عفونت های ستون فقرات

عفونت های ستون فقرات را می توان از طریق مکان اصلی عفونت مانند ستون مهره ها، فضا های دیسک بین مهره ها، کانال نخاعی و بافت های نرم مجاور آن طبقه بندی کرد. عفونت ممکن است توسط باکتری ها یا ارگانیسم های قارچی ایجاد شود و پس از جراحی رخ دهد. بیشتر عفونت های بعد از عمل بین سه روز تا سه ماه پس از جراحی رخ می دهد.

استئومیلیت مهره ای، شایع ترین شکل عفونت مهره ای است. حتی می تواند از ترومای مستقیم ستون فقرات، عفونت در مناطق اطراف و از باکتری هایی که از خون به یک مهره منتقل می شود، رخ می دهد.

عفونت های فضای دیسک بین مهره ای شامل فضای بین مهره های مجاور است. عفونت های فضای دیسک را می توان به سه زیر مجموعه بزرگسالان خون ساز، دوران کودکی (دیسکیت) و بعد از عمل تقسیم کرد.

عفونت های کانال نخاعی شامل آبسه اپیدورال نخاعی است که عفونی است که در فضای اطراف دورا ایجاد می شود. دورا، بافتی که نخاع و ریشه عصب را احاطه کرده است. آبسه ساب دورال بسیار نادرتر است. به عفونت های داخل پارانشیم نخاع (بافت اولیه) آبسه های داخل مدولار گفته می شود.

عفونت های بافت نرم مجاور، شامل ضایعات گردن و توراکس پاراسپینال و آبسه های عضلانی پسورای کمر است. عفونت های بافت نرم معمولاً بیماران جوان را تحت تأثیر قرار می دهد و اغلب در سالمندان مشاهده نمی شود.

بروز و شیوع عفونت های ستون فقرات

استئومیلیت مهره ای سالانه حدود 26170 تا 65،400 نفر را تحت تأثیر قرار می دهد.

آبسه اپیدورال نسبتاً نادر است و از هر 10000 پذیرش در بیمارستان 0.2 تا 2 مورد وجود دارد. با این حال، 5-18٪ از بیماران مبتلا به استئومیلیت مهره ای یا عفونت فضای دیسک ناشی از گسترش مجاور، به آبسه اپیدورال مبتلا می شوند.

برخی مطالعات نشان می دهد که اکنون میزان عفونت های ستون فقرات در حال افزایش است. این میزان شیوع بیماری ممکن است به افزایش استفاده از دستگاه های عروقی و سایر ابزار دقیق و افزایش سوء مصرف مواد مخدر وریدی مربوط باشد.

حدود 30-70٪ بیماران مبتلا به استئومیلیت مهره ای عفونت واضحی ندارند.

آبسه اپیدورال می تواند در هر سنی رخ دهد، اما شیوع آن در افراد 50 سال به بالا بیشتر است.

اگرچه در سال های اخیر درمان بسیار بهبود یافته است، اما میزان مرگ و میر ناشی از عفونت ستون فقرات هنوز 20٪ تخمین زده شده است.

عوامل خطر عفونت های ستون فقرات

عوامل خطر برای ایجاد عفونت ستون فقرات شامل شرایطی است که سیستم ایمنی بدن را به خطر می اندازد، مانند:

• سن بالا
• سرطان
• پیوند اعضا
• سوء تغذیه
• دیابت شیرین
• مصرف دارو از طریق وریدی
• عفونت ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV)
• مصرف طولانی مدت سیستمیک استروئیدها

عوامل خطر جراحی، شامل جراحی های طولانی مدت، از دست دادن خون زیاد، کاشت ابزار و جراحی های متعدد یا تجدید نظر در همان محل است. علی رغم اقدامات پیشگیرانه بیشماری که صورت می گیرد، عفونت در 1-4٪ موارد جراحی رخ می دهد.

علل عفونت های ستون فقرات

عفونت های ستون فقرات می تواند ناشی از عفونت باکتریایی یا قارچی در قسمت دیگری از بدن باشد که از طریق جریان خون به ستون فقرات منتقل شده است. متداول ترین منبع عفونت های ستون فقرات، باکتری بنام استافیلوکوکوس اورئوس و به دنبال آن اشریشیا کلی است.

