خودشیفتگی بدخیم ترکیبی از اختلال شخصیت خودشیفته و اختلال شخصیت ضداجتماعی است. در واقع می توان گفت که اختلال شخصیت خودشیفتگی (NPD) یک بیماری روانی است که در آن فرد خود را بسیار عزیزتر و ارزشمندتر از دیگران می داند و دائم در تلاش است تا دیگران او را تحسین کنند. افرادی که دچار اختلال شخصیت ضداجتماعی هستند نسبت به حقوق دیگران کاملا بی توجهی می کنند.
خودشیفتگی بدخیم شدیدترین نوع خوشیفتگی در نظر گرفته می شود و شامل پارانویا، تهدید همراه با آزار و اذیت دیگران است. در این مقاله از پزشکت در مورد خودشیفتگی بدخیم، چگونگی تأثیر آن بر روابط، و افرادی که به این بیماری مبتلا هستند توضیح می دهیم. افزایش اطلاعات شما در مورد این اختلال باعث می شود تا علائم آن را بشناسید و در نتیجه بهتر بتوانید با آن مقابله کنید.
علائم خودشیفتگی بدخیم
از آنجایی که خودشیفتگی بدخیم ترکیبی از اختلال شخصیت خودشیفته و اختلال شخصیت ضداجتماعی است، علائم هر دو بیماری را شامل می شود. این علائم عبارتند از:
- نیاز به توجه و تحسین بیش از حد
- احساس استعداد، موفقیت و خود بزرگ بینی
- افکار فانتزی در مورد سکس، قدرت، هوش یا زیبایی
- احساسات شدید و منفی در مواجهه با بازخورد منفی یا بی تفاوتی اطرافیان
ویژگی های اختلال شخصیت ضد اجتماعی عبارتند از:
- عدم توجه به رفاه دیگران
- استثمار، تجاوز، و فریب
- بی پروایی، بی مسئولیتی و تکانشگری
- ناتوانی در احساس گناه، پشیمانی و همدلی
- رفتارهایی که ناقض قانون و حقوق دیگران است.
علاوه بر این، افراد مبتلا به خودشیفتگی بدخیم اغلب از بدبینی رنج می برند که به ناتوانی در مواجهه با انتقاد یا عدم تایید مربوط می شود.
درک اصطلاحات اختلال شخصیت
دو اصطلاحی که معمولاً در مورد خودشیفتگی بدخیم استفاده می‌شود، روان پریشی و سوسیوپات هستند. اگرچه این دو اختلال در برخی علائم مشترک هستند، اما با این حال بین آنها برخی تفاوت های کلیدی وجود دارد.
شخصیت روان‌پریش و شخصیت اجتماعی‌پاتیک هر دو اصطلاحاتی هستند که امروزه اختلال شخصیت ضداجتماعی (ASPD) نامیده می‌شوند. خودشیفتگی بدخیم NPD بسیاری از جنبه‌های ASPD را شامل می‌شود، بنابراین فردی که خودشیفتگی بدخیم دارد ممکن است رفتارهای روان پریشی یا اجتماعی‌پاتیک داشته باشد.
رفتارهای اجتماعی به چالش‌هایی اشاره دارد که از محیط نشات می‌گیرند، در حالی که روان‌پریشی به چالش‌هایی اشاره می‌کند که از ویژگی‌های بیولوژیکی ناشی می‌شوند. علائم مشترک بین اختلال روان پریشی و اختلال شخصیت ضد اجتماعی عبارتند از:
- عدم صداقت
- نقض قوانین
- تکانشگری
- بی مسئولیتی
- آسیب رساندن به دیگران
- فقدان احساس گناه، پشیمانی و همدلی
با این حال، بین این دو اختلال تفاوت هایی نیز وجود دارد. سایکوپات ها تا حدودی در جامعه عمل گرا هستند و دیگران به آنها نگاه مثبتی دارند. اما با این حال این افراد معمولا در ایجاد پیوندهای واقعی با دیگران چندان موفق نیستند. در مقایسه، افراد جامعه‌گرا تمایل بیشتری به ایجاد پیوند با دیگران دارند.
اختلال خودشیفته و شخصیت ضد اجتماعی (NPD و ASPD)
اختلالات شخصیت جزء بیماری های روانی هستند که به سه گروه تقسیم می شوند: اختلالات شخصیتی گروه A، گروهB یا گروه C.
اختلال شخصیت خودشیفته جزء اختلال شخصیت گروه B است، به این معنی که شامل چالش هایی مانند کنترل هیجان و تکانه می شود. اختلال شخصیت ضد اجتماعی نمونه دیگری از اختلال شخصیت گروه B است.
افراد مبتلا به NPD و ASPD در طرز فکری که نسبت به دیگران دارند متفاوت هستند. برای مثال، یک فرد مبتلا به NPD ممکن است معتقد باشد که نسبت به اطرافیانش با استعدادتر، مهم‌تر و موفق‌تر است، در حالی که فرد مبتلا به ASPD به اطرافیان و رفاه آن افراد اهمیتی نمی دهد.
