دزدی در کودکان و فهمیدن اینکه کودک شما دزدی می کند و وسایل دیگران را بدون اجازه برمی دارد، یکی از مخرب ترین تجربیات باشد. در حالی که ممکن است بچه های بزرگتر به دلیل فشارهای همسالان دزدی کنند، بچه های کوچک تر ممکن است این کار را انجام دهند بدون اینکه حتی متوجه شوند که این کار اشتباه است.
دروغ و سرقت در کودکان سنین مدرسه رفتاری عادی اما نامناسب است. در حالی که برخی از اشکال شدید این رفتارها می تواند نشان دهنده یک مشکل روانی جدی تر باشد، اما بیشتر اوقات این یک رفتار معمول است که از به خودی خود برطرف می شود. دروغ و سرقت در پسران بیشتر از دختران است و بیشتر در کودکان 5 تا 8 سال اتفاق میفتد.
کودکان زیر 3 سال کارها را انجام می دهند زیرا آنها تفاوت بین آنچه مال من است و آنچه نیست را درک نمی کنند. آنها ممکن است مالک چیزهای خود شوند و از آنها محافظت کنند. آنها با نیت بد سرقت نمی کنند. کودکان بین 3 تا 7 سال شروع به احترام گذاشتن به چیزهایی می کنند که متعلق به دیگران است. با این حال، اگر چیز دیگری بخواهند، این گروه سنی بدون توجه به ارزش، کار خودش را انجام می دهند و آن وسیله را برمی دارند. احترام به اموال در کودک مدرسه ای همچنان ادامه دارد. تا وقتی کودک 9 ساله است، کودک باید به داشته های دیگران احترام بگذارد و درک کند که سرقت اشتباه است.
اگر کودک شما دزدی می کند، قبل از برنامه ریزی برای مقابله با این رفتار، باید انگیزه کودک را مشخص کنید که چرا دزدی می کند. بچه ها به دلایل مختلف تمایل دارند از پدر و مادر، خواهر و برادر، دوستان، اقوام خود و حتی مغازه ها وسایلی را بدزدند.
علت دزدی در کودکان
دزدی در کودکان می تواند علت های زیادی داشته باشد، از جمله:
عدم کنترل خود
فرزند شما ممکن است کنترلی بر اعمال خودش نداشته باشد و هر چیزی که مقابل چشم خود می بیند را بردارد.
عدم دانش و درک
معمولاً بچه های پیش دبستانی وسایل دیگران را می گیرند. در این سن، آنها درک روشنی از تأثیر سرقت بر دیگران و مضر بودن آن ندارند. آنها همچنین ممکن است چیزی را از فروشگاه بردارند به این دلیل که اقتصاد و مفهوم خرید را نمی فهمند.
زمان بسیار خوبی است که به کودک خود یادبدهید که سرقت، کاری نادرست است و او باید یاد بگیرد به دارایی دیگران احترام بگذارد. کودکان زیر چهار سال در تشخیص «من» و «مال شما» مشکل دارند. همه چیز بالقوه «مال من» است. آنها نمی دانند که برداشتن تکه آب نبات در فروشگاه مواد غذایی سرقت است.
اختلالات روانی
برخی از اختلالات رفتاری و یا مشکلات روحی و روانی نیز می توانند عاملی برای دزدی در کودکان شوند. کودکی که با افسردگی دست و پنجه نرم می کند ممکن است از سرقت به عنوان راهی برای کنار آمدن با وضعیت خود استفاده کند.
آرزو برای داشتن یک کالای گران قیمت
هنگامی که کودک شما آرزو می کند چیزی بسیار گران قیمت داشته باشد که والدین او، توانایی پرداخت هزینه و یا خرید آن را ندارند، ممکن است وسوسه شود که آن را از مغازه ها یا دوستان خودش سرقت کند. بسیاری از کودکان پیش دبستانی نمی توانند انگیزه های خود را مهار کنند. آنها اسباب بازی را می بینند، احساس می کنند باید آن را داشته باشند و بدون هیچ قضاوتی در مورد درست یا نادرست بودن عمل، آن را برمی دارند. آنها به جای احساس گناه، احساس آرامش می کنند که نیاز آنها برآورده می شود.
فشار همسالان و دوستان
کودک ممکن است دوستی داشته باشد که عاشق سرقت وسایل دیگران باشد و به کودک شما فشار وارد کند که دزدین وسایل دیگران به او کمک کند. این فشار می تواند بر روی رفتار کودک شما تاثیر منفی داشته باشد و او را تشویق کند که وسایل دیگران را بدزد.
