بیماری پارکیسنون و مسائل جنسی ممکن است یک مشکل مهمی در مبتلایان به بیماری پارکینسون باشد. به طور کلی، فردی که مبتلا به بیماری پارکینسون است با چالش های زیادی از جمله امکان کاهش احساس و عملکرد جنسی روبرو می شود. پارکینسون می تواند بر روابط جنسی شریک زندگی نیز تأثیر بگذارد. ارتباط بهترین راه حل برای انواع مشکلات روابط، از جمله مشکلات جنسی است. اگر نگران وضعیت پزشکی، درمان، رابطه جنسی یا رابطه جنسی خود هستید، همیشه به پزشک خود مراجعه کنید.
پارکینسون بر سیستم عصبی خودکار فرد تأثیر می گذارد، که پاسخ و عملکرد جنسی را کنترل می کند. پارکینسون روی نورونهای موجود در مغز سیاه اثر می کند و باعث مرگ سلول های عصبی تولید کننده دوپامین می شود. از آنجا که دوپامین یک ماده شیمیایی است که سیگنال هایی را بین قسمت های مغز که معمولاً حرکت عضلات صاف را هماهنگ می کند منتقل خواهد کرد، این امر برای عملکرد جنسی در دو جبهه بسیار مهم است.
اول، این کاهش دوپامین ممکن است منجر به کاهش میل جنسی و علاقه جنسی شود. دوم، اعتقاد بر این است که سطوح پایین تر دوپامین باعث از دست دادن تعادل، تغییر در الگوی راه رفتن و حالت بدن، سفتی عضلات، برادی کینزی (کند شدن حرکت و فعالیت خود به خودی) و لرزش هنگام استراحت می شود.
بیماری پارکینسون
بیماری پارکینسون یک بیماری عصبی پیشرونده است که بر تولید دوپامین مغز تأثیر می گذارد و به نوبه خود می تواند بر میل جنسی، عملکرد جنسی و کنترل حرکات بدن تأثیر بگذارد. بیماری پارکینسون یا درمان های آن ممکن است باعث مشکلات جنسی (اختلالات عملکردی) شود یا بر روابط فرد تأثیر بگذارد.
سایر عواملی که ممکن است برای افراد مبتلا به پارکینسون مشکلات جنسی ایجاد کنند شامل افسردگی، اندوه و عصبانیت، استرس، مشکلات مربوط به تصویر بدن یا عزت نفس و خستگی ناشی از بیماری است. پارکینسون می تواند بر روابط جنسی همسرتان نیز تأثیر بگذارد.
ارتباط و درک آشکار، بهترین راه حل برای مشکلات رابطه ای و جنسی است. مشاوره حرفه ای یا درمان دارویی نیز می تواند کمک کننده و موثر باشد. با این حال، اگر نگران وضعیت پزشکی، درمان، رابطه جنسی یا رابطه جنسی خود هستید، همیشه به پزشک خود مراجعه کنید.
سیستم عصبی حرکتی و اتونوم و بیماری پارکینسون
واکنش جنسی و عملکرد ما توسط سیستم عصبی حرکتی و خودمختار کنترل می شود. از دست دادن دوپامین شیمیایی مغز در افرادی که مبتلا به پارکینسون تشخیص داده شده اند بر سیستم عصبی حرکتی و خودکار تأثیر می گذارد.
این به طور مستقیم می تواند طیف وسیعی از مشکلات جنسی (اختلالات عملکردی) را ایجاد کند. مثلا:
- مردان ممکن است قادر به انزال نباشند.
- زنان ممکن است خشکی واژن را تجربه کنند.
- رسیدن به ارگاسم ممکن است بدون توجه به جنسیت دشوار باشد.
- مردان و زنان ممکن است متوجه کاهش میل در فعالیت جنسی شوند.
- خستگی ناشی از پارکینسون می تواند میل جنسی را کاهش دهد.
- مردان می توانند با نعوظ یا حفظ نعوظ مشکل داشته باشند (ناتوانی جنسی).
- تغییرات حرکتی یا فیزیکی. کندی حرکت (برادی کینزی)، لرزش و سفتی ممکن است با کاربردهای عشق ورزی تداخل داشته باشد.
