درمان اختلال مسخ شخصیت

انسان‌ها در طول زندگی خود ممکن است به بیماری‌های مختلفی مبتلا شوند. علاوه بر مشکلات جسمی، گاهی اوقات ممکن است که افراد از مشکلات روانی رنج ببرند. اختلال مسخ شخصیت، یکی از مشکلات مربوط به سلامت روانی است که اکنون به طور رسمی به عنوان اختلال مسخ شخصیت – مسخ واقعیت (DDD) شناخته می‌شود. این نام به روز شده و جدید، منعکس کننده دو مشکل اصلی افراد مبتلا به DDD است. این دو مورد، عبارت‌اند از:

• مسخ شخصیت بر نحوه ارتباط شما با خودتان تأثیر می‌گذارد. این مسئله می‌تواند باعث شود که احساس کنید واقعی نیستید.
• مسخ واقعیت بر نحوه ارتباط شما با افراد و چیزهای دیگر تأثیر می‌گذارد. به طور کلی این وضعیت می‌تواند به شما این حس را بدهد که محیط اطرافتان یا افراد دیگر واقعی نیستند.

به این ترتیب، بروز این مسائل در کنار هم باعث می‌شود که احساس دوری یا جدا شدن از خود و دنیای اطرافتان داشته باشید. با این حال، طبیعی است که هر از گاهی چنین احساسی داشته باشید. اما اگر به DDD مبتلا شده‌اید، این احساسات می‌توانند برای مدت طولانی باقی بمانند و مانع انجام فعالیت‌های روزمره شما شوند. جمع آوری اطلاعات بیشتر در مورد DDD، از جمله علائم آن و گزینه‌های درمانی موجود، می‌تواند به شما در درمان این وضعیت کمک کند.

چه علتی باعث بروز DDD می‌شود؟

هیچ کس در مورد علت دقیق بروز اختلال DDD مطمئن نیست. اما برای برخی از افراد، به نظر می‌رسد که با تجربه استرس و ضربه روانی و جسمی، به خصوص در سنین پایین مرتبط است. برای مثال، اگر با خشونت یا فریاد زیاد بزرگ شده‌اید، ممکن است از نظر ذهنی خود را از آن موقعیت‌ها به‌عنوان مکانیزم مقابله حذف کرده باشید.

به عنوان یک بزرگسال، ممکن است در موقعیت‌های استرس‌زا به این تمایلات جداکننده بازگردید. استفاده از برخی داروها نیز ممکن است در برخی افراد علائمی بسیار شبیه به DDD ایجاد کند. این داروها عبارت‌اند از:

• کتامین
• MDMA
• مریم گلی
• ماری جوانا
• مواد توهم زا

یک مطالعه کوچک در سال 2015، 68 نفر را در دوره بهبودی بعد از اختلالات مصرف مواد که حداقل به مدت شش ماه از مصرف مواد مخدر پرهیز کرده بودند، با 59 نفر که هرگز اختلال مصرف مواد را تجربه نکرده بودند، مقایسه کرد. بیش از 40 درصد از افرادی که در حال بهبود بودند، حداقل با علائم خفیف DDD رو به رو شدند.

اختلال DDD چگونه تشخیص داده می‌شود؟

این نکته را به یاد داشته باشید، طبیعی است که گاهی اوقات کمی احساس «خارج شدن» یا دور شدن از دنیای واقعی را داشته باشید. اما سوال اصلی این مورد است که در چه نقطه‌ای این احساسات شروع به تبدیل شدن به یک اختلال روانی می‌کنند؟ به طور کلی، اگر علائم شما شروع به تداخل با زندگی روزمره شما کنند، ممکن است نشانه‌ای از DDD باشد.

قبل از تشخیص اختلال DDD، پزشک درباره موارد زیر، از شما سوالاتی خواهد پرسید:

• آیا با اضطراب رو به رو هستید؟
• دوره‌های منظم مسخ شخصیت، مسخ واقعست یا هر دو را داشته‌اید؟

آنها همچنین احتمالاً از شما م‌ پرسند که آیا در هنگام تجربه علائم از واقعیت آگاه هستید یا خیر. افراد مبتلا به DDD به طور کلی می‌دانند که آنچه آنها احساس می‌کنند کاملا واقعی نیست. اگر در آن لحظات از واقعیت آگاه نباشید، ممکن است با شرایط دیگری نیز رو به رو باشید. علاوه براین، پزشک موارد زیر را نیز بررسی خواهد کرد:

• اختلال بروز یافته را نمی‌توان با مصرف داروهای تجویز شده یا تفریحی یا یک وضعیت مربوط به سلامت روانی توضیح داد.
• اختلال ایجاد شده ناشی از یک بیماری روانی متفاوت، مانند اختلال هراس، PTSD، اسکیزوفرنی، یا اختلال تجزیه‌ای دیگر نیست.