تفاوت دیگر بین این دو اختلال، نحوه رفتار و تعامل آنها با دیگران، از جمله نحوه واکنش به رفتارهای دیگران است. یک فرد مبتلا به NPD معمولا انتظار ستایش و تمجید از سوی دیگران را دارد، بنابراین اگر کسی به او توجه نکند، بسیار ناراحت می شود. از سوی دیگر، یک فرد مبتلا به ASPD ممکن است به خاطر منافع خود از دیگران دزدی کند و سپس اهمیتی ندهد که این رفتار چه تاثیر منفی روی شخص مقابل دارد.
علل خودشیفتگی بدخیم
افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته و اختلال شخصیت ضداجتماعی هر دو دچار مشکلات عدیده در برقراری ارتباط با دیگران هستند. از آنجایی که خودشیفتگی بدخیم شامل ویژگی‌هایی از NPD و ASPD می‌شود، خودشیفتگی بدخیم می‌تواند باعث چالش در ایجاد و حفظ روابط باشد.
به طور خاص، افرادی که با خودشیفتگی بدخیم دست و پنجه نرم می کنند، به دلیل تمایل به رفتارها و تعاملات ضداجتماعی، مانند دروغگویی و دزدی، به احتمال زیاد توسط همسالان خود طرد می شوند.
علل ژنتیکی و محیطی خودشیفتگی بدخیم
اگرچه علل ابتلا به اختلال شخصیت خودشیفته، اختلال شخصیت ضداجتماعی و خودشیفتگی بدخیم هنوز از نظر علمی مشخص نیست، برخی از عوامل ژنتیکی و محیطی وجود دارد که می تواند منجر به این اختلال شود.
همچنین ترکیبی از علل ژنتیکی و محیطی در ابتلا به خودشیفتگی بدخیم نقش دارند. به عنوان مثال، فردی ممکن است از نظر ژنتیکی مستعد ابتلا به بیماری سلامت روان مانند اختلال شخصیت ضد اجتماعی باشد. اگر این فرد در معرض تأثیرات محیطی مانند تجربیات منفی و استرس زا قرار گیرد، باعث بروز علائم این بیماری می شود.
به‌علاوه، برخی از ویژگی‌های خودشیفتگی، مانند خودبزرگ بینی، می‌تواند از والدین به ارث رسیده و سپس تحت تأثیر محیط تشدید شود.
علل ژنتیکی و بیولوژیکی خودشیفتگی بدخیم، عبارتند از:
ساختار مغز. مشخص شده است که در ساختار مغز افراد مبتلا به اختلالات شخصیتی تفاوت هایی وجود دارد. به عنوان مثال، افراد مبتلا به NPD ممکن است دارای تغییرات ساختاری در قسمت لوب پیشانی باشند.
حساسیت به استرس. برخی از افراد از نظر ژنتیکی بیشتر از دیگران مستعد تأثیرات منفی عوامل محیطی استرس زا هستند. برای مثال، دو نفر ممکن است سختی های مشابهی را تجربه کنند، اما تنها یکی از آنها دچار اختلال شخصیت ضد اجتماعی می شود.
خودبرتر بینی موروثی. تمایل به تأیید بیش از حد و اغراق بر استعداد، موفقیت و خود بزرگ بینی می تواند از والدین به فرزندان منتقل شود.
خلق و خوی بسیار حساس. افرادی که حساسیت بیشتری دارند یا بیشتر به سر و صدا، نور، بافت ها و چیزهایی که ناآشنا هستند واکنش نشان می دهند، ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به اختلالات شخصیتی باشند.
علل زیست محیطی
علل محیطی که می توانند در ایجاد خودشیفتگی بدخیم نقش داشته باشند، عبارتند از:
- توهین کلامی
- آزارهای جنسی
- تأثیرات همسالان و اجتماعی
- تروما یا بدرفتاری دوران کودکی
- بی توجهی در دوران کودکی یا مراقبت ناسازگار
- انتظارات یا انتقاد بسیار زیاد از سوی والدین یا مراقبان
- ستایش، زیاده‌روی، یا نوازش بسیار زیاد از سوی والدین یا مراقبان
گزینه های درمانی اختلال خودشیفتگی بدخیم
علائم خودشیفتگی بدخیم را می توان با گفتار درمانی مدیریت کرد. انواع خاصی از گفتار درمانی توصیه شده برای اختلال شخصیت خودشیفته عبارتند از:
- درمان مبتنی بر ذهنیت. نوعی گفتار درمانی است که بر خودآگاهی از افکار و حالات روانی تمرکز دارد.
- روان درمانی متمرکز. شکلی از گفتار درمانی است که باعث آگاهی و تغییر افکار در مورد خود و دیگران می شود.
- روان درمانی مبتنی بر طرحواره. نوعی از گفتار درمانی است که بر شناسایی افکار و باورهای مضر تمرکز دارد.
گفتار درمانی می تواند به صورت انفرادی برای فرد مبتلا به بیماری روانی ارائه شود. اما با این حال زوج ها یا خانواده ها نیز می توانند در جلسات گروهی از این درمان ها استفاده کنند. روان درمانی همچنین برای افرادی مفید است که مورد سوء استفاده افراد خودشیفته قرار گرفته اند. این جلسات درمانی می تواند به صورت فردی و بدون حضور فرد مبتلا به خودشیفتگی بدخیم ارائه شود.
