انواع اختلالات خوردن شرایط پیچیده و بالقوه مخربی هستند که می توانند عواقب جدی برای سلامتی، عملکرد و روابط فرد داشته باشند.
در ایالات متحده، 9٪ از جمعیت یا 28.8 میلیون آمریکایی در طول زندگی خود دچار یک اختلال غذایی مانند بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی یا بولیمیا هستند. اختلالات خوردن می تواند کشنده باشد، سالانه 10200 مرگ در نتیجه مستقیم یک اختلال خوردن گزارش می شود. این مساوی با هر مرگ در هر 52 دقیقه است.
اگرچه اختلالات خوردن می تواند افراد را از هر جنسیتی تحت تأثیر قرار دهد، اما در هر مرحله از زندگی، این موارد اغلب در نوجوانان و زنان جوان گزارش می شود. در واقع، 13 درصد از زنان جوان ممکن است حداقل یک اختلال در غذا خوردن را تجربه کنند.
احتمال بهبودی زمانی ها هرچه زودتر اختلال خوردن تشخیص داده شود افزایش می یابد. بنابراین، مهم است که از برخی از علائم هشدار دهنده اختلال خوردن آگاهی داشته باشید.
کسی که با یک اختلال غذا خوردن دست و پنجه نرم می کند، به طور کلی همه این علائم و نشانه ها را یک باره نخواهد داشت، و علائم هشدار دهنده همیشه در دسته های یکسان قرار نمی گیرند. این لیست ها به عنوان یک نمای کلی از انواع رفتارهایی است که ممکن است مشکلی را نشان دهند.
بی اشتهایی عصبی
افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی از خوردن غذا پرهیز کرده و یا غذا را به شدت محدود می کنند یا مقادیر بسیار کمی از غذاهای خاص را می خورند. حتی در صورت کمبود خطرناک وزن، ممکن است خود را چاق قلمداد کنند.
علائم و نشانه های رایج بی اشتهایی عبارتند از:
- لاغری شدید (لاغری)
- ترس شدید از افزایش وزن
- غذا خوردن بسیار محدود و یا ورزش شدید و بیش از حد
- پیگیری بی وقفه لاغری و عدم تمایل به حفظ وزن طبیعی یا سالم
- تصویر بد بدن، عزت نفس پایین که به شدت تحت تأثیر ادراک وزن و شکل بدن قرار دارد.
بی اشتهایی می تواند برای بدن بسیار مضر باشد. با گذشت زمان، افراد ممکن است ضعیف شدن استخوان، نازایی، شکنندگی مو و ناخن و رشد یک لایه موی ظریف در سراسر بدن خود را تجربه کنند.
در موارد شدید، بی اشتهایی می تواند منجر به نارسایی قلبی، مغزی یا چند ارگان و مرگ شود.
پرخوری عصبی
پرخوری عصبی با پرخوری و به دنبال آن دفع اجباری یا سایر روش ها برای جلوگیری از افزایش وزن مشخص می شود. دفع اجباری معمولاً شامل استفراغ است، اما می تواند شامل استفاده از ملین، ورزش بیش از حد یا روزه داری نیز باشد.
علائم و نشانه های رایج پرخوری عصبی عبارتند از:
- هم پرخوری و هم رفتارهای جبرانی حداقل یک بار در هفته و به مدت سه ماه اتفاق میفتد.
- وزن و یا شکل بدن فرد باید تأثیر قابل توجهی در نوع دیدگاه شخص نسبت به خودش داشته باشد.
- دوره های مکرر پرخوری (مصرف سریع مقدار زیادی غذا در یک دوره زمانی، معمولاً کمتر از دو ساعت).
- از دست دادن کنترل. فرد باید احساس کند که کنترل پرخوری را از دست داده و قادر به متوقف کردن خود یا کنترل میزان غذا خوردن نیست.
- استفاده از ” رفتارهای جبرانی ” برای جلوگیری از افزایش وزن مانند استفراغ اجباری، سوءاستفاده از داروهای ملین، دیورتیک ها و ورزش بیش از حد.
از عوارض جانبی پرخوری می توان به گلو درد و التهاب آن، فرسودگی مینای دندان، پوسیدگی دندان، ریفلاکس اسید، تحریک روده، کم آبی شدید و اختلالات هورمونی اشاره کرد.
چرخه پرخوری و دفع اجباری می تواند منجر به عدم تعادل شیمیایی در بدن شود (سطوح خیلی کم یا خیلی زیاد سدیم، کلسیم، پتاسیم و سایر مواد معدنی) که بر قلب و سایر عملکردهای اصلی اندام تأثیر می گذارد.
اختلال پرخوری (BED)
افراد با BED کنترل خود را بر روی غذا خوردن از دست می دهند. برخلاف پرخوری عصبی، دوره های پرخوری با دفع، ورزش بیش از حد یا روزه داری دنبال نمی شود. در نتیجه، افراد مبتلا به BED غالباً دارای اضافه وزن یا چاقی هستند، اگرچه بیشتر افرادی که از نظر بالینی چاق هستند، لزوماً BED ندارند. BED شایع ترین اختلال خوردن در ایالات متحده است.
