سندرم آسپرگر

افراد مبتلا به سندرم آسپرگر دنیا را با دید متفاوت می بینند، می شنوند و احساس می کنند. سندرم آسپرگر بیماری نیست و نمی توان آن را درمان کرد. اغلب مردم احساس می کنند که سندرم آسپرگر جنبه اساسی هویت آنها است. برخی از مبتلایان به سندرم آسپرگر نیز مشکلات سلامت روان یا شرایط دیگری دارند، به این معنی که افراد به سطوح و انواع مختلفی از پشتیبانی و حمایت دیگران نیاز دارند. افراد مبتلا به سندرم آسپرگر از میانگین هوشی متوسط یا بالاتر برخوردار هستند. آنها اختلال در یادگیری که بسیاری از افراد اوتیسم به آن دچار هستند را ندارند اما ممکن است مشکلات یادگیری خاصی داشته باشند. آنها مشکلات کمتری در گفتار دارند اما هنوز هم در درک و پردازش زبان با مشکل روبرو هستند.

سندرم آسپرگر (AS) نوعی اختلال طیف اتیسم (ASD) است که بر مهارت های ارتباطی و اجتماعی شدن تأثیر می گذارد و با مشکلات اجتماعی و ارتباطی و الگوهای تکراری یا رفتار های محدود کننده مشخص می شود. شخصی که مبتلا به AS است در برقراری ارتباط و تعامل با دیگران مشکل دارد و این مشکلات می تواند منجر به اضطراب و سردرگمی آن ها شود.. شیوع این بیماری در مردان تقریباً چهار برابر زنان است. کودک مبتلا به AS ممکن است علائم این اختلال را در اولین سال زندگی خود بروز دهند.

افراد مبتلا به AS سه علائم اصلی دارند:

• مقاومت بر روی افکار خود
• تمرکز روی قوانین و روال ها
• درگیر شدن در رفتارهای تکراری
• مشکل در برقراری تعامل اجتماعی

افراد دارای این شرایط غالباً می توانند در مدارس معمولی تحصیل و مشاغل خود را حفظ کنند. افراد مبتلا به سندرم آسپرگر ممکن است تعجب کنند که چرا آنها “متفاوت” هستند و احساس می کنند تفاوت های اجتماعی آنها به این معنی است که مردم آنها را درک نمی کنند.

علت سندرم آسپرگر

هنوز علت دقیق اتیسم (از جمله سندرم آسپرگر) به طور کامل مشخص نیست. تحقیقات نشان می دهد این بیماری می تواند ناشی از عوامل ژنتیکی و محیطی باشد که باعث ایجاد تغییر در رشد مغز می شوند. علاوه بر آن، در برخی موارد ممکن است جنبه ژنتیکی داشته باشد. برخی از محققان معتقدند که عوامل محیطی در اوایل بارداری می تواند در بروز این بیماری تأثیر داشته باشد، اما کارشناسان هنوز این موضوع را تأیید نکرده اند. عوامل ژنتیکی و قرار گرفتن در معرض سموم محیطی، مانند مواد شیمیایی یا ویروس ها، به عنوان عوامل مؤثر در ایجاد این اختلال شناخته شده اند. پسران بیشتر از دختران به AS مبتلا می شوند.

علائم سندرم آسپرگر

علائم و نشانه های AS بسیار متفاوت است. علائم اولیه آن ممکن است در سال اول زندگی ظاهر شود. اینها شامل مهارت های حرکتی ضعیف، دست و پا چلفتی یا بی حسی می شود.

برخی از علائم دیگر این بیماری، عبارتند از:

رفتارهای محدود و تکراری. این افراد ممکن است در یک رشته یا موضوع متخصص شوند و خودشان را موضوعات دیگر محدود کنند. فعالیت های مبتلایان به سندرم آسپرگر معمولاً شامل جمع آوری، شماره گذاری یا لیست بندی است.

گفتار رسمی یا مجزا. گفتار بیماران می تواند صاف، یکنواخت، کند یا خیلی سریع به نظر برسد. علاوه بر آن، شوخی، طعنه و طنز ممکن است باعث پریشانی و سردرگمی فرد شود. درک این الفاظ ممکن است برای آنها دشوار باشد و منجر به سرخوردگی و سردرگمی شود.

