دارو های لوپوس ، انواع مختلفی دارد که پزشک می تواند بسته به نوع علائم احتمالی بیمار، داروهای متناسب را برای لوپوس تجویز کند. لوپوس اریتماتوی سیستمیک، یک بیماری خودایمنی مزمن است. در بیماری های خود ایمنی، سیستم ایمنی بدن به خود بدن حمله می کند. لوپوس باعث می شود که سیستم ایمنی بدن بافت های سالم را به عنوان میکروب، ویروس و سایر مهاجمان خارجی اشتباه بگیرد. سپس سیستم آنتی بادی ایجاد کرده و به اندام های بدن حمله می کند. این حمله می تواند بسیاری از قسمت های بدن را تحت تأثیر قرار دهد و اغلب علائمی ایجاد می کند. لوپوس می تواند بر روی مفاصل، اندام ها، چشم ها و پوست شما تأثیر بگذارد. حتی ممکن است باعث درد، التهاب، خستگی و بثورات شود.
هنوز هیچ درمانی برای لوپوس وجود ندارد، اما داروهای خاصی می توانند علائم را تکسین دهند. علائم لوپوس و شدت آنها در افراد مختلف، متفاوت است، بنابراین برای تجویز داور های لوپوس مناسب طبق علائم خود، حتما باید با پزشک مشورت کنید.
داروهای لوپوس و کورتیکواستروئیدها
کورتیکواستروئیدها، گلوکوکورتیکوئیدها یا استروئیدها نیز نامیده می شوند، می توانند به عنوان دارو های لوپوس استفاده شود. آنها به گونه ای طراحی شده اند که مانند کورتیزول، هورمون های طبیعی تولید شده توسط غدد فوق کلیه کار می کنند. هورمون ها پیام رسان های شیمیایی بدن هستند که اکثر عملکردهای بدن را تنظیم می کنند.
کورتیزول به تنظیم فشار خون و سیستم ایمنی بدن کمک می کند. همچنین قدرتمندترین هورمون ضد التهابی بدن است. کورتیکواستروئیدهایی که برای بیماری های خود ایمنی تجویز می شوند با استروئیدهای آنابولیک متفاوت است. استروئیدهای آنابولیک گاهی اوقات توسط وزنه برداران و سایر ورزشکاران برای افزایش قدرت استفاده می شود.
داروهای استروئیدی برای کاهش تورم، گرما، حساسیت و درد به دلیل التهاب به سرعت کار می کنند. پردنیزون استروئیدی است که معمولاً برای لوپوس تجویز می شود. پردنیزولون و متیل پردنیزولون (Medrol®) مشابه پردنیزون هستند. برخی از پزشکان ترجیح می دهند در صورت بروز مشکلات کبدی، این موارد را تجویز کنند.
بیشتر افراد استروئیدها را به شکل قرص مصرف می کنند. اما، کرم ها یا ژل هایی که روی پوست زده می شود اغلب برای لوپوس پوستی کاربرد دارند. استروئیدها به صورت مایع گاهی به عضلات یا مستقیماً به مفاصل و در بعضی موارد به ضایعات پوستی تزریق می شوند. استروئیدهای مایع به مدت چند ساعت به صورت داخل وریدی تزریق می شوند.
استروئیدها عبارتند از:
- پردنیزون
- کورتیزون
- هیدروکورتیزون
عوارض جانبی استروئیدها
به طور کلی، استروئیدها دارو های هستند که برای درمان لوپوس موثر شناخته شده اند. اما مانند همه داروها، بعضی اوقات ممکن است عوارض جانبی ایجاد کنند. عوارض جانبی ناشی از استروئیدها برای درمان لوپوس می تواند شامل موارد زیر باشد:
- آکنه
- عفونت ها
- افزایش وزن
- مشکل خواب
- تحریک پذیری
- پوکی استخوان
- احتباس مایعات یا تورم
استفاده طولانی مدت از استروئید می تواند عوارض جانبی بیشتری ایجاد کند، از جمله:
- افزایش خطر ابتلا به عفونت ها. استفاده طولانی مدت از استروئید می تواند خطر ابتلا به عفونت را افزایش دهد. اگر از استروئید استفاده می کنید، باید بیش از حد مراقب زخم های باز و تمیز باشید. عفونت ها یکی از دلایل اصلی مرگ در افراد مبتلا به لوپوس است.
- نکروز آواسکولار استخوان. این اتفاق اغلب در لگن رخ می دهد که نوعی خود تخریب استخوان و کاملاً دردناک است. تسکین درد اغلب نیاز به تعویض کامل مفصل دارد.
