مراقبت از بیماران آلزایمری

مراقبت از بیماران آلزایمری یا هر نوع زوال عقل، می تواند یک کار طولانی مدت، استرس زا و شدیداً عاطفی باشد. اما از آنجایی که در حال حاضر هیچ درمانی برای آلزایمر یا زوال عقل وجود ندارد مراقبت از بیماران آلزایمر می تواند بیشترین تاثیر را در کیفیت زندگی فردی بیماران ایجاد کند. اما از طرفی ممکن است تا حدودی توانایی های شناختی، جسمی و عملکردی افرادی که از این بیماران پرستاری و مراقبت می کنند تا حدودی کاهش یابد. این افراد تا حدی غرق و سرگرم مراقبت از بیماران شوند که از سلامتی خودشان غافل گردند و این می تواند مراقبین را با مشکلات جدی سلامتی مواجهه کند.

بسیاری از همراهان، در مراقبت از بیماران آلزایمری ممکن است خودشان دچار افسردگی، استرس زیاد یا فرسودگی شغلی شوند. تقریباً همه مراقبان آلزایمر یا زوال عقل در برخی مواقع غم، اضطراب، تنهایی و فرسودگی را تجربه می کنند. مراقبت از یک بیمار به بیمار دیگر کاملا متفاوت است و با هم فرق دارد چون علائم بیماری در افراد مختلف، متفاوت می باشد. با این وجود راهکار هایی وجود دارد که مراقبین می تواند در طی روند کاری خود آن ها را در نظر بگیرند. با کمک این راهکارها بتوانند از بروز هر مشکل جانبی، جلوگیری کنند.

چالش ها و مزایای مراقبت از آلزایمر

مراقبت از شخصی که مبتلا به آلزایمر یا بیماری زوال عقل است، می تواند با یک سری تجربیات ناراحت کننده همراه باشد. فرد مبتلا به زوال عقل گاها رفتارهای آزاردهنده یا ناراحت کننده از خود بروز می دهد که ممکن است این رفتار ها باعث عصبانیت و غم و اندوه مراقبین آن ها شود. با پیشرفت بیماری، نیازهای بیماران بیشتر و مسئولیت های مراقبت از آن ها چالش برانگیز تر می شود. از طرفی به مرور زمان توانایی بیماران برای تشکر و قدردانی از مراقبین کمتر می شود. مراقبت از این بیماران، به معنای واقعی کلمه می تواند مانند یک شغلی باشد که کمتر مورد لطف قرار می گیرد.

مزایا مراقبت از آلزایمر	همراهی و خدمت کردن مستحکم شدن پیوند مراقب با بیمار از طریق مراقبت بهبود مهارت های حل مسئله و رابطه بین مراقب و بیمار
چالش های مراقبت از آلزایمر	انزوا و تنهایی عوارض مالی و کاری خستگی و فرسودگی مراقبین احساسات غافلگیرانه با کاهش توانایی های بیمار

آمادگی برای مراقبت از بیماران آلزایمری

هرچه بیشتر در مورد بیماری فردی که از او مراقبت می کنید اطلاعات کسب کنید، بهتر می توانید برای چالش های بعدی آماده شوید. پس سعی کنید که ناامیدی خود را کاهش داده و انتظارات معقول شان را از بیمار و شغلی که دارند تقویت کنید. به عنوان مثال در مراحل اولیه آلزایمر بیمار شاید بتواند تا حدودی از خودش مراقبت کند. اما آن ها در نهایت به مراقبت 24 ساعته نیاز دارند. در نظر گرفتن چنین پیش آگهی می تواند تا حدودی دشوار باشد، هرچه  در برنامه های مراقبتی دقیق تری داشته باشید. بیمار بیشتر می تواند در فرایند تصمیم گیری و درمان شرکت کند.

مراقبت های طولانی مدت می تواند منبع اصلی استرس باشد، بنابراین در اسرع وقت در مورد تمام گزینه های برنامه کاری خود تحقیق کنید. با تیم پزشکی بیمار و سایر اعضای خانواده مشورت کنید تا تمهیدات قانونی و مالی را برای مراقبت های طولانی مدت در نظر بگیرند.

