تست منیزیم

تست منیزیم میزان عنصر را در خون را اندازه گیری می کند. برای اینکه عضلات، اعصاب و قلب شما به درستی کار کند، بدن نیاز به منیزیم دارد. منیزیم در کنترل فشار خون، قند خون، ضربان قلب و حفظ استحکام استخوان موثر است. منیزیم یک ماده معدنی ضروری برای بدن است و طبق گفته های موسسه ملی بهداشت (NIH)، در بیش از 300 واکنش بیوشیمیایی بدن نقش دارد. منیزیم بیش از حد در بدن می تواند بر تمام این کارکردها تأثیر منفی بگذارد و باعث بروز عوارض جدی شود.

علاوه بر آن، منیزیم در بسیاری از فعالیت های فیزیولوژیکی از جمله تولید انرژی، تولید اسید نوکلئیک و پروتئین، انتقال یون ها و انتقالات سلولی نقش دارد.

بدن انسان بالغ، حاوی حدود 25 گرم منیزیم است. حدود 50 تا 60٪ از کل منیزیم بدن در اسکلت یافت می شود و مابقی در بافت نرم و ماهیچه ها یافت می شود. میزان منیزیوم خون  کمتر از 1٪ کل منیزیم بدن است.

منیزیم در بسیاری از غذاها یافت می شود. منابع غنی منیزیم شامل سبزیجات، آجیل، دانه و لوبیا هستند. علاوه بر آن، آب شیر ممکن است حاوی منیزیم باشد.

مصرف ناکافی منیزیم در رژیم غذایی و یا افزایش منیزیم در خون با افزایش خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی، پوکی استخوان و اختلالات متابولیک از جمله سندرم متابولیک، فشار خون بالا و دیابت نوع 2 همراه است. مطالعات اولیه نشان داده اند که منیزیم حساسیت به انسولین را در افراد در معرض خطر دیابت نوع 2 بهبود می بخشد.

میزان تحمل بالای مصرفی  برای منیزیم اضافی 350 میلی گرم در روز است.

ارزیابی وضعیت منیزیم

در حال حاضر هیچ آزمایش مطمئنی برای اندازه گیری دقیق منیزیم وجود ندارد. آزمایش تحمل منیزیم، که با استفاده از جمع آوری ادرار 24 ساعته و تجویز داخل وریدی منیزیم انجام می شود، شاخص خوبی برای هیپومگانیسمی بزرگسالان است. اما به نظر می رسد این تست در افراد سالم کارایی بالایی ندارد. این روش آسیب زننده و دشوار می باشد. روش دیگر برای ارزیابی وضعیت منیزیم از طریق اندازه گیری یونی پلاسما است.

آزمایش سطح منیزیم در خون

تست منیزیم، شامل یک بررسی اولیه خون است که برای انجام آن، یک تکنیسن آزمایشگاهی با استفاده از سوزن کوچک، یک نمونه خون از رگ های بازوی شما تهیه می کند. پس از وارد کردن سوزن، مقدار کمی خون در لوله آزمایش یا ویال جمع آوری می شود. ممکن است هنگام وارد یا خارج کردن سوزن، سوزش کمی احساس کنید. تست خونگیری معمولاً کمتر از پنج دقیقه طول می کشد.

برخی داروهای خاص می توانند روی سطح منیزیم تأثیر بگذارند. پزشک را در مورد هرگونه داروی مصرفی خود مطلع کنید. همچنین قبل از آزمایش باید مصرف مکمل های منیزیم را متوقف کنید.

کابرد تست منیزیم

تست منیزیم در آزمایشات معمولی و چک آپ خون ممکن است انجام نشود، بنابراین باید دلیلی وجود داشته باشد تا سطح منیزیم شما مورد بررسی و آزمایش قرار گیرد. سطح غیر طبیعی منیزیم بیشتر مربوط به بیماری هایی است که باعث اختلال در میزان یا دفع بیش از حد منیزیم توسط کلیه ها یا مشکلات جذب روده ها می شوند.

از آنجا که پایین آمدن سطح منیزیم خون، به مرور زمان، می تواند باعث کاهش مداوم سطح کلسیم و پتاسیم شود، ممکن است تست منیزیم برای تشخیص مشکلات مربوط به کلسیم، پتاسیم، فسفر و یا هورمون پاراتیروئید صورت گیرد.

در برخی موارد سطح منیزیم برای کنترل پاسخ به مکمل های منیزیم خوراکی یا داخل وریدی (IV) بطور مرتب اندازه گیری می شود.

