تومورهای مغز و نخاع توده‌ای از سلول‌های غیرطبیعی در مغز یا نخاع هستند که بیش از حد طبیعی خودشان رشد کرده اند.
در بیشتر قسمت های دیگر بدن، تمایز بین تومورهای خوش خیم (غیر سرطانی) و تومورهای بدخیم ( سرطان ) بسیار مهم است. یکی از دلایل اصلی خطرناک بودن تومورهای بدخیم این است که می توانند در سراسر بدن پخش شوند.
تومورهای مغزی به ندرت به سایر قسمت های بدن انتشار می یابند، اما بیشتر آنها می توانند از طریق بافت مغز انتشار پیدا کنند. حتی به اصطلاح تومورهای خوش خیم مغز می توانند در حین رشد، بافت طبیعی مغز را تحت فشار قرار دهند و از بین ببرند، که ممکن است منجر به آسیب جدی یا حتی گاهی جدی شود. به همین دلیل، پزشکان معمولاً از تومورهای مغزی به جای سرطان مغز استفاده می کنند. نگرانی های اصلی در مورد تومورهای مغز و نخاع عبارتند از:
- رشد سریع
- محل قرارگیری آنها
- میزان انتشار از طریق بقیه مغز یا نخاع
- شرایط درمان و عود یا بازگشت بیماری
اما تومورهای خوش خیم و بدخیم مغز و نخاع تا حدودی می توانند خطرناک و جدی باشند. تومورهای مغز و نخاع در بزرگسالان و کودکان متفاوت هستند و با هم فرق دارند. آنها اغلب در نواحی مختلف شکل می گیرند، از انواع سلول های مختلف ایجاد می شوند و ممکن است درمان های متفاوتی داشته باشند.
سیستم عصبی مرکزی
برای درک تومورهای مغز و نخاع، دانستن ساختار و عملکرد طبیعی سیستم عصبی مرکزی (CNS) که نام پزشکی مغز و نخاع است، می تواند کمک کننده باشد.
مغز مرکز فکر، احساس، حافظه، گفتار، بینایی، شنوایی، حرکت، تنفس و بسیاری موارد دیگر است. طناب نخاعی و اعصاب خاصی در سر به نام اعصاب جمجمه ای به انتقال پیام ها بین مغز و بقیه بدن کمک می کند. این پیام‌ها به ماهیچه‌های ما می‌گویند که چگونه حرکت کنند، اطلاعات جمع‌آوری‌شده توسط حواس را منتقل کنند و به هماهنگ کردن عملکرد اندام‌های داخلی ما کمک کنند.
مغز توسط جمجمه و نخاع توسط فقرات (مهره ها) ستون فقرات محافظت می شود.
مغز و نخاع توسط مایع خاصی به نام مایع مغزی نخاعی (CSF) احاطه شده و تحت پوشش قرار می گیرند. مایع مغزی نخاعی توسط شبکه مشیمیه ساخته می شود که در فضاهای داخل مغز به نام بطن یافت می شود . بطن ها و فضاهای اطراف مغز و نخاع با CSF پر می شوند.
بخش هایی از مغز و نخاع
نواحی اصلی مغز شامل مخ، مخچه و ساقه مغز است. هر قسمت عملکرد خاص خودش را دارد.
- مغز: مخ بخش بزرگ و بیرونی مغز است. این به دو نیمکره چپ و راست (نیم) تقسیم می شود و استدلال، فکر، احساسات و زبان را کنترل می کند. همچنین مسئول حرکات ماهیچه ای برنامه ریزی شده (ارادی) (پرتاب توپ، راه رفتن، جویدن و غیره) و دریافت و تفسیر اطلاعات حسی مانند بینایی، شنوایی، بویایی، لامسه و درد است.
- مخچه: مخچه در زیر مخ در قسمت پشتی مغز قرار دارد. به هماهنگی حرکت کمک می کند.
- ساقه مغز: ساقه مغز قسمت پایینی مغز است که به نخاع متصل می شود. این شامل دسته‌هایی از رشته‌های عصبی بسیار طولانی است که سیگنال‌هایی را برای کنترل ماهیچه‌ها و حس یا احساس بین مغز و بقیه بدن حمل می‌کنند. مراکز ویژه در ساقه مغز نیز به کنترل تنفس و ضربان قلب کمک می کند. همچنین، بیشتر اعصاب جمجمه (که در زیر توضیح داده شده است) از ساقه مغز شروع می شوند.
