فرق بی اشتهایی و پرخوری عصبی، بیشتر به مراحل پاکسازی مربوط می شود که مشخصه اصلی پرخوری عصبی، پرخوری و سپس “پاکسازی” است. پاکسازی می تواند شامل پرخوری و بعدا استفراغ، استفاده از ملین ها یا تزریق تنقیه برای خلاص شدن از کالری مصرف شده باشد. بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی هر دو اختلالات خوردن هستند که در آن فرد سعی می کند از راه های ناسالم وزن خودش را کاهش دهد.
بر اساس گزارش موسسه ملی سلامت روان، حدود 0.6 درصد از بزرگسالان در ایالات متحده بین 2001 تا 2003 بی اشتهایی را تجربه کرده اند، در حالی که 0.3 درصد آنها پرخوری را تجربه کرده اند. تفاوت های اساسی بین بی اشتهایی و پرخوری عصبی وجود دارد و ممکن است فرد هر دو را همزمان داشته باشد. در این مقاله با علائم این دو بیماری، تفاوت های آنها و زمان مراجعه به پزشک بیشتر آشنا شوید.
بی اشتهایی و پرخوری عصبی هر دو شامل افرادی می شوند که سعی می کنند به روش های ناسالم وزن خودشان را کاهش دهند.
افراد مبتلا به بی اشتهایی و بولیمیا ممکن است وزن و ظاهر خود را ثابت نگه دارند و ممکن است نسبت به ظاهر خود تصور خوبی نداشته باشند. هر دو شرایط منجر به این می شود که فرد با استفاده از استراتژی های ناسالم سعی کند وزن خود را کاهش دهد.
تفاوت های کلیدی بین بی اشتهایی و پرخوری عصبی
تفاوت های کلیدی بین بی اشتهایی و پرخوری عصبی وجود دارد. افراد مبتلا به بی اشتهایی تمایل به رژیم های شدید دارند. آنها ممکن است مصرف غذای خود را تا حدی محدود کنند که منجر به سوء تغذیه و حتی مرگ شود.
برخی از افراد مبتلا به بی اشتهایی بیش از حد ورزش می کنند. اگر فردی از قبل سوء تغذیه داشته باشد، این مقدار ورزش ممکن است باعث بیهوشی شود یا عوارض جانبی دیگری را نیز تجربه کند. همچنین، فرد مبتلا به بی اشتهایی ممکن است برای کاهش وزن استفراغ کرده یا ملین مصرف کند.
مشخصه اصلی پرخوری عصبی پرخوری و سپس “پاکسازی” است. یک قسمت ممکن است شامل پرخوری و بعدا استفراغ، استفاده از ملین ها یا تزریق تنقیه برای خلاص شدن از کالری مصرف شده باشد.
فرد مبتلا به هر یک از اختلالات فوق ممکن است کمال گرا باشند و به دنبال نظر دیگران باشد. برخی تحقیقات به تفاوت در ترکیب روانی افراد مبتلا به این اختلالات اشاره می کند.
به عنوان مثال، نویسندگان یک مطالعه در سال 2016 دریافتند که در مقایسه با افراد مبتلا به بی اشتهایی، افراد مبتلا به پرخوری بیشتر احتمال دارد:
- پدرانی با انتظارات بسیار بالا داشته باشند.
- در دوران نوجوانی سابقه اضافه وزن دارند.
- در خانواده هایی بزرگ شده اند که بر تناسب اندام و حفظ تناسب اندام تأکید زیادی شده است.
علائم بی اشتهایی عصبی
اولین علامت بی اشتهایی محدود کردن مصرف غذا با رژیم های شدید است. علامت اصلی بولیمیا جبران موارد پرخوری با تلاش برای پاکسازی غذا است.
ممکن است شخص به صورت مخفیانه به هر دو نوع رفتار بپردازد، اما بی اشتهایی و پرخوری عصبی نیز می توانند علائم متمایزی ایجاد کنند که به احتمال زیاد برای دیگران آشکار است.