در مبتلایان به اختلال کلیوی یا دیابت کنترل نشده برای کمک به عملکرد کلیه و کنترل سطح منیزیم، آزمایش منیزیم به صورت دوره ای به همراه آزمایش عملکرد کلیه مانند BUN و کراتینین انجام می گیرد.

تست منیزیم در بارداری

زنان در دوران بارداری ممکن است به این آزمایش احتیاج داشته باشند. کمبود منیزیم می تواند نشانه پره اکلامپسی باشد، پره اکلامپسی، یک شکل جدی از فشار خون بالاست که بر روی زنان باردار تأثیر می گذارد.

در صورت ابتلا بیمار به کمبود پتاسیم و کلسیم مزمن، پزشک، آزمایش تست منیزیم را سفارش می دهد. چون منیزیم در تنظیم سطح کلسیم و پتاسیم بدن نقش اساسی دارد. در صورت تشخیص سوء جذب یا سوء تغذیه، پزشک می تواند انجام تست منیزیم را تجویز کند. در صورت مصرف برخی داروهای خاص یا ابتلای بیمار به دیابت، مشکلات کلیوی یا اسهال مزمن، بررسی سطح منیزیم و انجام منظم تست آن توصیه می شود.

در صورتی که پزشک مشکوک شود که احتمال دارد سطح منیزیم بدن خیلی پایین یا خیلی زیاد است، می تواند آزمایش منیزیم را توصیه کند. هر دو شرایط می تواند منجر به ایجاد مشکلاتی برای سلامتی گردد. کاهش سطح منیزیم، به هیپومگانیسمی یا کمبود منیزیم و سطح بالای منیزیم به هایپرمگانیسمی معروف است.

علت هایپرمگانیسمی

افزایش سطح منیزیم علل مختلفی دارد.

مقادیر بالای منیزیم ممکن است ناشی از مصرف زیاد مکمل ها یا اختلال در دفع منیزیم اضافی باشد. بیماری هایی مانند نارسایی کلیه، الیگوریا یا کاهش تولید ادرار هم می تواند منجر به افزایش سطح منیزیم شود.

علائم هایپرمگانیسمی

علائم و نشانه های مصرف بیش از حد منیزیم شامل موارد زیر است:

• گیجی
• اسهال
• استفراغ
• حالت تهوع
• ناراحتی معده
• کندی ضربان قلب
• فشار خون بسیار پایین
• در موارد نادر، مصرف بیش از حد منیزیم می تواند منجر به ایست قلبی یا مرگ شود.

اگر آزمایش نشان دهد سطح خونی منیزیم بدن بالاتر از حد طبیعی باشد، ممکن است نشانه بیماری های زیر باشد:

• بیماری کلیوی
• کم آبی یا از بین رفتن مایعات بدن
• بیماری آدیسون یا اختلال در غدد فوق کلیوی
• کتواسیدوز دیابتی یا یک عارضه خطرناک برای دیابت
• استفاده بیش از حد از آنتی اسیدها یا ملین های حاوی منیزیم

مصرف بیش از حد منیزیم از طریق غذا به ندرت دیده می شود. اما با این حال گندم و غلات خرد شده، بادام خشک و اسفناج آب پز در صدر منابع غذایی غنی از منیزیم قرار دارند. هر یک از این غذاها تنها حدود 20 درصد از منیزیم مورد نیاز بدن را تأمین می کند. در عوض، مصرف بیش از حد منیزیم ممکن است به دلیل مصرف زیاد مکمل های منیزیم باشد.

مصرف مکمل های منیزیم برای مقابله با علائم برخی از بیماری ها، مانند دیابت، اختلال در مصرف الکل، بیماری کرون یا مسئله جذب مواد مغذی و مقادیر کم پتاسیم و کلسیم در خون توصیه می شوند.

علت هیپومگانیسمی

از طرف دیگر، سطح پایین منیزیم می تواند نشان دهده این باشد که شما به اندازه کافی غذاهای حاوی منیزیم را مصرف نمی کنید و یا بدن شما آن را نگه نمی دارد. برخی عواملی که باعث می شوند بدن نتواند منیزیم را به درستی ذخیره کند یا خطر کمبود منیزیم را افزایش می دهند، عبارتند از:

اختلالات دستگاه گوارش: اسهال طولانی مدت، بیماری کرون، سندرم های سوء جذب، بیماری سلیاک، جراحی بخشی از روده کوچک و التهاب روده به دلیل تشعشعات می تواند منجر به کاهش منیزیم شود.