- پوکی استخوان (استخوان ها شکننده شده و احتمال شکستن آنها بیشتر است). این منجر به شکستگی استخوان، به ویژه شکستگی فشاری مهره ها با کمر درد شدید می شود.
- ضعف عضلانی و آب مروارید نیز می تواند رخ دهد.
استروئیدها اغلب به سرعت تاثیر خود را نشان می دهند. پزشکان سعی می کنند برای پیشگیری از عوارض جانبی، کمترین دوز استروئید را برای کمترین زمان تجویز کنند. درصورت قطع مصرف استروئیدها، پزشک به مرور زمان دوز شما را کاهش می دهد تا خطر عوارض جانبی شما را کاهش دهد.
عوارض جانبی می تواند هفته ها ادامه داشته باشد، بنابراین استروئیدهای تزریقی گاهی برای کنترل دوره های لوپوس یا برای افرادی که نمی توانند استروئیدها را به صورت قرص مصرف کنند، تجویز می شوند.
داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs)
داروهای ضد التهاب با کاهش التهاب و درد به تسکین بسیاری از علائم لوپوس کمک می کنند. ضد التهابات متداول ترین دارویی است که برای درمان علائم لوپوس مانند تب، آرتروز یا پلور استفاده می شود. این علائم اغلب در طی چند روز از آغاز درمان بهبود می یابند. برای بسیاری از افراد مبتلا به لوپوس، داروی ضد التهاب ممکن است تنها دارویی باشد که برای کنترل لوپوس نیاز دارند.
NSAID برای درمان درد، التهاب و سفتی ناشی از لوپوس استفاده می شود. این داروها به صورت داروهای بدون نسخه (OTC) و نسخه ای در دسترس هستند. اگر به بیماری کلیوی ناشی از لوپوس مبتلا هستید، قبل از مصرف NSAID با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است به دوز کمتری از این دارو ها نیاز داشته باشید یا پزشک از شما بخواهد از مصرف برخی از داروها خودداری کنید.
به طور کلی، همیشه باید در مصرف بیش از حد هر نوع داروی NSAID مراقب باشید. این می تواند جریان خون در کلیه ها را کاهش دهد و ممکن است در توانایی آنها در حذف مواد زائد از بدن شما تداخل ایجاد کند.
NSAID های بدون نسخه شامل موارد زیر هستند:
- آسپرین
- ناپروکسن
- ایبوپروفن (موترین)
نسخه های NSAID شامل موارد زیر هستند:
- دیکلوفناک (ولتارن)
- سلکوکسیب (سلبرکس)
- دیفلونیزال (دولوبید)
- اتودولاک (لودین)
- فنوپروفن (نالفون)
- فلوربی پروفن (Ansaid)
- ایندومتاسین (ایندوسین)
- کتورولاک (تورادول)
- کتوپروفن
- مکلوفنامات
- مفنامیک اسید (Ponstel)
- ملوکسیکام (Mobic Vivlodex)
- اگزاپروزین (Daypro)
- پیروکسیکام (فلدن)
- سالات (نمک زدایی)
- سولینداک (کلینوریل)
- تولمتین (سدیم تولمتین، توکتین)
شایعترین عوارض جانبی NSAID ها، عبارتند از:
- حالت تهوع
- سوزش سردل
- زخم معده یا روده
- خونریزی در معده یا روده
مصرف دوز بالای NSAID یا استفاده طولانی مدت از این داروها خطر خونریزی یا زخم معده را افزایش می دهد. همیشه NSAID ها را همراه غذا مصرف کنید و هرگز آنها را درست قبل از دراز کشیدن یا خوابیدن مصرف نکنید. این اقدامات احتیاطی می تواند خطر مشکلات معده را کاهش دهد.
داروهای لوپوس و استامینوفن
داروهای OTC مانند استامینوفن (Tylenol) می توانند تا حدی علائم لوپوس را تسکین دهند. این داروها می توانند درد را کنترل کرده و تب را کاهش دهند. به طور کلی، استامینوفن ممکن است عوارض جانبی روده کمتری نسبت به داروهای تجویز شده داشته باشد. اما همچنین ممکن است باعث مشکلات کلیوی و کبدی شود. می توانید از پزشک خود بپرسید که دوز مناسب شما چیست. در صورت ابتلا به بیماری کلیوی از لوپوس، مصرف دوز مناسب بسیار مهم است. ممکن است نسبت به عوارض جانبی استامینوفن حساسیت بیشتری داشته باشید.
