اختلال ترس از استفراغ یا Emetophobia

اختلال ترس از استفراغ یا Emetophobia یا فوبیای خاص استفراغ (SPOV)، که به آن آمتو فوبیا نیز گفته می شود، یک بیماری بالینی جدی است. ترس از استفراغ، درست مثل ترس از پرواز یا ترس از عنکبوت، نیز می تواند آنقدر شدید باشد که تبدیل به اختلال شود. راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات ذهنی، ویرایش پنجم (DSM-5) آن را به عنوان یک فوبیای خاص،  طبقه بندی می کند.

Emetophobia شامل ترس شدید و غیرمنطقی از استفراغ و پرهیز از موقعیت های مربوط به استفراغ است. این می تواند بسیار شبیه یک اختلال در خوردن باشد و اغلب با یک مورد از آنها اتفاق میافتد. بسیاری از افرادی که از استفراغ کردن  مشکل دارند، باید برای درمان وضعیت خود به درمانگران اختلالات خوردن مراجعه کنند.

متأسفانه، اعتقاد بر این است که تعدادی از افراد مبتلا به SPOV به دلیل داشتن اختلال در خوردن، تشخیص داده نمی شوند. یک بررسی در سال 2013 نشان داد که بسیاری از متخصصان اختلالات خوردن ممکن است در مورد SPOV اطلاعاتی نداشته باشند یا هنگام مشاهده آن را تشخیص ندهند.

هراس خاص استفراغ به خوبی مورد بررسی قرار نگرفته است. این اختلال بیشتر از مردان بر زنان تأثیر می گذارد و معمولاً در کودکی یا نوجوانی ایجاد می شود. به طور متوسط ​​فرد مبتلا به این بیماری 25 سال قبل از اقدام به درمان، تحت تأثیر قرار می گیرد.

درمانگران معمولاً درمان Emetophobia را به دلیل  پاسخ ضعیف به درمان، چالش برانگیز می دانند. اما این ترس می تواند به یکی از مضر ترین هراس ها تبدیل شود.

علائم آمتو فوبیا

عوامل مختلفی وجود دارد که می تواند نشان دهنده آمتو فوبیا باشد. یک علامت اصلی SPOV حالت تهوع مکرر یا احساس ناخوشایند مربوط به دستگاه گوارش است. افراد مبتلا به SPOV بیشتر از افراد فوبیا احساس تهوع می کنند. اکثر افراد مبتلا به SPOV گزارش می کنند که هر یک تا دو روز، اغلب بیش از یک ساعت در هر بار، حالت تهوع دارند. به نظر می رسد تجربه حالت تهوع با شدت ترس ارتباط نزدیک دارد. به نظر می رسد کسانی که Emetophobia دارند حالت تهوع بیشتری دارند، وزن بیشتری را از دست می دهند.

در Emetophobia ممکن است از فکر کردن به استفراغ وحشت داشته باشید. همچنین احتمال دارد نسبت به از دست دادن کنترل و بیمار بودن ترس داشته باشید. هنگامی که احساس بیماری می کنید، ممکن است با وسواس این فکر  که “من قصد استفراغ دارم”، با اعتقاد قوی  این کار را انجام دهید.

ممکن است از استفراغ خود و حتی دیگران ترسیده باشید. اکثر افراد مبتلا به این اختلال در درجه اول از استفراغ خودشان می ترسند. استفراغ در دیگران ممکن است در درجه اول به دلیل ترس از سرایت باشد.

اگر مبتلا به SPOV هستید، سعی می کنید با یکسری رفتارها  احتمال استفراغ خود را کاهش دهید. همچنین ممکن است شما درگیر رفتارهای ایمنی و اجتنابی باشید که شامل بررسی تاریخ انقضا مواد غذایی، پرهیز از الکل و پرهیز از مصرف برخی غذاها مانند گوشت و غذاهای دریایی است. این رفتارهای پیشگیرانه می تواند نگرانی و وقت زیادی را به خود اختصاص دهد.

