اختلال دوقطبی و اوتیسم تا حدودی علائم مشترکی دارند و حتی ممکن است برخی علل ژنتیکی مشترکی داشته باشند. علاوه بر این، احتمال خطر بروز اختلال دوقطبی در مبتلا به اوتیسم بسیار زیاد است و بالعکس. با این حال، این دو اختلال یکسان نیستند و نباید به جای همدیگر به اشتباه تشخیص داده شوند.
در حالی که ارتباط بین اختلال دوقطبی و اوتیسم به خوبی درک نشده است، پزشکان می توانند علائم بیماران را بررسی کنند و تشخیص دهند که آیا فرد به اختلال دوقطبی، اوتیسم یا هر دو مبتلا هستند. حدود 2.8 درصد از جمعیت ایالات متحده به اختلال دوقطبی مبتلا هستند. حدود 1.85٪ از آمریکایی ها دارای تشخیص طیف اوتیسم هستند.
ارتباط بین اختلال دوقطبی و اوتیسم
این دو اختلال کاملا متفاوت از یکدیگر هستند. با این حال، راه هایی وجود دارد که از طریق آنها می توانید این دو اختلال را از همدیگر تشخیص دهد. تشخیص اوتیسم و اختلال دوقطبی کاملاً امکان پذیر است.
طبق یک مطالعه، حدود 7 درصد از افراد مبتلا به اوتیسم نیز دوقطبی هستند. این تقریباً سه برابر درصد افراد در جمعیت عمومی است.
مطالعه دیگری نشان داد که حدود 30 درصد از جوانان مبتلا به اختلال دوقطبی (که در آن دوره های شیدایی طولانی یا شدید است) نیز با اختلال طیف اوتیسم قابل تشخیص هستند.
اخیراً، بررسی های صورت گرفته ارتباط ژنتیکی بین اوتیسم و چندین بیماری روانی، از جمله اسکیزوفرنی و اختلال دوقطبی پیدا کرده‌اند.
علاوه بر این، علائم زیادی از دو قطبی وجود دارد که در افراد مبتلا به اوتیسم شدیدتر اما به دلایل کاملاً متفاوت ظاهر می شود. برخی از این موارد شامل بیش فعالی، خواب آشفته، تکانشگری، بی قراری و تحریک پذیری هستند.
در حالی که منطقی است که برخی از این علائم را به اختلال دوقطبی نسبت دهیم، اما تشخیص علائم دوقطبی از اوتیسم می تواند بسیار دشوار باشد (به ویژه در مورد یک فرد غیرکلامی).
اختلال دوقطبی در مقابل اوتیسم، فرق آنها چیست؟
از آنجایی که افراد مبتلا به اوتیسم و افراد مبتلا به اختلال دوقطبی گاهی اوقات ممکن است به روش های مشابهی رفتار کنند، گاهی اوقات تشخیص بین آنها دشوار است. برای درک بهتر شباهت ها و تفاوت های بین این دو اختلال، بهتر است موارد زیر را در نظر بگیرید:
- اختلال دوقطبی یک بیماری روانپزشکی است، در حالی که اوتیسم یک اختلال عصبی رشدی است.
- برای تشخیص اوتیسم، علائم باید در دوره اولیه رشد (قبل از 3 سالگی) مشهود باشد.
- علائم اختلال دوقطبی ممکن است در هر زمانی ظاهر شوند (و به احتمال زیاد در حدود 25 سالگی ظاهر می شوند).
- در حالی که معیارهای اختلال دوقطبی به طور خاص شامل مسائل مربوط به خلق و خوی مانند شیدایی و افسردگی است، معیارهای اوتیسم با خلق و خوی ارتباطی ندارند.
- افراد مبتلا به اختلال دوقطبی که مبتلا به اوتیسم نیستند، بعید است که علائم اوتیسم، مانند تاخیر در گفتار یا اختلال در گفتار یا مشکلات شدید ارتباط اجتماعی را نشان دهند.
علل اختلال اوتیسم و دوقطبی
برخی از رایج ترین علل اختلال اوتیسم و دوقطبی، عبارتند از:
ژنتیک
اوتیسم و اختلال دوقطبی هر دو پیوندهای ژنتیکی دارند. با این حال، ممکن است یکی از دوقلوها مبتلا به اوتیسم یا اختلال دوقطبی باشد در حالی که دوقلو دیگر اینگونه نباشد. تحقیقات نشان می‌دهد که برخی از ژن‌های یکسان ممکن است در اختلال اوتیسم و اختلال دوقطبی (همراه با سایر اختلالات ذهنی و رشدی) دخیل باشند.