داروهای لوپوس و مواد افیونی
اگر NSAID یا استامینوفن، درد شما را تسکین نمی دهد، ممکن است پزشک به شما یک افیون بدهد. در واقع، این داروها به دلیل خطر اعتیاد، به طور معمول درمان خط اول لوپوس نیستند. افیون همچنین می تواند منجر به خواب آلودگی شما شوند. این داروها عبارتند از:
- کدئین
- اکسی کدون
- هیدروکدون
داروهای لوپوس و ترامادول (اولترام)
ترامادول (اولترام) داروی ضد درد است. هم مانند مسکن درد افیونی و هم ضد افسردگی عمل می کند. ترامادول می تواند به کاهش درد کوتاه مدت لوپوس کمک کند.
داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs)
این داروها برای درمان برخی بیماری های خود ایمنی استفاده می شوند. داروهای ضد روماتیسمی با سرکوب سیستم ایمنی بیش فعال عمل می کنند. این دارو ها باعث کاهش التهاب ناشی از لوپوس می شود، که می تواند به تسکین علائم کمک کند. DMARDS اغلب با NSAID ها استفاده می شود.
این داروها عبارتند از:
- هیدروکسی کلروکین (پلاکنیل)
- آزاتیوپرین (آزازان، ایموران)
- سیکلوسپورین
داروهای لوپوس و ضد مالاریا
داروهای ضد مالاریا داروهای تجویزی هستند که همراه با استروئیدها و سایر داروها استفاده می شوند. داروهای ضد مالاریا اغلب برای بثورات پوستی، زخم های دهان و درد مفاصل تجویز می شوند. آنها همچنین می توانند در اشکال خفیف لوپوس که التهاب و لخته شدن خون نگران کننده است، موثر باشند.
ضد مالاریا با کاهش تولید آنتی بادی، لوپوس را بهبود می بخشد. این از اثرات مخرب نور ماورا بنفش خورشید و سایر منابع و بهبود ضایعات پوستی محافظت می کند.
دو نوع داروی ضد مالاریا که امروزه اغلب برای لوپوس تجویز می شود، هیدروکسی کلروکین (Plaquenilqu) و کلروکین (Aralen®) است. برخلاف واکنش سریع مشاهده شده با استروئیدها، ممکن است ماهها طول بکشد تا داروهای ضد مالاریا علائم لوپوس شما را بهبود ببخشند.
عوارض جانبی ضد مالاریا نادر و معمولاً خفیف است. آنها شامل ناراحتی معده و تغییر در رنگ پوست هستند. عوارض جانبی معمولاً پس از سازگاری بدن با دارو از بین می روند.
در دوزهای بالا و با گذشت زمان، برخی از داروهای ضد مالاریا ممکن است به شبکیه چشم آسیب برساند (سمیت شبکیه) و باعث مشکلات بینایی شود. اگر در درمان لوپوس از دوزهای پایین مالاریا استفاده شود، خطر این عارضه کم است. با این حال، به عنوان یک اقدام احتیاطی، افرادی که تحت ضد مالاریا درمان می شوند باید قبل یا بلافاصله پس از شروع مصرف دارو معاینه چشمی انجام دهند. آنها همچنین باید سالانه به یک چشم پزشک (چشم پزشک) مراجعه کنند.
زنان باردار باید داروهای ضد مالاریا را طبق تجویز خود ادامه دهند تا از شدیدتر شدن لوپوس در بارداری جلوگیری کنند. اگرچه این دارو می تواند از جفت عبور کند، اما احتمال سمیت چشم و گوش در نوزاد بسیار کم است. در واقع، مطالعات اخیر نشان می دهد که خطر شعله ور شدن علائم مادر بیشتر از خطر آسیب رساندن به جنین است.
داروهای لوپوس و داروهای ضد انعقاد خون
افراد مبتلا به لوپوس بیشتر در معرض خطر لخته شدن خون هستند. اگر پزشک شما تصمیم بگیرد که شما به درمان پیشگیرانه نیاز دارید، ممکن است دارویی برای رقیق شدن خون تجویز کند. داروهای ضد انعقاد به طور خاص لوپوس را درمان نمی کنند اما ممکن است بخشی از مراقبت بیماران لوپوس باشد. این داروها عبارتند از:
- دوز پایین آسپرین
- هپارین (کلسیپارین، لیکوآمین)
- وارفارین (کومادین)
- دبیگاتران (پراداکسا)
- ریواروکسبان (Xarelto)
سخن آخر
داروهای زیادی برای درمان لوپوس در دسترس هستند. همه دارو های لوپوس به یک شکل کار نمی کنند. برخی از آنها درد، التهاب و سایر علائم را تسکین می دهند، در حالی که برخی دیگر با سرکوب سیستم ایمنی بدن شما کار می کنند. علائم و شدت لوپوس در افراد متفاوت است.
آخرین دیدگاه‌ها