آلرژی نیکل

آلرژی نیکل یکی از دلایل اصلی بروز درماتیت تماسی آلرژیک، ضایعات همراه با خارش پوستی بعد از تماس پوست با نیکل است. آلرژی نیکل اغلب به علت تماس پوست با گوشواره ها و سایر جواهرات است. البته نیکل کمیاب نبوده و آن را می توان در بسیاری از موارد و وسایلی مانند سکه، زیپ، تلفن همراه و قاب های عینکی که هر روز از آن ها استفاده می کنیم، یافت.

در بعضی از موارد قرار گرفتن مکرر یا طولانی مدت در معرض مواد حاوی نیکل باعث بروز حساسیت به نیکل خواهد شد. درمان می تواند تا حد قابل توجهی به کاهش علائم آلرژی نیکل کمک کند. با این وجود هنگامی که دچار حساسیت به نیکل شوید دیگر برای همیشه نسبت به این فلز حساسیت داشته و باید از تماس با آن بپرهیزید. نیکل فلزی به رنگ نقره ای است که به طور طبیعی در محیط زیست یافت می شود.

این فلز برای ساختن اقلام مختلف از جمله موارد زیر به کار می رود:

• قلم
• سکه
• کلید
• گیره کاغذ
• جواهر سازی
• قاب های عینک
• تلفن های همراه
• براکت های ارتودنسی
• تجهیزات پخت و پز، فولاد ضد زنگ و ظروف غذاخوری
• اتصال دهنده های پوشاک مانند زیپ، دکمه ها و کمربندها

علاوه بر این مقادیر کمی نیکل در بسیاری از غذاها از جمله برخی از غلات، میوه ها و سبزیجات وجود دارد. در حقیقت آلرژی نسبت به فلز نیکل، پاسخ ایمنی بدن هنگام تماس فرد با کالای حاوی نیکل است. معمولاً، سیستم ایمنی بدن از انسان در برابر مواد مضر مانند ویروس ها و باکتری ها محافظت می کند. اما در صورتی که فردی دچار حساسیت به نیکل باشد، سیستم ایمنی بدن به اشتباه نیکل را به عنوان یک متجاوز خطرناک تلقی کرده و بلافاصله با ترشح مواد شیمیایی نسبت به آن واکنش نشان خواهد داد.  در اصل همین مواد شیمیایی باعث واکنش های آلرژیک در فرد مبتلا خواهند شد.

واکنش آلرژیک به نیکل یکی از شایع ترین دلایل ورم و خارش پوستی است. همچنین می تواند باعث ایجاد تغییرات دیگری بر روی پوست مثل قرمزی و تاول پوستی در فرد مبتلا شود. آلرژی نیکل در ایالات متحده در حال افزایش بوده و می تواند در هر سنی بروز پیدا کند. البته آلرژی به نیکیل در زنان و دختران شایعتر از مردان و پسران است. به صورتی که در ایالات متحده، حدود 36 درصد از زنان زیر 18 سال به فلز نیکل آلرژی دارند. پس از بروز این آلرژی ماندگار بوده و بعید است که از بین برود. تنها راه برای درمان آلرژی نیکل اجتناب از قرار گرفتن و مصرف همه موارد و مواد غذایی حاوی نیکل است.

علت بروز آلرژی نیکل

علت دقیق بروز آلرژی نیکل ناشناخته است. مانند سایر آلرژی ها، آلرژی نیکل هنگامی ایجاد می شود که سیستم ایمنی بدن نیکل را به عنوان یک ماده مضر تلقی کرده و برای دفاع از بدن مواد شیمیایی به خصوصی از خود ترشح می کند. هنگامی که بدن فرد نسبت به یک ماده خاص (آلرژن) واکنش نشان داد. در این عارضه نیکل  سیستم ایمنی بدن همیشه نسبت به آن ماده حساس خواهد بود. این بدان معناست که هر زمان که فرد با نیکل تماس پیدا کند، سیستم ایمنی بدن بلافاصله نسبت به این تماس پاسخ داده و یک واکنش آلرژیک ایجاد خواهد کرد.

حساسیت سیستم ایمنی بدن به نیکل ممکن است بعد از اولین مواجهه یا بعد از قرار گرفتن در معرض مکرر یا طولانی مدت با این ماده ایجاد شود. در بعضی از موارد حساسیت به نیکل ممکن است ارثی باشد.

 عوامل بروز آلرژی نیکل

برخی عوامل ممکن است خطر ابتلا به آلرژی نیکل را افزایش دهد که این عوامل شامل موارد زیر می شود:

داشتن سوراخ گوش یا بدن. از آنجا که نیکل در جواهرات رایج است، آلرژی نیکل در اکثر موارد به واسطه استفاده از گوشواره ها و سایر جواهرات در سوراخ های بدن به وجود می آید.

