عمل قلب باز روشی برای درمان مشکلات قلبی است. جراحی قلب باز نیاز به باز کردن دیواره قفسه سینه دارد تا دسترسی جراح به قلب آسان تر شود. برای دسترسی به قلب، جراحان جناغ سینه (استخوان سینه) را برش داده و دنده ها را پخش می کنند. عمل قلب باز روشی مطمئن برای انجام جراحی قلب است. اگر شما به اندازه کافی قوی باشید که آن را تحمل کنید، ممکن است جراح یک روش باز را توصیه کند.
انجام بسیاری از انواع جراحی قلب از طریق برش های کوچکتر و کمتر تهاجمی، از جمله برش های کوچک بین دنده ها در سمت راست قفسه سینه امکان پذیر است.
عمل قلب باز چه چیزی را درمان می کند؟
در صورت داشتن یکی از موارد زیر ممکن است به جراحی قلب باز نیاز داشته باشید:
- نارسایی قلبی
- بیماری دریچه قلب
- بیماری عروق کرونر
- آنوریسم آئورت توراسیک
- آریتمی، از جمله فیبریلاسیون دهلیزی
- نقایص مادرزادی قلب، مانند نقص سپتوم دهلیزی (سوراخ در قلب) یا سندرم هیپوپلاستیک قلب چپ (ساختارهای قلب توسعه نیافته).
چه اقداماتی در عمل قلب باز انجام می شود؟
برخی از روش ها نیاز به دسترسی مستقیم به قلب و رگ های خونی اطراف دارند. گاهی اوقات، این روش ها می توانند با استفاده از تکنیک های کمتر تهاجمی انجام شوند. جراح سلامت شما را ارزیابی خواهد کرد تا بهترین روش درمانی را انتخاب کند.
درمان هایی که ممکن است در طول جراحی قلب باز انجام شوند، عبارتند از:
- ترمیم آنوریسم
- ترمیم نقص مادرزادی قلب
- پیوند قلب برای نارسایی قلبی
- CABG (جراحی بای پس) برای درمان بیماری عروق کرونر
- تعویض یا تعمیر دریچه قلب برای درمان بیماری دریچه قلب
- دستگاه کمکی بطن چپ (LVAD) یا قرار دادن قلب مصنوعی برای درمان نارسایی قلبی
گاهی اوقات، جراح ضربان ساز یا دفیبریلاتورهای قلبی قابل کاشت (ICD) را در حین جراحی قلب باز و در هنگام انجام سایر روش ها قرار می دهند. روش های ابلیشن برای درمان آریتمی نیز ممکن است در همان روش رخ دهد.
انواع جراحی قلب باز کدامند؟
دو روش برای انجام جراحی قلب باز وجود دارد، که عبارتند از:
رویه پمپ
در این روش دستگاه بای پس قلب-ریه به قلب متصل می شود و به طور موقت مسئولیت قلب و ریه ها را بر عهده می گیرد. در حالی که خون را از قلب دور می کند، آن را در بدن به گردش در می آورد. سپس جراح، قلبی را که نمی‌تپد و جریان خون ندارد، عمل می‌کند. پس از جراحی، جراح دستگاه را قطع می کند و قلب دوباره شروع به کار می کند.
خارج از پمپ
جراحی بای پس خارج از پمپ، روی قلبی انجام می شود که به خودی خود به تپش ادامه می دهد. این روش فقط برای جراحی بای پس عروق کرونر (CABG) (جراحی بای پس) کار می کند. جراح ممکن است این را جراحی قلب تپنده بنامد.
چگونه باید برای جراحی قلب باز آماده شوم؟
برای آماده شدن برای جراحی قلب باز، باید توصیه های پزشک خود را در خصوص موارد زیر دنبال کنید:
- غذا و نوشیدنی. پزشک از شما می‌خواهد قبل از جراحی ناشتا بمانید (نخورید و ننوشید). زیرا بیهوشی با معده خالی، بی خطرتر است.
- سیگار و الکل. مصرف الکل را کاهش دهید و سیگار را ترک کنید. هر دو می توانند روند بهبودی پس از جراحی را کاهش و خطر بروز عوارض را افزایش دهند.
- داروها. ممکن است لازم باشد یک یا دو هفته قبل از جراحی مصرف برخی داروها را قطع کنید. پزشک اغلب مصرف رقیق کننده های خون (آسپرین، وارفارین یا سایر داروهایی که از لخته شدن خون و سکته های مغزی جلوگیری می کنند) و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) را متوقف می کنند. این داروها می توانند خطر بروز خونریزی را افزایش دهند.