انواع تومورهای مغز و نخاع در بزرگسالان
دو نوع اصلی تومورهای مغزی و نخاعی در بزرگسالان وجود دارد:
- تومورهایی که از مغز یا نخاع شروع شده و تومورهای اولیه مغز ( یا طناب نخاعی) نامیده می شوند.
- تومورهایی که در قسمت دیگری از بدن شروع می شوند و سپس به مغز یا نخاع انتشار می یابند، تومورهای متاستاتیک یا ثانویه مغزی (یا نخاع) نامیده می شوند.
در بزرگسالان، تومورهای متاستاتیک به مغز در واقع بیشتر از تومورهای مغزی اولیه هستند و به روش های متفاوتی درمان می شوند.
بر خلاف سرطان هایی که از سایر قسمت های بدن شروع می شوند، تومورهایی که از مغز یا نخاع شروع می شوند به ندرت به اندام های دور گسترش می یابند. با این حال، تومورهای مغز یا نخاع به ندرت خوش خیم (غیر سرطانی) در نظر گرفته می شوند. آنها همچنان می توانند با رشد و انتشار در مناطق مجاور منجر به بروز برخی آسیب شوند و بافت طبیعی مغز را از بین ببرند. بیشتر تومورهای مغز یا نخاع به رشد خود ادامه می دهند و در نهایت خطرناک می شوند، مگر اینکه به طور کامل برداشته یا نابود گردند.
نحوه طبقه بندی تومورهای مغز و نخاع
تشخیص بهترین روش درمانی برای تومور مغزی یا نخاعی و پیش‌آگهی احتمالی آنها به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله:
نوع تومور (بر اساس نوع سلولی که در آن شروع می شود):
تومورها می توانند تقریباً در هر نوع بافت یا سلولی در مغز یا نخاع ایجاد شوند . برخی از تومورها ترکیبی از انواع سلولی دارند. انواع مختلف تومورها در قسمت‌های خاصی از مغز یا نخاع شروع می شوند و به روش‌های خاصی رشد می کنند.
درجه تومور:
برخی از انواع تومورهای مغز و طناب نخاعی احتمال زیاد در مغز یا بافت نخاع مجاور رشد می کنند. تومورهای مغز و نخاع معمولاً به 4 درجه (با استفاده از اعداد رومی I تا IV) تقسیم می شوند که این تقسیم بندی عمدتاً بر اساس نحوه نگاه سلول های تومور در زیر میکروسکوپ انجام می شود:
- تومور های درجه پایین تر (درجه I یا II) آهسته تر رشد می کنند و احتمال رشد آنها (تهاجم یا نفوذ) به بافت های مجاور کمتر است.
- تومور های درجه بالاتر (درجه III یا IV) تمایل به رشد سریع دارند و بیشتر در بافت های مجاور انتشار پیدا می کنند. این تومورها اغلب نیاز به درمان شدیدتری دارند.
تغییرات ژنی در سلول های تومور:
حتی برای نوع خاصی از تومور مغزی، تغییرات در ژن (DNA) سلول های تومور می تواند متفاوت باشد. به عنوان مثال، اکنون بسیاری از انواع تومورها بر اساس اینکه آیا سلول ها دارای جهش در یکی از ژن های IDH ( IDH1 یا IDH2 ) هستند یا خیر، تقسیم می شوند. برای نوع خاصی از تومور، افرادی که دارای جهش IDH هستند نسبت به افراد بدون جهش پیش آگهی بهتری دارند. سایر جهش های ژنی نیز می توانند برای انواع خاصی از تومورها مهم باشند.
محل تومور:
جایی که تومور در مغز یا طناب نخاعی قرار دارد، می‌تواند روی علائمی که ایجاد می‌کند و همچنین درمان‌هایی که ممکن است بهترین باشند، تأثیر بگذارد.
انواع تومورهای مغز و نخاع در بزرگسالان
تومورهای مغز و نخاع در بزرگسالان انواع مختلفی دارند که مهمترین آنها عبارتند از:
گلیوما
گلیوما نوع خاصی از تومور مغزی نیست. یک اصطلاح عمومی برای تومورهایی است که از سلول های گلیال شروع می شوند. برخی از تومورها را می توان گلیوما در نظر گرفت، از جمله:
- استروسیتوم (که شامل گلیوبلاستوما می شود).