برای جلب توجه
هنگامی که کودک احساس کند که معلم و والدینش به او هیچ توجهی ندارند، ممکن است برای جلب توجه دیگران دست به دزدی بزند.
برای سرگرمی
در برخی شرایط این احتمال وجود دارد، کودک بدون اینکه بداند کار او اشتباه است، دزدی کند. ممکن است چیزهایی را که برای او مفید نیستند، فقط برای لذت بردن و استفاده از آنها بدزد.
راه های پیشگیری از دزدی در کودکان
چه سرقت آب نبات باشد و چه یک وسیله گران قیمت، باید کاملاً به کودک خود بگویید که دزدی و سرقت یک کار غیرقابل قبول است. به عنوان یک والدین، می توانید قبل از اینکه سرقت به یک عادت در کودک شما تبدیل شود، جلو آن را بگیرید. به عنوان یک والدین، باید در هنگام رسیدگی به این مسئله آرامش خود را حفظ کرده و با روشی مسئولانه رفتار کنید. مجازات سخت در برابر دزدی کودکان هیچ تاثیری ندارد و خشم شما را از بین نمی برد.
پس بهتر است راهکارهای لازم را برای پیشگیری از دزدی در کودکان خود یادبگیرید و آنها را عملی کنید.
برخی راهکارها برای پیشگیری از دزدی در کودکان، عبارتند از:
هرگز فرزند خود را متهم نکنید.
مگر اینکه در مواردی مانند فرزند خود را در حال سرقت دیده باشید یا از شخصی که کاملاً به او اطمینان دارید در مورد آن چیزی شنیده اید، فرزند خود را به سرقت و دزدی متهم نکنید. گاهی اوقات کودک شما می تواند قربانی اتهامات دروغین یا سوءتفاهم شود.
واضح بگویید که او کار اشتباهی انجام داده است.
بچه ها باید بدانند که عمل سرقت و دزدی وسایل دیگران، کار درست و پسندیده ای نیست. شما باید به آنها بگویید که این عمل آنها عملی نادرست است و ممکن است آنها را در زندان بیاندازد.
کودک خود را ببخشید.
- اگرچه این مسئله دردناکی است که شما به عنوان پدر و مادر با آن روبرو هستید، اما باید این مسئله را به فرزند خود منتقل کنید که هنوز او را دوست دارید و او را بخشیده اید.
- اگر او این کار را برای جلب توجه شما و یا دیگران انجام داده است، می توانید او را ببوسید.
علت اصلی دزدی را شناسایی کنید.
اگر می خواهید جلوی سرقت فرزندتان را بگیرید باید به علت اصلی این عمل توجه کنید. اگر فرزند شما با دوست خودش شریک شده و این کار را انجام داد است، با معلم او صحبت کنید و مطمئن شوید که با آن دوست قطع ارتباط کرده است.
به فرزند خود توجه کنید.
- تلفن های همراه و لپ تاپ خود را خاموش کنید و با تمام وجود به کودک خود همراه باشید.
- این به شما کمک می کند تا به بچه های خود وابسته شوید و عشق کافی به آنها بدهید. در این شرایط کودک ممکن است در مورد نیازهای خودش با شما به راحتی صحبت کند و دست از سرقت وسایل دیگران بردارد.
کالاهای دزدیده شده را برگردانید.
اگر متوجه شدید که کودک شما وسایل دیگران را برداشته است، اصرار کنید که کالاهای دزدیده شده را به سرعت پس دهند و از فرد مقابل عذرخواهی کنند. شما بهتر است به کودک خود کمک کنید تا نامه عذرخواهی بنویسد یا کودک خود را برای بازگرداندن وسایل به سرقت رفته در فروشگاه همراهی کنید.
آنها را برای سرقت وسوسه نکنید.
- وقتی فهمیدید که کودک شما دزدی می کند، فرصت دزدی کردن را از آنها بگیرید.
- گاوصندوق خود را قفل کنید تا کودک شما دسترسی مستقیم به پول را نداشته باشد.
- مقادیر بسیار کمی پول را در کیف خود نگهداری کنید.
مالکیت را به کودک خود آموزش دهید.
