خانه » سلامت جسم » بیماری های گوش و حلق و بینی » ناشنوایی

بدون نظر

ناشنوایی

تا دیر نشده علائمتو بگو، پزشکتو بگم:

همه موارد اختلال شنوایی، ناشنوایی یا از دست دادن شنوایی مربوط به عدم توانایی در شنیدن درست صدا های اطراف هستند. حال این علائم ممکن است خفیف، متوسط، شدید یا بسیار عمیق باشند. شخصی که فقط دچار مشکل خفیف شنوایی است ممکن است در شنیدن صدای صحبت کردن دیگران مشکل داشته باشد، علی الخصوص زمانی که در اطراف او صدای فراوانی وجود داشته و قادر به شنیدن صحیح کلمات نیست. این افراد برای مشکل شنوایی خفیف خود نیاز به کمک گرفتن از یک سمعک دارند.

افراد دیگری هستند که مشکل شنوایی شان شدید تر بوده و برای ارتباط با دیگران حتماً باید از لب خوانی استفاده کنند. اما افراد ناشنوایی عمقی قادر به شنیدن هیچ صدایی نیستند و تنها راه ارتباطی شان استفاده از زبان اشاره یا لب خوانی است. بر طبق آمار در ایالات متحده آمریکا حدود 15 درصد از افراد بالای 18 سال دارای سطوح مختلفی از ناشنوایی و کم شنوایی هستند.

علت ناشنوایی و کم شنوایی

در لیست زیر اشاره به بعضی از بیماری ها یا عواملی که می توانند منجر به از دست رفتن شنوایی شوند، خواهیم داشت:

آرتروز
اوریون
مننژیت
سیفلیس
بیماری لایم
کم کاری تیروئید
بیماری آبله مرغان
سیتو مگالو ویروس
انواع خاصی از سرطان ها
نوجوانانی که در معرض دود سیگار اطرافیان شان هستند.
دیابت، مطالعات نشان داده است که بیشتر افراد مبتلا به دیابت دارای درجاتی از ناشنوایی هستند.
کم خونی داسی شکل (بیماری ای ژنتیکی که در آن هموگلوبین ها داسی سفت و به شکل داس هستند).
شیوه درمانی ای برای بیماری سل (TB)، استرپتومایسین که به عنوان یکی از عوامل اصلی شناخته می شود.

گوش داخلی هر فردی محل قرار گیری ظریف ترین استخوان های او است و هرگونه آسیب دیدگی به پرده گوش یا گوش میانی می تواند تا درجات متفاوتی موجب کم شنوایی یا نا شنوایی او شود.

مقایسه کم شنوایی و نا شنوایی

لازم است بدانید که کم شدن قدرت شنوایی و ناشنوایی همانند یکدیگر نبوده و با هم تفاوت هایی دارند.

از دست رفتن شنوایی

این عارضه به معنی کاهش قدرت شنیدن صداها در مقایسه با دیگر افراد است.

ناشنوایی

این مشکل به این معنی است که دیگر شخص قادر به شنیدن هیچ صدایی در اطرافش نیست. حتی اگر از بلندگو هم استفاده شود بازهم مشکل حل نخواهد شد.

ناشنوایی عمقی

ناشنوایی عمقی به معنی از دست دادن کامل قدرت شنوایی است.

فردی که دچار ناشنوایی عمقی شده است دیگر قادر به تشخیص هیچ صدایی نیست.

یکی از نکات مهم در تشخیص ناشنوایی و کم شنوایی، وخامت اختلال در شنوایی فرد بر اساس بلندی صدایی که برای شنیدن او مورد نیاز است، سنجیده و تشخیص داده می شود. برای اینکه بتوانید صدایی را در اطراف خود بشنوید باید موج های صوتی وارد گوش شما شده و به قسمت پایینی گوش یا کانال شنوایی تان نفوذ کرده و با پرده گوش تماس پیدا کند. این ویبره ناشی از تماس موج صوتی با پرده گوش، به سه استخوان موجود در گوش میانی تماس پیدا کرده و در نتیجه صدا را خواهید شنید.

در حقیقت استخوانچه های موجود در گوش ویبره ایجاد شده را تقویت کرده و باعث می شوند تا سلولهای مو مانند داخل حلزونی صداها را دریافت کند. داده این حرکات و ویبره ها در قالب پیام هایی به سمت اعصاب شنوایی داخل مغز فرستاده می شود. مغز این اطلاعات را پردازش کرده و آنها را در قالب صداهایی تفسیر می کند.

