تفاوت بیماری حاد و مزمن

بیماری ها اغلب به عنوان حاد یا مزمن طبقه بندی می شوند که هر یک از این شرایط علائم، علل، راه های تشخیص و گزینه درمان خاص خودشان را دارند. این در حالی است که با گذشت زمان و افزایش سن بدن ممکن است دچار تغییرات زیادی شده و گاهی ما را مستعد ابتلا به بیماری کند. اگر شما یکی از 80 درصد افرادی هستید که با بیماری مزمن زندگی می کنند، گزینه های درمانی وجود دارد که می تواند به شما در کنترل علائم کمک کند. از آنفولانزا و استخوان‌های شکسته گرفته تا آرتریت و بیماری‌های قلبی، افراد مسن همه آن‌ها را تجربه می‌کنند. بر همین اساس بهتر است تفاوت بیماری حاد و مزمن را بدانید تا در صورت بروز بتوانید در بهترین زمان ممکن برای درمان خود اقدام کنید.

تفاوت بین شرایط حاد و مزمن چیست؟

یک وضعیت حاد، وضعیتی است که در آن علائم به طور ناگهانی ظاهر و به سرعت بدتر می شوند، در حالی که یک بیماری مزمن وضعیتی است که به تدریج ایجاد و در یک دوره زمانی طولانی بدتر می شود.

درد حاد به بدن شما وقوع آسیب جدی را هشدار می دهد. در این شرایط، درد ناگهان ظاهر می‌شود، به‌عنوان سیگنالی به بدن شما برای التیام جراحت به اوج می‌رسد، و با بهبودی کاهش می‌یابد. به طور مشابه، بیماری های حاد مانند آنفولانزا یا سرماخوردگی به طور ناگهانی فرد را مبتلا می کند، در مدت کوتاهی بدتر و سپس ناپدید می شود.

از طرف دیگر درد مزمن به تدریج رخ می دهند و مدت زمانی از ابتلا به آنها می گذرد درد و علائم را احساس می کنید. کمردردی که ماه ها طول می کشد و با گذشت زمان بدتر می شود نمونه خوبی از دردهای مزمن است.

بیماری های حاد عموماً به طور ناگهانی ایجاد می شوند و مدت کوتاهی، اغلب تنها چند روز یا چند هفته طول می کشند. شرایط مزمن به تدریج ایجاد می شود و ممکن است در یک دوره زمانی طولانی از ماه ها تا سال ها بدتر شود.

علل بیماری های حاد و مزمن چیست؟

شرایط حاد اغلب توسط یک ویروس یا عفونت ایجاد می شود، اما می تواند در اثر آسیب ناشی از سقوط یا تصادف اتومبیل یا استفاده نادرست از داروها نیز ایجاد شود.

شرایط مزمن اغلب ناشی از رفتارهای ناسالم است که خطر ابتلا به بیماری را افزایش می دهند، از جمله:

• سیگار کشیدن
• تغذیه نامناسب
• فعالیت بدنی ناکافی
• استفاده بیش از حد از الکل

عوامل اجتماعی، عاطفی، محیطی و ژنتیکی نیز در بروز آنها نقش دارند. با افزایش سن، احتمال ابتلا به یک یا چند بیماری مزمن بیشتر می شود.

فرق بین علائم بیماری های حاد و مزمن چیست؟

بیماری های حاد به سرعت بروز می کنند و با علائم مشخصی همراه هستند که نیاز به مراقبت فوری یا کوتاه مدت دارند و پس از درمان بهتر می شوند. به عنوان مثال، شکستگی استخوانی که ممکن است در اثر زمین خوردن ایجاد شود، باید توسط پزشک معالجه شود و به مرور زمان بهبود یابد.

گاهی اوقات، یک بیماری حاد، مانند سرماخوردگی، خود به خود از بین می رود. اکثر افراد مبتلا به بیماری های حاد به زودی بهبود می یابند.

شرایط مزمن کندتر ایجاد می‌شوند، ممکن است در طول زمان پیشرفت کنند و ممکن است علائم هشداردهنده‌ای داشته باشند یا اصلاً علامتی نداشته باشند. بیماری های مزمن رایج شامل آرتریت، بیماری آلزایمر، دیابت، بیماری قلبی، فشار خون بالا و بیماری مزمن کلیوی است.