روال ها. افراد مبتلا به AS ممکن است قوانینی و آیین هایی داشته باشند که بطور متداول برای کاهش سردرگمی خود آن ها را حفظ می کنند. بعضی اوقات تغییر در روال و نظم آن ها می تواند باعث ناراحتی یا اضطراب شود.

انزوا اجتماعی. مهارت های ضعیف اجتماعی و گرایش به صحبت فقط در مورد گزینه های که خود فرد به آن ها علاقه دارند می تواند منجر به انزوا این بیماران شود. دوست داشتن و نگه داشتن روابط دوستی ممکن است برای این بیماران چالش برانگیز باشد.

تاخیر در رشد حرکتی. هماهنگی ضعیف بین دست و پا می تواند انجام کارهای دقیق مانند بستن بند های کفش را برای بیماران دشوار کند. راه رفتن فرد این بیماران ممکن است سفت یا کند باشد و یا هنگام راه رفتن بازوی خود را تکان ندهد.

 علائم سندرم آسپرگر در کودکان

• علائم این بیماری در افراد مختلف متفاوت است.
• اما كودكان مبتلا به AS معمولاً در مورد موضوع كوچك مورد علاقه خود وسواس دارند.

افراد مبتلا به AS قادر به خواندن بیان صورت و زبان بدن نیستند. بسیاری از افراد مبتلا به AS تشخیص احساسات دیگران را دشوار می کنند. مبتلایان به این بیماری معمولا هنگام صحبت با دیگران از برقراری تماس چشمی خودداری کنند. افراد مبتلا به AS نیز ممکن است به صورت یکنواخت صحبت کنند و چند چهره را نشان دهند .کودکان مبتلا به AS نیز ممکن است در مهارت های حرکتی اساسی مانند دویدن یا راه رفتن مشکل داشته باشند. این کودکان ممکن است فاقد هماهنگی باشند و قادر به انجام کارهای خاصی مانند کوهنوردی یا دوچرخه سواری نباشند.

با این حال، علائم این بیماری تا زمانی که بیماران در شرایط محیطی قرار نگیرند ممکن است، تشخیص داده نشوند و شاید تشخیص علائم در اوایل بزرگسالی یا جوانی وقتی فرد وارد دانشگاه یا محیط بزرگتر شود، رخ دهد. مباحث مبتنی بر منطق، حافظه و سیستم ها برای شخص مبتلا به AS جالب تر است و فرد می تواند در زمینه ریاضی، علوم کامپیوتر و موسیقی فوق العاده ماهر باشد.

مشکلات مداوم در بیماران مبتلا به سندرم آسپرگر

ارتباط اجتماعی

افراد اوتیستیک، از جمله افراد مبتلا به سندرم آسپرگر، در تفسیر هر دو زبان کلامی و غیر کلامی مانند حرکات یا لحن صدا مشکل دارند. بسیاری از آنها معنی کلمات را کاملا درک نمی کنند. افراد مبتلا به سندرم آسپرگر معمولاً مهارت های زبانی خوبی دارند، اما هنوز در درک انتظارات دیگران از طریق مکالمات با مشکل روبرو هستند.

آنها ممکن است در استفاده یا درک موارد زیر با مشکل روبرو شوند:

• لحن صدا
• حالات چهره
• جوک و طعنه
• مفاهیم انتزاعی

تعامل اجتماعی

افراد مبتلا به سندرم آسپرگر اغلب در درک دیگران افراد و به رسمیت شناختن احساسات و اهداف دیگران و بیان احساسات خود مشکل دارند. این عوامل می تواند در برقراری تعامل اجتماعی آنها اختلال ایجاد کند. بر همین اساس اطرافیان ممکن است مبتلایان به سندرم آسپرگر را افراد بی احساس با رفتاری عجیب و غریب که از نظر اجتماعی نامناسب هستند در نظر بگیرند. افراد با سندرم آسپرگر در برقراری رابطه دوستی با دیگران مشکل دارند و حتی ممکن است دوست داشته باشند با افراد دیگر ارتباط برقرار کنند و با آنها دوست شوند، اما نمی دانند از کجا و چگونه شروع کنند.

