اختلال نمایش گرایی یا عورت نمایی

اختلال نمایش گرایی یا عورت نمایی و یا Exhibitionism وضعیتی است که فرد با فکر کردن و یا نشان دادن دستگاه تناسلی به افرادی که تمایل به این کار ندارند، خصوصاً غریبه ها ارضا می شود. این اختلال شامل نشان دادن اندام تناسلی برای تحریک جنسی یا تمایل شدید به مشاهده توسط افراد دیگر در هنگام فعالیت جنسی است. این وضعیت یک اختلال پارافیلی محسوب می شود. پارافیلیا بیماری است که به الگوهای تحریک جنسی غیرمعمول مداوم و شدید اشاره دارد. حتی با پریشانی یا اختلال قابل توجه بالینی همراه است.

 دربرخی از افراد، نمایش گرایی به صورت تمایل شدید به دیده شدن توسط سایر افراد در حال انجام اعمال جنسی بیان می شود. چنین افرادی بیشتر از این که مردم را با کار خود متعجب کنند، می خواهند توسط مخاطبان موافق دیده شوند. افرادی که به این شکل از نمایش گرایی مبتلا هستند ممکن است فیلم های پورنوگرافی بسازند یا بازیگر این فیلم ها باشند. آنها به ندرت از تمایل خود ناراحت می شوند. بنابراین ممکن است اختلال بهداشت روانی نداشته باشند.

نمایشگرا ها معمولاً خطرناک نیستند.

بیشتر افرادی که گرایش به نمایش گرایی دارند اختلال روانی یا رفتاری ندارند. نمایشگرا ها معمولاً خطرناک نیستند. گرچه این تجربه توسط قربانی اغلب تهدیدآمیز تلقی می شود. خشونت یا تجاوز جنسی به ندرت توسط نمایشگر اتفاق میفتد. این افراد که تقریباً همیشه مرد هستند، ممکن است از واکنش انزجار یا ترس قربانی خود رضایت جنسی بگیرد. اما این واکنش همیشه برای هیجان او لازم نیست. فرد با اختلال نمایشگری مزمن احتمالاً دارای یک اختلال جدی در شخصیت است.

نمایش گرایی رایج ترین شکل انحراف جنسی است که با قانون در جامعه در تضاد است. تقریباً همه کسانی که به دلیل نمایش گرایی دستگیر شده اند مرد هستند. این اختلال، اگر در زنان به ندرت مشهود است. برخی از کارشناسان اظهار می کنند که نمایش گرایی زنان امری غیر معمول نیست. اما به عنوان رفتار انحرافی شناخته نمی شود زیرا از نظر اجتماعی روش های قابل قبولی برای نمایش بدن زنان مانند پوشیدن لباس های نازک، کوتاه و بدن نما وجود دارد.

انواع اختلال Exhibitionism

انواع مختلفی از اختلال نمایشی وجود دارد. نوع آن به سن فرد و عدم رضایت جنسی او بستگی دارد که باعث می شود فرد اندام تناسلی خود را نشان دهد. به عنوان مثال، اولویت می تواند نشان دادن دستگاه تناسلی به کودکان، بزرگسالان یا هر دو باشد. بعضی از افراد ممکن است انکار کنند که دستگاه تناسلی خود را به دیگران نشان می دهند یا انکار می کنند که این عمل را بدون رضایت طرف مقابل انجام داده اند.

چشمک زدن 

یکی از اشکال رایج نمایش گرایی چشمک زدن نام دارد. یک نمایشگر در این حالت خود را در یک مکان عمومی که تعداد زیادی از افراد در آن حضور دارند مستقر می کند. سپس دستگاه تناسلی خود را با کت، روزنامه، کتاب یا اشیای مشابه پنهان می کنند. با دیدن یک قربانی مناسب، دستگاه تناسلی خود را در معرض دید قربانی قرار می دهند. در این مرحله است که نمایشگر از واکنش قربانی لذت می برد، شاید در مورد انجام یک رابطه جنسی با قربانی نیز خیال پردازی کند. فرد ممکن است در صحنه تا حد انزال خودارضایی کند، یا ممکن است بعداً با حافظه و بازسازی واقعه خودارضایی کنند.

در بسیاری از موارد، نمایشگران از این نظر «ابرجنس» هستند و میزان زیادی از رفتارهای مختلف جنسی را نشان می دهند. غالباً از واکنش متزلزل قربانی خود به عنوان نوعی علاقه متقابل جنسی سو تعبیر می کنند.