بی اشتهایی می تواند باعث بروز علائم زیر شود:
- یبوست
- ناباروری
- کم خونی
- تجربه ضعف
- نارسایی اندام
- لاغری سریع
- غش و خستگی
- شکننده شدن موها و ناخن ها
- اجتناب از وعده های غذایی
- کم خوردن غذا در وعده های غذایی
- قطع قاعدگی، که پزشکان آن را آمنوره می نامند.
برخی از علائم و نشانه های پرخوری عصبی عبارتند از:
- پرخوری مکرر
- کم آبی شدید
- مخفیانه غذا خوردن
- ناپدید شدن بعد از غذا
- گلو یا گردن متورم شده
- ایجاد رفلاکس اسید معده
- عدم تعادل الکترولیت، که می تواند مشکلات سلامتی زیادی را ایجاد کند.
- سابقه مشکلات بهداشت دهان و دندان مانند از دست دادن دندان یا شکستگی دندان
افراد با هر نوع ظاهر بدن و وزن می توانند دچار اختلالات خوردن شوند. با این حال، بی اشتهایی تمایل به کاهش سریعتر وزن دارد.
تشخیص بی اشتهایی و پرخوری عصبی
هیچ آزمایش عینی مانند آزمایش خون نمی تواند به طور قطعی به اختلال خوردن اشاره کند. در عوض، پزشک بر اساس علائم فرد آنها را تشخیص می دهد. برای تشخیص بی اشتهایی یا پرخوری عصبی، پزشک علائم فرد را می پرسد و همچنین ممکن است از اعضای خانواده و سایر عزیزان در مورد مشاهدات آنها سوالاتی را بپرسد.
اگر پزشک معتقد باشد که فرد دچار بی اشتهایی است، سعی می کند نوع آن را تشخیص دهد. یک نوع در درجه اول شامل محدود کردن مصرف غذا می شود، در حالی که نوع دیگر شامل پرخوری و پاکسازی می باشد. اگر فرد حداقل یکی از این قسمتها را در 3 ماه گذشته تجربه کرده باشد، پزشک به احتمال زیاد تشخیص پرخوری و رفع بی اشتهایی می دهد.
برای اینکه فرد تشخیص بولیمیا را دریافت کند، باید حداقل به مدت 3 ماه، حداقل هفته ای یکبار، پرخوری و رفتار جبرانی ناسالم را انجام دهد. پزشک شدت را بر اساس میانگین تعداد قسمت های رفتار جبرانی در هفته طبقه بندی می کند.
تشخیص می تواند چالش برانگیز باشد زیرا بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات خوردن سعی می کنند علائم خود را پنهان کنند. حتی وقتی فرد مبتلا به اختلال خوردن می داند که بیمار است، ممکن است از افزایش وزن بسیار بترسد تا به دنبال کمک باشد.
حمایت و تشویق عزیزان می تواند بسیار مهم باشد و به فرد کمک می کند تا تشخیص و مداخله به موقع را دریافت کند. این امر به ویژه در مورد کودکان و نوجوانان صادق است که ممکن است والدین یا مراقبان آنها هنگام درمان به همراه آنها باشند.
برخی از آزمایشات پزشکی می توانند به تشخیص کمک کنند، به ویژه هنگامی که مشکلات سلامتی ناشی از اختلال خوردن است. به عنوان مثال، سلامت مینای دندان فرد می تواند گاهی نشان دهنده شدت بولیمیا باشد.
درمان بی اشتهایی عصبی و پرخوری
درمان اختلالات خوردن چند هدف دارد، از جمله:
- بازگرداندن وزن مناسب بدن
- رسیدگی به هرگونه پیامدهای بهداشتی این اختلال
- مقابله با مسائل روانشناختی زمینه ای مانند افسردگی، عزت نفس پایین یا ضربه، که ممکن است باعث ایجاد رفتارهای نامنظم در خوردن شود.
افراد مبتلا به اختلالات خوردن به درمان جامعی نیاز دارند که علائم جسمی و روانی را برطرف کند. اما، بسیاری از افراد برنامه های درمانی سرپایی یا فشرده را انتخاب می کنند.