مراجعه به روانپزشک
روان درمانی توسط یک روانشناس یا روانپزشک ارائه می شود. برخی از متخصصان در انواع خاصی از درمان تخصص دارند و بر درمان اختلالات خاص روانی تمرکز می کنند.
همچنین برای بیمار مهم است که بتواند با پزشک خود احساس راحتی کند، بنابراین هنگام انتخاب متخصص باید به این موضوع توجه کنید. شما می توانید به صورت آنلاین از روانپزشک خود مشاوره بگیرید. جلسات درمانی معمولاً شامل ویدئو کنفرانس با استفاده از پلتفرم هایی است که با استانداردها و مقررات مراقبت های بهداشتی کاملا مطابقت دارند.
بررسی ها نشان می دهد که مشاوره های آنلاین به اندازه قرار ملاقات حضوری مؤثر است. برخی از خدمات درمانی از راه دور تحت پوشش بیمه قرار نمی گیرند، بنابراین مهم است که با پزشک خود در مورد استفاده از خدمات بیمه مشورت کنید.
چگونه به فرد مبتلا به خودشیفتگی بدخیم کمک کنیم؟
ابتلا به خودشیفتگی بدخیم می تواند برای فرد مبتلا و همچنین اطرافیان او چالش برانگیز باشد. همسران و شرکای صمیمی افراد مبتلا به خودشیفتگی بدخیم معمولا تحت تأثیر قرار می گیرند. با وجود مشکلات، راهکارهایی برای کمک به این افراد وجود دارد. به عنوان مثال:
- بدانید که رفتار آنها تقصیر اطرافیانشان نیست.
- تعیین و حفظ مرزها، از جمله ایمنی فیزیکی و احساسی.
- قبل از شروع مکالمه، از قبل آماده شوید و حمایت حرفه ای را در نظر بگیرید.
- آرام بمانید و در صورت نیاز با حمایت دیگران، احتمالاً یک حرفه ای، گفتگو کنید.
- انتظارات واقع بینانه داشته باشید و درک کنید که ممکن است همه چیز طبق برنامه پیش نرود.
به طور کلی خودشیفتگی بدخیم می تواند همزمان دارای ویژگی های اختلال شخصیت خودشیفته و اختلال شخصیت ضد اجتماعی باشد. برخی از علائم اختلال شخصیت خودشیفته عدم توجه به نیازها و احساسات شریک خود و درخواست تحسین زیاد از طرف دیگران است. به عنوان مثال افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی در هنگام مواجهه با مشکلات اطرافیان خود را سرزنش می کنند.
علائمی که ممکن است افراد مبتلا به خودشیفتگی بدخیم نشان دهند، عبارتند از:
- انزوا
- عدم پشیمانی
- قانون شکنی
- فریب یا دروغ دیگران
- زورگویی و اعمال نفوذ
- تقاضای بیش از حد برای تحسین
- شاد شدن از آسیب شریک زندگی خود
- به عهده نگرفتن مسئولیت اشتباهات خود
- رفتارهای متکبرانه نسبت به شریک زندگی
- عدم توجه به نیازها و احساسات شریک زندگی خود
سخن آخر
به طور کلی خودشیفتگی بدخیم یک اختلال روان است که همزمان علائم دو اختلال شخصیت خودشیفته و اختلال شخصیت ضداجتماعی را در خود دارد. افراد مبتلا به این عارضه استعداد، موفقیت یا ارزش خود را بزرگ نمایی می‌کنند. این افراد برای برقراری ارتباط واقعی با دیگران تلاش می‌کنند و ممکن است بدون احساس گناه یا پشیمانی پرخاشگر یا بدرفتار شوند.
این ویژگی ها می تواند برای افراد مبتلا و اطرافیانشان، به ویژه شرکای صمیمی آزاردهنده باشد. درمان های زیادی برای کنترل علائم وجود دارد و در اغلب موارد جلسات گفتار درمانی می تواند به درمان اختلال کمک کند.
خودشیفتگی بدخیم می‌تواند هم برای فردی که این بیماری را تجربه می‌کند و هم برای سایر افراد در زندگی چالش‌برانگیز باشد. افرادی که دارای شخصیت خودشیفته بدخیم هستند از آسیب رساندن به دیگران احساس رضایت می کنند و ممکن است برای به دست آوردن پول، تحسین و چیزهای دیگری که می خواهند، دروغ بگویند.
خودشیفتگی بدخیم ارتباط بسیار نزدیکی با اختلال شخصیت ضد اجتماعی دارد. ابتلا به اختلال شخصیت خودشیفته باعث می شود که فرد به هر روشی که ممکن است به دنبال تحسین و توجه مداوم اطرافیان باشد. همچنین اختلال شخصیت ضد اجتماعی باعث می شود فرد دست به رفتارهای مضر و گاه مجرمانه بزند.
آخرین دیدگاه‌ها