عفونت های ستون فقرات ممکن است پس از یک عمل اورولوژی رخ دهد، زیرا رگ های ستون فقرات از طریق لگن به قسمت های بالا بدن منتقل می شوند. شایعترین ناحیه ستون فقرات ناحیه کمر است. سوء مصرف کنندگان وریدی بیشتر در معرض عفونت های ناحیه گردن رحم هستند.

اقدامات اخیر دندانپزشکی خطر عفونت های ستون فقرات را افزایش می دهد، زیرا باکتری هایی که ممکن است در طول عمل به جریان خون وارد شوند می توانند به ستون فقرات منتقل شوند.

عفونت های فضای دیسک بین مهره ای، احتمالاً از یکی از صفحات انتهایی مجاور شروع می شود و دیسک در مرحله دوم آلوده می شود.

کارشناسان معتقدند که دیسکت در کودکان ممکن است یک بیماری عفونی نباشد، اما ناشی از دررفتگی جزئی اپیفیز (ناحیه رشد نزدیک به انتهای استخوان)، در نتیجه آسیب خم شدن باشد.

علائم عفونت های ستون فقرات

علائم بسته به نوع عفونت ستون فقرات متفاوت است، اما به طور کلی، درد در ابتدا در محل عفونت بروز می کند. بیماران بعد از عمل، ممکن است علائم زیر را تجربه کنند:

• تب
• لرز
• کاهش وزن
• ادرار دردناک
• کمردرد شدید
• اسپاسم عضلات
• استئومیلیت مهره ای
• قرمزی، تورم یا حساسیت نزدیک به برش
• نقص عصبی: ضعف و یا بی حسی دستها یا پاها، بی اختیاری مدفوع و یا مثانه

عفونت های فضای دیسک بین مهره ای

بیماران ممکن است در ابتدا علائم کمی داشته باشند، اما در نهایت دچار کمر درد شدید می شوند. به طور كلی، كودكان كوچكتر و بزرگسال تب دار نیستند و به نظر می رسد دردی ندارند اما از انعطاف ستون فقرات خودداری می كنند. کودکان سه تا نه ساله معمولاً کمردرد را به عنوان علامت غالب نشان می دهند

عفونت فضای دیسک بعد از عمل ممکن است بعد از جراحی رخ دهد، بطور متوسط ​​یک ماه پس از جراحی اتفاق میفتد. درد معمولاً با استراحت در بستر و بی حرکتی کاهش، اما با حرکت افزایش می یابد. در صورت عدم درمان، درد به تدریج بدتر می شود.

عفونت کانال نخاعی

بیماران بزرگسال اغلب طی مراحل بالینی زیر ممکن است علائم زیر را تجربه کنند:

• فلج
• درد ریشه عصبی که از ناحیه آلوده تابش می کند.
• ضعف عضلات ارادی و اختلال عملکرد روده یا مثانه
• کمردرد شدید همراه با تب و حساسیت موضعی در ستون فقرات

در کودکان، آشکار ترین علائم گریه طولانی مدت، درد واضح هنگام لمس ناحیه و حساسیت لگن است.

عفونت های بافت نرم مجاور ستون فقرات

به طور کلی، علائم در این عفونت معمولاً غیر اختصاصی هستند. در صورت وجود آبسه پاراسپینال، بیمار ممکن است درد پهلو، شکم یا لنگی را تجربه کند. اگر آبسه عضله پسواس وجود داشته باشد، بیمار ممکن است احساس درد کند که به ناحیه ران کشیده می شود.

در عفونت ستون فقرات چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

در صورت وجود علائم عفونت ستون فقرات، به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. تشخیص و درمان به موقع می تواند از پیشرفت عفونت جلوگیری کرده و ممکن است میزان مداخله لازم برای درمان عفونت را محدود کند. تأخیر در مراقبت ممکن است منجر به پیشرفت عفونت و آسیب جبران ناپذیری به ساختار استخوانی و بافت نرم ستون فقرات و اطراف آن شود.

در عفونت نخاعی ،علائم اضطراری که نیاز به مراجعه به پزشک دارند، عبارتند از:

• تب با دارو کنترل نمی شود.
• ایجاد نقایص عصبی جدید، مانند ضعف بازوها یا پاها و یا بی اختیاری روده یا مثانه.

تشخیص عفونت ستون فقرات

بزرگترین چالش در تشخیص عفونت ستون فقرات، تشخیص زودهنگام قبل از بروز بیماری جدی است. تشخیص به طور معمول و متوسط ​​یک ماه طول می کشد، اما ممکن است شش ماه هم طول بکشد و مانع درمان موثر و به موقع شود. بسیاری از بیماران تا زمانی که علائم شدید یا ناتوان کننده نباشد، به دنبال مراقبت پزشکی نیستند.

