تنهایی مزمن: علل، علائم و خطرات سلامتی

تنهایی مزمن می تواند با بروز عوارض جبران ناپذیری همراه باشد که بدون شک زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد. پس بیایید علل، علائم و خطرات تنهایی مزمن را با هم بررسی کنیم. حتی بهتر است راه های مقابله با تنهایی را یاد بگیرید. تا بتوانید با ترس از تنهایی خود مقابله و از بروز عوارض آن پیشگیری کنید. در حالی که تنهایی اغلب با انزوای اجتماعی همراه است، یک فرد لزوماً مجبور نیست از نظر اجتماعی از دیگران منزوی شود تا احساس تنهایی کند. به عنوان مثال، یک فرد می تواند توسط جمعیت احاطه شود و همچنان احساس تنهایی کند.

این امر اهمیت ارتباطات اجتماعی معنادار با دیگران را برجسته می کند. زمانی که فرد احساس ارتباط با دیگران می کند، در معرض خطر کمتری برای تجربه تنهایی قرار می گیرد.

شایع ترین علل بروز تنهایی مزمن چیست؟

اطلاعات کمی در مورد پیوندهای گاه به گاه با تنهایی وجود دارد. تنهایی حالتی از غم و اندوه است که به انزوای اجتماعی مربوط می شود و عوامل خطر زیر در بروز آن نقش دارند:

• کاهش منابع اقتصادی
• تغییرات در ساختار خانواده
• ارتباطات اجتماعی ضعیف
• سیستم های حمایت اجتماعی محدود

همه این سناریوها ممکن است بر جمعیت جوانتر و حتی سالمند تأثیر بگذارند، مانند:

• تغییرات عمده در پویایی خانواده (به عنوان مثال، مرگ یکی از عزیزان).
• محدود به فرصت‌های موجود برای برقراری ارتباط با دیگران (مثلاً دوستان یا آشنایان برای برقراری ارتباط ندارید).
• ناتوانی در شرکت در فرصت های اجتماعی به دلیل منابع محدود (مثلاً نداشتن پول برای شرکت در باشگاه های اجتماعی که حق عضویت دارند).

تحقیقات به شدت بر تجربیات سالمندان از تنهایی متمرکز است، زیرا این گروه به همه موارد فوق حساس هستند، به ویژه به دلیل اینکه مربوط به تغییرات عمده زندگی مرتبط با بازنشستگی و سوگواری است.

علائم و نشانه های تنهایی مزمن

تشخیص های روانپزشکی توسط راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5، 2013) ارائه شده است. در حالی که هیچ تشخیص رسمی DSM-5 برای تنهایی مزمن وجود ندارد، این وضعیت ممکن است به طور کلی با افسردگی و اختلالات افسردگی مرتبط باشد. علائم افسردگی و به طور مشابه تنهایی مزمن ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• اشتهای ضعیف
• مشکل در تمرکز
• افکار خودکشی
• عزت نفس ضعیف
• احساس ضعف
• افسردگی یا ناامیدی
• الگوهای خواب بهم ریخته
• احساس خستگی و کم انرژی بودن
• پرخوری یا تغییرات قابل توجه وزن
• علاقه یا لذت کم در انجام کارها

اگر فکر می کنید که هر یک از این علائم را تجربه می کنید، مهم است که با یک ارائه دهنده مراقبت های اولیه یا متخصص سلامت روان و روانپزشک مشورت کنید.

معنی تنهایی موقعیتی و مزمن

تنهایی به عنوان موقعیتی یا مزمن در نظر گرفته می شود که نشان دهنده مدت زمانی است که فرد در این حالت غم و اندوه قرار می گیرد. به بیان دیگر می توان گفت که تنهایی بر اساس مدت زمان بروز غم و اندوه در فرد به دو دسته موقعیتی و مزمن تقسیم بندی می شود که عبارتند از:

تنهایی موقعیتی. تنهایی موقعیتی، موقتی است و احتمالاً پس از مدت کوتاهی از بین می‌رود. نمونه‌هایی از تنهایی موقعیتی ممکن است شامل غم و اندوه موقتی باشد که وقتی یکی از عزیزانش خانه را برای سفر ترک می‌کند، به وجود می‌آید.

