تا دیر نشده علائمتو بگو، پزشکتو بگم:
لارنژیت مزمن بیش از 3 هفته طول می کشد و علل آن می تواند شامل سایر بیماری ها یا برخی از عوامل سبک زندگی باشد. لارنژیت التهاب جعبه صدا است که می تواند باعث گرفتگی صدا یا از دست دادن صدا شود. در این مقاله از پزشکت به بررسی لارنژیت مزمن و علائم، علل و عوامل خطر آن می پردازیم. ما همچنین تشخیص، درمان و پیشگیری آن را بررسی می کنیم. علائم آن می تواند شامل سرفه مداوم، مشکل در بلع و گلودرد باشد.
حنجره که به عنوان جعبه صدا نیز شناخته می شود، حاوی تارهای صوتی در گلو است. تارهای صوتی برای تولید صدای فرد به ارتعاش در می آیند.
لارنژیت باعث تورم و التهاب حنجره می شود که بر عملکرد حنجره تأثیر می گذارد و می تواند منجر به تغییرات صدا مانند گرفتگی صدا شود. اما لارنژیت یا حاد یا مزمن است. لارنژیت حاد معمولاً به سرعت بروز می کند و علائم معمولاً حدود 1 هفته طول می کشد. به طور کلی یک بیماری جدی نیست و اغلب بدون درمان پزشکی برطرف می شود.
لارنژیت مزمن کندتر رشد می کند و علائم آن بیش از 3 هفته طول می کشد. تخمین زده می شود که تا 21 درصد از افراد در دوره ای از زندگی خود به لارنژیت مزمن مبتلا می شوند.
لارنژیت مزمن یک بیماری شدیدتر از لارنژیت حاد است زیرا می تواند علائم طولانی تر و ناراحت کننده تری ایجاد کند. همچنین ممکن است نشانه ای از یک بیماری زمینه ای جدی تر، مانند یک اختلال خود ایمنی باشد. با این حال، لارنژیت مزمن به خودی خود هیچ مشکل جدی برای سلامتی ایجاد نمی کند و علائم به ندرت فراتر از دوره بیماری است.
علائم لارنژیت مزمن
علامت اصلی لارنژیت، گرفتگی صدا است. سایر علائم لارنژیت مزمن می تواند شامل موارد زیر باشد:
- تب
- گلو درد
- سرفه مداوم
- مشکل در بلع
- احساس توده در گلو
- از دست دادن صدا
بسیاری از این علائم می توانند با لارنژیت حاد نیز رخ دهند، اما در لارنژیت مزمن بسیار طولانی تر باقی می مانند. گرفتگی صدا می تواند با گذشت زمان بدتر شود و ممکن است پس از از بین رفتن سایر علائم ادامه یابد. برخی از افراد ممکن است در کنار سایر بیماری ها مانند آنفولانزا، سرماخوردگی یا ورم لوزه ها به لارنژیت مبتلا شوند. این بدان معنی است که آنها ممکن است علائم دیگری را نیز تجربه کنند، مانند:
- تورم غدد
- خستگی
- سردرد
- علائم سرماخوردگی یا آنفولانزا
همچنین ممکن است لارنژیت مزمن به مرور زمان به تارهای صوتی آسیب برساند. این می تواند باعث ایجاد توده های کوچکی به نام پولیپ یا گره شود. این رشدها ممکن است ناراحت کننده باشند، اما هیچ خطر قابل توجهی برای سلامتی ندارند.
علل لارنژیت مزمن
رفلاکس اسید می تواند باعث التهاب حنجره مزمن شود. عفونت های ویروسی مانند سرماخوردگی و آنفولانزا از جمله این موارد هستند. رایج علت لارنژیت حاد عفونت های باکتریایی و قارچی هستند.
علل لارنژیت مزمن می تواند شامل موارد زیر باشد:
- رفلکس اسید
- عفونت
- سیگار کشیدن
- سینوزیت مزمن
- مصرف بیش از حد الکل
- داروهای استنشاقی استروئیدی
- استفاده بیش از حد از صدا، مانند خوانندگان و مجریان
- قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی و گرد و غبار که باعث تحریک می شود.
در موارد نادر، ممکن است شرایط التهابی که بر تارهای صوتی تأثیر می گذارد، مانند سل، باعث التهاب حنجره شود.