مراقبت از آلزایمر و زوال عقل

سؤالاتی که باید در مورد آماده سازی برای مراقبت از آلزایمر و زوال عقل در نظر بگیرید، عبارتند از:

• بیمار شما در کجا زندگی خواهد کرد؟
• آیا خانه از نظر امنیتی برای بیمار مناسب است؟
• در صورتی که مراقب بیمار قادر به مراقبت های بهداشتی و یا مالی بیمار نباشد چه کسی این مسئولیت ها را قبول می کند؟
• در شرایطی که ممکن است بیمار به تنهایی و به دور از بقیه اعضاء خانواده زندگی کند آیا خانواده از او حمایت خواهند کرد چون در این صورت شاید بیمار به پشتیبانی و تهسیلات بیشتری نیاز داشته باشد؟
• نیازهای مراقبین چگونه برآورده می شود؟ بعضی اوقات اعضای خانواده فرض می کنند که همسر یا نزدیکترین عضو خانواده می توانند از بیمار مراقبت کند، اما همیشه اینگونه نیست. مراقبت از بیمار مبتلا به آلزایمر و یا دمانس عقل یک تعهد اساسی است که با گذشت زمان بیشتر هم می شود. اعضای خانواده ممکن است مشکلات خودشان را داشته باشند. برآورده کردن تمام نیازهای بیماران آلزایمر یک امر کاملا ضروری است و بیمار نیاز به یک مراقب و پشتیبان دارد.

تهیه یک برنامه پشتیبانی شخصی برای مراقبت از بیماران آلزایمری

مراقبت از یک فرد بالغ مبتلا به اختلال شناختی نیاز به مهارت، توجه و برنامه ریزی دقیق دارد و افرادی که ازاین بیماران مراقبت می کنند باد دقت بیشتری نسبت به توان جسمی و نیازهای روانی و عاطفی خود داشته باشند چون در صورت عدم رفع این نیازها ممکن است مراقبین در دراز دچار مشکلات متعددی شوند.

کمک بخواهید.

مراقبین باید در نظر داشته باشند که به تنهایی نمی توانند از عهده این کار برآیند و بهتر است از اعضاء دیگر خانواده کمک بگیرند و از آن ها بخواهند در برخی کارهای روزمره مانند خرید مواد غذایی و تمیز کردن منزل به مراقبین کمک کنند همچنین شما به عنوان یک مراقب باید برای حفظ سلامتی خود ساعاتی را برای اوقات فراغت و استراحت خود در نظر بگیرید و در طول روز استراحت های مکرر داشته باشید. توجه داشته باشید مراقبینی که از خودشان مراقبت می کنند می توانند وظایف خودشان را بهتر انجام دهند.

اطلاعات بیشتری را کسب و یا آموخته های خود را به روز کنید.

به کارگیری دستورالعمل سرپرست و اعضاء خانواده بیماران به تنهایی برای مراقبین کافی نیست و باید اطلاعات و مهارت های مراقبتی خود را از منابع آنلاین و کتاب ها افزایش دهید و با پیشرفت بیماری و تغییر چالش ها، باید مهارت خود را به روز کنید و روش های جدید مقابله را یاد بگیرید.

به یک گروه پشتیبانی بپیوندید.

مراقبین می تواند از تجربیات دیگران که با همین چالش ها و وضعیت ها روبرو هستند، استفاده کنید برقراری ارتباط با مراقبین دیگر می تواند در کاهش احساس انزوا، ترس و ناامیدی به شما کمک کند.

تکنیک های آرامش را تمرین کنید.

مراقبت از یک بیمار مبتلا به آلزایمر و یا زوال عقل می تواند پر استرس باشد.

برای مقابله با این استرس و تقویت سطح خلق و خو و انرژی خودتان، باید واکنش آرامش طبیعی بدن را فعال کنید. پس بهتر است برای رسیدن به این هدف تکنیک های آرام سازی مانند تنفس عمیق، مدیتیشن یا یوگا را انجام دهید.

برای مراقبت از خود برنامه ریزی کنید.

برای معاینات منظم به پزشک مراجعه کنید و به علائم و نشانه های هشدار دهنده استرس بیش از حد توجه کنید. شاید شما در حین مراقبت از بیمار به آسانی بتوانید سایر افراد و فعالیت های که دوست دارید را کنار بگذارید اما با این کار سلامت و آرامش خود را به خطر می اندازید. پس سعی کنید سرگرمی ها و علاقه های خودتان را دنبال کنید.

ورزش کنید.

ورزش منظم نه تنها باعث تناسب اندام و حفظ وزن سالم می شود بلکه باعث آزادسازی اندورفین های می شود که واقعاً می توانند روحیه شما را تقویت کنند. در بیشتر روزها حداقل 30 دقیقه ورزش کنید.

با یک فرد مورد اعتماد صحبت کنید.

سعی کنید با یک دوست قابل اعتماد، عضو خانواده یا درمانگر در مورد احساسات و مشکلات خود صحبت کنید. صحبت کردن چهره به چهره با شخصی که به شما اهمیت می دهد می تواند در تسکین فشارهای روانی موثر باشد.

مقابله با تغییر در ارتباطات بیماران آلزایمری

مراقبین ممکن است با پیشرفت بیماری، متوجه تغییراتی در ارتباطات (اختلال در یافتن تکلم، افزایش حرکات دست، سردرگمی وحتی عصبانیت) در این بیماران شوند. بروز همه این موارد کاملا طبیعی هستند.