تنهایی مزمن. از سوی دیگر، تنهایی مزمن حالت غمگینی مداومی است که می‌تواند برای مدت نامحدودی ادامه داشته باشد و پایان مشخصی در آن دیده نشود. یک مثال از این ممکن است شامل درد دلی باشد که در نتیجه از دست دادن دائمی یکی از عزیزان، از جمله در اثر مرگ، ایجاد می‌شود. تنهایی مزمن می تواند از هفته ها تا ماه ها و سال ها طول بکشد. هر چه احساس تنهایی مزمن طولانی تر باشد، فرد در برابر پیامدهای منفی سلامت آسیب پذیرتر است.

تنهایی مزمن ممکن است به عنوان وضعیتی انحصاری برای سالمندان تلقی شود. با این حال، نسل های جوان تر از این حالت عاطفی مصون نیستند. تجربه تنهایی مزمن ممکن است توسط افراد مسن و جوان‌تر متفاوت باشد. اما با این وجود هر دو گروه تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

تنهایی مزمن چگونه درمان می شود؟

علیرغم تحقیقاتی که در مورد انزوای اجتماعی و تنهایی انجام شده است، تحقیقات بیشتری برای درک بهتر تأثیر کلی مداخلات خاص که بر تنهایی و سلامتی تأثیر می گذارد، مورد نیاز است. هیچ پروتکل درمانی انحصاری برای تنهایی وجود ندارد.

با این حال، از آنجایی که احساس می شود تنهایی مزمن دارای فرآیندهای مشابه افسردگی است، مداخلات درمانی که در درمان افسردگی موثر هستند نیز ممکن است در بهبود تنهایی مزمن مفید باشند.

چنین مداخلاتی به رویکردهای مبتنی بر شواهد درمانی شناختی رفتاری، از جمله فعال سازی رفتاری مبتنی بر آگاهی اجتماعی (به عنوان مثال، تشویق دیگران به شرکت در فعالیت های جدید که شامل دیگران می شود) مربوط می شود.

تشخیص های روانپزشکی توسط راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ، ویرایش پنجم (DSM-5، 2013) ارائه شده است. در حالی که هیچ تشخیص رسمی DSM-5 برای تنهایی مزمن وجود ندارد، این وضعیت ممکن است به طور کلی با افسردگی و اختلالات افسردگی مرتبط باشد.

سطوح بالاتر تنهایی با افزایش علائم افسردگی همراه است. DSM-5 افسردگی را با وجود یک خلق غمگین، خالی یا تحریک‌پذیر، همراه با تغییرات در توانایی‌های فیزیکی و شناختی مشخص می‌کند.

یک مطالعه نشان داد که ارتباطات اجتماعی با دیگران خطر تنهایی مزمن و افسردگی را کاهش می دهد. اگر هر یک از علائم تنهایی مزمن یا افسردگی را تجربه کردید، فوراً با ارائه دهنده مراقبت های اولیه یا متخصص سلامت روان مشورت کنید.

راه های پیشگیری از تنهایی

انسان ها برای ارتباط با دیگران آفریده شده اند. همانطور که در نظریه سلسله مراتب نیازهای آبراهام مازلو (1943) برجسته شده است، احساس دوست داشتن و داشتن احساس تعلق از ضروریات انسان هستند. هنگامی که این حالت وجود نداشته باشد، می تواند حالت استرس و تنهایی ایجاد کند و به سلامت روانی و جسمی ضعیف منجر شود.

یک اقدام پیشگیرانه برای جلوگیری از تنهایی مزمن مشارکت در فعالیت هایی است که ارتباط اجتماعی را تقویت می کند. این فعالیت ها ممکن است بر اساس سن، فرهنگ و زمینه محیطی فرد متفاوت باشند.