Scatolophilia

 نوعی از اختلالات پارافلیایی است که در آن فرد تحریک جنسی را از عمل یا تخیل برقراری تماس تلفنی ناپسند با قربانیان اتفاقی و غریبه بدست می آورد. همانند نمایش گرایی، لذت جنسی معمولاً از واکنش قربانی ناشی می شود، خواه تماس گیرنده از شوک و ترس مخاطب لذت ببرد یا تصور کند که قربانی تماس تلفنی را دوست داشته است. اسکاتولوفیلی از نظر ارتباط با رفتارهای غیر فیزیکی، اما اجباری و جنسی بسیار شبیه به نمایش گرایی است. Scatolophilia شامل قرار گرفتن در معرض صوت و تحریک شنوایی است. در حالی که نمایش گرایی یک تجربه بصری است.

Exhibitionism سایبری

نمایش گرایی سایبری با پیشرفت تکنولوژی مدرن، دستیابی به افراد میسرتر شده است. متأسفانه، نمایش گرایی نیز در این قلمرو دیجیتالی جایگاهی پیدا کرده است. حتی «نمایش گرایی سایبری» به یک مسئله بزرگ تبدیل شده است.

Cyberflashing به نمایشگرانی هستند که تصاویر دستگاه تناسلی خود را برای افراد غریبه به صورت آنلاین ارسال می کنند. رسانه ها مانند Snapchat و Instagram به برنامه های محبوب این محتوا تبدیل شده اند. این فعالیت بیشتر توسط آقایان انجام می شود و این تصاویر را به عنوان نوعی معاشقه می فرستند.

مردم غالباً «نمایش گرایی سایبری» را کمتر از دیدن مستقیم آن ناراحت کننده می دانند زیرا نمایشگر از نظر جسمی مقابل قربانی نیست. با این حال، بسیاری از برنامه های دوست یابی و سایر رسانه های اجتماعی افراد را از طریق مجاورت با GPS معرفی می کنند و فرستنده ها ممکن است در نزدیکی شما باشند و به محل قربانی دسترسی داشته باشند؛ بنابراین، در هنگام تبادل عکس های خصوصی رضایت دوطرف مهم است. اگر این نوع محتوا را بدون رضایت دریافت کردید و خود را قربانی «انفجار اینترنتی» دانستید، باید فرد را به پلیس گزارش دهید چون این کار نوعی آزار جنسی است.

شیوع اختلال Exhibitionism

میزان شیوع اختلال نمایشی نامشخص است. اما تصور می شود که تقریباً 2-4 درصد از جمعیت مردان را تحت تأثیر قرار می دهد. این وضعیت در زنان کمتر دیده می شود. در اکثریت قریب به اتفاق موارد، مرتکبان اقدامات نمایشگرایانه مردان و قربانیان زن هستند. با این حال، تحقیقات جدید نشان می دهد زنانی وجود دارند که از نمایش گرایی به عنوان راهی برای عصیان در برابر انتظارات اجتماعی که زنان باید از نظر جنسی منفعل باشند، استفاده می کنند. بیشتر موارد نمایش گرایی هرگز به پلیس گزارش داده نمی شود. اما خود این عمل به عنوان یک رفتار ناشایست و غیر اخلاقی، جرم محسوب می شود که مجازات آن در کشو رهای مختلف بسیار متفاوت است.

پزشکان اختلال نمایشگر را زمانی تشخیص می دهند که افراد به دلیل رفتاری که دارند بسیار مضطرب شده یا عملکرد شغلی و فردی خوبی ندارند.

درمان که معمولاً پس از شکایت دیگران از این افراد آغاز می شود، شامل روان درمانی، گروه های حمایتی و داروهای ضد افسردگی خاص است.

نمایش گرایی معمولاً در دوره نوجوانی آغاز می شود. اکثر این افراد متاهل هستند. اما ازدواج آن ها اغلب با مشکل روبرو می شود.

حدود 30٪ از مجرمان جنسی مرد که به علت شکایت دیگران توسط پلیس دستگیر می شوند، نمایشگر هستند. آنها تمایل به ادامه رفتار خود دارند. حدود 20 تا 50 درصد دوباره دستگیر می شوند.