شاید از حضور در اجتماعاتی که فکر می کنید خطر استفراغ بیشتر است، خودداری کنید. این اختلال می تواند زندگی اجتماعی شما را تحت تأثیر قرار دهد. اگر همسرتان بیمار است یا مشروب خورده، ممکن است از تماس با آنها در هنگام بیماری یا خوابیدن در اتاق با او خودداری کنید.

تشخیص ترس از استفراغ

اگر پزشک شما به  SPOV مشکوک باشد، در مورد علائم و سابقه پزشکی شما سوالاتی  می پرسد. پزشک شما همچنین یک معاینه بدنی انجام می دهد و ممکن است آزمایشاتی را برای کمک به رد هر گونه بیماری پزشکی که ممکن است در علائم شما موثر باشد، تجویز کند.

تشخیص افتراقی ترس از استفراغ با سایر اختلالات

از آنجا که ترس خاص از استفراغ دارای ویژگی های مشترک زیادی با سایر بیماری های شناخته شده است، احتمالاً کمتر شناخته شده و به درستی تشخیص داده نشده است. برخی از اختلالات با علائم مشابه آن، عبارتند از:

• اختلال اضطراب بیماری (هیپوکندریازی سابق) شباهت های زیادی با SPOV دارد، از جمله نگرانی، اطمینان خاطر و بررسی رفتار در مورد عفونت های احتمالی یا مسمومیت غذایی که می تواند منجر به استفراغ شود.
• علائم SPOV می تواند مانند شستن دست یا ضدعفونی کننده اجباری مشاهده شده در وسواس فکری عملی باشد.
• SPOV و اختلال وحشت هر دو با تمرکز بیش از حد بر احساس بدن و ترس از آن مشخص می شوند، که به نوبه خود احساسات را تشدید می کند.
• برخی از افراد مبتلا به SPOV برخی از علائم هراس اجتماعی، به ویژه ترس از استفراغ در موقعیت های اجتماعی یا قضاوت دیگران در صورت بیماری را دارند.

ارتباط Emetophobia با اختلالات خوردن

در حالی که تشخیص اختلال خوردن و SPOV می تواند همزمان با هم صورت بگیرد ، تحقیقات محدودی در مورد تعداد دفعات این اتفاق وجود دارد. برخی مطالعات به هم پوشانی این دو اختلال اشاره دارند:

• در یک مطالعه، افراد مبتلا به SPOV میزان قابل توجهی رفتارهای غذایی غیر طبیعی و محدود کننده داشتند.
• مطالعه دیگری نشان داد که 80٪ از افراد مبتلا به SPOV رفتار غیر طبیعی در غذا خوردن و 61٪ از پرهیز از غذا گزارش کرده اند.
• محققان همچنین دریافتند که از 131 بیمار مبتلا به SPOV، چهار نفر نیز بی اشتهایی عصبی تشخیص داده شده اند.
• افراد مبتلا به SPOV معمولاً برای کاهش خطر استفراغ مصرف غذا خود را محدود می کنند. به همین ترتیب، ممکن است بسیار شبیه بیماران مبتلا به اختلالات خوردن باشند.

به عبارت دیگر، SPOV می تواند مانند یک اختلال محدود کننده مصرف محدود (ARFID) به نظر برسد، که DSM-5 به عنوان یک اختلال خوردن تعریف می کند که در آن افراد قادر به تأمین نیازهای غذایی خود نیستند. با این حال، افراد مبتلا به ARFID نگرانی معمول در مورد تصویر بدن افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی ندارند.