اختلالات کلیوی (هدر رفتن منیزیم): دیابت و استفاده طولانی مدت از داروهای خاص ادرار آور ممکن است منجر به از دست رفتن منیزیم شود.

اختلالات غدد درون ریز و متابولیک: چندین بیماری مانند دیابت قندی، اختلالات غده پاراتیروئید، کاهش فسفات، آلدوسترون اولیه و حتی شیردهی بیش از حد، احتمال دارد منجر به کاهش سطح سرمی منیزیم شود.

دلایل دیگر کاهش سطح خونی منیزیم شامل موارد زیر است:

• پانکراس
• تعریق بیش از حد
• سوختگی های شدید
• دوره های طولانی قاعدگی

مقادیر کم منیزیم نیز می تواند به دلیل سوء مصرف الکل و در طی شرایطی به نام روان آشفتگی رعشه ای tremens delirium (DT)  ایجاد شود. DT به دلیل ترک الکل ایجاد می شود و شامل لرز، آشفتگی و توهم می شود.

کمبود منیزیم در افراد سالم که رژیم غذایی متعادل مصرف می کنند بسیار نادر است زیرا منیزیم هم در غذاهای گیاهی و هم در حیوانات به وفور دیده می شود و کلیه ها در هنگام کمبود می توانند دفع ادرار منیزیم را محدود کنند.

علائم هیپومگانیسمی

علائم کمبود منیزیم در ابتدا شامل موارد زیر است:

• ضعف
• تشنج
• خستگی
• استفراغ
• حالت تهوع
• تغییر شخصیت
• گرفتگی عضلات
• از دست دادن اشتها
• ضربان قلب غیر طبیعی
• بی حسی و گزگزشدن اندام

نتایج تست منیزیم

مقدار طبیعی منیزیم برای افراد 17 ساله و بالاتر از آن، 1.7 تا 2.3 میلی گرم در دسی لیتر است.

استانداردهای دقیق برای نتایج تست منیزیم به سن، وضعیت پزشکی و جنس شما بستگی دارد. علاوه بر آن، استانداردها به آزمایشگاه محل انجام آزمایش هم مربوط می باشد.

اگر نتایج شما نشان دهد که کمبود منیزیم دارید، احتمالاً به شما توصیه خواهد شد از مکمل های منیزیم برای بالا بردن سطح مواد معدنی بدنتان استفاده کنید. اما در صورت بالا بودن سطح منیزیم بدن شما، روش های درمانی تزریقی که می تواند منیزیم اضافی را از بین ببرد، تجویز می شود.

اگر در مورد نتایج تست منیزیم خود سؤالی دارید، بهتر است با پزشک مشورت کنید.

نتایج به صورت میلی ثانیه در لیتر (mEq / L) ارائه می شود. نتایج تست طبیعی عبارتند از:

0-2 سال: 1.6-2.7 میلی گرم در دسی لیتر
3-5 سال: 1.6-2.6 میلی گرم در دسی لیتر
6-8 سال: 1.6-2.5 میلی گرم در دسی لیتر
9-11 سال: 1.6-2.4 میلی گرم در دسی لیتر
12-17 سال: 1.6-2.3 میلی گرم در دسی لیتر
> 17 سال: 1.7-2.3 میلی گرم در دسی لیتر

علائم کمبود منیزیم به طور معمول ظاهر نمی شود تا زمانی که سطح منیزیم به 1/0 میلی گرم در لیتر یا کمتر، کاهش یابد.

سطح 9.0 میلی گرم در دسی لیتر یا بالاتر ممکن است خطرناک باشد.

میزان مصرف مکمل های غذایی منیزیم توصیه شده (RDA)

مکمل غذایی منیزیم توصیه شده (RDA)	سن	برای مردان (میلی گرم در روز)	برای زنان (میلی گرم در روز)
نوزادان	تا 6 ماه	30 (AI)	30 (AI)
نوزادان	7-12 ماه	AI75	AI75
کودکان	1-3 ساله	80	80
کودکان	4-8 سال	130	130
کودکان	9-13 سال	240	240
نوجوانان	14-18 سال	410	360
بزرگسالان	19-30 سال	410	310
بزرگسالان	31 سال و بالاتر	420	320
بارداری	بارداری 18 سال و جوان تر		400
بارداری	19-30 سال		350
بارداری	31 سال و بالاتر		360
شیردهی	18 سال و کمتر		360
شیردهی	19-30 سال		310
تغذیه با شیر مادر	31 سال و بالاتر		320