علائم و نشانه ها پرخوری، عبارتند از:
- در دوره های پرخوری سریع غذا بخورید.
- رژیم های مکرر، احتمالاً بدون کاهش وزن
- غذا خوردن تا وقتی که بیش از حد سیر شوید.
- غذا خوردن حتی وقتی سیر هستید یا گرسنه نیستید.
- غذا خوردن به تنهایی یا مخفیانه برای جلوگیری از خجالت
- احساس ناراحتی، شرمندگی یا گناه نسبت به غذا خوردن خود
- خوردن مقادیر غیرمعمول زیاد غذا در مدت زمان مشخص، مثلاً در یک دوره 2 ساعته و احساس عدم کنترل بر غذا خوردن در طول دوره.
سایر اختلالات خوردن
علاوه بر موارد ذکر شده در بالا، سایر اختلالات خوردن عبارتند از:
- پیکا
- بی نظمی
- سندرم شب خوردن
- اختلال نشخوار فکری
- سایر اختلالات تغذیه و تغذیه مشخص شده (OSFED)
- اختلال در مصرف مواد غذایی اجتنابی / محدودکننده (ARFID)
تشخیص انواع اختلالات خوردن
هیچ آزمایش واحدی برای غربالگری اختلالات خوردن وجود ندارد. پزشکان از ارزیابی های جسمی و روانی برای تشخیص این بیماری استفاده می کنند. آنها همچنین معیارهای تشخیصی اختلال خوردن را که در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) ذکر شده است، را در شما ارزیابی می کنند.
در طی ارزیابی، پزشک در مورد عادات غذایی شما سوالاتی می پرسد. هدف تغییر و درک نگرش شما نسبت به غذا و غذا خوردن است. پزشک همچنین باید نحوه درک بدن شما را در نظر بگیرد.
مهم است که صادقانه پاسخ دهید تا پزشک بتواند تشخیص دقیق و برنامه درمانی را پیشنهاد کند.
در طی معاینه فیزیکی، پزشک همچنین ممکن است از چندین ابزار تشخیصی از جمله آزمایش خون، معاینه تراکم استخوان و یا الکتروکاردیوگرام (EKG) استفاده کند.
عوارض انواع اختلالات خوردن
از آنجا که مصرف کافی غذاهای متعادل از نظر تغذیه ای برای عملکرد سالم ضروری است، اختلالات خوردن می تواند به طور قابل توجهی بر عملکردهای جسمی و روانی تأثیر بگذارد. اختلالات خوردن بر روی هر سیستم بدن تأثیر می گذارد و می تواند منجر به مشکلات سلامتی جسمی شود مانند:
- مشکلات دندانی
- الگوی خواب مختل
- حملات غش کردن
- مشکلات قلبی عروقی
- استخوان های ضعیف شده
- آسیب و اسکلت عضلانی و درد
- ریزش مو یا ریزش مو در تمام بدن (لانگو نامیده می شود).
- از دست دادن دوره قاعدگی بعد از بلوغ (یا تأخیر در اولین قاعدگی)
- مشکلات دستگاه گوارش (به عنوان مثال یبوست مزمن، ریفلاکس معده)
اختلالات خوردن غالباً در کنار سایر اختلالات روانی، اغلب اختلالات اضطرابی رخ می دهد.
علت های اختلالات خوردن
اختلالات خوردن می تواند افراد در هر سنی، نژادی و قومی، وزن بدن و جنسیت را تحت تأثیر قرار دهد. اگرچه اختلالات خوردن غالباً در بزرگسالی ظاهر می شوند، اما ممکن است در دوران کودکی یا در سنین بالاتر نیز ایجاد شوند.
دانشمندان نمی توانند به طور دقیق بگویند چه چیزی یا چه کسی دچار اختلال خوردن می شود، به طور کلی، بیشتر متخصصان بر این عقیده اند که اختلالات خوردن بیماری های پیچیده ای است که نه از یک علت خاص بلکه از تعامل پیچیده ای از عوامل بیولوژیکی، روانشناختی و محیطی ناشی می شود.
ژنتیک و اختلالات خوردن
سابقه خانوادگی اختلالات خوردن می تواند خطر ابتلا به اختلال خوردن در فرد را افزایش دهد. بخشی از این افزایش خطر می تواند به دلیل مدل سازی رفتارهای مرتبط با اختلالات خوردن در یک خانواده (به عنوان مثال مشاهده رژیم های غذایی یکی از اعضای خانواده) باشد.
با این حال، تحقیقات ثابت کرده است که تقریباً 40 تا 60 درصد از خطر بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی و اختلال پرخوری ناشی از تأثیر ژنتیکی است.
درمان انواع اختلالات خوردن
اگر نگرش ها و رفتارهای بی نظمی در خوردن غذا را در خود تشخیص دهید، اولین قدم برای کمک را برداشته اید. در مرحله دوم مشورت با یک دوست معتمد، یکی از اعضای خانواده یا یک متخصص تغذیه به همان اندازه مهم است.