کار با فلزات. اگر در شغلی مشغول به کار هستید که دائماً با فلز نیکل سر و کار دارید احتمال و خطر ابتلا به آلرژی نیکل برای شما بسیار بیشتر از دیگر افراد خواهد بود.

علاوه بر این، افرادی که در هنگام انجام کار فیزیکی به طور همزمان با آب سر و کار داشته و در معرض نیکل قرار دارند در نتیجه عرق یا تماس مکرر با آب، احتمال ابتلای آن ها به آلرژی نیکل تا حد قابل توجهی افزایش خواهد یافت. این افراد شامل افراد متصدی کافی شاپ، افرادی که در صنایع غذایی خاص و پاک کننده های خانگی کار می کنند، می شود.

سایر افرادی که احتمال حساسیت به نیکل در آن ها زیاد است شامل کارگران کارگاه های ذوب فلز، خیاط ها و آرایشگر ها می شوند.

زن بودن. احتمال ابتلای زنان به آلرژی نیکل بسیار بیشتر از مردان است. این ممکن است به دلیل تمایل بیشتر زنان به سوراخ کردن بدن شان باشد. یک مطالعه جدید نشان داده است که احتمال بروز آلرژی به نیکل در زنان دارای اضافه وزن نسبت به دیگر زنان بیشتر است.

داشتن سابقه خانوادگی حساسیت به نیکل. اگر سایر افراد خانواده شما نسبت به نیکل حساس هستند، احتمال ابتلای شما به آلرژی نیکل افزایش خواهد یافت.

حساسیت نسبت به سایر فلزات. افرادی که به سایر فلزات حساسیت دارند، احتمال اینکه نسبت به نیکل نیز حساسیت پیدا کنند، زیاد خواهد بود.

علائم و نشانه های بروز آلرژی نیکل

واکنش آلرژیک (درماتیت تماسی) معمولاً بلافاصله یا طی چند ساعت تا چند روز پس از قرار گرفتن در معرض نیکل آغاز خواهد شد. بهبود این واکنش آلرژیک ممکن است دو یا چهار هفته طول بکشد. این واکنش معمولاً فقط قسمت های تماس یافته با نیکل را درگیر می کند، اما گاهی اوقات ممکن است علائم این واکنش آلرژیک قسمت های دیگر پوست فرد را نیز درگیرکند.

علائم و نشانه های شایع آلرژی نیکل شامل موارد زیر است:

• قرمزی یا تغییر رنگ پوست
• ضایعات یا برآمدگی های پوستی
• تاول و ترشحات پوستی در موارد حساسیت شدید
• خارش که ممکن است در بعضی از موارد شدید باشد.
• لکه های خشک پوستی که ممکن است شبیه سوختگی باشد.

زمان مراجعه به پزشک

اگر دچار ضایعات پوستی شده اید و دلیل اصلی بروز آن را نمی دانید حتماً در این مورد با پزشک خود صحبت کنید. اگر در گذشته به آلرژی نیکل مبتلا شدید و مطمئن هستید که در معرض نیکل قرار دارید، بهتر است از داروهای بدون نسخه و داروهای خانگی که پزشک توصیه کرده استفاده کنید.

با این حال در صورتی که داروهای مورد نیاز را همراه خود ندارید با پزشک خود تماس بگیرید. اگر فکر می کنید ممکن است منطقه آلوده شده باشد ، سریعاً به پزشک مراجعه کنید. علائم و نشانه هایی که ممکن است نشان دهنده عفونت باشد عبارتند از:

• درد
• گرما
• افزایش قرمزی
• چرک در ناحیه درگیر شده

پیشگیری از بروز آلرژی نیکل

بهترین راهکار برای جلوگیری از ایجاد حساسیت نیکل، قرار نگرفتن طولانی مدت در معرض موارد حاوی نیکل است. اگر قبلاً حساسیت به نیکل داشته اید، بهترین راه برای جلوگیری از واکنش آلرژیک، جلوگیری از تماس مجدد با فلز است. با این حال، اجتناب از قرار گرفتن در معرض نیکل همیشه آسان نخواهد بود. زیرا این محصول در بسیاری از محصولات مصرفی روزانه ما وجود دارد. اما کیت های آزمایش خانگی برای بررسی نیکل در موارد فلزی در دسترس است. می توانید برای سنجش وجود نیکل در وسایل منزل یا جواهرات خود از آن استفاده کنید.