علائم اختلال نمایش گرایی

با توجه به نمودارهای DSM-5، در صورتی که فردی معیارهای زیر را از خود بروز دهند می توان به عنوان فرد مبتلا به اختلال نمایشی شناخته شود:

• در طی یک دوره حداقل شش ماهه، یک فرد تخیلات، رفتارها یا اصرارهای جنسی مکرر و شدیدی را نشان می دهد که شامل در معرض قرار دادن اندام تناسلی در برابر دیگران است.
• فرد با اصرارهای جنسی با شخص غریبه رفتار کرده است، یا اصرارها یا تخیلات باعث ناراحتی قابل توجه سایرین در محل کار یا موقعیت های اجتماعی روزمره شده است.

اختلال نمایشگر بر اساس اینکه آیا فردی ترجیح می دهد خودش را در معرض کودکان قبل از بلوغ، بزرگسالان یا هر دو قرار دهد، دسته بندی می شود.

علت های اختلال نمایش گرایی

نمایش گرایی نوعی پارافیلیا محسوب می شود. نمایش گران (معمولاً آقایان) دستگاه تناسلی خود را معمولاً در معرض دید غریبه ها نشان می دهند. آنها هنگام انجام این کار از نظر جنسی هیجان زده می شوند. آنها ممکن است از نیاز خود برای تعجب، شوک یا تحت تأثیر قرار دادن دیگران آگاه باشند. قربانی این افراد تقریباً همیشه یک زن یا یک کودک از هر دو جنس است. در این شرایط رابطه واقعی جنسی تقریباً هرگز انجام نمی شود. بنابراین نمایشگرها بندرت مرتکب تجاوز می شوند. 

عوامل خطر اختلال نمایش گرایی

عوامل خطر برای ایجاد اختلال نمایشی در مردان شامل اختلال شخصیت ضد اجتماعی، سو مصرف مواد مخدر و ابتلا به بیماری پدوفیلیا است. از دیگر عواملی که ممکن است با نمایش گرایی همراه باشد، سابقه سو استفاده جنسی و عاطفی و آزار جنسی در دوران کودکی است.

برخی از افرادی که رفتارهای نمایشگرانه از خود بروز می دهند، به پارافلیاهای دیگری نیز مبتلا می باشند و در نتیجه ابرجنسی قلمداد می شوند.

شروع این وضعیت به طور معمول در اواخر بلوغ یا اوایل بزرگسالی اتفاق میفتد. مشابه سایر بیماری های جنسی، رفتارهای جنسی نمایشی نیز ممکن است با افزایش سن کمتر شود. تقریباً یک سوم جرایم جنسی گزارش شده به پلیس، شامل مواردی از نمایش گرایی است.

درمان اختلال نمایش گرایی

بیشتر افراد مبتلا به اختلال نمایشگری به دنبال درمان خود نیستند. آنها تا زمانی که به علت شکایات دیگران گرفتار نشوند تمایل به درمان نخواهند داشت. اگر شما یا شخصی که به او اهمیت می دهید دارای اختلال نمایشی باشید، بهتر است هر چه سریع تر برای درمان خود اقدام کنید. درمان اختلال نمایشی معمولاً شامل روان درمانی و دارو است.

 تحقیقات نشان می دهد مدل های رفتاری با در اختیار قرار دادن ابزارهایی برای کنترل انگیزه های افراد و یافتن راه های مقبولانه تر برای مقابله با اصرارهایشان، در درمان اختلال نمایش گرایی موثر است تا اینکه دستگاه تناسلی خود را به دیگران نشان دهند.

درمان شناختی رفتاری ممکن است به افراد کمک کند محرک هایی را که باعث اصرار آنها می شود شناسایی کند. سپس این اصرارها را به روش های سالم تری تبدیل و مدیریت کنند.

سایر رویکردهای روان درمانی شامل آموزش آرام سازی، آموزش همدلی، آموزش مهارت های مقابله ای و بازسازی شناختی (شناسایی و تغییر افکاری است که منجر به نمایش گرایی می شود) نیز جهت رفع این مشکل استفاده می شوند.

داروهایی که ممکن است در درمان اختلال نمایشگر مفید باشند شامل داروهایی هستند که هورمون های جنسی را مهار می کنند. مصرف این داروها در نتیجه میل جنسی کاهش می یابد. برخی از داروها که معمولاً برای درمان افسردگی و سایر اختلالات خلقی استفاده می شوند، مانند گروه دارویی SSRI ها، می توانند میل جنسی را نیز کاهش دهند.