تست های آزمایشگاهی

آزمایشات خاص آزمایشگاهی می تواند برای کمک به تشخیص عفونت ستون فقرات مفید باشد. ممکن است انجام آزمایش خون برای پروتئین های فاز حاد، میزان رسوب گلبول های قرمز (ESR) و سطح پروتئین واکنش پذیر C (CRP) مفید باشد. هر دو تست ESR و CRP اغلب شاخص های خوبی برای وجود التهاب در بدن هستند (هرچه سطح آنها بالاتر باشد، احتمال وجود التهاب بیشتر است).

از آنجا که التهاب پاسخ طبیعی بدن به عفونت است، می توان این مارکرها را برای ارزیابی وجود عفونت و اثربخشی درمان کنترل کرد.

تشخیص علت اصلی عفونت ضروری است، و این می تواند از طریق نمونه برداری بیوپسی هدایت شده توسط تومو گرافی از مهره یا فضای دیسک انجام شود.

کشت خون، ترجیحاً در هنگام افزایش تب انجام می شود، همچنین می تواند به شناسایی پاتوژن درگیر در عفونت ستون فقرات کمک کند.

ابزارهای تصویربرداری

انجام مطالعات تصویربرداری برای مشخص کردن محل و میزان ضایعه ضروری است. انتخاب روش های خاص تصویربرداری، بسته به محل عفونت، کمی متفاوت است.

برای تشخیص درجه تخریب استخوان بهتر است سی تی اسکن تجویز شود. استئو میلیت مهره ای می تواند مهره ها را از بین ببرد و منجر به تغییر شکل ستون فقرات شود. MRI یک استاندارد طلایی در شناسایی عفونت ستون فقرات است.

درمان عفونت های ستون فقرات

عفونت های ستون فقرات، اغلب به درمان آنتی بیوتیکی یا ضد قارچی وریدی طولانی مدت نیاز دارند و می توانند مساوی با بستری شدن طولانی مدت بیمار باشند.

در صورت وجود درد قابل توجه یا احتمال بی ثباتی ستون فقرات به بیمار توصیه می شود که بی حرکت باقی بماند. به طور کلی بیماران درمان آنتی بیوتیکی حداقل شش تا هشت هفته تحت درمان ضد میکروبی قرار می گیرند. نوع دارو بسته به شرایط خاص بیمار از جمله سن وی به صورت موردی تعیین می شود.

درمان جراحی

در صورتي كه بيماران كمبود نورولوژيكي داشته و يا هيچ گونه نقص عصبي نداشته باشند، بار بايد درمان غير جراحي در نظر گرفته شود. با این حال، جراحی ممکن است در صورت وجود هر یک از شرایط زیر تجویز شود:

• سپسیس
• کمبودهای عصبی
• تخریب قابل توجه استخوان باعث بی ثباتی ستون فقرات شود.
• عدم امکان نمونه برداری از سوزن برای به دست آوردن نمونه های مورد نیاز
• عدم امکان مصرف آنتی بیوتیک های داخل وریدی به تنهایی برای ریشه کن کردن عفونت

هنگامی که مشخص شد بیمار به عمل جراحی احتیاج دارد، ابزارهای تصویربرداری مانند اشعه ایکس ساده، سی تی اسکن یا MRI می توانند به تعیین سطح انجام جراحی کمک کنند.

پیگیری درمان عفونت های ستون فقرات

اطمینان از اینکه عفونت نخاعی کنترل شده و به پروتکل درمان پاسخ می دهد یا نه به پیگیری های مناسب و به موقع نیاز دارد. پزشک معالج باید با تجویز آزمایشات آزمایشگاهی و تصویربرداری های پی در پی وضعیت بهبود عفونت را تحت کنترل داشته باشد. مطالعات CT و اشعه ایکس به جراح اجازه می دهد تا یکپارچگی ساختار استخوانی ستون فقرات را ارزیابی کند.

پروتکل های درمانی فعلی برای عفونت های ستون فقرات نیاز به درمان توسط یک تیم چند رشته ای از پزشکان، از جمله متخصصان بیماری های عفونی، نورورادیولوژیست ها و جراحان ستون فقرات دارند. این تیم قادر خواهد بود بهترین روش درمانی، چه جراحی باشد و چه غیر جراحی را به صورت فردی ارزیابی کند.