به خاطر داشته باشید که شرایط مختلف مرتبط با سلامت روان ممکن است مدتی طول بکشد تا به درستی تشخیص داده شوند. برای کمک به این روند، مطمئن شوید که پزشک معالج خود را در مورد سایر شرایط سلامت روانی که به آنها مبتلا هسنید، به ویژه افسردگی یا اضطراب، مطلع کنید.

یک مطالعه که در سال ۲۰۰۳ بر روی ۱۱۷ نفر مبتلا به اختلال DDD انجام شد، نشان داد که افراد مبتلا به DDD اغلب افسردگی، اضطراب یا هر دو‌ را نیز تجربه می‌کنند. بنابراین، در صورت مراجعه به پزشک، باید وضعیت سلامتی روانی خود را به دقت به او توضیح دهید.

اختلال مسخ شخصیت چگونه درمان می‌شود؟

هدف درمان این اختلال، مقابله با عوامل استرس زا است که باعث ایجاد علائم می‌شوند. پزشک معالج شما برنامه درمانی را بر اساس موارد زیر تجویز خواهد کرد:

• سلامت عمومی
• محرک‌های موجود
• شدت علائم بروز پیدا کرده

روش درمانی این اختلال اغلب شامل ترکیبی از موارد زیر است:

روان درمانی.

گفتگو و روان درمانی، روش درمانی اصلی اختلالات تجزیه‌ای است. پزشک معالج شما ممکن است یک یا چند مورد از این روش‌ها را انتخاب کند:

درمان شناختی-رفتاری یا CBT.

این روش درمانی، بر تغییر الگوهای تفکر، احساسات و رفتارهایی تمرکز دارد که به شما آسیب می‌رسانند.

درمان دیالکتیکی-رفتاری یا DBT.

این روش ممکن است به رفع اختلالات شخصیتی شدید کمک کند. همچنین این روش ممکن است به شما در تحمل احساسات دشوار از جمله علائم تجزیه‌ای کمک کند. DBT در صورتی مفید است که شما سوء استفاده یا تروما را تجربه کرده باشید.

حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکات چشم یا EMDR.

این روش می‌تواند به شما در مقابله با اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) کمک کند. به طور کلی، این روش درمانی می‌تواند کابو‌س‌‌های مداوم، فلاش بک‌ها و سایر علائم را کاهش دهد.

خانواده درمانی.

در این روش خانواده شما در مورد این اختلال اطلاعاتی را یاد می‌گیرند. خانواده یاد می‌گیرد که چگونه علائم عود و بازگشت بیمار را تشخیص دهد.

درمان‌های خلاق.

هنر یا موسیقی درمانی می‌تواند به شما کمک کند افکار و احساسات خود را در یک محیط امن و خلاقانه کشف و بیان کنید.

سایر روش‌های درمانی، عبارت‌اند از:

تکنیک‌های مدیتیشن و آرامش.

ذهن آگاهی ممکن است به شما در تحمل علائم کمک کند. می‌توانید یاد بگیرید که با افکار و احساسات خود هماهنگ شوید. همچنین این روش می‌تواند به تنظیم پاسخ‌های بدن شما کمک کند.

هیپنوتیزم بالینی (هیپنوتیزم درمانی).

این روش درمانی از آرامش شدید، تمرکز و توجه متمرکز استفاده می‌کند. هدف دستیابی به یک وضعیت شدید آگاهی است. یک پزشک می‌تواند به شما کمک کند تا افکار، احساسات و خاطرات عمیق را کشف کنید. این روش می‌تواند به یافتن ریشه یک مشکل کمک کند.

مصرف دارو.

دارویی برای درمان اختلال مسخ شخصیت وجود ندارد. اما درمان افسردگی یا اضطراب می‌تواند کمک کننده باشد. پزشک ممکن است داروهای ضد افسردگی یا ضد اضطراب مانند دزیپرامین (Norpramin®) را تجویز کند.

مؤثرترین روش مبارزه با DDD معمولاً شامل نوعی از درمان، به ویژه درمان روان پویشی یا درمان شناختی رفتاری (CBT) است. با کمک یک درمانگر، می‌توانید در مورد DDD نکاتی را بیاموزید، آسیب‌های گذشته یا عوامل خطر آفرین را کشف و روی آنها کار کنید، و استراتژی‌های مقابله‌ای را برای مواجه با شرایط احتمالی آینده بررسی کنید.