عوارض Emetophobia

افراد مبتلا به SPOV همچنین می توانند معیارهای ARFID را داشته باشند. در صورتی که ترس شدید از استفراغ وجود داشته باشد و بیمار غذا خوردن خودش را محدود کند، احتمال بروز عوارض زیاد وجود دارد:

• نیاز بیمار به لوله تغذیه
• اختلال روانی اجتماعی
• کاهش وزن قابل توجه
• کمبود قابل توجه تغذیه ای

با گذشت زمان و با محدودیت رژیم غذایی، برخی از افراد مبتلا به SPOV که دارای معیارهای ARFID هستند نیز ممکن است ویژگی های بی اشتهایی عصبی مانند نگرانی از نظر وزن و شکل، تصویر منفی بدن یا جلوگیری از غذاهای متراکم کالری را تجربه کنند.

همچنین به نظر می رسد برخی از افراد مبتلا به SPOV به دلیل نگرش ها و رفتارهای بی نظم در خوردن که به دلیل ترس های هراس انگیز به جای خوردن روان درمانی آسیب می بینند، ممکن است دچار بی اشتهایی شوند. هنگام تشخیص افتراقی، پزشکان باید بدانند که چرا بیمار از غذا می ترسد و از آن اجتناب می کند: آیا این به دلیل ترس از افزایش وزن است یا ترس از استفراغ؟

علل اختلال ترس از استفراغ Emetophobia

 

اعتقاد بر این است که فوبیا در اثر تأثیر متقابل عوامل ژنتیکی و محیطی ایجاد می شود. بر همین اساس به نظر می رسد چندین عامل مستعد کننده برای SPOV وجود دارد. افرادی که دچار ترس از استفراغ می شوند به طور کلی در برابر اضطراب آسیب پذیر هستند و در صورت بروز اضطراب، حالت تهوع را تجربه کنند.

بسیاری از ترس ها شامل برخی از ترس های آموخته شده است که تحت تاثیر عوامل محیطی ایجاد می شوند. برخی از حوادث آسیب زا ممکن است در ایجاد فوبیا نقش داشته باشند.

در برخی افراد یک عامل محرک منجر به بروز این اختلال می شود. برخی از افراد هیچ حادثه محرکی ندارند  خواندن در مورد یک واقعه استفراغ یا شنیدن صحبت های شخص دیگری در مورد استفراغ به روشی ترسناک می تواند منجر به بروز این اختلال شود.

هرچه افراد بیشتر به علائم گوارشی توجه کنند، احتمال بروز حالت تهوع بیشتر است. برخی از عواملی که در بروز و حفظ این اختلال نقش دارند، عبارتند از:

اضطراب

کسانی که از نظر جسمی اضطراب را تجربه می کنند، ممکن است علائم گوارشی ناشی از اضطراب را به عنوان حالت تهوع تفسیر کنند. همین احساس  منجر به افزایش اضطراب می شود، که حالت تهوع را افزایش می دهد. از طرفی هم این سوء تفسیر فاجعه بار باعث افزایش اضطراب می شود و چرخه معیوب همچنان ادامه دارد. هرچه حالت تهوع بیشتری در فرد احساس شود، فرد ترس بیشتری را تجربه می کند. هرچه واسوس فرد بیشتر باشد، حالت تهوع بیشتر می شود.

اجتناب

رفتارهای اجتنابی نیز باعث ترس و وحشت می شود. افراد مبتلا به SPOV معمولاً از ترس استفراغ از مصرف غذاهای خاص مانند گوشت، مرغ، غذاهای دریایی و صدف، غذاهای خارجی، لبنیات و میوه ها و سبزیجات خودداری می کنند.

افراد ممکن است مصرف مقدار غذا را که می خورند محدود کنند تا احساس سیری را کاهش دهند، که می ترسند منجر به استفراغ شود.

افراد مبتلا به اختلال ترس از استفراغ ممکن است به دنبال یکسری اقداماتی برای پیشگیری از استفراغ خودشان باشند، آنها ممکن است اقدامات  زیر را انجام دهند:

• آنتی اسید مصرف کنند.
• غذا را بیش از حد بشویند.
• دستکش لاستیکی بپوشند.
• دستان خودشان را بیش از حد بشویند.
• محوطه آشپزخانه را به طور مرتب تمیز کنند.
• تاریخ فروش و تازه بودن غذا را به طور مکرر بررسی کنند.