بر خلاف شرایط حاد، بیماری های مزمن سلامت قابل درمان نیستند و فقط کنترل می شوند.

زندگی با بیماری مزمن یا مدیریت علائم یک بیماری مزمن اغلب می تواند با یک برنامه منظم زیر نظر مراقبت بهداشتی با مشارکت پزشک انجام شود. این برنامه ممکن است شامل مصرف دارو، تغذیه درست، درمان فیزیکی یا کاردرمانی، ورزش، یا درمان های مکمل باشد.

اغلب می توان با انجام رفتارهای سبک زندگی سالم از بیماری های مزمن پیشگیری کرد.

نمودار مقایسه حاد در مقابل مزمن
	حاد	مزمن
تعریف	بیماری حاد بیماری با شروع سریع و/یا دوره کوتاه است.	وضعیت مزمن یک بیماری یا بیماری سلامت انسان است که اثرات آن پایدار یا طولانی مدت است. اصطلاح مزمن معمولا زمانی به کار می رود که دوره بیماری بیش از سه ماه طول بکشد.
ظاهر علائم	ناگهانی	معمولاً تدریجی
مدت زمان	کوتاه؛ چند روز تا یک یا دو هفته	مدت زمان طولانی؛ معمولاً شش هفته یا بیشتر، اغلب ماه ها یا سال ها.
ماهیت درد	به طور ناگهانی به عنوان یک واکنش به یک آسیب یا چیز دیگری شروع می شود.	به تدریج خارج از رژیم غذایی معمول، وضعیت بدن یا شرایط دیگر ایجاد می شود. فراتر از دوره بهبودی مورد انتظار ادامه دارد.
مثال ها	شکستن استخوان، سوختگی، گلودرد استرپتوکوکی، آنفولانزا، حمله آسم، سوزش سر دل .	پوکی استخوان، آسم، میگرن مکرر، کمردرد مداوم، بیماری قلبی، بیماری کلیوی.

انواع بیماری های حاد و مزمن

نمونه هایی از شرایط حاد شامل شکستگی استخوان یا حمله آسم، سوختگی و آسیب گردن است. بیماری های حاد شامل سرماخوردگی، آنفولانزا و استرپتوکوک می باشد. درد حاد پس از صدمه دیدن شخصی، به عنوان مثال بریدگی یا شکستگی استخوان، تجربه می شود.

نمونه هایی از شرایط مزمن شامل پوکی استخوان، آسم، بیماری قلبی، آرتروز، بیماری کلیوی و دیابت است.

بسیاری از بیماری ها می توانند به دو شکل حاد یا مزمن بروز کنند. به عنوان مثال، نارسایی حاد کلیه زمانی رخ می دهد که رویدادی مانند کم آبی بدن، از دست دادن خون یا مصرف داروها منجر به اختلال در عملکرد کلیه شود. با این حال، بیماری مزمن کلیوی به دلیل شرایط طولانی مدت مانند فشار خون بالا یا دیابت ایجاد می شود و در طول زمان باعث آسیب تدریجی کلیه ها می شود.

حاد به معنای جدید نیست، اگرچه بسیاری از بیماری های تازه تشخیص داده شده با علائم حاد ظاهر می شوند. همچنین به این معنی نیست که علائم بیماری شما شدید هستند. حاد نشان می دهد که علائم به سرعت ایجاد شده و به نوعی مداخله پزشکی نیاز است.

به طور مشابه، مزمن نباید به معنای کشنده یا چیزی که ذاتاً عمر شما را کوتاه می کند، تفسیر شود. مزمن نشان می دهد که این بیماری قابل درمان نیست. شرایط مزمن را اغلب می توان مدیریت کرد (مانند دیابت یا فشار خون بالا).

از طرفی هم یک بیماری تازه تشخیص داده شده را نیز می توان مزمن نامید. آرتریت یکی از این نمونه هاست.