شروع درمان

برای شروع کار، شما باید یک درمانگر مناسب برای خودتان انتخاب کنید. ممکن است که در ابتدا کمی سردرگم شوید. با این حال، می‌توانید با پرسیدن چند سوال اساسی از خود شروع کنید:

• واقعاً چقدر می‌توانید برای هر جلسه درمانی هزینه کنید؟
• به چه مسائلی می‌خواهید بپردازید؟ این موارد می‌توانند خاص یا مبهم باشند.
• آیا به درمانگری نیاز دارید که بتواند شما را در روز خاصی از هفته ویزیت کند؟ یا کسی جلسات شبانه دارد؟
• درمانگر باید ویژگی خاصی داشته باشد؟ به عنوان مثال، آیا با کسی که هم جنس شما است، راحت تر هستید؟

هنگامی که یادداشت‌هایی را در مورد آنچه که به دنبال آن هستید، تهیه کردید، می‌توانید شروع به محدود کردن دایره جستجوی خود کنید. اگر در موقعیتی قرار گرفتید که احساس می‌کنید علائم شما شروع به ظاهر شدن می‌کنند، سعی کنید تمام حواس خود را درگیر کنید. این کار می‌تواند به شما کمک کند تا بر بدن و محیط اطرافتان نظارت داشته باشید.

از جمله می‌توانید روش‌های زیر را امتحان کنید:

• مکیدن یک آب نبات سفت
• در دست گرفتن چند تکه یخ
• بوییدن ادویه‌ها یا یک اسانس
• گوش دادن و خواندن همراه با یک آهنگ مورد علاقه

برای برخی، مصرف دارو نیز ممکن است مفید باشد، اما داروی خاصی که برای درمان DDD شناخته شده باشد، وجود ندارد. مصرف داروهای ضد افسردگی ممکن است مفید باشند، به خصوص در صورتی که فرد با افسردگی یا اضطراب زمینه‌ای نیز رو به رو باشد، این نکته صادق است.

اما برای برخی از افراد، مصرف این داروها در واقع می‌توانند علائم DDD را تشدید کنند، بنابراین مهم است که خودسر دارو مصرف نکنید و برای تجویز روش درمانی مناسبی، با پزشک معالج خود در تماس باشید.

گروه‌های حمایت از بیماران

به طور کلی، احساس جدا شدن از واقعیت می‌تواند ناراحت کننده و طاقت فرسا باشد، به خصوص اگر این وضعیت را به طور منظم تجربه کنید. علاوه براین، ممکن است شروع به اندیشیدن درباره این موضوع کنید که علائم شما هرگز از بین نخواهند رفت.

در این مواقع، برقراری ارتباط با دیگرانی که با مشکلات مشابه روبرو هستند، می‌تواند برای شما بسیار مفید باشد. این کار به ویژه بین قرار ویزیت‌های درمانی مفید است. علاوه براین، می‌توانید پیوستن به یک گروه پشتیبانی آنلاین را در نظر بگیرید.

چگونه می‌توانم به فرد مبتلا به اختلال مسخ شخصیت کمک کنم؟

در صورتی که یکی از نزدیکان شما علائم اختلال DDD را تجربه می‌کند، چندین کار وجود دارد که می‌توانید برای پشتیبانی و حمایت از آنها انجام دهید. از جمله این موارد، عبارت‌اند از:

نیازی به متخصص شدن در این زمینه نیست، اما داشتن اطلاعات کمی در این زمینه می‌تواند کمک کننده باشد. این مطلب به ویژه در مورد DDD صادق است، زیرا بیان علائم آن برای افرادی که این اختلال را تجربه می‌کنند، در اغلب موارد سخت است.

تجربه آنها را تأیید کنید.

شما می‌توانید این کار را حتی اگر احساس آنها را درک نمی‌کنید، انجام دهید. یک جمله ساده “این وضعیت باید خیلی ناراحت کننده باشد، متاسفم که شما با این وضعیت سروکار دارید” می‌تواند فایده زیادی به همراه داشته باشد.

به آنها پیشنهاد دهید که همراه آنها به یک جلسه درمانی بروید. در طول جلسه، می‌توانید درباره علائمی که آنها تجربه می‌کنند یا اینکه چه چیزی باعث تحریک آنها می‌شود، اطلاعات بیشتری به دست آورید. اگر در مورد درمان مطمئن نیستند، پیشنهاد پیوستن به آنها در جلسه اول ممکن است کمک کننده باشد.

این نکته را درک کنید که ممکن است کمک کردن به آنها سخت باشد. مطمئن شوید که در صورت نیاز به شما برای پشتیبانی در دسترس هستید، وجود شما ضرری ندارد. اینگونه فرض نکنید که سکوت به این معنی است که آنها نیازی به کمک ندارند یا نمی‌خواهند با شما باشند.

به مرزهای حریم شخصی آنها احترام بگذارید. اگر آنها به شما می‌گویند که نمی‌خواهند در مورد علائم خود یا آسیب‌های گذشته صحبت کنند، فرد را تحت فشار قرار ندهید.