عوامل خطر لارنژیت مزمن
عوامل خطر برای ایجاد لارنژیت مزمن، عبارتند از:
- سیگار کشیدن
- عفونت های تنفسی، مانند سرماخوردگی یا آنفولانزا
- کار در محیطی با مواد شیمیایی تحریک کننده یا گرد و غبار
- کار کردن، یا داشتن یک سرگرمی، که نیاز به صحبت طولانی یا با صدای بلند، فریاد زدن یا آواز خواندن دارد.
تشخیص لارنژیت مزمن
پزشک اغلب معاینه فیزیکی را برای تشخیص التهاب حنجره انجام می دهد. آنها همچنین ممکن است در مورد تاریخچه پزشکی و سبک زندگی فرد سوالاتی را بپرسند تا خطر ابتلا به لارنژیت را ارزیابی کنند. برخی از علائم، مانند گرفتگی صدا، معمولاً به راحتی قابل تشخیص هستند.
یک پزشک همچنین ممکن است یک لارنگوسکوپی انجام دهد که شامل عبور دادن یک لوله نازک با دوربین و نور از دهان یا بینی فرد و پایین آوردن به گلوی او است. این روش به پزشک اجازه می دهد تا داخل گلو را بررسی کند.
برای رد کردن شرایط جدی تر، مانند سرطان حنجره، پزشک ممکن است توصیه کند:
- بیوپسی، که شامل گرفتن نمونه کوچکی از بافت گلو در حین لارنگوسکوپی و تجزیه و تحلیل آن در آزمایشگاه است.
- اسکن اشعه ایکس، سی تی اسکن یا ام آر آی، که آزمایش های تصویربرداری هستند که به پزشک اجازه می دهند داخل گلو را ببینند.
- آزمایش خون، که می تواند علائم دیگر بیماری های زمینه ای را بررسی کند.
لارنژیت مزمن چگونه درمان می شود؟
چندین گزینه درمانی برای لارنژیت وجود دارد. یک فرد اغلب می تواند علائم حاد را در خانه درمان کند، مانند:
- سیگار نکشیدن
- نوشیدن مایعات زیاد
- اجتناب از داروهای ضد احتقان
- محدود کردن مصرف کافئین و الکل
- شستشو گلو با محلول نمکی یا دهانشویه بدون نسخه
- اجتناب از محرک های گلو، مانند دود، گرد و غبار، و بخارات شیمیایی
- اجتناب از صحبت کردن، آواز خواندن، یا استفاده غیر ضروری از صدا
مدیریت لارنژیت مزمن اغلب به شناسایی و درمان علت زمینه ای بستگی دارد. به عنوان مثال، اگر علت رفلاکس اسید معده باشد، ممکن است لازم باشد تغییراتی در رژیم غذایی، مانند پرهیز از غذاهای چرب، سرخ شده یا تند ایجاد کنید.
در مورد عفونت باکتریایی، برخی از پزشکان ممکن است آنتی بیوتیک تجویز کنند. با این حال، استفاده از آنتی بیوتیک ها برای لارنژیت در حال حاضر بحث برانگیز است. مروری بر کارآزمایی‌های بالینی در سال 2015 که شامل 351 شرکت‌کننده بود، نشان داد که آنتی‌بیوتیک‌ها در درمان التهاب حنجره حاد مؤثر نیستند. محققان به این نتیجه رسیدند که هزینه، عوارض جانبی و پیامدهای منفی و عوارض مقاومت آنتی بیوتیکی بر مزایای این درمان برای لارنژیت بیشتر است. پزشک گلوی شما را بررسی می کند تا علت التهاب حنجره را مشخص کند. درمان بر اساس علت بیماری شما خواهد بود.
علائم لارنژیت می تواند ناشی از عفونت در دستگاه تنفسی شما باشد. اگر سیگاری هستید و بیش از یک ماه علائم لارنژیت را دارید، ممکن است نیاز به مراجعه به متخصص گوش، حلق و بینی داشته باشید.
هیدراتاسیون
همچنین ممکن است پزشک به شما توصیه کند که از یک مرطوب کننده در خانه خود استفاده کنید تا رطوبت محیط را افزایش داده و به تسکین گلودرد شما کمک کند. برای هیدراته ماندن، مایعات فراوان بنوشید.