رفتارهای تکراری و روال های روزمره

جهان می تواند برای مبتلایان به سندرم آسپرگر مکانی بسیار غیرقابل پیش بینی و گیج کننده به نظر برسد، که اغلب ترجیح می دهند روال روزمره منظمی داشته باشند تا بدانند که هر روز قرار است چه اتفاقی می افتد. آنها ممکن است بخواهند همیشه به همان روش به مدرسه یا محل کار بروند، یا دقیقاً همان غذا را برای صبحانه بخورند. استفاده از قوانین نیز برای این افراد می تواند مهم باشد و با تغییر رابطه خوبی ندارند. اما در صورتی که آمادگی لازم را برای تغییر داشته باشند بهتر می توانند با موضوع کنار بیایند.

علاقه های بسیار متمرکز

بسیاری از مبتلایان به سندرم آسپرگر دارای علایق شدید و بسیار متمرکز هستند که اغلب از سنین نسبتاً جوانی شروع می شوند علایق فرد می توانند به مرور زمان تغییر کنند یا مادام العمر باشند و می توانند علایق آن ها از هنر یا موسیقی به رایانه متغیر باشند. حتی ممکن است گاهی علاقه آن ها غیرطبیعی مانند جمع آوری زباله باشد.

عوارض سندرم آسپرگر

سندرم آسپرگر می تواند منجر به بروز برخی عوارض زیر شود:

مشکلات حسی. سندرم آسپرگر در برخی افراد می تواند بر نحوه درک شخص از سر و صدا، چراغ های روشن، بوهای شدید، بافت های غذایی و مواد تأثیر بگذارد.

شرایط مرتبط. خردسالان مبتلا به AS ممکن است در بزرگسالی دچار اضطراب یا افسردگی شوند.

سایر شرایط مرتبط با AS عبارتند از:

• افسردگی
• اختلالات تیک مانند سندرم Tourette
• اختلالات اضطرابی و وسواس فکری (OCD)
• اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD)

تشخیص سندرم آسپرگر

آزمایش خاصی برای سندرم آسپرگر وجود ندارد. در بسیاری از موارد، والدین تأخیر یا مشکلات رشد یا رفتاری را گزارش می دهند و در برخی موارد هم معلم کودک ممکن است در مدرسه به مشکلات رشد کودک توجه کند و علائم را گزارش دهد. از آنجا که سندرم آسپرگر از فردی به فرد دیگر متفاوت است تشخیص زودرس این بیماری به دلیل طیف وسیعی از علائم می تواند دشوار باشد. این بیماری اغلب در کودکان به عنوان اتیسم تشخیص داده می شود و بعضی اوقات ممکن است مشکلات تا زمان بزرگسالی تشخیص داده نشود.

تشخیص معمولا توسط یک تیم تشخیصی چند رشته که اغلب شامل یک درمانگر گفتار و زبان، متخصص اطفال، روانپزشک و یا روانشناس انجام می شود. پزشک می تواند آزمایشات جسمی مانند شنوایی سنجی، آزمایش خون یا اشعه X را برای تایید و یا رد کردن شرایط مشابه تجویز کند.

تیم درمانی کودک را از نظر شرایط زیر ارزیابی می کنند:

• رشد مهارت های زبانی
• علاقه به تعامل با دیگران
• صورت در هنگام صحبت کردن
• هماهنگی و مهارت های حرکتی
• توانایی در برقراری تعامل اجتماعی

تشخیص این بیماران در برخی موارد می تواند مفید و موثر باشد، از جمله:

• اطرافیان با اطلاع از وضعیت فرد می توانند حمایت و پشتیبانی لازم را برای او داشته باشند.
• تشخیص به افراد مبتلا به سندرم آسپرگر و خانواده های آنها، شرکا، کارفرمایان، همکاران، معلمان و دوستان در درک وضعیت بیمار کمک می کند.

 پیش آگهی سندرم آسپرگر

هیچ درمانی برای AS وجود ندارد. با این حال، بسیاری از کودکان مبتلا به این اختلال با معالجه و مداخله زودرس زندگی می کنند و زندگی سالم و اثربخشی دارند. اگرچه هنوز بسیاری از افراد با تعاملات اجتماعی مبارزه می کنند، اما اکثر بزرگسالان مبتلا به AS قادر به زندگی مستقل هستند.

