درمان خانگی برای بیماری منیر و راهکارهای طبیعی برای تسکین علائم آن وجود دارد. بیماری منیر یک وضعیت ناتوان کننده دهلیزی است که ترکیب بسیار خاصی از علائم را ایجاد می کند. در این مقاله از پزشکت ما قصد داریم نگاهی دقیق تر به درمان های خانگی این سندرم داشته باشیم که بر تعادل و جهت گیری فضایی و همچنین شنوایی تأثیر می گذارد.
علائم اولیه بیماری منیر چیست؟
چهار علامت اصلی برای بیماری منیر وجود دارد که عبارتند از:
سرگیجه
این یک احساس کاذب حرکت است که اغلب به عنوان احساس چرخش (سرگیجه چرخشی) شناخته می شود. سرگیجه همراه با منیر اغلب بسیار شدید است. حملات، به جای اینکه فقط چند دقیقه طول بکشد، می تواند بین 20 دقیقه تا 24 ساعت ادامه پیدا کنند. به خصوص حملات شدید می تواند باعث سقوط فرد شود که به آن حملات دراپ می گویند.
وزوز گوش
وز وز گوش به صدای زنگ در گوش اشاره دارد. بیماران مبتلا به بیماری منیر با وزوز گوش شدیدی مواجه می شوند که به طور ناگهانی ظاهر می شود.
از دست دادن شنوایی
با پیشرفت منیر، کاهش شنوایی می تواند بدتر شود. در ابتدا صداهای کم قابل شنود نیستند. در موارد پیشرفته تر، صداهای بلند نیز از بین می روند و شنوایی بیمار فقط در محدوده فرکانس متوسط است. آزمایش شنوایی سنجی بخش مهمی از تشخیص منیر و همچنین بررسی میزان پیشرفت این سندرم است.
احساس پری در گوش
بیماری منیر مربوط به مایع اضافی در گوش داخلی است، بنابراین فرد در گوش آسیب‌دیده ممکن است احساس پری کند یا بیمار فشار داخل گوش را تجربه کند.
در ارتباط با بیماری منیر سایر علائم و شرایط مرتبط از جمله گردن درد، میگرن، سردرد، TMJ و نورالژی سه قلو می تواند وجود داشته باشد. داروهای بسیار کمی وجود دارند که می توانند به تسکین این علائم کمک کنند. برخی افراد به طور منظم دارو را به گوش تزریق می کنند. این روش با درجات مختلفی از موفقیت روبرو می شود. در موارد شدید، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند. اما این روش های تهاجمی می توانند منجر به آسیب دائمی شنوایی شوند و میزان موفقیت بالایی ندارند.
طبق گفته آکادمی آمریکایی گوش و حلق و بینی، افراد مبتلا به بیماری منیر می توانند این علائم را هر بار بین 20 دقیقه تا 4 ساعت تجربه کنند. آنها همچنین معمولاً این بیماری را در یک گوش دارند.
با این حال، مواردی وجود دارد که افراد مبتلا به این بیماری در هر دو گوش هستند. با افزایش شدت بیماری، شنوایی به تدریج بدتر می شود. در نهایت، در اکثر افراد، منجر به از دست دادن دائمی شنوایی در گوش آسیب دیده می شود.
بیماری منیر بر عملکرد کدام قسمت از بدن تاثیر می گذارد؟
بیماری منیر یک بیماری گوش داخلی است که بر سیستم دهلیزی و شنوایی بدن تأثیر می گذارد. سیستم دهلیزی چیزی است که به افراد احساس تعادل و حرکت و سیستم شنوایی به افراد حس شنوایی می دهد. این بیماری به افتخار پزشک فرانسوی پروسپر منیر نامگذاری شده است.
بیماری منیر بخش داخلی گوش به نام لابیرنت را درگیر می کند. هزارتوی استخوانی از سه قسمت تشکیل شده است که عبارتند از:
- دهلیز
- حلزون گوش
- کانال های نیم دایره
اندام های گوش داخلی با نوعی مایع خاص پر شده است که به ارسال سیگنال به مغز کمک می کند. هنگامی که به بیماری منیر مبتلا هستید، مایعات بیش از حد، اندام های کوچک گوش داخلی را که شنوایی و تعادل را تنظیم می کنند، مسدود می کند.