فعالیت های عمومی که ممکن است ارتباط اجتماعی را افزایش دهد، عبارتند از:

• مداخلات مبتنی بر وب (به عنوان مثال، رسانه های اجتماعی، ایمیل، پلت فرم های ویدئویی برای برقراری ارتباط با دوستان و خانواده)
• مداخلات گروهی (به عنوان مثال، باشگاه های اجتماعی، باشگاه های ورزشی، بازی های ویدیویی)

اثرات طولانی مدت تنهایی مزمن بر سلامت روان

مانند تأثیر افسردگی، تنهایی می تواند بر عملکرد کلی شناختی و عاطفی تأثیر بگذارد. برخی از این عوارض طولانی مدت تنهایی مزمن عبارتند از:

تأثیر شناختی. تأثیر افسردگی بر عملکرد شناختی شامل اختلال در توجه، تمرکز و توانایی های حافظه است. این در مورد تنهایی مزمن نیز صدق می کند. به عنوان مثال، هنگامی که افراد افسردگی یا تنهایی قابل توجهی را تجربه می کنند، احتمالاً در توجه به جزئیات خاص دچار مشکلاتی می شوند، مستعد اشتباهات و اشتباهات در محل کار هستند و در یادآوری رویدادها و گفتگوهای خاص مشکل دارند.

تأثیر عاطفی. افرادی که به طور مزمن تنها هستند ممکن است گزارش دهند که به طور قابل توجهی احساس بد خلقی، تحریک پذیری، عصبانیت، بی حوصلگی و اشک ریختن بیشتری دارند. همان الگوهای اختلال در عملکرد و رفتارهایی که با علائم افسردگی همراه است ممکن است در تنهایی مزمن نیز وجود داشته باشد.

همبودی. تنهایی مزمن می تواند همراه با سایر شرایط روانی قبلی و همچنین تشدید آن باشد.

تمایل به خودکشی. افسردگی یک عامل خطر مهم برای رفتارهای خودکشی است. به این ترتیب، افراد بی ارتباط اجتماعی و تنها در معرض خطر بیشتری برای خودکشی هستند.

خطرات سلامتی مرتبط با تنهایی

مطالعات نشان داده‌اند که تنهایی موقعیتی و مزمن ممکن است عوامل خطر مرگ باشند، اگرچه تنهایی مزمن خطر بسیار بالاتری دارد. تنهایی یک عامل خطر برای سلامت روانی و جسمی ضعیف است. افسردگی و سلامت قلبی عروقی بیشترین نتایج سلامتی ناشی از تنهایی مزمن است. همانطور که قبلا ذکر شد، بیشتر نتایج مطالعه شده سلامتی ناشی از تنهایی مزمن شامل افسردگی و مشکلات قلبی عروقی است.

تحقیقات در مورد تأثیر جنسیت تنهایی نتایج متفاوتی را به همراه داشته است. مطالعات مختلف نشان می دهد که مردان و زنان به انزوای اجتماعی و تنهایی واکنش متفاوتی نشان می دهند. به عنوان مثال، Zebhauser و همکارانش نشان داده اند در حالی که تنهایی بر مردان و زنان تأثیر می گذارد، تنهایی تأثیر مخرب تری بر مردان دارد.

علاوه بر این، هاکت و همکارانش مشخص کردند که تنهایی بر سلامت جسمانی زنان بیش از مردان تأثیر می گذارد.

سخن آخر

تنهایی، اغلب از فقدان یک زندگی اجتماعی پربار و روابط رضایت بخش عاطفی ناشی می شود. اما می تواند به خوبی بر افراد تأثیر بگذارد. بنابراین، تنهایی را نمی توان همیشه به یک علت قابل تشخیص ارتباط داد.

برخی از افراد دوره‌های دوره‌ای از تنهایی را تجربه می‌کنند که ممکن است در اثر یک رویداد اخیر ایجاد شود، در حالی که برخی دیگر با احساس تنهایی مداوم و غیرقابل توضیح مواجه هستند.

تنهایی مزمن نه تنها احساس ارزشمندی و اعتماد به نفس شما را کاهش می دهد، بلکه راه را برای مشکلات قلبی و افسردگی هموار می کند. بنابراین، شما نباید سلامت عاطفی خود را به عنوان بی اهمیت تلقی کنید زیرا می تواند سلامت جسمی و روانی شما را در دراز مدت به طور قابل توجهی مختل کند.

برای مقابله با این اختلال و داشتن زندگی رضایت بخشی از متخصصان پزشکی و بهداشت روان آموزش دیده کمک بگیرید.