انواع کم شنوایی

به طور کلی سه نوع کم شنوایی داریم:

کم شنوایی انتقالی

این نوع کم شنوایی به این معنی است که ارتعاشات به درستی از طریق گوش بیرونی به گوش درونی علی الخصوص حلزون انتقال پیدا نمی کنند.

بروز چنین مشکلی ممکن است دلایل بسیاری داشته باشد:

وجود مایع داخل گوشی و جمع شدن فراوان این مایع
چرک گوش
عفونت همراه با تورم و تجمع مایعات
سوراخ شدن پرده گوش
اشکال در عملکرد استخوانچه های داخل گوش
نقص و اختلال در پرده گوش

عفونت گوش می تواند باعث به وجود آمدن بافت آسیب دیده و اسکار داخل گوش شود که چنین مشکلی عملکرد پرده گوش را مختل کند. نقش آن را تا حد قابل توجهی کاهش می دهد. از طرف دیگر عملکرد استخوانچه های موجود در گوش ممکن است در نتیجه ابتلای فرد به عفونت گوش، تروما یا جمود مفصل (باعث می شود استخوان های دو طرف مفصل به هم جوش بخورند) با اختلال مواجه باشد.

کم شنوایی حسی–عصبی

این نوع از کم شنوایی به سبب اختلال در عملکرد گوش میانی، حلزون، اعصاب شنوایی یا آسیب مغزی به وجود می آید. معمولاً از دست رفتن شنوایی در این حالت به سبب آسیب دیدگی سلول های مویی موجود در حلزونی گوش اتفاق می افتد، با بالا رفتن سن افراد کم کم سلول های مویی حلزونی عملکرد خود را از دست داده و به اصطلاح ضعیف شده و قدرت شنوایی تا حد قابل توجهی کاهش می یابد.

به عنوان مثال اگر فرد برای مدت زمان طولانی ای در معرض شنیدن صداهای بلند و با فرکانس بالا باشد بعد از مدتی سلول های مویی موجود در حلزونی گوش او ضعیف شده و دچار مشکلات شنوایی خواهد شد. متأسفانه تا به امروز علم قادر به تعویض این سلول های مویی آسیب دیده نبوده و نمی توان آن را درمان کرد. البته همچنان تلاش و تحقیق برای استفاده از سلول های بنیادی در تولید سلول های مویی جدید به قوت خود ادامه دارد. ناشنوایی کامل ناشی از حس-عصب ممکن است در نتیجه نا هنجاری های مادرزادی، عفونت های داخل گوشی یا ترومای سر اتفاق بیفتد.

کم شنوایی ترکیبی

این نوع از کم شنوایی ترکیبی از کم شنوایی انتقالی و کم شنوایی حسی–عصبی است. عفونت های طولانی مدت گوش و درمان نکردن عفونت ها می تواند به پرده گوش و استخوانچه های موجود در آن آسیب جدی رسانده و عملکرد شنوایی را با اختلال روبرو کند. گاهی اوقات می توان با استفاده از عمل جراحی قدرت شنوایی را باز گرداند. ولی در بسیاری از موارد حتی عمل جراحی هم کارساز نخواهد بود.

ناشنوایی و تکلم

بدون شک شنیدن و صحبت کردن به هم مرتبط بوده و دو مقوله کاملاً مجزا نیستند.

به همین علت قدرت تکلم با توجه به زمان از دست رفتن شنوایی می تواند تکلم را با چالش هایی روبرو کند.

ناشنوایی پیش از یادگیری زبان

این مشکل مربوط به عدم توانایی در شنیدن کامل یا جزئی است که پیش از یادگیری چگونگی ادا کردن یا فهمیدن صحبت ها اتفاق می افتد. فردی که مبتلا به ناشنوایی پیش از یادگیری زبان است بدون شک با مشکل شنوایی مادر زادی به دنیا آمده یا اینکه در طول دوره نوزادی شنوایی اش را کاملاً از دست داده است.