همچنین انجام اقدامات زیر ممکن است قبل از انجام عمل جراحی قلب باز لازم باشد:
- تراشیدن سینه
- استریل کردن ناحیه جراحی با صابون ضد میکروبی (کشنده باکتری)
- قرارگیری یک خط داخل وریدی (IV) در بازوی شما برای تهیه مایعات و داروها
- اشعه ایکس قفسه سینه، الکتروکاردیوگرام (EKG) یا سایر آزمایش‌ها برای کمک به جراح در برنامه‌ریزی این روش
در عمل قلب باز چه اتفاقی می افتد؟
جراحی قلب پیچیده است. برخی از جراحی ها ممکن است شش ساعت یا بیشتر طول بکشند. مراحل جراحی بسته به وضعیت قلب و روش انجام آن متفاوت است. به طور کلی، جراح مراحل زیر را برای انجام عمل باز در پیش می گیرد:
- یک برش در وسط قفسه سینه ایجاد می کند.
- استخوان سینه را می برد و قفسه سینه را از هم جدا می کند تا به قلب برسد.
- در صورت انجام عمل جراحی روی پمپ، قلب را به دستگاه بای پس قلب-ریه متصل می کند. متخصص بیهوشی برای جلوگیری از ضربان قلب داروی IV می دهد و در طول جراحی شما را تحت نظردارد.
- قلب را ترمیم می کند.
- جریان خون را به قلب باز می گرداند. معمولا قلب شما به خودی خود شروع به تپیدن می کند. گاهی اوقات، قلب برای راه اندازی مجدد به یک شوک الکتریکی خفیف نیاز دارد.
- دستگاه بای پس قلب و ریه را قطع می کند.
- استخوان سینه یا برش های دیگر را با سیم یا بخیه هایی که در بدن باقی می ماند می بندد.
- برای بستن برش پوست از بخیه استفاده می کند.
پس از جراحی قلب باز چه اتفاقی می افتد؟
بسته به روش، ممکن است یک روز یا بیشتر در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان (ICU) بمانید. سپس به بخش منتقل خواهید شد. می توانید انتظار داشته باشید چند روز در بیمارستان بمانید. ممکن است به یک بالش سفت مخصوص برای محافظت از قفسه سینه در هنگام سرفه، عطسه یا بیرون آمدن از رختخواب، نیاز داشته باشید.
پس از جراحی، ممکن است علائم زیر را تجربه کنید:
- مشکلات حافظه
- از دست دادن اشتها
- افسردگی یا نوسانات خلقی
- بی خوابی یا مشکل در خوابیدن
- درد عضلانی در ناحیه قفسه سینه
- درد، کبودی و تورم جزئی در محل برش
- یبوست (عوارض رایج مسکن های قوی )
خطرات یا عوارض عمل قلب باز چیست؟
مانند همه جراحی ها، این نوع جراحی می تواند خطراتی را به همراه داشته باشد. اگر مشکلاتی مانند دیابت یا چاقی داشته باشید، خطر بروز عوارض بیشتر است. بیماری ریوی مانند بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) نیز خطر ابتلا را افزایش می دهد. افرادی که سیگار می کشند بیشتر مستعد مشکلات جراحی و بعد از جراحی هستند.
خطراتی که این نوع جراحی می تواند به همراه داشته باشد، عبارتند از:
- سکته
- عفونت ها
- خون ریزی
- واکنش آلرژیک به بیهوشی
- آریتمی (ضربان قلب نامنظم)
- آسیب به رگ های خونی اطراف یا اندام هایی مانند ریه ها یا کلیه ها
آیا جایگزینی برای جراحی قلب باز استاندارد وجود دارد؟
به لطف پیشرفت های پزشکی، بسیاری از روش هایی که زمانی نیاز به باز کردن قفسه سینه داشتند، اکنون می توانند با استفاده از جراحی قلب کم تهاجمی یا با برش های کوچک انجام شوند. جراح گاهی اوقات هنوز نیاز به برش بخشی از استخوان سینه دارد (استرنوتومی جزئی).
بسته به شرایط شما، جراح ممکن است از روش های زیر استفاده کند:
- مبتنی بر کاتتر. جراح یک کاتتر (لوله نازک و توخالی) را به قلب می‌کشد. سپس جراح ابزارهای جراحی، بالون ها یا استنت ها را از طریق کاتتر وارد می کند تا عملی را انجام دهد. روش های مبتنی بر کاتتر شامل تعویض دریچه آئورت ترانس کاتتر (TAVR) و آنژیوپلاستی کرونر و استنت گذاری است.
- جراحی قفسه سینه با کمک ویدئو (VATS). جراح VATS را با قرار دادن یک دوربین فیلمبرداری کوچک (توراکوسکوپ) و ابزار جراحی در چندین برش کوچک قفسه سینه انجام می دهد. جراح ممکن است از VATS برای قرار دادن ضربان ساز، ترمیم دریچه های قلب یا درمان آریتمی استفاده کند.