درمان موثر می تواند شامل موارد زیر باشد:
- داروهای زمینه ای برای بیماری های روانی مانند افسردگی و اضطراب
- مشاوره تغذیه برای کمک به اصلاح عدم تعادل تغذیه ای و حفظ وزن مناسب
- درمان دارویی برای عوارض فیزیولوژیکی اختلالات خوردن مانند کم خونی یا رفلاکس اسید
- بستری شدن، اگر فرد به خودکشی فکر می کند یا مشکلات بهداشتی شدیدی مانند نارسایی اندام دارد.
- درمان رفتاری شناختی (CBT) یا حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکت چشم (EMDR)، که می تواند آسیب را برطرف کند.
بهبود پرخوری و بی اشتهایی عصبی
بهبودی از اختلال خوردن زمان می برد. فرد حتی پس از اتخاذ عادات غذایی متعادل، ممکن است عوارضی مانند ناباروری، بهداشت دهانی ضعیف و کم خونی را تجربه کنند.
برخی از افراد از خوردن نامنظم برای به دست آوردن حس کنترل یا کنار آمدن با استرس عاطفی استفاده می کنند. بازیابی بر کمک به فرد برای به کارگیری مهارت های مقابله ای جدید متمرکز است.
بسیاری از افرادی که رژیم غذای نامنظم را تجربه کرده اند از حمایت طولانی مدت بهره مند می شوند. این می تواند به بازگشت به درمان یا گروه های حمایتی حتی پس از غیبت های طولانی، به ویژه در زمان استرس کمک کند.
افراد مبتلا به اختلالات خوردن برای بهبود نیاز به حمایت دارند، نه قضاوت. پیامهای منفی در مورد ظاهر و تصویر بدن می تواند به خطر ابتلا به اختلال خوردن کمک کند.
این بدان معناست که دوستان، اعضای خانواده و کل جامعه می توانند در کمک به افراد برای بهبودی از اختلالات خوردن نقش ایفا کنند.
در زیر راهکارهایی برای حمایت از فردی که در حال بهبودی از اختلال خوردن است آورده شده است:
- از ذکر ظاهر یا وزن آنها خودداری کنید. تصور نکنید که همیشه کاهش وزن مثبت است. به جای تمرکز بر ظاهر آنها، موضوعات دیگری را پیدا کنید. سعی کنید شخص را به جای شخصیت او از شخصیت یا دستاوردهای او تعریف کنید.
- در مورد رژیم، ورزش یا غذا صحبت نکنید. برچسب گذاری برخی غذاها به عنوان “خوب” یا “بد” می تواند باعث اختلال در خوردن غذا برای افراد در حال بهبود شود.
- به آنها کمک کنید تا در مورد احساسات خود راحت صحبت کنند. افراد مبتلا به اختلالات خوردن ممکن است از احساسات خود شرمنده باشند و برای بیان آنها تلاش کنند.
- هرگز فردی را در مورد اختلال خوردن مورد تمسخر و قضاوت قرار ندهید. عزیزان مبتلا به اختلالات خوردن را تشویق کنید تا از آنها کمک بخواهند. ابراز محبت و حمایت کنید و به آنها کمک کنید تا پزشک پیدا کنند یا با آنها به درمان بروند.
سخن آخر
اختلالات خوردن می تواند کشنده باشد. میزان مرگ و میرناشی از آنها بالا هستند. تجزیه و تحلیل قدیمی تحقیقات، از سال 2004، گزارش داد که5٪ افراد مبتلا به بی اشتهایی بر اثر این بیماری می میرند.
فرد مبتلا به اختلال خوردن تصمیم نمی گیرد که به خود آسیب برساند. در عوض، آنها یک بیماری پزشکی خطرناک دارند که می تواند به یک فوریت بهداشتی تبدیل شود.
درمان سریع اختلالات خوردن باعث نجات جان افراد می شود. هر کسی که فکر می کند دچار اختلال خوردن است باید از پزشک یا درمانگر کمک بگیرد. اگر فردی مشکوک است که فردی دچار اختلال در خوردن است، تشویق او برای درخواست کمک بدون سرزنش یا قضاوت بسیار مهم است.
آخرین دیدگاه‌ها