در بیشتر موارد، افرادی که دچار ناشنوایی پیش از یادگیری زبان هستند در خانواده هایی به دنیا می آیند که والدین و بستگان شان هیچ مشکل شنوایی ای ندارند. این کودکان در خانواده هایی به دنیا می آیند که هیچ اطلاعی از زبان اشاره ندارند. در نتیجه روند یادگیری زبان این کودکان با سرعت بسیار کمی اتفاق می افتد. اما کودکانی که در خانواده های آشنا با زبان اشاره به دنیا می آیند دیگر با این مشکل روبرو نبوده و در روند یادگیری زبان شان وقفه ای ایجاد نمی شود. کودکان مبتلا به عارضه ناشنوایی پیش از تکلم در صورتی که پیش از 4 سالگی تحت عمل تعویض حلزون گوش قرار بگیرند. دیگر مشکل شنوایی نداشته و می توانند مثل کودکان دیگر صحبت کنند.

ارتباط زبان و توانایی مهارت اجتماعی

به همین خاطر است که کودکان نا شنوا به خصوص کودکانی که علائم شدید تری دارند در روند یادگیری زبان با مشکلات بسیاری مواجه شده و دیر تر وارد اجتماع می شوند. کودکانی که دارای مشکل ناشنوایی پیش از یادگیری زبان هستند به طور ناخود آگاه منزوی می شوند، مگر اینکه وارد مدارسی شوند که بتوانند با کودکان دارای مشکل مشابه ارتباط بگیرند.

البته کودکانی که زبان اشاره یاد گرفته و چگونگی استفاده از آن را بلدند کمتر از دیگر کودکان احساس انزوا می کنند. این مورد در مورد کودکانی که پدر و مادرشان هنوز زبان اشاره را به خوبی یاد نگرفته اند نیز صدق می کند. زیرا دیگر پدر و مادر قدرت ارتباط گرفتن با کودک خود را ندارند. متأسفانه بسیاری از کودکان ناشنوا نمی توانند جای خودشان را در جمع دوستان پیدا کنند. این مشکل به علت عدم توانایی کافی در استفاده از زبان اشاره اتفاق می افتد.

ناشنوایی پس از یادگیری زبان

بسیاری از افراد شنوایی شان را بعد از اتمام یادگیری زبان از دست می دهند. آنها قدرت استفاده از زبان را پیش از اینکه ناشنوا شوند آموخته اند و نحوه استفاده از آن را به خوبی بلدند. این نوع از ناشنوایی ممکن است نتیجه عفونت، تروما یا بیماری های دیگر باشد. بسیاری از افراد مبتلا به ناشنوایی پس از یادگیری زبان به صورت تدریجی شنوایی شان را از دست داده اند.

معمولاً دوستان، معلم و اعضای خانواده این افراد پیش از خود فرد متوجه بروز این ناتوانی می شوند. براساس وخامت میزان از دست رفتن شنوایی فرد ممکن است نیاز به تعویض حلزون گوش، استفاده از سمعک یا یادگیری لب خوانی داشته باشد. افرادی که تجربه از دست رفتن شنوایی را دارند با توجه به زمان اتفاق یا زمان رشد این بیماری با چالش های متفاوتی روبرو هستند. استفاده از وسایل جدید برای شنیدن، رفتن زیر تیغ جراحی یا یادگیری زبان اشاره و لب خوانی از جمله چالش هایی است که این افراد با آن روبرو هستند.

رایج ترین مشکلی که برای این افراد اتفاق می افتد، انزوا است که می تواند منجر به افسردگی و احساس تنهایی درشخص شود. شخصی با ناشنوایی پس از یادگیری باید به صورت ناگهانی با این ناتوانی خود کنار بیاید و زندگی اش را با این مشکل ادامه دهد. این مشکل فقط برای خود فرد چالش برانگیز نبوده و بعضاً اعضای خانواده، دوستان نزدیک و همسر فرد را درگیر می کند. همه این افراد باید با این ناشنوایی کنار بیایند.

عدم قدرت ارتباط نه تنها خود فرد را در روابط نگران کرده بلکه اطرافیان را نیز دچار چالش می کند. اگر قدرت شنوایی فرد به مرور کاهش پیدا کرده و به درستی تشخیص داده نشود ممکن است خانواده آن را گوشه گیری فرد تلقی کنند و متوجه بروز ناشنوایی تدریجی نشوند.

ناشنوایی یک طرفه و دو طرفه

ناشنوایی یک طرفه (SDD) یا شنوایی دو طرفه اشاره به ناشنوایی ای دارد که فقط یک گوش را درگیر کند یا اینکه نه هر دو گوش را دچار مشکل کرده و فرد دیگر با هر دو گوش خود قادر به شنیدن اصوات و صداهای اطراف نباشد.