نکات زیر می تواند از قرار گرفتن شما در معرض فلز نیکل پیشگیری کند:

استفاده از جواهرات ضد آلرژی

از استفاده از جواهرات حاوی نیکل خودداری کنید. جواهرات خود را از موادی تهیه کنید که باعث بروز واکنش های آلرژیک نمی شوند. به دنبال جواهرات ساخته شده از فلزاتی مانند فولاد ضد زنگ بدون نیکل، استیل ضد زنگ، تیتانیوم ،طلای زرد 18 عیار یا طلای زرد بدون نیکل و نقره باشید.

مراجعه به مراکز معتبر برای سوراخ کردن گوش

بهتر است به درمانگاه ها و مراکز بهداشتی که مجوز دارند برای سوراخ کردن بدن و گوش خود مراجعه کنید. حرفه ای بودن فرد انجام دهنده پیرسینگ و تمیزی محیط اهمیت بسیار زیادی خواهد داشت. مراقب وسایل و سوزن استفاده شده برای سوراخ کردن باشید تا از جنس نیکل نبوده و کاملاً استریل باشد. اگر مرکزی که به آن مراجعه کردید از تفنگ پیرسینگ استفاده می کند، مراقب باشید تا قسمت هایی که با پوست مشتریان قبلی در تماس بوده مجدداً برای شما مورد استفاده قرار نگیرد.

استفاده از مواد جایگزین

به دنبال جایگزین های ایمن تر برای موارد حاوی نیکل باشید:

• قاب های عینک پلاستیکی یا تیتانیومی
• بندهای ساعت ساخته شده از چرم، پارچه یا پلاستیک
• زیپ یا بست اتصال دهنده ساخته شده از پلاستیک یا فلزات روکش شده

مانع ایجاد کنید.

اگر در حین کار باید دائماً در معرض نیکل قرار بگیرید، بهتر است مانعی بین پوست خود و نیکل استفاده کنید. به عنوان مثال اگر دست هایتان دائماً با فلز نیکل در تماس است، حتماً در هنگام کار از دستکش استفاده کنید.

اگر جواهراتی که استفاده می کنید از جنس نیکل است می توانید با استفاده از لاک ناخن شفاف و بی رنگ لایه ای بر روی جواهرات خود بکشید تا از تماس مستقیم آن با پوست بدن جلوگیری شود.

تشخیص آلرژی نیکل

پزشک معمولاً می تواند حساسیت نیکل را بر اساس ظاهر پوست و تغییرات پوستی بعد از قرار گرفتن در معرض مواد حاوی نیکل، تشخیص دهد.

اگر علت اصلی به وجود آمدن ضایعات پوستی مشخص نباشد، پزشک ممکن است استفاده از آزمایش برچسب (تست آلرژی در نتیجه تماس) را پیشنهاد کند. همچنین پزشک ممکن است شما را برای انجام این آزمایش به متخصص آلرژی (آلرژیست) یا یک متخصص پوست (درماتولوژیست) ارجاع دهد.

آزمایش برچسب

در طی آزمایش برچسب یا همان پچ، مقادیر بسیار کمی از آلرژن های احتمالی (از جمله نیکل) بر روی پوست قرار گرفته و با برچسبی پوشانده خواهد شد. این برچسب ها به مدت 2 روز روی پوست فرد باقی خواهند ماند. در صورتی که فرد مبتلا به آلرژی نیکل باشد، پوست زیر برچسب ملتهب شده یا در آینده و بعد از کندن برچسب علائم بروز حساسیت روی پوست بروز پیدا خواهد کرد.

از آن جایی که غلظت کمی از آلرژن ها برای انجام این آزمایش مورد استفاده قرار می گیرند. به همین خاطر این آزمایش هیچ گونه مشکلی به همراه ندارد. حتی برای افراد دارای آلرژی شدید پوستی نیز ایمن خواهد بود.

درمان آلرژی نیکل

هیچ درمانی برای آلرژی نیکل وجود ندارد. هنگامی که حساسیت به نیکل ایجاد شود، هر زمان که با این فلز در تماس باشید ضایعات (درماتیت تماسی) خود به خود روی پوست ایجاد خواهد شد.

داروها

پزشک شما ممکن است یکی از داروهای زیر را برای کاهش تحریک و بهبود وضعیت ضایعات ناشی از حساسیت به نیکل تجویز کند:

کرم کورتیکواستروئید. می توان از کرم های کورتیکو استروئیدی برای جلوگیری از عوارض قرار گرفتن در معرض آلرژی نیکل استفاده کرد اما استفاده طولانی مدت از اینها می تواند منجر به نازک شدن پوست شود.