تاثیر درمان پارکینسون بر روابط جنسی
پارکینسون غیرقابل درمان است، اما اکثر علائم با دارو یا جراحی قابل کنترل هستند. با این حال، داروها می توانند میل جنسی و پاسخ جنسی را کاهش دهند. داروهایی که عملکردهای حرکتی یا فیزیکی را بهبود می بخشد عمدتاً در ساعات بیداری مصرف می شود، سطوح پایین تر در شب نیز ممکن است بر عملکرد جنسی تأثیر بگذارد. برخی از داروها ممکن است باعث افزایش میل (بیش از حد جنسی) شوند، که یک عارضه جانبی نادر است. در مورد عوارض جانبی درمان با پزشک خود مشورت کنید.
مسائل جنسی و بیماری پارکینسون
علاوه بر اثرات این بیماری و داروها، عوامل دیگری که ممکن است برای افراد مبتلا به پارکینسون مشکلات جنسی ایجاد کنند عبارتند از:
- تصویر بدنی منفی
- اختلالات خواب
- کاهش عزت نفس
- افسردگی و اندوه
- عصبانیت و استرس
- مشکلات گوارشی، یبوست و ادرار فوری و مکرر
مسائل جنسی برای شرکای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون
پارکینسون می تواند بر روابط جنسی شریک زندگی نیز تأثیر بگذارد. مسائل ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- مشکلات کنار آمدن
- تغییر نقش ها از شریک به سرپرست
- خستگی ناشی از انجام مسئولیت های بیشتر
- احساسات مرتبط با تشخیص معشوق، از جمله ترس، اضطراب، افسردگی و اندوه
- از دست دادن علاقه جنسی به شریک زندگی به دلیل علائم پارکینسون (به عنوان مثال، حرکات غیر ارادی یا تغییرات ظاهری)
بیماری پارکینسون – مسائل جنسی برای زوجین
خواسته ها و چالش های پارکینسون ممکن است پویایی جنسی یک زوج را از بین ببرد. مسائل ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- تحرک فرد مبتلا به پارکینسون کاهش می یابد، که ممکن است او را وادار به نقشی منفعلانه در عشق ورزیدن کند.
- علائم پارکینسون در شب تشدید می شود، که ممکن است باعث شود زوج در اتاق خواب های جداگانه بخوابند. این فاصله ها خود به خود رابطه جنسی کاهش می دهد. از طرفی هم پارکینسون می تواند نقش هر شخص را به طور چشمگیری تغییر دهد و این ناآشنایی ناگهانی ممکن است جنبه های رابطه، از جمله رابطه جنسی را متوقف کند.
- شیوه ای که هر فرد تشخیص و نیازهای روزانه پارکینسون را کنترل می کند ممکن است باعث بروز برخی مشکلات ارتباطی شود. مشکلات ارتباطی در اتاق خواب باعث بروز مسائل مرتبط با روابط جنسی شود.
- پارکینسون می تواند عادت عاشقانه زوجین را از جهات مختلف مختل کند. اگر زوجین نتوانند یا تمایلی به تغییر در نگرش ها و عادات جنسی خود ندارند، مشکلات بیشتری به وجود می آید.
بیماری پارکینسون، روابط جنسی و پیشنهادات عملی
هر زوجی مبتلا به پارکینسون تجربه متفاوتی دارند. به طور کلی، بهتر است برای حل مسائل جنسی سعی کنید:
- همکاری با کادر پزشکی برای کاهش اثرات داروها بر عملکرد جنسی.
- راه حل های جدیدی برای تحریک فیزیکی (لمس، برانگیختگی، ارگاسم) پیدا کنید.
- موقعیت های متفاوت و راحت را برای نفوذ موفق و لذت بخش کاوش و تمرین کنید.
- با توجه به توانایی های خود و همسرتان، نقش های جنسی جدیدی را به عهده بگیرید.
- با تاثیرات پارکینسون و درمان آن بر روابط جنسی آشنا شوید و اطلاعات بیشتری در این زمینه کسب کنید.