- الیگودندروگلیوما
- اپندیموما
از هر 10 تومور مغزی حدود 3 مورد گلیوما هستند. بیشتر تومورهای مغزی با رشد سریع گلیوم هستند.
آستروسیتوم
آستروسیتوم ها، تومورهایی هستند که از سلول های گلیال به نام آستروسیت شروع می شوند. از هر 10 تومور مغزی 2 مورد آستروسیتوم است.
اکثر آستروسیتوم ها می توانند به طور گسترده در سراسر مغز منتشر و با بافت طبیعی مغز ترکیب شوند، که این وضعیت می تواند حذف آنها با جراحی را بسیار سخت کند. گاهی اوقات آنها در امتداد مسیرهای مایع مغزی نخاعی (CSF) پخش می شوند. انتشار آنها به خارج از مغز یا نخاع بسیار نادر است.
مانند سایر انواع تومورهای مغزی، آستروسیتوم ها اغلب بر اساس درجه گروه بندی می شوند.
آستروسیتومای درجه پایین (درجه I یا II) تمایل به رشد آهسته دارند. آنها شامل موارد زیر می شوند:
- آستروسیتوم های غیر نفوذی (درجه I)، که معمولاً در بافت های مجاور رشد نمی کنند و پیش آگهی خوبی دارند.
- آستروسیتومای درجه دو، مانند آستروسیتومای منتشر و زانتوآستروسیتومای پلئومورفیک (PXA). این تومورها تمایل به رشد آهسته دارند، اما می توانند در نواحی مجاور رشد کنند، که می تواند برداشتن آنها را با جراحی سخت تر کند. این تومورها می توانند در طول زمان تهاجمی تر و سریعتر رشد کنند.
آستروسیتومای درجه بالا (درجه III یا IV) تمایل به رشد سریع دارند و در بافت طبیعی مغز اطراف پخش می شوند. این شامل:
- آستروسیتوم های آناپلاستیک (درجه III)
- گلیوبلاستوما (درجه IV) که رشد سریعی دارند. این تومورها بیش از نیمی از گلیوماها را تشکیل می دهند و شایع ترین تومورهای بدخیم مغز در بزرگسالان هستند.
الیگودندروگلیوما
این تومورها در سلول های گلیال مغز به نام الیگودندروسیت شروع می شوند . اینها تومورهای درجه II هستند که آهسته رشد می کنند، اما بیشتر آنها می توانند در بافت مغزی مجاور رشد کنند و نمی توان آنها را به طور کامل با جراحی خارج کرد. مانند آستروسیتوما، آنها می توانند با گذشت زمان تهاجمی تر شوند. تنها حدود 1 تا 2 درصد تومورهای مغزی الیگودندروگلیوما هستند.
اپندیموما
این تومورها از سلول های اپاندیمی شروع می شوند و به طور معمول در بطن ها یا نخاع در بزرگسالان رشد می کنند. آنها می توانند از تومورهای نسبتاً درجه پایین (درجه II) تا تومورهای درجه بالاتر (درجه III) که اپندیموم آناپلاستیک نامیده می شوند، متغیر باشند . تنها حدود 2 درصد از تومورهای مغزی اپاندیموم هستند.
احتمال انتشار اپاندیموم ها در امتداد مسیرهای مایع مغزی نخاعی (CSF) نسبت به سایر گلیوم ها بیشتر است، اما در خارج از مغز یا نخاع منتشر نمی شوند. این تومورها ممکن است جریان مایع مغزی نخاعی را از بطن‌ها مسدود کنند و باعث بزرگ شدن بطن‌ها شوند و وضعیتی به نام هیدروسفالی را ایجاد کنند.
برخی (و نه همه) اپندیموم ها را می توان به طور کامل برداشته و با جراحی درمان کرد. اما از آنجا که آنها می توانند در امتداد سطوح اپاندیمی و مسیرهای CSF گسترش یابند، درمان آنها گاهی اوقات می تواند دشوار باشد. اپاندیموم های نخاعی بیشترین شانس را برای درمان با جراحی دارند، اما درمان می تواند عوارض جانبی مرتبط با آسیب عصبی ایجاد کند.