برخی راهکارهای که مراقبین برای برقراری ارتباط با بیمار می توانند در نظر بگیرند عبارتند از:

توسعه کارهای روزمره بیماران آلزایمری

یک برنامه روزانه منظمی را برای بیمار در نظربگیرید.

سعی کنید روزانه برای فعالیت هایی مانند بیدار شدن از خواب، وعده های غذایی، حمام کردن، لباس پوشیدن، بازدید از اعضاء خانواده و خوابیدن یک روال منظمی را ایجاد و رعایت کنید. حتی اگر بیمار چیزی را درک نمی کنند قبل از انجام هر کاری به بیمار اطلاع دهید. حتی می توانید برای اینکه بیمار اوقات مختلف روز را تشخیص دهد نشانه هایی را تعیین کنید. به عنوان مثال، در صبح می توانید پرده ها را کنار بکشید تا نور آفتاب  وارد اتاق شود و در عصر، برای بیمار موسیقی آرام بگذارید تا بیمار متوجه شود ساعت استراحت است.

تا جایی که امکان دارد بیمار را در جریان فعالیت های روزانه قرار دهید. به عنوان مثال، شاید بیمار نتواند کفش های خود را بپوشد اما ممکن بتوانند لباس های خود را در کمد قرار دهد یا بتواند به گلدان ها آب دهد پس بیماران را درکارهای که توانایی انجام آن را دارند شرکت دهید. فعالیت های مختلفی برای تحریک حواس مختلف (بینایی، بو، شنوایی و لمس و حرکت) بیمار در نظر بگیرید. به عنوان مثال، شما می توانید آواز خواندن، گفتن داستان، رقصیدن، پیاده روی یا فعالیت های لمسی مانند نقاشی، باغبانی یا بازی با حیوانات خانگی را برای بیمار در نظر بگیرید.

برنامه ریزی برای بیرون بردن بیمار می تواند بسیار روش موثری برای بیمار باشد. بهتر است ساعاتی را برای بیرون بردن بیمار از منزل و حتی به اندازه یک پیاده روی کوتاه در نظر بگیرید. حتی نشستن در بالکن یا حیاط خلوت می تواند برای بیمار آرامش بخش باشد. همچنین می توانید برای بیماران شرکت در فعالیت های گروهی در خارج از منزل را در نظر بگیرید.

بازدید کنندگان و رویدادهای اجتماعی

سعی کنید رفت و آمد و بازدید از بیمار را برنامه ریزی کنید. حتی ساعات بازدید اعضاء خانواده از بیمار را می توانید فرصتی برای استراحت کردن خود در نظر بگیرید.

برای برنامه ریزی بهتر، راهکارهای زیر را در نظر بگیرید:

• بازدید از بیمار بهتر است در ساعاتی از روز های که بیمار حال بهتری دارد انجام بگیرد.
• به بازدید کنندگان توصیه کنید که از انجام دادن کارهای که بیمار را ناراحت می کند و تحت الشعاع قرار می دهد خودداری کنند.

پذیرفتن تغییرات در بیماران آلزایمر

یکی از بزرگترین چالش هایی که به عنوان سرپرست فرد مبتلا به زوال عقل وجود دارد، پذیرفتن اتفاقاتی است که برای بیمار اتفاق میفتد. در هر مرحله جدید از بیماری، شما باید انتظارات خود را از بیمار تغییر دهید و در هنگام وقوع هر اتفاق جدیدی آرامش خود را حفظ کنید و صبر کنید تا بیمار و خودتان تغییر جدید را بپذیرید. تجربیات روزانه خود را یادداشت و  سعی کنید افکار و تجربیات خود را بنویسید. به یاد داشته باشید بیمار هنوز هم توانایی انجام برخی کارها را دارد پس با مشارکت او موفقیت های خودتان را  جشن بگیرید.

آگاهی عاطفی را بهبود بخشید. با توسعه مهارتهای هوش هیجانی خود، می توانید استرس را تسکین داده، احساسات مثبت را تجربه کرده و دنیای جدیدی را برای بیمار ترسیم کنید.

با بیمار ارتباط برقرار کنید.

حتی زمانی که بیمار دیگر نمی تواند حرف بزند و از شما قدردانی کند باز هم برای برقراری ارتباط با بیمار وقت بگذارید. در ساعاتی از روز کاملا روی بیمار تمرکز کرده و با بیمار تماس چشمی برقرار کنید دست او را نگه دارید یا گونه بیما را نوازش کنید و با صدای آرام و اطمینان بخش با او صحبت کنید. این روند باعث تقویت روحیه و کاهش استرس شما و بیمار می شود و از سلامتی جسمی و عاطفی هر دو شما پشتیبانی می کند.