درمان سندرم آسپرگر

تشخیص دقیق بیماری می تواند در درک بهتر چالش هایی که بیمار با آن روبرو است موثر باشد. هیچ درمانی برای سندرم آسپرگر وجود ندارد. با این حال، طیف وسیعی از روش های درمانی می توانند به بیمار کمک کنند تا رفتار خود را برای رسیدن به نتیجه اجتماعی بهتر وفق داده و با اضطراب مقابله کند و خطر انزوای اجتماعی را کاهش دهد. درمان اغلب براساس علائم خاص كودك انجام می شود.

گزینه های درمانی سندرم آسپرگر عبارتند از:

مهارت های تحصیلی و آکادمیک. کودک مبتلا به AS می توانند از حمایت آموزشی بهره مند شود. اهداف از آموزش مهارت های تحصیلی در این کودکان شامل سازماندهی یادداشت ها، مدیریت مشق شب و رفع نیازهای کودک می باشد.

آموزش مهارت های ارتباطی. گفتار و زبان درمانی می تواند به فرد در یادگیری نحوه شروع و حفظ مکالمه کمک کند.

درمان شناختی رفتاری (CBT). درمان شناختی رفتاری به فرد می آموزد که احساسات خودش را کنترل کند و علایق وسواسی و رفتارهای تکراری را کاهش دهد.

اصلاح رفتار. اصلاح رفتار در بیماران مبتلا به سندرم آسپرگر شامل آموزش هایی لازم برای حمایت از رفتار مثبت و کاهش رفتارهای ناکارآمد و نامناسب در فرد است.

کاردرمانی یا فیزیوتراپی. این روند های درمانی می تواند به افرادی که در ادغام حسی یا هماهنگی حرکتی خود مشکل دارند کمک کنند.

به دست آوردن مهارت های مناسب اجتماعی. فرد می تواند راهکارهای را برای تقویت تعامل خود با دیگران، بیاموزد و مهارت های اجتماعی مناسب را برای برقرار روابط اجتماعی با دیگران به دست آورد.

دارو درمانی

هیچ دارویی برای درمان خود بیماری سندرم آسپرگر وجود ندارد. داروها در بیماران سندرم آسپرگر می توانند برای کنترل رفتارهای مشکل ساز، مفید باشند. با این حال، درمان های دیگری نیز وجود دارد که می تواند مهارت های ارتباطی، تنظیم عاطفی و تعامل اجتماعی را بهبود بخشد. داروها اغلب برای درمان علائم زیر تجویز می شوند:

• آریپیپرازول برای کاهش تحریک پذیری
• ریزپریدون برای کاهش اضطراب و بی خوابی
• گوانفاسین، اولانزاپین و نالترکسون برای کاهش بیش فعالی
• مهارکننده های برگشتی انتخابی سروتونین (SSRI) برای کاهش رفتارهای تکراری

روش های درمانی جایگزین سندرم آسپرگر

رژیم های غذایی خاص، مانند رژیم های غذایی بدون گلوتن و مکمل های ویتامین، می توانند برای این بیماران مفید باشند. شواهد حکایتی حاکی از آن است که مصرف منظم روغن ماهی ممکن است به اضطراب و برخی مشکلات شناختی کمک کند. علاوه بر آن بررسی ها نشان داده که موسیقی درمانی، درمان ادغام حسی، طب سوزنی و ماساژ درمانی می تواند در بهبود رفتاری های مربوط به سندرم آسپرگر موثر باشند.

نقش حمایت مراقبان در مبتلایان به سندرم آسپرگر

والدین و سایر مراقبان می توانند با یادگیری برخی از راهکارها و درک عمیق تری از AS درحمایت از یک فرد مبتلا به سندرم آسپرگر نقش موثری داشته باشند و از انزوا آن ها جلوگیری کنند. والدینی که فکر می کنند فرزند آن ها ممکن است علائم بیماری AS داشته باشد باید با مدرسه کودک خود در ارتباط باشند، زیرا مؤسسات آموزشی می توانند در یادگیری این راهکار ها به والدین کمک کنند. ویژگی های اصلی AS مادام العمر است، اما حمایت خانواده می تواند در بهبود کیفیت زندگی بیمار تاثیر زیادی داشته باشد.