افراد دارای مشکل ناشنوایی یک طرفه معمولاً در پیش بردن مکالمه با مشکل روبرو می شوند. علی الخصوص اگر فرد مشغول صحبت در سمت گوش ناشنوای آنها مشغول صحبت و مکالمه باشد. یکی دیگر از مشکلاتی که افراد ناشنوای یک طرفه با آن مواجه هستند تشخیص منبع صدا است. نمی توانند به طور دقیق متوجه شوند که این صدا از کدام سمت می آید. چالش دیگری که این افراد با آن روبرو هستند، فهمیدن درست کلمات و جملات در زمان شلوغی و هرج و مرج است که کار را برای این افراد بسیار سخت می کند.

در صورتی که در اطراف فرد سرو صدای اضافه وجود نداشته باشد، فرد مبتلا به ناشنوایی یک طرفه مشکل خاصی برای ارتباط نداشته و فقط عملکرد اش نسبت به فردی که دو گوش سالم دارد کاهش خواهد یافت. کودکانی که با مشکل ناشنوایی دو طرفه به دنیا می آیند تأخیر زیادی در یادگیری زبان و انجام مکالمه دارند. این کودکان زمانی که به مدرسه می روند تمرکز کردن برای شان کار دشواری بوده و ارتباط گرفتن با کودکان بدون مشکل شنوایی برای شان چالشی بزرگ است.

علائم ناشنوایی

علائم اختلال شنوایی بستگی به علت بروز آن دارد.

بعضی از افراد بدون قدرت شنیداری متولد می شوند در حالی که بعضی دیگر به علت بروز بیماری یا تصادف قدرت شنوایی شان را از دست می دهند. البته بیشتر افراد به مرور زمان قدرت شنوایی شان را از دست داده و ناشنوا می شوند.

گاهی اوقات از دست دادن شنوایی ممکن است در نتیجه وزوز گوش یا سکته مغزی اتفاق بیفتد.

اختلال شنوایی در نوزادان

نشانه های زیر می تواند علامتی بر مشکلات شنوایی در نوزادان باشد:

قبل از سن 4 ماهگی، کودک در مقابل صداها هیچ واکنشی نشان نداده و سر خود را بر نمی گرداند
با رسیدن به سن 12 ماهگی کودک حتی یک کلمه هم به زبان نیاورده است.
کودک با شنیدن صداهای بلند وحشت زده نمی شود.
کودک تنها زمانی که شما را می بیند به حضورتان واکنش نشان می دهد. اما زمانی که دور باشید یا شما را نبینند حتی با صدا زدن اسم شان هم هیچ عکس العمل از خود نشان نمی دهند.
کودک فقط نسبت به صداهای خاصی واکنش نشان می دهد.

اختلال شنوایی در کودکان نوپا

این علائم نشان دهنده اختلال شنوایی در کودکانی است که سن شان بیشتر است:

کودک در قدرت تکلم و صحبت کردن نسبت به هم سن و سالانش ضعیف تر است.
کودک دائماً کلماتی مثل: نفهمیدم؟ یا چی گفتی؟ را تکرار می کند.
کودک با صدای بسیار بلند صحبت می کند و تمایل به بلند حرف زدن دارد.
زمانی که صحبت می کند، کلمات نا معلوم و غیر قابل فهمی به کار می برد.

چهار مرحله از ناشنوایی

به طور کلی 4 مرحله ناشنوایی یا اختلال شنوایی داریم که شامل موارد زیر می شود:

ناشنوایی خفیف یا اختلال شنوایی خفیف: شخصی با این مشکل تنها قادر به تشخیص صداهای بین 25 تا 29 دسیبل بوده و تشخیص صحبت و کلمات دیگران برایش کاری سخت و دشوار است خصوصاً اگر در اطراف او سر و صدای زیادی باشد.
ناشنوایی متوسط یا اختلال شنوایی سطح متوسط: این شخص تنها قادر است صداهایی بین 40 تا 69 دسیبل را تشیخص دهد. پیش بردن مکالمه و صحبت کردن با دیگران بدون استفاده از سمعک برای این فرد کار بسیار دشوار و چالشی بر انگیزی خواهد بود.
ناشنوایی شدید: این فرد فقط قادر به شنیدن صداهای 70 تا 89 دسیبل است. شخصی که دچار ناشنوایی شدید است، تنها با استفاده از لب خوانی یا زبان اشاره قادر به صحبت کردن با دیگران است و حتی با سمعک مشکل اش برطرف نخواهد شد.
ناشنوایی عمقی: هر فردی که نتواند صداهای زیر 90 دسیبل را بشنود به عنوان ناشنوای عمیق یا عمقی می شناسند. افرادی با این مشکل قادر به شنیدن هیچ صدایی، با هیچ دسیبلی در اطرافشان نیستند. تنها راه ارتباط گرفتن این افراد استفاده از زبان اشاره، لب خوانی، خواندن یا نوشتن است.