راهکارهای کمک به یک مراقب بیمار

اگر یک دوست یا یکی از اعضای خانواده شما در حال مراقبت از بیماران آلزایمر یا زوال عقل می باشد بهتر است از او حمایت کنید.

برخی از راهکارها برای حمایت از مراقبین، عبارتند از:

در کمک به او پیش قدم شوید.

برای بسیاری از مراقبین خیلی سخت است که از دیگران کمک بخواهند. بنابراین سعی کنید در کمک به مراقبین پیش قدم شوید و سعی کنید در کمک به آن ها خاص باشید. می توانید به مراقب پیشنهادات دهید که برای چند ساعتی شما مسولیت بیمار را برعهده بگیرید. تا او بتواند استراحت کند. حتی کمک در انجام کارهای روزمره و خرید های خانه و آزاد کردن ساعتی از روز مراقبین می تواند برای شارژ مجدد انرژی جسمی و روانی آن ها مفید باشد.

با مراقبین دوست باشید.

شاید افرادی که این شغل را انتخاب می کنند افراد تنها و یا جدا از خانواده خود باشند. اما این افراد هنوز هم نیاز به تماس منظم با جهان بیرونی خود دارند. پس فرصتی را برای مرخصی دادن به آن ها در نظر بگیرید تا مراقبین هم بتوانند به ملاقات های شخصی خودشان برسند.

شنونده خوبی باشید.

سعی کنید بدون قضاوت و ایجاد ترس و نگرانی در مراقب به حرف های آن ها گوش دهید.

سپاس خود را نشان دهید.

برای مثال اگر خواهر و برادر یا برادر شما از والدین بیمار تان مراقبت می کند، شما باید از آن ها تشکر کنید. قدردانی کردن یک ابزار بسیار مهمی در برقراری ارتباطات می باشد. ممکن است بیمار مبتلا به آلزایمر در اواسط یا اواخر بیماری خود نتواند از مراقب تشکر و قدردانی کند. بنابراین مهم است که سایر اعضای خانواده این کار را انجام دهند.

در مواقعی که نمی توانید با بیمار ارتباط برقرار کنید، ناامید نشوید. در صورت احساس نامیدی و خستگی سعی کنید استراحت کوتاهی داشته باشید.

با بیمار آرام و آهسته صحبت کنید. ممکن است دوست شما برای پردازش مطالب گفته شده به زمان بیشتری نیاز داشته باشد.

از سؤالات کوتاه که بیمار بتواند با “بله” یا “نه”.به آن ها پاسخ دهد، استفاده کنید.

سوالات خود را از بیمار کوتاه، ساده و واضح بپرسید.

در هنگامی که بیمار سوالاتی را از شما می پرسد به جای گفتن تمام واقعیت سعی کنید از جواب های کوتاه استفاده کنید. به عنوان مثال، وقتی بیمار می پرسد”مادر من کجاست؟”. شاید به جای گفتن اینکه “او 20 سال پیش مرده است “. بهتر است بگویید “او الان اینجا نیست”. شاید بیمار سوالات خود را در طول روز تکرار کنید. تا جایی که می توانید به سوالات آن ها پاسخ دهید.

علائم استرس مراقب را بشناسید. مراقب را تشویق کنید تا بیشتر روی سلامت و رفاه خود تمرکز کند.

این موارد را انجام ندهید:

از واژه های مانند ” یادت هست؟” “سعی کن به یاد بیاری!” “فراموش کردی؟” “چگونه آن را نمی دانید؟” استفاده نکنید. این سوالات ممکن است حافظه کوتاه مدت بیمار را به چالش بکشد و برای بیماران تحقیرآمیز باشد.

به مشکل حافظه و بیماری شخص اشاره نکنید. از اظهاراتی مانند “من فقط به شما گفته ام” خودداری کنید. درعوض، فقط حرف های خود را بارها و بارها تکرار کنید.

از بسیاری از ضمایر مانند “در آنجا، آن، او، آن” استفاده نکنید. به جای این کلمات سعی کنید اسم آن ها را به کاربگیرید. به عنوان مثال، به جای “آنجا بنشین “، بگویید: “روی صندلی آبی بنشینید”.

از کلمات عامیانه یا ناآشنا استفاده نکنید. ممکن است فرد آخرین اصطلاحات یا عبارات را نفهمد.

از زبان کودکانه استفاده نکنید. فرد مبتلا به زوال عقل هنگام استفاده از زبان کودکانه احساس عصبانیت یا آسیب خواهد کرد.

حتی از روی شوخی از طعنه یا تیکه پراندن خودداری کنید. این طرز صحبت هم می تواند باعث صدمه یا سردرگمی این بیماران شود.

منبع:

 https://www.helpguide.org/articles/alzheimers-dementia-aging/tips-for-alzheimers-caregivers.htm

[advisers limit=3 skill=”25″]