مننژیوم
مننژیوم در مننژها شروع می شود، لایه های بافتی که قسمت بیرونی مغز و نخاع را احاطه کرده است. حدود 1 از 3 تومور اولیه مغز و نخاع را مننژیوم تشکیل می دهد. آنها شایع ترین تومورهای مغزی اولیه در بزرگسالان هستند (اگرچه به طور دقیق، آنها در واقع تومورهای مغزی نیستند).
خطر بروز این تومورها با افزایش سن بیشتر می شود. آنها تقریباً دو برابر بیشتر در زنان رخ می دهند. همچنین مننژیوم ها اغلب بر اساس اینکه سلول ها در زیر میکروسکوپ چگونه به نظر می رسند، درجه بندی می شوند.
- مننژیوم های درجه یک (خوش خیم) دارای سلول هایی شبیه سلول های طبیعی هستند. اینها شایع ترین نوع مننژیوم محسوب می شوند. بسیاری از این تومورها را می توان با جراحی درمان کرد، اما برخی از آنها بسیار نزدیک به ساختارهای حیاتی در مغز یا اعصاب جمجمه رشد می کنند و تنها با جراحی قابل درمان نیستند.
- مننژیوم های درجه دو (آتیپیک یا مهاجم) معمولاً دارای سلول هایی هستند که کمی غیر طبیعی تر به نظر می رسند. آنها می توانند مستقیماً در بافت مغز و استخوان مجاور رشد کنند و احتمال بازگشت (عود) پس از جراحی بیشتر است.
- مننژیوم های درجه III (آناپلاستیک یا بدخیم) دارای سلول هایی هستند که غیرطبیعی ترین ظاهر را دارند. اینها نادرترین نوع مننژیوم هستند و تمایل به رشد سریع دارند، می توانند در بافت مغز و استخوان مجاور رشد کنند و احتمال بازگشت آنها پس از درمان بیشتر است. برخی از آنها حتی ممکن است به سایر قسمت های بدن سرایت کنند.
مدولوبلاستوما
مدولوبلاستوماها از سلول‌های نورواکتودرمی (اشکال اولیه سلول‌های عصبی) در مخچه ایجاد می‌شوند. آنها تومورهای با رشد سریع (درجه IV) هستند و اغلب در سراسر مسیرهای CSF پخش می شوند، اما می توان آنها را با جراحی، پرتودرمانی و شیمی درمانی درمان کرد .مدولوبلاستوما در کودکان بسیار بیشتر از بزرگسالان رخ می دهد.
گانگلیوگلیوما
گانگلیوگلیوما شامل سلول های عصبی و گلیال است. این تومورها در بزرگسالان بسیار نادر هستند. آنها معمولاً تومورهایی با رشد آهسته (درجه I) هستند و معمولاً با جراحی به تنهایی یا جراحی همراه با پرتودرمانی قابل درمان هستند.
شوانوما (نورلموما)
شوانوما از سلول های شوان ایجاد می شود که اعصاب جمجمه و سایر اعصاب را احاطه کرده و عایق می کنند. آنها حدود 8 درصد از تمام تومورهای CNS را تشکیل می دهند.
شوانوما تقریبا همیشه تومورهای خوش خیم (درجه I) هستند. آنها می توانند از هر عصب جمجمه ای ناشی شوند. هنگامی که آنها بر روی عصب جمجمه مسئول شنوایی و تعادل در نزدیکی مخچه تشکیل می شوند، شوانوم دهلیزی یا نوروم آکوستیک نامیده می شوند . آنها همچنین می توانند روی اعصاب نخاعی بعد از نقطه ای که نخاع را ترک کرده اند شروع کنند. در این شرایط آنها می توانند بر روی نخاع فشار بیاورند و باعث ضعف، از دست دادن حس و مشکلات روده و مثانه شوند.
کرانیوفارنژیوم
این تومورهای با رشد آهسته (درجه I) در بالای غده هیپوفیز اما در زیر خود مغز شروع می شوند. آنها ممکن است به غده هیپوفیز و هیپوتالاموس فشار وارد کنند و باعث بروز مشکلات هورمونی شوند. از آنجا که آنها بسیار نزدیک به اعصاب بینایی شروع می شوند، ممکن است منجر به بروز مشکلات بینایی شوند. کرانیوفارنژیوم در کودکان شایع تر است، اما گاهی اوقات در بزرگسالان نیز دیده می شود.
کوردوما
این تومورهای نادر از استخوان در پایه جمجمه یا در انتهای پایین ستون فقرات شروع می شوند. کوردوما در سیستم عصبی مرکزی شروع نمی شود، اما می تواند با فشار دادن روی آن به مغز یا نخاع مجاور آسیب برساند.