- با کمک رباتیک. برخی از بیماران مبتلا به بیماری دریچه ای قلب، تومورهای قلبی، فیبریلاسیون دهلیزی و نقایص سپتوم (سوراخ های قلب) ممکن است کاندیدای این رویکرد کم تهاجمی باشند.
بهبودی پس از عمل قلب باز چگونه است؟
زمان بهبودی بسته به نوع جراحی، عوارض و سلامت کلی قبل از جراحی متفاوت است. ممکن است 6 تا 12 هفته (و گاهی اوقات بیشتر) طول بکشد تا پس از عمل قلب باز بهبود یابید. جراح به شما اطلاع می دهد که چه زمانی می توانید به کار و فعالیت های دیگر بازگردید. به طور معمول، در شش هفته اول نباید رانندگی کنید یا چیز سنگینی بلند کنید.
برخی از افراد پس از جراحی قلب برای جلوگیری از لخته شدن خون باید از داروهای رقیق کننده خون استفاده کنند. پزشک همچنین ممکن است بازتوانی قلبی را توصیه کند. این برنامه تحت نظارت پزشکی می تواند به شما کمک کند تا قدرت و استقامت را دوباره به دست آورید و سلامت کلی قلب را بهبود ببخشید.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
اگر علائم زیر را تجربه کردید باید فورا به پزشک مراجعه کنید:
- تب
- تنگی نفس
- حالت تهوع و استفراغ
- گفتار نامفهوم یا سایر علائم سکته مغزی
- علائم عفونت در محل جراحی، مانند ترشح و قرمزی
- درد قفسه سینه به غیر از ناراحتی طبیعی در محل برش
اگر چه جراحی قلب باز یک روش نجات دهنده استاما بهبودی در این روش می تواند طولانی باشد. در صورت امکان، باید اقداماتی را برای بهبود سلامت خود مانند ورزش کردن، کاهش وزن و ترک سیگار قبل از جراحی انجام دهید. این اقدامات ممکن است بهبودی را آسان تر کند.
جراحی کم تهاجمی در مقابل جراحی باز
هر سال که می گذرد، روش های جراحی بیشتری با استفاده از تکنیک های کم تهاجمی انجام می شود. همانطور که جراحان تکنیک های جدید و بهتری را ایجاد می کنند، انواع قدیمی تر روش ها، از جمله بسیاری از روش های باز، کمتر رایج می شوند. اصطلاح “کم تهاجمی” تا حدودی مبهم است، ممکن است به این معنی باشد که برش کوچکتر از برش باز معمولی است، یا ممکن است به این معنی باشد که بسته به تکنیک مورد استفاده در طول عمل، هیچ برشی وجود ندارد.
روش کم تهاجمی تقریباً همیشه خطر عفونت کمتر، زمان بهبودی کوتاه‌تر و نتایج به همان اندازه موفقیت‌آمیز را ارائه می‌دهد. در برخی موارد، جراحی ممکن است به عنوان یک روش کم تهاجمی شروع شود، سپس اگر جراح به انعطاف‌پذیری بیشتری در حرکت نیاز داشته باشد یا زمان محدود باشد، به روش برش باز بزرگتر تبدیل شود.
مزایا و معایب جراحی باز
جراحی باز به دلیل فناوری‌های جدیدی که جلوگیری از برش‌های بزرگ و خطرات ناشی از آن را بسیار آسان‌تر می‌کند، رو به زوال است. برای مثال، با روش باز، برش برای آپاندکتومی معمولی تقریباً 4 اینچ طول دارد. اما طبق گفته انجمن جراحان دستگاه گوارش و آندوسکوپی آمریکا، در اکثر آپاندکتومی‌های لاپاروسکوپی، جراحان از طریق 3 برش کوچک (هر یک 1/4 تا 1/2 اینچ) عمل می‌کنند در حالی که یک تصویر بزرگ‌شده از اندام‌های داخلی بیمار را روی مانیتور تلویزیون تماشا می‌کنند. در نتیجه، زمان بهبودی سریع‌تر است و درد اغلب کاهش می‌یابد.
اما این بدان معنا نیست که جراحی باز منسوخ شده است. به گونه ای که برای انجام موارد زیر فقط باید از روش جراحی باز استفاده کرد:
- تعمیرات را نمی توان با استفاده از تکنیک های کم تهاجمی به طور موثر انجام داد.
- فقط جراحی باز اطلاعات بصری مورد نیاز برای برداشتن کامل بافت ها یا تشخیص دقیق یک بیماری را فراهم می کند.
- برخی از انواع جراحی ها به منظور قرار دادن مواد، نیاز به دسترسی به مناطق بزرگتر دارند، مانند ترمیم آنوریسم آئورت که آناتومی بیمار اجازه نمی دهد استنت قرار گیرد.
بر اساس یک تحلیل، جراحی کم تهاجمی باید بر اساس نیازهای خاص بیمار به دقت در مقابل جراحی باز سنجیده شود.
آخرین دیدگاه‌ها