تشخیص ناشنوایی

افرادی که احساس می کنند گوش شان مشکلی داشته و قادر به شنیدن صحیح کلمات و صدای اطراف نیستند، بهتر است در اولین قدم به پزشک مراجعه کنند. پزشک با بیمار صحبت کرده و سؤالاتی در مورد علائم، زمان شروع یا زمان بدتر شدن خواهد پرسید. البته اینکه بیمار همزمان با از دست رفتن شنوایی دردی احساس می کند نیز دارای اهمیت زیادی است.

معاینه فیزیکی گوش

بهترین راه برای تشخیص ناشنوایی یا اختلال شنوایی معاینه گوش توسط پزشک است.

پزشک با استفاده از اوتوسکوپ نگاهی به داخل گوش خواهد انداخت.

این وسیله مجهز به چراغ بوده و محیط داخل گوش را به خوبی نشان خواهد داد.

در طول معاینه ممکن است موارد زیر تشخیص داده شود:

انسداد و گرفتگی گوش به واسطه جسم خارجی
پاره شدن پرده گوش
تجمع جرم گوش
عفونت در کانال داخلی گوش
عفونت در گوش میانی در صورت مشاهده برآمدگی در پرده گوش
کستاتاتوم (Cholesteatoma) پوست رشد کرده در پشت پرده گوش در داخل گوش میانی
مایعات موجود در کانال گوش
سوراخ در داخل پرده گوش

پزشکتان برای تشخیص بهتر مشکلات شنوایی از سؤالات زیر استفاده خواهد کرد؟

آیا دائماً از اطرافیانتان درخواست می کنید تا حرفشان را برایت تکرار کند؟
آیا شنیدن منظور و صدای افراد در حین مکالمه و پشت تلفن برایتان دشوار است؟
آیا بیشتر اوقات متوجه صدای زنگ در نمی شوید؟ اگر این اتفاق برایتان میفتد، چند بار چنین تجربه ای داشته ای؟
وقتی با دیگران صحبت می کنی برای فهمیدن منظورشان باید تمرکز کامل داشته باشی و اگر حواست جای دیگری باشد صدایشان را نمی شنوی؟
تاحالا کسی به شما گفته است که مشکل شنیداری دارید و بهتر است به دکتر مراجعه کنید؟
احساس می کنید جدیداً همه آرام تر از قبلاً صحبت می کنند؟
به محض شنیدن صدایی در اطرافتان، تشخیص اینکه منشأ صدا از کجاست برایتان کار دشواری است؟
وقتی چند نفر به طور همزمان با هم صحبت می کنند برایتان سخت است که تشخیص دهید کدام یک مشغول صحبت کردن است؟
آیا در هنگام تماشای تلویزیون، رادیو یا وسایل صوتی دیگر، دائماً به شما می گویند که صدای دستگاه بیش از حد بلند است و باید صدای آن را کم کنید؟
آیا شنیدن صدای مردان برایتان راحت تر از شنیدن صدای زنان است؟
آیا بیشتر طول روز در محیط های پر سر و صدا هستید؟
همیشه با فهمیدن منظور دیگران مشکل دارید و باید حرفها را چند بار برایتان تکرار کنند؟
آیا داخل گوشتان صدای زنگ یا هیس نمی شنوید؟
از صحبت های گروهی متنفرید و اجتناب می کنید؟

اگر بیشتر این سؤالات را با بله پاسخ دادید، حتماً در اسرع وقت به یک پزشک شنوایی سنجی مراجعه کنید تا تحت معاینه قرار بگیرید.

آزمایش عمومی گوش

ممکن است پزشک از شما بخواهد تا یکی از گوش هایتان را بپوشانید و کلمه ای که با صداهای کم و زیاد می گوید را تشخیص دهید. با اینکار پزشک حساسیت گوش شما را مورد بررسی قرار می دهد.

اگر پزشک احساس کند مشکل خاص شنوایی دارید، احتمالاً پیشنهاد می دهد تا به پزشک شنوایی سنج مراجعه کنید.