این تومورها در صورت امکان با جراحی درمان می‌شوند و اغلب درمان آنها با پرتودرمانی دنبال می‌شوند، امکان بازگشت و عود بیماری وجود دارد که در این شرایط ممکن است آسیب بیشتری ایجاد کنند. اما معمولاً به سایر اندام ها سرایت نمی کنند.
لنفوم های غیر هوچکین
لنفوم ها سرطان هایی هستند که در گلبول های سفید خون به نام لنفوسیت ها (یکی از انواع سلول های اصلی سیستم ایمنی) شروع می شوند. بیشتر لنفوم ها در سایر قسمت های بدن شروع می شوند، اما برخی از آنها در CNS شروع خواهند شد و به آنها لنفوم های CNS اولیه می گویند .
این لنفوم ها در افراد مبتلا به بیماری های سیستم ایمنی، مانند افراد آلوده به HIV، ویروسی که باعث ایدز می شود، شایع تر است. به دلیل درمان های جدید برای ایدز، لنفوم های اولیه CNS در سال های اخیر کمتر دیده شده اند. آنها حدود 2 درصد از تومورهای اولیه مغز را تشکیل می دهند.
این لنفوم ها اغلب به سرعت رشد می کنند و درمان آنها دشوار است. با این حال، پیشرفت های اخیر در شیمی درمانی، پیش آگهی افراد مبتلا به این سرطان ها را بهبود بخشیده است.
تومورهای هیپوفیز
تومورهایی که از غده هیپوفیز شروع می شوند تقریباً همیشه خوش خیم (غیر سرطانی) هستند. اما اگر به اندازه کافی بزرگ شوند و بر ساختارهای مجاور فشار بیاورند یا اگر بیش از حد از هر نوع هورمونی بسازند، باز هم می توانند مشکلاتی ایجاد کنند.
پیش آگهی تومورهای مغز و نخاع در بزرگسالان
تعیین مرحله سرطان، یکی از مهم ترین عوامل در انتخاب گزینه های درمانی و در تعیین چشم انداز (پیش آگهی) فرد است.
اما تومورهای مغز و نخاع از برخی جهات مهم با سرطان های سایر قسمت های بدن فرق دارند. یکی از دلایل اصلی خطرناک بودن سایر سرطان ها این است که می توانند در سراسر بدن پخش شوند. تومورهایی که از مغز یا نخاع شروع می شوند می توانند به سایر قسمت های سیستم عصبی مرکزی گسترش یابند، اما تقریباً هرگز به سایر اندام ها سرایت نمی کنند. این تومورها خطرناک هستند زیرا می توانند با عملکردهای ضروری مغز تداخل ایجاد کنند.
از آنجایی که تومورهای مغز یا نخاع تقریباً هرگز به سایر قسمت‌های بدن گسترش نمی‌یابند، مانند اکثر سرطان‌های دیگر سیستم مرحله‌بندی رسمی ندارند. برخی از عوامل مهمی که به تعیین پیش آگهی افراد کمک می کند، عبارتند از:
- سن فرد
- نوع تومور (مانند آستروسیتوما، اپندیموم و …)
- اینکه آیا سلول های تومور فراتر از سیستم عصبی مرکزی انتشار یافته اند یا نه
- سطح عملکردی آنها (این که آیا تومور بر عملکرد طبیعی مغز و فعالیت روزمره تأثیر می گذارد).
- این که آیا تومور از طریق مایع مغزی نخاعی به سایر قسمت های مغز یا نخاع انتشار یافته است یا خیر.
- درجه تومور (بر اساس اینکه سلول ها در زیر میکروسکوپ چگونه به نظر می رسند، تومور چقدر سریع رشد می کند).
- اینکه سلول‌های تومور دارای جهش‌های ژنی خاص یا تغییرات دیگری باشند. به عنوان مثال، تومورهای دارای جهش در ژن IDH1 یا IDH2، که به عنوان تومورهای IDH-mutant شناخته می‌شوند، نسبت به تومورهای بدون این جهش‌ها، آهسته‌تر رشد می‌کنند و پیش آگهی بهتری دارند.