تفاوت در علائم حاد و تحت حاد

تشخیص حاد یا مزمن لزوماً ثابت نیست. یک بیماری حاد گاهی اوقات می تواند مزمن شود، در حالی که یک بیماری مزمن ممکن است به طور ناگهانی با علائم حاد ظاهر شود.

برای مثال، برخی عفونت‌ها از مرحله حاد (که در آن علائم ظاهر می‌شوند و پس از مواجهه اولیه برطرف می‌شوند) به مرحله مزمن (که در آن عفونت ادامه می‌یابد، اما با شدت کمتری پیشرفت می‌کند) پیشرفت می‌کنند.

عفونت مزمن ممکن است برای سالها در حالت نهفته باقی بماند و فقط با عوارض حاد جدید و نوعاً شدید ظاهر شود. سیفلیس و هپاتیت C دو نمونه از این موارد هستند. هر دو معمولاً با علائم حاد ظاهر می شوند که خود به خود ناپدید می شوند و نشان می دهد که عفونت ها از بین رفته اند. با این حال، اگر درمان نشود، عفونت‌ها می‌توانند به تدریج پیشرفت کنند و سال‌ها بعد با عوارض شدیدی مانند سیفلیس سوم یا نارسایی کبد ظاهر شوند.

همین امر می تواند در مورد اختلالات غیر عفونی مانند آرتریت روماتوئید یا پسوریازیس رخ دهد. هر دو مزمن در نظر گرفته می شوند زیرا قابل درمان نیستند اما با مراقبت و درمان مناسب قابل مدیریت هستند.

حتی در این صورت، بیماری ها می توانند حملات اپیزودیک داشته باشند که در آن علائم حاد به طور خود به خود ایجاد شده و ناپدید می شوند.

درمان بیماری حاد و مزمن

اکثر بیماری های مزمن در صورت عدم درمان منجر به یک رویداد حاد می شوند. به عنوان مثال، اگر اقداماتی برای کاهش تجمع پلاک شریانی یا کاهش فشار خون انجام نشود، آترواسکلروز ناشی از آن می‌تواند منجر به حمله قلبی یا سکته شود.

با تشخیص و درمان به موقع، برخی از اختلالات مزمن ممکن است تحت شرایط بالینی باقی بمانند و هرگز به صورت حاد ظاهر نشوند. اینها شامل عفونت هایی مانند HIV یا شرایطی مانند هیپرکلسترولمی (کلسترول بالا) است که اغلب زود تشخیص داده و قبل از بروز علائم درمان می شوند.

برخی از بیماری های حاد مانند آنفولانزا را می توان بدون درمان برطرف کرد. سایر بیماری‌های حاد، مانند ذات‌الریه، ممکن است به چند گزینه درمانی از داروهای بدون نسخه یا نسخه‌ای گرفته تا مراقبت‌های بیمارستانی نیاز داشته باشند.

بیماری های مزمن اغلب نیاز به مراقبت طولانی مدت یا بستری شدن در بیمارستان دارند. به عنوان مثال، فردی که بیماری مزمن کلیوی دارد ممکن است به طور منظم نیاز به دارو و دیالیز داشته باشد. شرایط درد مزمن مانند میگرن، کمردرد یا آسم ممکن است گاهی اوقات با یک رژیم غذایی اختصاصی و یا روال تناسب اندام درمان شوند. بیماری های مزمن اغلب قابل درمان نیستند. با این حال، درمان ممکن است علائم را تسکین دهد.

چرا خود مدیریتی برای شرایط مزمن اهمیت دارد؟

اگر شما یکی از 80 درصد افراد سالمندی هستید که به بیماری مزمن مبتلا شده اید، با پزشک خود در مورد گزینه های درمانی احتمالی که می تواند به شما در کنترل علائم کمک کند، مشورت کنید. مدیریت وضعیت شما از طریق خود مدیریتی می تواند از بدتر شدن علائم شما جلوگیری کند. و اگر از فردی مراقبت می کنید که یک بیماری مزمن دارد، بهتر است با پزشکت در ارتباط باشید و از مشاوره آنلاین در انواع بیماری های مزمن بهره بگیرید.