در نتیجه، بیماری منیر باعث ایجاد مشکلاتی در موارد زیر می شود:
- تعادل
- شنیدن
- جنبش
- حالت تهوع
بهترین رژیم غذایی برای بیماری منیر چیست؟
بیماری منیر هیچ علت یا درمان شناخته شده ای ندارد. با این حال، با درمان مناسب – که اغلب شامل رژیم غذایی و مکمل‌ها است – می‌توانید ناتوان‌کننده‌ترین جنبه‌های این بیماری را مدیریت کنید. بیماری منیر به مایعات و سیستم خونی بدن بستگی دارد. بنابراین رژیم غذایی برای مدیریت این وضعیت باید بر روی موارد زیر تمرکز کند:
- از بین بردن موادی که باعث حفظ آب در بدن می شود.
- مصرف دیورتیک های بیشتر برای کاهش حجم مایعات در بدن
- محدود کردن مواد مضری که جریان خون را محدود می کنند.
- محدود کردن مکمل های غذایی و مواد رایجی که علائم بیماری منیر را بدتر می کنند.
آب و دیورتیک ها
احتباس آب، بیماری منیر را بدتر می کند، اما این بدان معنا نیست که باید نوشیدن مایعات را متوقف کنید. مهم‌تر این است که از مایعاتی که حاوی مقادیر زیادی شکر و نمک هستند، مانند نوشابه یا آب‌میوه‌های غلیظ که باعث احتباس آب می‌شوند، اجتناب کنید. در عوض، مایعات زیر را به طور مساوی در طول روز بنوشید:
- اب
- شیر
- آب میوه های کم قند
دیورتیک ها بخش مهمی از مدیریت منیر و از داروهایی هستند که کلیه ها را وادار می سازند تا ادرار بیشتری تولید کنند که باعث کاهش حجم، سطح نمک و فشار مایعات در بدن می شود. کاهش مایعات در به شما کمک می کند تا وضعیت خود را بهتر مدیریت کنید. برخی از داروهای ادرارآور رایج که برای بیماری منیر تجویز می شوند، عبارتند از:
- کلرتالیدون (تالیتون)
- فوروزماید (لازیکس)
عوارض استفاده از دیورتیک ها می تواند شامل موارد زیر باشد:
- ضعف
- کم آبی بدن
- گرفتگی عضلات
- فشار خون پایین (هیپوتانسیون)
مصرف نمک و شکر را محدود کنید.
غذاهای با محتوای قند یا نمک بالا باعث احتباس آب می شوند که می تواند علائم بیماری منیر را بدتر کند. شکر پاسخ انسولین را از بدن تحریک اما انسولین سدیم را حفظ می کند. سعی کنید از مصرف غذاهایی با غلظت قندهای ساده خودداری کنید، مانند:
- عسل
- شکلات
- آب نبات
- شکر سفره
- شربت ذرت با فروکتوز بالا
در عوض، روی مصرف غذاهایی با سطوح بالاتر قندهای پیچیده تمرکز کنید، مانند:
- غلات کامل
- برنج قهوه ای
- سیب زمینی های شیرین
- حبوبات ، مانند آجیل، لوبیا و عدس
همین قانون در مورد مصرف نمک نیز صدق می کند. کاهش سدیم دشوار است، زیرا بسیاری از رژیم غذایی غربی ما مملو از نمک است. با این حال افراد مبتلا به بیماری منیر باید روزانه کمتر از 2300 میلی گرم سدیم مصرف کنند. مصرف باید به طور مساوی در طول روز پخش شود. مصرف بیشتر از این مقدار باعث احتباس آب می شود.
غذاهایی که بطور طبیعی سدیم کمی دارند، عبارتند از:
- دانه های فرآوری نشده
- گوشت تازه، مرغ و ماهی
- میوه ها و سبزیجات تازه
از مصرف الکل، تنباکو و کافئین خودداری کنید.