- احساسی که هر دو شما در حال گذراندن آن هستید را قدر بدانید و تشخیص دهید، حتی اگر به طور متفاوتی آن را تجربه کرده اید. تمام تلاش خود را برای نشان دادن عشق، احترام، گرما و همبستگی به روشهای غیر جنسی انجام دهید.
- صریح و آشکار در مورد نیازهای جنسی خود با شریک زندگی تان صحبت کنید. ارتباط بهترین راه حل برای انواع مشکلات روابط است.
- موقعیت های جنسی مختلفی را امتحان کنید. برای مثال، عشق ورزیدن را به صبح تغییر دهید وقتی علائم پارکینسون کمتر مشخص می شود یا هنگامی که تحرک بهتری دارید.
- تأکید خود را بر بیانات مختلف فیزیکی عشق ورزیدن به عنوان مثال، پیش بازی، لمس و بوسیدن به جای نفوذ بگذارید.
کمک حرفه ای برای زوج هایی که مبتلا به بیماری پارکینسون هستند
به یاد داشته باشید، درخواست کمک نشانه قدرت است. پیشنهادات عبارتند از:
- از یک مشاور که در زمینه بهداشت جنسی آموزش دیده است کمک بگیرید.
- برای اطلاعات، مشاوره و ارجاع در مورد هر نوع مشکل جنسی به پزشک خود مراجعه کنید. اگر احساس خجالت می کنید، می توانید این برگه را چاپ کرده و قسمت های مربوطه را برای مطالعه پزشک خود برجسته کنید.
- اگر صحبت و برقراری ارتباط با شریک خود برای شما مشکل است، مشاوره ممکن است به شما کمک کند. پزشک می تواند شما را به مراکز مناسب ارجاع دهد.
- اختلالات جنسی را می توان از نظر پزشکی درمان کرد. به عنوان مثال، برخی از داروهای تجویزی می توانند نعوظ را تحریک کنند، در حالی که داروهای استروژن یا روان کننده های محلول در آب می توانند خشکی واژن را کاهش دهند.
- ورزش منظم با افزایش تناسب اندام و استقامت، خستگی را کاهش می دهد. اگر قبلاً ورزش نمی کنید، برای راهنمایی در مورد فعالیت های مناسب به پزشک مراجعه کنید.
- برخی از مطالعات نشان داده اند که افسردگی بر افراد مبتلا به بیماری پارکینسون بیشتر از خود روابط جنسی تأثیر می گذارد. اگر احساس می کنید این مشکل را دارید، در مورد گزینه های درمانی افسردگی با پزشک خود مشورت کنید.
سخن آخر
وقتی صحبت از بیماری پارکینسون (PD) می شود، کاهش عملکرد جنسی عملاً اجتناب ناپذیر است. از کمبود میل جنسی گرفته تا میل جنسی پایین تا مشکلات عملکرد ارگاسم، این بیماری مزمن، پیشرونده و عصبی می تواند جنسیت شما را به هر طریقی مختل کند. اما این بدان معنا نیست که مبتلایان به پارکینسون در صورت مواجهه با چنین چالش هایی نمی توانند زندگی جنسی خود را بازیابی کنند. افرادی که به این رایج ترین شکل “پارکینسونیسم” مبتلا هستند، اصطلاحی که به هر شرایطی اشاره می کند که علائمی مانند علائم پارکینسون ایجاد کند، می توانند زندگی جنسی خود را بازیابی کنند. زوجین می توانند هرگونه اختلال در عشق ورزی خود را در نحوه برخورد موثر با مشکلات ایجاد شده به حداقل برسانند.
از آنجا که بیماری پارکینسون بر سیستم عصبی مرکزی تأثیر می گذارد، مردان مبتلا به بیماری پارکینسون ممکن است نتوانند نعوظ را حفظ کرده و یا حفظ کنند، چه برسد به انزال. مشکلات مربوط به گردش خون در آلت تناسلی و ماهیچه های لگن می تواند بیشتر به ED منجر شود. زنان مبتلا به بیماری پارکینسون ممکن است روانکاری نامناسبی را تجربه کنند که نتیجه آن رابطه جنسی دردناک است و عفونت مثانه کاملاً شایع است.
