنین بررسی خواهند کرد که چگونه یک فرد لب، فک و زبان خود را حرکت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد. حتی ممکن است ماهیچه های دهان و گلو را بررسی کنند.

روش های دیگر ارزیابی اختلالات گفتاری عبارتند از:

• معاینه غربالگری مفصل دنور. این تست وضوح تلفظ یک فرد را ارزیابی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.
• نمایه غربالگری صدای عروضی. SLP ها از این تست برای بررسی جنبه های مختلف گفتار یک فرد، از جمله زیر و بم، جمله بندی، الگوهای گفتار و حجم صحبت استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند.
• کتابچه راهنمای ارزیابی پویا مهارت های گفتار حرکتی (DEMSS) . DEMSS یک راهنمای جامع برای کمک به SLP ها در تشخیص اختلالات گفتاری است.

اختلالات گفتاری چگونه درمان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟

بیماران مبتلا به انواع اختلالات گفتاری ممکن است برای درمان نیاز به گفتار درمانی داشته باشند. نوع درمان معمولاً به شدت اختلال گفتار و علت اصلی آن بستگی دارد. گزینه های درمانی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• تمرینات گفتار درمانی که بر ایجاد آشنایی با کلمات یا صداهای خاص تمرکز دارد.
• تمرینات بدنی که بر تقویت عضلات تولید کننده صداهای گفتاری تمرکز دارند.

برخی از گزینه های درمانی که برای اختلالات گفتاری استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند، عبارتند از:

• انتخاب هدف: انتخاب هدف، شامل تمرین صداها یا کلمات خاص برای آشنایی با الگوهای گفتاری خاص است. نمونه هایی از اهداف درمانی ممکن است شامل کلمات یا صداهای دشواری باشد که باعث اختلال در گفتار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.
• استفاده از متن: برای این رویکرد، SLP ها به افراد یاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند که صداهای گفتاری را در زمینه های مختلف مبتنی بر هجا تشخیص دهند.
• کنتراست درمانی: کنتراست درمانی شامل گفتن جفت کلماتی است که حاوی یک یا چند صدای گفتاری متفاوت است.
• درمان دهان و حرکت: رویکرد درمانی دهانی- حرکتی بر بهبود قدرت عضلانی، کنترل حرکتی و کنترل تنفس تمرکز دارد. این تمرین‌ها به افراد کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند تا تسلط داشته باشند و گفتار نرم‌تری تولید می‌کند که طبیعی‌تر به نظر می‌رسد.
• دستگاه گوش: دستگاه های گوش ابزارهای الکترونیکی کوچکی هستند که در داخل مجرای گوش قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرند. این دستگاه ها می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانند به بهبود روانی در افرادی که لکنت دارند کمک کند. برخی از دستگاه‌های گوش، نسخه‌های تغییر یافته صدای کاربر را دوباره پخش می‌کنند تا به نظر برسد که شخص دیگری با آنها صحبت می‌کند. سایر دستگاه های گوش صدایی تولید می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند که در کنترل لکنت موثر هستند.

دارو

برخی از اختلالات گفتاری می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند باعث ایجاد اختلالات اضطرابی در افراد شود. موقعیت های استرس زا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانند باعث اضطراب و در نتیجه علائم اختلال گفتار بارزتر شوند. داروهای اضطراب ممکن است به کاهش و تسکین علائم اختلالات گفتاری در برخی افراد کمک کند.

سخن آخر

اختلال گفتاری می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند تلفظ صداهای خاص، صحبت کردن واضح یا برقراری ارتباط روان را دشوار کند. زندگی با اختلال گفتار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند ناامید کننده باشد زیرا ممکن است افراد در حین صحبت کردن، حرف شما را قطع کنند، یا رفتار متفاوتی با شما داشته باشند. مشاوره آنلاین با متخصص پزشکی در مورد چگونگی کنار آمدن با این شرایط می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند مفید باشد.