از مصرف کافئین باید اجتناب شود زیرا محرک است و می تواند وزوز گوش را بلندتر کند. کافئین و الکل همچنین با توانایی بدن برای تنظیم سطح مایعات تداخل می کنند که می تواند گوش داخلی را بدتر کند و باعث سردرد، فشار و سرگیجه شود.
نیکوتین موجود در سیگار و سایر محصولات تنباکو می تواند جریان خون را در گوش داخلی منقبض و همه علائم را بدتر کند. اگر به بیماری منیر مبتلا هستید، بهتر است از مصرف نیکوتین و تنباکو خودداری کنید.
گزینه های درمانی بیماری منیر
سرگیجه شایع ترین و ناتوان کننده ترین جنبه بیماری منیر است. پزشک شما ممکن است دارویی برای کمک به کاهش و مدیریت این علامت و سایر علائم تجویز کند. بنزودیازپین هایی مانند دیازپام (والیوم) یا لورازپام (آتیوان) را می توان برای کوتاه کردن یک دوره از علائم استفاده کرد. داروهای ضد تهوع مانند پرومتازین یا مکلیزین را می توان برای درمان و مدیریت تهوع و استفراغ مرتبط با سرگیجه استفاده کرد.
داروهای بدون نسخه (OTC)
به غیر از داروهایی که پزشک شما تجویز می کند، برخی از داروها و مکمل های OTC می توانند به علائم بیماری منیر کمک کنند یا از آنها جلوگیری کنند. برخی از داروهایی که می توانند به تسکین این علائم کمک کنند عبارتند از:
- داروهای ضد تهوع، مانند درامامین
- آنتی هیستامین ها مانند بنادریل
درامامین مفید است زیرا به پیشگیری از موارد زیر کمک می کند:
- سرگیجه
- دریازدگی
- حالت تهوع
تورم در گوش نیز می تواند منجر به سرگیجه شود. بنابراین مصرف گهگاهی داروهای ضد التهاب می تواند مفید باشد. کاهش تورم در گوش، حالت تهوع و سرگیجه مرتبط با سرگیجه را مهار می کند.
داروهای غیر مفید OTC
در عین حال، داروهای رایج OTC وجود دارند که باید از آنها اجتناب کنید زیرا با بیماری منیر تداخل دارند. برخی از این دارو ها عبارتند از:
- آسپرین
- آنتی اسیدها
- داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)
آنتی اسیدها مملو از سدیم هستند که باعث احتباس آب می شود. داروهایی مانند ایبوپروفن (ادویل، موترین)، که یک NSAID است، می‌تواند باعث احتباس آب شده و تعادل الکترولیت‌ها را مختل کند. تعادل الکترولیت برای تنظیم مایع گوش داخلی مهم است. طبق گفته انجمن اختلالات دهلیزی، آسپرین می تواند علائم وزوز گوش را بدتر کند.
عمل جراحی
جراحی معمولاً تنها زمانی یک گزینه درمانی برای بیماری منیر است که سایر درمان‌های دیگر جواب نداده باشند. جراحی در درجه اول برای از بین بردن دوره های ناتوان کننده سرگیجه استفاده می شود. گزینه‌های جراحی شامل برداشتن فشار مایع در گوش داخلی یا قطع یک عصب برای درمان دائمی دوره‌های سرگیجه است.
آیا استرس می تواند علائم بیماری منیر را بدتر کند؟
بله، استرس محرک اصلی بیماری منیر است. شما نمی توانید از استرس ها اجتناب کنید، اما یادگیری نحوه مدیریت استرسی که در زندگی شما وجود دارد می تواند به شما کمک کند تا علائم کمتری را تجربه کنید. چه به دنبال سرگرمی های مورد علاقه خود باشید، چه مدیتیشن انجام دهید یا حرکات کششی انجام دهید، یادگیری مقابله با استرس از طریق روش های مثبتی است که می تواند کمک کننده باشد. استفاده از الکل یا سیگار کشیدن برای مقابله با استرس فقط اوضاع را بدتر می کند زیرا الکل و نیکوتین هر دو محرک های بالقوه برای علائم بیماری منیر هستند.