در حدود پنج تا هفت سالگی کودکان تصور مبهمی از این دارند که دزدی وسایل دیگران ممکن است کار اشتباهی باشد. آنها می توانند مفهوم مالکیت و حقوق مالکیت را درک کنند. آنها با این واقعیت کنار می آیند که همه دنیا به آنها تعلق ندارد و شروع به درک درست یا نادرستی گرفتن چیزهایی می کنند که متعلق به آنها نیست. از طرفی هم در این سن کودکان ممکن است به یک دزد باهوش تبدیل شوند.
آنها منتظر واکنش و قضاوت بزرگسالان خودشان باقی می مانند. در خانواده های که چند فرزند دارند بهتر است مالکیت و صاحب اصلی هر اسباب بازی مشخص شود. در این شرایط باید به بچه های خود بیاموزید که برای بازی کردن با اسباب بازی های خواهر و برادرش، حتما اجازه بگیرد و بعد از بازی هم اسباب بازی را به صاحبش برگرداند.
حتی در دو سالگی، آموزش «مال من» و «مال شما» را شروع کنید. به دنبال فرصت های دیگر برای تقویت مفهوم مالکیت باشید: «این اسباب بازی متعلق به مری است»، «ای خرس عروسکی بیلی است»، «این کفش های کیست؟» همانطور که کودک ایده مالکیت و حقوقی که با آن همراه است را درک می کند، یک نتیجه گیری منطقی را یاد می گیرد که نادیده گرفتن حقوق دیگران کار درستی نیست.
صداقت کودک خود را تشویق کنید.
- اگر کودک حقیقت را به شما می گوید، از او برای این کار قدردانی کنید.
- اگر کودک شما کیف پول گمشده را پیدا کرد، از تلاش های او قدردانی کنید.
- پیام خود را منتقل کنید که فرزند شما همان کاری را انجام داده که از او انتظار داشته اید.
عوامل خطر دزدی در کودک خود را شناسایی کنید.
برای پیشگیری از سرقت در کودکان خود مراقب عواملی که احتمال خطر و بروز دزدی را افزایش می دهند باشید.
برخی از این عوامل خطر، عبارتند از:
- عصبانیت
- خستگی زیاد
- عزت نفس ضعیف
- تنهایی بیش از حد
- عدم رعایت حقوق دیگران
- تکانشگری، میل شدید، اما کنترل ضعیف
- تغییر در وضعیت خانواده، به عنوان مثال، طلاق
خونسردی خود را حفظ کنید.
- در برابر دزدی کودکان خود، صدایتان را بلند نکنید و بر سر آنها فریاد نکشید و حتی کتک نزنید.
- شما باید کودک خود را وادار کنید که متوجه حرکت اشتباه خود شود، بدون اینکه او را مجبور کنید فقط از ترس بگوید که دوباره سرقت نمی کند.
از کودک خود بخواهید اشتباهش را اصلاح کند.
اگر کودک شما قبول کرده که سرقت می کند، به او بگویید از شخصی که سرقت کرده عذرخواهی کند. این می تواند یک تجربه تحقیرآمیز برای کودک شما باشد که به او کمک می کند یک بار برای همیشه از دزدی وسایل دیگران منصرف شود.
از یک مشاور و یا روانشناس کمک بگیرید.
سرقت می تواند پیامدهای حقوقی، اجتماعی و عاطفی زیادی از جمله اخراج از مهد کودک یا مدرسه و حتی اتهامات کیفری برای نوجوانان را به همراه داشته باشد. اگر راهکارهای شما برای پیشگیری از سرقت و دزدی در کودکان تاثیری بر رفتار آنها نداشت بهتر است که یک قدم جلو بروید. قبل از اینکه مشکل فرزند شما به یک عادت تبدیل شود باید با یک مشاور و روانشناس مشورت کنید.
یک مشاور حرفه ای می تواند دلایل اصلی سرقت را شناسایی کند. گاهی اوقات، نگرانی های مربوط به بهداشت روان، مشکلات رفتاری یا اختلالات دیگر می توانند ریشه اصلی سرقت در کودکان باشند که یک روانشناس باتجربه می تواند آنها را شناسایی کند و راهکارهای بهتری را برای مقابله با مشکل کودکتان به شما ارائه دهد.
در موارد زیر بهتر است حتما با یک روانشناس مشورت کنید:
- کودکی که مدام دزدی می کند.
- اگر سایر مشکلات رفتاری نیز در کودک وجود داشته باشد.
- کودک بزرگتر که دزدی می کند و از این بابت احساس بدی ندارد.
آخرین دیدگاه‌ها