درمان اختلال ترس از استفراغ Emetophobia

تحقیقات در مورد درمان SPOV بسیار محدود است. با این حال، گزینه های درمانی آن مشابه سایر فوبیاهای خاص هستند:

درمان شناختی رفتاری

درمان شناخت رفتاری (CBT) پرکاربردترین رویکرد برای درمان SPOV و سایر فوبیا است. درمان CBT شامل به چالش کشیدن افکار تحریک کننده اضطراب و جایگزینی آنها با افکار مثبت تر است. همچنین شامل قطع رفتارهای ایمنی، مانند استفاده از دستکش و تمیز کردن بیش از حد است.

اگرچه مداخلات رفتاری شناختی به وضوح مورد توجه قرار خواهد گرفت، برخی از داروها مانند مهارکننده های انتخابی جذب مجدد سروتونین (SSRI) ممکن است مفید باشند، به ویژه اگر علائم خلقی یا اضطرابی دیگری نیز وجود داشته باشد.

درمان از طریق مواجهه

مانند اکثر ترس ها، قرار گرفتن در معرض عامل محرک یکی از جنبه های اصلی درمان است. یک تفاوت اساسی در درمان SPOV این است که درمان معمولاً شامل قرار گرفتن در موقعیت دقیق  یعنی خود  استفراغ نیست.

برخی از مدلهای درمانی CBT شامل بازنویسی خیالی تجربیات منفی گذشته استفراغ است. برخی از درمانگران از قرار گرفتن در معرض فیلم های استفراغ دیگران استفاده می کنند.

درمان باید شامل قرار گرفتن در معرض تمام غذاها و شرایطی باشد که فرد از آن اجتناب می کند. این کار اغلب به صورت سلسله مراتبی انجام می شود، در حالی که به مرور زمان موقعیت ترسناکی تر می شوند. شرایط را می توان ترکیب کرد. به عنوان مثال، یک فرد ممکن است یک غذای ترسناک بخورد و سپس سوار غلتک شود.

روان درمانی

درمان شناخت رفتاری برای SPOV معمولاً با آموزش روان شناختی در مورد استفراغ هراسی آغاز می شود. بیماران باید در مورد عواملی که باعث اختلال می شوند و اهمیت قرار گرفتن در معرض درمان آموزش های لازم را ببیند. بیمار باید مطمئن شود که:

• استفراغ یک فرآیند طبیعی و سازگار است که برای نجات جان شما با پاک کردن بدن از چیزی که خورده اید آلوده یا سمی است.
• همه پستانداران به جز موش ها استفراغ می کنند (به همین دلیل سم موش موثر است).
• نمی توانید از استفراغ پیشگیری کنید. این یک بازتاب اولیه است که نمی تواند مهار شود.
• حالت تهوع فقط به ندرت نشانه استفراغ است.
• استانداردهای ایمنی غذا، یخچال و بهداشت باعث کاهش قابل توجهی در استفراغ در کشورهای پیشرفته شده است. یک مطالعه نشان داد که بیشتر افراد در طول زندگی خود می توانند حدود چهار تا شش بار استفراغ را به یاد بیاورند.

رسیدن به حفظ وزن مناسب

اگر بیمار از وزن کمی برخوردار باشد، افزایش وزن و ترمیم الگوی طبیعی غذا خوردن در SPOV، همانند بی اشتهایی عصبی، یک هدف مهم درمانی است. خانواده درمانی متمرکز بر حفظ رژیم غذای مناسب ممکن است یک انتخاب درمانی  برای نوجوانان مبتلا به SPOV باشد که نیاز به بازیابی وزن دارند.

منبع:

https://www.verywellmind.com/specific-phobia-of-vomiting-4163645