کرم های غیر استروئیدی، پزشک ممکن است برای پیشگیری از بروز آلرژی نیکل از کرم های غیر استروئیدی استفاده کند. شایع ترین عارضه جانبی در نتیجه استفاده این دارو شامل گز گز و مور مور شدن محل استفاده خواهد شد.

کورتیکو استروئید خوراکی، اگر واکنش پوستی فرد نسبت به آلرژی نیکل شدید بوده و خود را با ضایعات پوستی بزرگ نشان دهد، پزشک ممکن است مصرف داروهای کورتیکو استروئید خوراکی را توصیه کند. مصرف این داروها ممکن است باعث بروز عوارض جانبی مثل افزایش وزن، تغییرات خلق و خو و افزایش فشار خون در فرد شود.

آنتی هیستامین های خوراکی، مصرف آنتی هیستامین های بدون نیاز به نسخه یا تجویزی به کاهش خارش پوستی کمک خواهد کرد.

فوتوتراپی

این روش درمانی شامل قرار گرفتن پوست در معرض مقادیر کنترل شده از نور ماوراء بنفش مصنوعی است. این شیوه درمانی معمولاً برای افرادی که با استروئیدهای موضعی یا خوراکی نتیجه نگرفته اند تجویز می شود. البته این شیوه درمانی طولانی مدت بوده و  درمان آلرژی نیکل با فوتوتراپی ممکن است ماه ها به طول بیانجامد.

سبک زندگی و درمان های خانگی

می توانید از بعضی از روش ها و درمان های خانگی برای درمان درماتیت تماسی به دلیل حساسیت نیکل استفاده کنید. اگر این درمانها کمکی نکرد یا ضایعات پوستی به مرور زمان بدتر شد، حتماً با پزشک تماس بگیرید.

درمان های خانگی شامل موارد زیر می شود:

از لوسیون های تسکین دهنده مانند لوسیون کالامین استفاده کنید. مصرف این لوسیون ها می تواند تا حدی خارش پوستی را کاهش دهد.

استفاده منظم از مرطوب کننده ها. پوست شما همانند یک سد طبیعی در برابر نیکل و دیگر آلرژن ها عمل می کند. در نتیجه استفاده از کرم ها یا لوسیون های مرطوب کننده مثل وازلین یا روغن های معدنی می تواند نیاز به مصرف کورتیکو استروئیدها را تا حد قابل توجهی کاهش دهد.

از کمپرس های مرطوب استفاده کنید. این کار به تاول های خشک کمک کرده و خارش را تسکین خواهد داد. یک پارچه تمیز را با آب خیس کرده و روی محل زخم ها و تاول ها قرار دهید این کار به کاهش خارش پوستی کمک خواهد کرد.

از مصرف پمادهای بدون نیاز به نسخه مثل کرم های آنتی بیوتیکی استفاده نکنید زیرا استفاده از این پمادها علائم و واکنش های آلرژیک را شدید تر خواهد کرد.

از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید.

بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید:

• لیستی از تمامی علائم و نشانه های بیماری را تهیه کنید. همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید.
• اطلاعات مهم شخصی را یادداشت کنید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید.
• لیستی از تمامی داروهای مصرفی خود تهیه کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید.
• دوست یا یکی از اعضای خانواده خود را همراه ببرید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد.
• سؤالات خود را یادداشت کنید. تمامی سؤالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید.

 سوالاتی که ممکن است بخواهید از پزشک بپرسید عبارتند از:

• اصلی ترین علت بروز این علائم چیست؟
• چه علت دیگری ممکن است باعث بروز این علائم شده باشد؟
• روشهای درمانی آلرژی نیکل چیست و کدام یک را توصیه می کنید؟
• این درمان ها چه عوارض جانبی ممکن است به همراه داشته باشد؟
• آیا می توان از داروهای بدون نسخه برای معالجه بیماری استفاده کرد؟
• آیا آزمایشی وجود دارد که بتوان آلرژی نیکل را تأیید کرد؟ آیا برای انجام این آزمایش نیاز به آمادگی خاصی خواهم داشت؟

توقع و انتظارات از پزشک معالج

 پزشک به احتمال زیاد سؤالات زیر را از شما خواهد پرسید:

• علائم از چه زمانی شروع شده است؟
• آیا علائم به مرور زمان تغییر کرده است؟
• این روش های درمانی چه تأثیری داشته است؟
• از چه روش های درمانی در منزل استفاده کرده اید؟
• آیا به نظر می رسد که چیزی باعث بهبود علائم می شود؟
• آیا به نظر می رسد که چیزی باعث بدتر شدن علائم می شود؟