شما نباید سعی کنید تنهایی مشکل خود را درمان کنید. مشورت در مورد احساساتی که تجربه می کنید می تواند راحتی، پشتیبانی و جهت دهی اساسی را فراهم کند. برای اختلالات خوردن تعدادی گزینه درمانی زیادی وجود دارد.
بهبودی از یک اختلال تغذیه ای یک شبه اتفاق نمیفتد و اغلب شامل ترکیبی از درمان ها است. شناسایی برخی از عوامل محرک هنگامی که احساس می کنید تمایل به خوردن غذا یا رفتارهای نامناسب را دارید، می تواند موثر باشد.
روان درمانی
درمان روانشناختی مولفه مهمی در بهبود اختلال خوردن است. این به طور منظم به یک روانشناس یا یک متخصص بهداشت روان مراجعه می کند
درمان ممکن است از چند ماه تا چند سال ادامه داشته باشد. این می تواند به شما کمک کند:
- روابط و روحیه خود را بهبود ببخشید.
- مهارت های حل مسئله را توسعه دهید.
- رابطه اختلال خوردن و احساسات خود را درک کنید.
- عادت های ناسالم را با عادت های سالم عوض کنید.
- الگوهای غذایی خود را شناسایی کنید و به یک وزن سالم برسید
- بیاموزید که چگونه غذا خوردن و خلق و خوی خود را کنترل کنید.
- روش های سالم برای کنار آمدن با موقعیت های استرس زا را کشف کنید.
مشاور یا درمانگر شما ممکن است از شما بخواهد تکالیف خود را انجام دهید. آنها شامل نگه داشتن یک ژورنال غذایی برای مرور در جلسات درمانی و شناسایی عوامل تحریک کننده باعث پرخوری، پاکسازی یا سایر رفتارهای ناسالم تغذیه ای هستند.
خانواده درمانی برای انواع اختلالات خوردن کودکان و نوجوانان
از نظر برخی، درمان مبتنی بر خانواده (FBT) درمانی انتخابی برای انواع اختلالات خوردن که از نظر پزشکی پایدار و مناسب برای درمان سرپایی هستند.
FBT یک درمان دستی است که در جلسات هفتگی توسط یک روان درمانگر که با تمام اعضاء خانواده ملاقات می کند، انجام می شود. والدین این توانایی را دارند که در درمان نقش فعالی داشته باشند.
دارو درمانی برای انواع اختلالات خوردن
برای اختلالات خوردن مانند بی اشتهایی، غذا (و عادی سازی الگوهای غذایی و تغذیه) داروی اصلی، همراه با درمان برای کمک به افکار بی نظم پیرامون غذا، وزن، غذا خوردن و تصویر بدن است.
بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات خوردن نیز با اضطراب و افسردگی دست و پنجه نرم می کنند و ممکن است مصرف دارو به کاهش و تسکین علائم کمک کند.
بستری شدن در بیمارستان
در صورت داشتن مشکلات جدی جسمی یا روانی و یا بی اشتهایی و عدم توانایی در خوردن غذا یا افزایش وزن، بستری شدن در بیمارستان ممکن است ضروری باشد. مشکلات جدی یا تهدید کننده سلامت جسمی که با بی اشتهایی رخ می دهد می تواند یک فوریت پزشکی باشد.
شایان ذکر است که درمان اکثر اختلالات خوردن در محیط سرپایی انجام می شود.
سطوح مختلف مراقبت از حداقل تا شدیدترین موارد شامل:
- درمان سرپایی: درمان سرپایی معمولاً شامل جلسات یک ساعته فردی، یک یا دو بار در هفته است.
- درمان سرپایی فشرده (IOP): این می تواند دو تا سه جلسه در هفته، هر بار چند ساعت باشد.
- برنامه های بستری در بیمارستان (PHP): این برنامه ها معمولاً پنج روز در هفته و به مدت شش تا 11 ساعت در روز برگزار می شود.
- مراکز درمانی مسکونی (RTC): این مراکز از افرادی که از نظر پزشکی وضعیت مداوم و نیاز به نظارت دارند، نگهداری می کند.
- بستری شدن در بیمارستان: این موارد برای کسانی است که نیاز به مراقبت 24 ساعته و نظارت پزشکی دارند، در نظر گرفته می شود.
سخن آخر
اگر شما یا کسی که دوستش دارید با یک اختلال غذا خوردن دست و پنجه نرم می کنید، لطفاً از یک متخصص آموزش دیده که می تواند توصیه های درمانی را ارائه دهد، کمک بگیرید.
اختلالات خوردن پیچیده است و می تواند برای بدن و ذهن شما مخرب باشد، اما تحقیقات نشان می دهد شناسایی و درمان به موقع سرعت بهبودی را بهبود می بخشد، علائم را تا حد بیشتری کاهش می دهد و احتمال خلاص شدن از شر بیماری را بهبود می بخشد.
آخرین دیدگاه‌ها