مشکلات دوران بارداری
اوتیسم می تواند در اثر قرار گرفتن مادر در معرض داروهای خاص در دوران بارداری (مثلاً اسید والپروئیک) ایجاد شود. همچنین اگر نوزاد نارس به دنیا بیاید، یا سن بالای مادر در بارداری، احتمال ابتلا به اوتیسم بیشتر است (اگرچه مشخص نیست که چرا اینها عوامل خطر هستند). به نظر نمی رسد این عوامل در بروز اختلال دوقطبی موثر باشند.
مسائل زیست محیطی
اپیزودهای اختلال دوقطبی می توانند با یک رویداد استرس زا مانند مرگ یا طلاق شروع شوند. این مورد در مورد اوتیسم صدق نمی کند.
ساختار و عملکرد مغز
برخی شواهد نشان می‌دهند که مغز افراد مبتلا به اوتیسم و اختلال دوقطبی کمی متفاوت از مغزهای معمولی هستند.
علائم و نشانه های اختلال اوتیسم و دوقطبی
بسته به فرد، علائم و نشانه های هر دو می توانند شبیه به هم باشند. به عنوان مثال، افراد مبتلا به هر دو اختلال می توانند علائم زیر را نشان دهند:
- تحریک پذیری
- خواب آشفته
- بروز رفتار تکراری
- حواس پرتی و تکانشگری
- حرف زدن با صدای بلند، سریع و تقریباً بدون توقف
- تکانشگری که می تواند منجر به پرخاشگری شود.
با این حال، این رفتارها به دلایل بسیار متفاوتی رخ می دهد و علائم مشخصی وجود دارد که فقط در اوتیسم و فقط در اختلال دوقطبی وجود دارد.
اگر نگرانی دارید که فرزند مبتلا به اوتیسم شما دوقطبی است، باید با پزشک یا روانپزشک تماس بگیرید. اما این موارد را نیز در نظر داشته باشید:
- اوتیسم یک اختلال چرخه ای نیست. شما نباید شاهد تغییرات ناگهانی و شدید خلق و خوی باشید که بدون دلیل ظاهری رخ می دهد.
- اوتیسم، به خودی خود، نباید باعث افسردگی شدید یا افکار خودکشی شود (اگرچه افراد مبتلا به اوتیسم می توانند مانند دیگران، زمانی که شرایط افسرده کننده است، احساس افسردگی کنند).
- افراد مبتلا به اوتیسم احتمالاً مشکلات متوسط تا شدید در گفتار، ارتباطات اجتماعی، آگاهی از نیازها و احساسات دیگران دارند و ممکن است چالش های حسی قابل توجهی داشته باشند. اینها لزوماً علائم اختلال دوقطبی نیستند.
- تحریک (تکان دادن، قدم زدن، زمزمه کردن و…) در اوتیسم رایج است و ابزاری برای خودآرام سازی است. اگر به طور مداوم برای مدت طولانی وجود داشته باشد، احتمالاً به اختلال دوقطبی مرتبط نیست.
تشخیص اختلال اوتیسم و دوقطبی
اوتیسم معمولا در اوایل دوران کودکی تشخیص داده می شود، اگرچه افراد با عملکرد بسیار بالا ممکن است در نوجوانی یا بزرگسالی تشخیص داده شوند. اوتیسم عموماً از طریق مشاهدات و آزمایش‌ها و پرسشنامه‌های خاص تشخیص داده می‌شود، زیرا هیچ نشانگر بیولوژیکی برای این اختلال وجود ندارد. متخصصین تشخیص به دنبال موارد زیر هستند:
- اختلال عملکرد حسی
- تأخیرها و اختلالات اجتماعی و ارتباطی
- تفاوت های رفتاری خاص که در اوتیسم مشخص می شود (تحریک، عدم تماس چشمی و غیره)
- تأخیر در گفتار یا اختلالات خاص مانند اکولالیا (تکرار عبارات مشابه یا “پژواک” تلویزیون یا فیلم)
اختلال دوقطبی به ندرت در کودکان نوپا تشخیص داده می شود. فرآیند تشخیصی اغلب با معاینه فیزیکی و آزمایش‌های آزمایشگاهی برای رد سایر مسائل مانند مشکلات تیروئید که می‌تواند باعث نوسانات خلقی شود، شروع می‌شود. بیمار باید حداقل یک دوره شیدایی را تجربه کرده باشد.
مانند اوتیسم، اختلال دوقطبی هیچ نشانگر بیولوژیکی ندارد، بنابراین آزمایش‌های فیزیکی فقط می‌توانند سایر مسائل را رد کنند.
درمان اختلال اوتیسم و دوقطبی
درمان اوتیسم ممکن است شامل داروهای دارویی باشد یا نباشد. به طور معمول، اوتیسم با درمان هایی مانند تحلیل رفتار کاربردی، درمان های رشدی و بازی، گفتار درمانی و آموزش مهارت های اجتماعی درمان می شود. هنگامی که از داروها استفاده می شود، آنها اغلب شامل داروهای ضد اضطراب و داروهای ضد روان پریشی نسل دوم می شوند.
درمان اختلال دوقطبی به احتمال زیاد شامل تثبیت کننده های خلقی خاص مانند لیتیوم است. همچنین ممکن است از داروهای ضد روان پریشی و ضد افسردگی نسل دوم استفاده شود. علاوه بر این، درمان شناختی (گفتار درمانی) اغلب برای افراد مبتلا به اختلال دوقطبی مفید است.
در اختلال اوتیسم و دو قطبی چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
اگر نگران این هستید که فرزند خردسال شما ممکن است اوتیسم یا اختلال دوقطبی داشته باشد، اولین قدم شما باید شامل مراجعه به پزشک اطفال باشد. علائم کودک خود را شرح دهید و بخواهید که فرزندتان از نظر این اختلالات ارزیابی شود.
مطمئن شوید که فرد یا تیمی که ارزیابی را انجام می دهد، تجربه خوبی در مورد هر دو اختلال دارد، زیرا به راحتی می توان یکی را با دیگری اشتباه گرفت یا نشانه های بیماری روانی را در کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است به درستی تشخیص داده نشوند.
بزرگسالانی که به دنبال تشخیص و درمان هستند باید علائم را با دقت و با توجه ویژه به این سوالات ثبت کنند:
- این علائم چه مدت وجود دارد؟ (اگر به طور ناگهانی ظاهر شوند، تقریباً به طور قطع به اوتیسم مربوط نیستند.)
- آیا دوره های مکرر شیدایی و افسردگی وجود داشته است؟ چه زمانی، چند بار و برای چه مدت؟ (این ممکن است نشان دهنده اختلال دوقطبی باشد).
- آیا فرد افکار خودکشی دارد؟ (در حالی که چنین افکاری در هر دو اختلال رخ می دهد، احتمال بیشتری دارد که در فرد مبتلا به اختلال دوقطبی ظاهر شود.)
- آیا فرد در ارتباط اجتماعی، علائم اختلال عملکرد حسی (مثلاً مشکلات نورهای روشن و صداهای بلند) یا تاخیر در گفتار مشکل دارد؟ (در حالی که برخی از این علائم در هر دو اختلال رخ می دهد، اگر همه آنها وجود داشته باشند ممکن است نشان دهنده اوتیسم باشند.)
سوالات متداول
تفاوت بین اوتیسم و اختلال دوقطبی چیست؟ اوتیسم یک اختلال رشدی است. علائم باید قبل از سه سالگی ظاهر شوند. اختلال دوقطبی یک بیماری روانی است که ممکن است در هر سنی ظاهر شود و ممکن است با احساسات آسیب زا “شروع” شود.
آیا اوتیسم با اختلال دوقطبی اشتباه گرفته می شود؟ آره. برخی از رفتارهای دیده شده در اوتیسم (مانند صحبت کردن سریع، قدم زدن و تحریک پذیری) در اختلال دوقطبی نیز وجود دارد. اما این علائم به دلایل مختلفی ظاهر می شوند.
آیا اختلال دوقطبی در طیف اوتیسم است؟ خیر. اختلال دوقطبی بخشی از طیف اوتیسم نیست، اگرچه تعداد بسیار زیادی از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی نیز اوتیستیک هستند (و بالعکس).
سخن آخر
اختلال دوقطبی و اختلال طیف اوتیسم یکسان نیستند. افراد مبتلا به اوتیسم در معرض خطر ابتلا به اختلال دوقطبی هستند و بالعکس. علائم، سن شروع، معیارهای تشخیصی و روش های درمان برای این دو اختلال متفاوت است. کودکان باید از نظر اوتیسم غربالگری شوند و هر گونه نگرانی را با پزشک اطفال در میان بگذارند تا تشخیص مناسب داده شود. بزرگسالان باید به دنبال تشخیص حرفه ای باشند.
هم اوتیسم و هم اختلال دوقطبی می توانند در یک فرد ظاهر شوند، اما تشخیص آن می تواند مشکل باشد. به خصوص زمانی که فرد مبتلا به اوتیسم فاقد مهارت های کلامی برای توصیف فراز و نشیب های عاطفی خود باشد، دشوار است. درمان‌هایی که برای یک اختلال مؤثر هستند، ممکن است در صورت استفاده نامناسب، بی‌اثر یا حتی مضر باشند.
آخرین دیدگاه‌ها