- محل و اندازه تومور
علائم تومورهای مغز و نخاع بزرگسالان
بسیاری از انواع مختلف تومورها می توانند در مغز یا نخاع شروع شوند. این تومورها بسته به اینکه کجا تشکیل می شوند و با چه سرعتی رشد می کنند ممکن است علائم و نشانه‌های مختلفی داشته باشند. علائم و نشانه های تومورهای مغزی یا نخاعی ممکن است به تدریج ایجاد شده و با گذشت زمان بدتر شوند، یا به طور ناگهانی مانند تشنج رخ دهند.
تومورها در هر قسمت از مغز ممکن است فشار داخل جمجمه را افزایش دهند (معروف به فشار داخل جمجمه). این وضعیت می تواند به دلیل رشد خود تومور، تورم در مغز، یا انسداد جریان مایع مغزی نخاعی (CSF) باشد. افزایش فشار می تواند منجر به بروز علائم عمومی شود، از جمله:
- تشنج
- سردرد
- حالت تهوع
- استفراغ
- تاری دید
- مشکلات تعادل
- تغییر شخصیت یا رفتار
- خواب آلودگی یا حتی کما
سردردهایی که با گذشت زمان بدتر می شوند، یکی از علائم شایع تومورهای مغزی هستند که در حدود نیمی از بیماران دیده می شود. (البته بیشتر سردردها ناشی از تومور نیستند.)
تقریباً نیمی از افراد مبتلا به تومورهای مغزی در برخی مواقع دچار تشنج می شوند. نوع تشنج ممکن است به محل تومور بستگی داشته باشد. گاهی اوقات این اولین علامت تومور مغزی است، اما کمتر از 1 مورد از هر 10 تشنج اولیه ناشی از تومورهای مغزی است.
علائم تومور در قسمت های مختلف مغز یا نخاع
تومورها در قسمت های مختلف مغز یا نخاع می توانند علائم مختلفی ایجاد کنند. اما این علائم می تواند ناشی از هر گونه ناهنجاری در آن مکان خاص باشد. همیشه به این معنی نیست که فرد دارای تومور مغز یا نخاع است.
تومورها در بخش‌هایی از مغز (قسمت بزرگ و بیرونی مغز) که حرکت یا حس را کنترل می‌کنند، می‌توانند باعث ضعف یا بی‌حسی بخشی از بدن، اغلب فقط در یک طرف شوند.
تومورهای داخل یا نزدیک قسمت‌هایی از مغز که مسئول زبان هستند، می‌توانند در گفتار یا حتی درک کلمات مشکل ایجاد کنند.
تومورهای قسمت جلویی مغز گاهی اوقات می توانند بر تفکر، شخصیت و زبان تأثیر بگذارند.
اگر تومور در مخچه باشد (قسمت تحتانی و پشتی مغز که هماهنگی را کنترل می کند)، ممکن است فرد در راه رفتن دچار مشکل در حرکات دقیق دست ها، بازوها، پاها و پاها؛ مشکلات بلع یا همگام سازی حرکات چشم؛ و تغییرات در ریتم گفتار شود.
تومورها در قسمت پشتی مغز، یا اطراف غده هیپوفیز، عصب بینایی یا برخی دیگر از اعصاب جمجمه ای می توانند باعث مشکلات بینایی شوند.
تومورها در داخل یا نزدیک دیگر اعصاب جمجمه ای ممکن است منجر به کاهش شنوایی (در یک یا هر دو گوش)، مشکلات تعادلی، ضعف برخی از عضلات صورت، بی حسی یا درد صورت، یا مشکل در بلع شوند.
تومورهای نخاعی می توانند باعث بی حسی، ضعف یا عدم هماهنگی در بازوها و یا پاها (معمولاً در هر دو طرف بدن) و همچنین مشکلات مثانه یا روده شوند.
مغز همچنین عملکرد برخی از اندام‌های دیگر از جمله تولید هورمون را کنترل می‌کند. بنابراین تومورهای مغزی می‌توانند باعث بسیاری از علائم دیگر شوند که در اینجا ذکر نشده است. داشتن یک یا چند مورد از علائم بالا لزوماً به معنای ابتلا به تومور مغزی یا نخاعی نیست. همه این علائم می توانند دلایل دیگری داشته باشند. با این حال، اگر هر یک از این علائم را دارید، به خصوص اگر با گذشت زمان از بین نرفتند یا بدتر شدند، به پزشک مراجعه کنید تا بتوان علت را پیدا و در صورت نیاز درمان کرد.