از مصرف کافئین و الکل خودداری کنید زیرا این مواد می توانند منجر به افزایش التهاب حنجره شوند. همچنین می توانید با مکیدن پاستیل، گلوی خود را مرطوب نگه دارید. مراقب باشید از موادی که گلو را تحریک می کنند، مانند قطره های سرفه حاوی منتول اجتناب کنید.
استراحت کردن
افرادی که برای امرار معاش صحبت می کنند یا آواز می خوانند، باید تا زمانی که التهاب فروکش کند، به صدای خود استراحت دهند. باید میزان استفاده از صدای خود را پس از بهبودی محدود کنید تا از تشدید مجدد این بیماری جلوگیری کنید.
داروها
ویروس ها باعث اکثر موارد لارنژیت عفونی می شوند که معمولاً لارنژیت حاد است که به مرور زمان از بین می رود. در موارد نادری که بیماری شما ناشی از عفونت باکتریایی باشد، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک تجویز کند. درمان لارنژیت مزمن بر اساس علت اصلی است و متفاوت خواهد بود. پزشک ممکن است یک آنتی هیستامین، مسکن یا گلوکوکورتیکواستروئید تجویز کند. اگر رفلاکس اسید معده دارید و وارد جعبه صوتی خود می شوید، ممکن است پزشک برای رفع این مشکل درمانی تجویز کند.
عمل جراحی
مواردی که لارنژیت مزمن فرد منجر به پولیپ تارهای صوتی یا تارهای صوتی شل یا فلج شده است، جدی تر در نظر گرفته می شوند. اگر هر یک از این شرایط باعث اختلال قابل توجهی در عملکرد تارهای صوتی شده باشد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند.
برداشتن پولیپ تارهای صوتی، معمولاً یک روش سرپایی است. پزشک شما ممکن است تزریق کلاژن یا جراحی را برای تارهای صوتی شل یا فلج توصیه کند.
چگونه از لارنژیت مزمن پیشگیری کنیم؟
ترک سیگار می تواند به پیشگیری از التهاب حنجره کمک کند. اگرچه ممکن است همیشه نتوان از لارنژیت مزمن پیشگیری کرد، برخی از اقدامات ساده می تواند کمک کند، مانند:
- شستن مرتب دست ها
- نوشیدن مایعات زیاد
- مصرف الکل و کافئین در حد اعتدال
- ترک سیگار و اجتناب از دود دست دوم
- اجتناب از زور زدن یا استفاده بیش از حد از صدا
- واکسینه شدن در برابر شرایط مرتبط، مانند آنفولانزا
- اجتناب از تماس با افرادی که سرماخوردگی یا آنفولانزا دارند.
- مرطوب نگه داشتن هوای خانه، مانند استفاده از مرطوب کننده
- اجتناب از استنشاق مواد شیمیایی تحریک کننده یا گرد و غبار، مانند استفاده از وسایل محافظ
سخن آخر
لارنژیت مزمن، التهاب جعبه صدا یا حنجره است که بیش از 3 هفته طول می کشد. افراد مبتلا به لارنژیت معمولاً گرفتگی صدا را تجربه می کنند، اما این وضعیت می تواند باعث ناراحتی و طیف وسیعی از علائم دیگر شود. علل لارنژیت می تواند شامل بیماری هایی مانند سرماخوردگی یا آنفولانزا و عوامل سبک زندگی از جمله سیگار کشیدن و استفاده بیش از حد از صدا باشد. درمان شامل استراحت صدا، پرهیز از موادی که گلو را تحریک می‌کنند و درمان هر گونه بیماری زمینه‌ای است. در صورت شدید بودن علائم یا عدم بهبود پس از چند هفته به پزشک مراجعه کنید.
لارنژیت التهاب حنجره است، “جعبه صوتی” که حاوی تارهای صوتی در قسمت فوقانی گردن است. اما لارنژیت به دو شکل حاد و مزمن بروز می کند. لارنژیت حاد معمولاً یک بیماری مختصر است که باعث گرفتگی صدا و گلودرد می شود. در بیشتر موارد، عفونت دستگاه تنفسی فوقانی باعث آن می شود. لارنژیت مزمن یک اختلال پایدارتر است که باعث گرفتگی صدا و سایر تغییرات صدا می شود. معمولاً بدون درد است و علامت قابل توجهی از عفونت ندارد.
آخرین دیدگاه‌ها