آزمایشات دیگری که ممکن است برای شنوایی سنجی انجام گیرد شامل موارد زیر است:

آزمایش دیاپازون که آن را با نام آزمایش رینه نیز می شناسند. دیاپازون وسیله ای است فلزی که دو شاخه در انتهای آن قرار دارد با ضربه زدن به شاخه ها دیاپازون به ارتعاش درآمده و صدا تولید می شود.

این آزمایش می توند به تشخیص ناتوانی شنیداری بیمار و علت اصلی مشکل کمک کند.

برای انجام این آزمایش دیاپازون را در پشت استخوان ماستوئید گوش قرار داده و از بیمار خواسته می شود تا زمانی که صدا متوقف شد اعلام کند. زمانی که دیاپازون هنوز در حال ارتعاش است آن را 1 تا 2 سانتیمتر از گوش فرد فاصله داده و بازهم از او در مورد شنیدن صدا سوال می پرسند. این آزمایش برای تست انتقال استخوانی و انتقال هوا استفاده می شود. با استفاده از این آزمایش می توان فهمید که بیمار در کدام یک مشکل داشته و کدام شیوه شنیداری بر دیگری برتری دارد.

تست شنوایی سنجی

برای انجام این آزمایش بیمار باید روی گوش خود هدفون قرار داده و به صداها گوش دهد. سپس هربار که صدایی می شنود نسبت به آن واکنش نشان دهد.

هر صدایی با درجات مختلف برای شنونده پخش می شود تا ببینند فرد تا چه مقدار قدرت شنیداری دارد.

همین آزمایش ممکن است با کلمات نیز انجام شود. بدین صورت که پزشک شنوایی سنجی کلماتی را با تون و دسیبل متفاوت برای فرد شنونده پخش می کند تا توانایی شنیداری فرد مشخص گردد.

آزمایش نوسانگر استخوان

این آزمایش برای فهمیدن میزان انتقال ارتعاشات از طریق استخوانچه ها انجام می شود.

برای اینکار یک نوسان ساز استخوانی در پشت ماستوئید قرار داده می شود تا عملکرد عصب های انتقال دهنده سیگنال ها به مغز مورد سنجش و آزمایش قرار بگیرد.

معاینه شنوایی کودکان

انجمن طب اطفال آمریکا پیشنهاد می کند که حتماً در بازه های زیر تست شنوایی سنجی بر روی کودکان انجام شود:

زمان شروع مدرسه
در سنین 6، 8 و 10 سالگی
یک بار در سطوح متوسطه
یک بار در طول دوره دبیرستان

آزمایش شنوایی سنجی نوزادان

تست اکو صوتی گوش شامل آزمایشی است که در آن میله کوچکی داخل بخش بیرونی گوش قرار می دهند. این آزمایش معمولاً زمانی انجام می شود که کودک خواب باشد. میله صداهایی از خود ساطع می کند و در پشت گوش «اکو» صدا مورد بررسی قرار می گیرد. اگر صدا هیچ اکوئی نداشت نشان می دهد که کودک مشکل شنوایی ای نخواهد داشت.

گاهی اوقات ممکن است پزشکتان برای اطمینان خاطر بیشتر آزمایشات دیگری نیز بر روی گوش کودک انجام دهد.

درمان ناشنوایی

اقدامات و کمک های مختلفی برای درمان کم شنوایی ها وجود دارد که نوع این درمان به وخامت و علت اصلی بروز عارضه بستگی دارد. البته کم شنوایی حسی–عصبی غیر قابل درمان است. همانطور که قبل از این نیز گفتیم، آسیب دیدگی سلول های مویی موجود در حلزونی غیر قابل درمان و جایگزینی است.

با این حال می تواند با درمان های خاص و استراتژی های خاصی کیفیت زندگی این افراد را بهبود بخشید.

سمعک ها

وسایلی وجود دارد که با قرار دادن آن داخل گوش می تواند به افزایش قدرت شنوایی تا حد زیادی کمک کرد. سمعک ها دارای انواع، سایز ها و قدرت های مختلفی به بازار عرضه می شوند که با توجه به شدت مشکل شنوایی می توان نوع متناسب با آن را خریداری کرد.

پیشگیری ناشنوایی

مشکلات شنوایی ای که در زمان تولد، بیماری یا تصادف اتفاق می افتد هیچ راه پیشگیری نداشته ولی می تواند با مراقبت های خاصی احتمال بروز این مشکلات را کاهش داد.

با استفاده از نکات زیر می توانید از شنوایی تان حفاظت کنید: