خودشیفتگی در کودکان از علائم تا درمان آن

خودشیفتگی در کودکان یک بیماری خطرناک و جدی نیست، اما بهتر است این کودکان به محض تشخیص، مورد درمان قرار بگیرند تا کودک رفتار و زندگی اجتماعی بهتری داشته باشد. دیو 11 ساله ماشین اسباب بازی دوستش را می شکند زیرا از ماشین او گران تر بود. وقتی مادرش او را سرزنش می کند، او قاطعانه می گوید که کار اشتباهی انجام نداده است. در واقع دوستش را به خاطر خرید یک ماشین گران قیمت سرزنش می کند. او استدلال می کند: “او نباید آن را می خرید و نباید آن را به من نشان می داد.” چنین رفتاری نشانه ای از اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) در کودکان است و در درازمدت می تواند برای کودک یک مشکل جدی باشد. NPD در مقایسه با خودشیفتگی معمولی یک وضعیت روانی پیشرفته است.

فرق بین کودک خودشیفته و کودک نرمال

هنگامی که یک اختلال شخصیت به عشق بی اندازه فرد به خود، تحسین و اهمیت خود و نیازها، خواسته ها و رفاه شخصی مربوط می شود، به آن اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) می گویند. کودک معتقد است که برتر است و شایسته است که بهتر از دیگران با او رفتار شود. همچنین نسبت به احساسات دیگران به طور کامل بی توجه است. با این حال، خودشیفتگی ساده یا خودخواهی را نمی توان NPD نامید. بیایید ببینیم که چگونه یک کودک مبتلا به NPD با یک کودک عادی متفاوت است.

کودک نرمال	کودک NPD
یک کودک عادی میل به توجه دارد که نسبت به سنش طبیعی است. فرزند عادی قدردان هستند و از توجه قدردانی می کنند.	او به عنوان حق خود به دنبال توجه است، اما از والدین به خاطر مهربانی تشکر نمی کند.
کودک آرزو دارد بزرگ باشد یا به عنوان یک ابرقهرمان نقش آفرینی کند و غیره، اما آنها می دانند که این درست نیست.	کودک معتقد است که آنها عالی هستند و دیگران از آنها پایین تر هستند.
نیازهای آنها واقع بینانه است و می توان آنها را برآورده کرد.	آنها از دیگران توقعات زیاد و نامعقولی دارند.
آنها دوست می شوند و رابطه خوبی با خانواده دارند.	ایجاد و حفظ دوستی ها برایتان دشوار است.

علائم یا ویژگی های خودشیفتگی در کودکان

ویژگی‌های زیر، اگر با هم رخ دهند، می‌توانند نشانه‌های یک خودشیفته معمولی باشند:

• تکبر
• بازی پاتولوژیک
• اضطراب جدایی
• ماهیت استثماری
• سطوح بالای خود اهمیتی
• الگوی رفتاری فرصت طلب
• حسادت به دستاوردهای دیگران
• نیازهای همنوعان را درک نمی کنند.
• انتظار احترام و ستایش عظیم را دارند.
• ایده های غیر عملی و قدرت بی حد و حصر
• آداب رسمی حتی در روابط شخصی و نزدیک
• دیگران را به خاطر شکست هایشان سرزنش می کنند.
• باور دارند که آنها بهتر از همه بچه های اطراف هستند.
• بیزاری از نگاه، که در آن به چشم گوینده نگاه نمی کنند.
• در توانایی ها یا موفقیت های شخصی خود اغراق می کنند.
• ناتوانی در پذیرش انتقاد سازنده و آسیب رساندن یا توهین کردن
• احساس می کنند که آنها حق هر چیزی که می خواهند را دارند .

اگر فکر می کنید که فرزند شما تعداد زیادی از این صفات را دارد، ممکن است NPD داشته باشد. اما چگونه ممکن است یک کودک چنین اختلال شخصیتی داشته باشد؟

علل اختلال شخصیت خودشیفته در کودکان

علل دقیق اختلال شخصیت خودشیفته ناشناخته است. با این حال، عوامل متعددی مانند تجربیات اولیه دوران کودکی، محیط و علل روانی تصور می‌شود که منجر به چنین شرایط روانی می‌شوند. برخی از دلایل می تواند این باشد:

• کودکان پرحساس احتمال خودشیفتگی دارند.
• سهل انگاری والدین، جدایی والدین یا عدم پاسخگویی به مراقبت از کودک.
• والدین وابسته به هم، که در آن مرز باریک بین محافظ بودن و محافظت بیش از حد، عشق و وسواس حفظ نمی شود.
• ناهنجاری ژنتیکی یا برخی انحرافات ژنتیکی می تواند به دلیل برخی تغییرات در مغز منجر به این وضعیت روحی شود.
• نوازش بیش از حد می‌تواند فرد را تبدیل به یک کودک خودشیفته کند ، به این معنی که تحسین یا توجهی که می‌خواهد به او داده می‌شود.
• نوازش بیش از حد در دوران کودکی یا تبدیل شدن بچه به فرزند طلایی خانواده، جایی که هر کاری انجام می دهند بی رویه تحسین می شود.
• والدین خودشیفته می توانند بر فرزندان خود تأثیر بگذارند. چنین والدینی فردیت کودک را یک تهدید می بینند و آن را مهار می کنند. چنین رفتاری، به نوبه خود، کودک را وقتی بزرگ می‌شود، یک خودشیفته می‌سازد و فکر می‌کند این طبیعی است.
• توقعات غیرمنطقی از والدین می تواند باعث شود کودک در مورد خودش خیلی قوی یا خیلی ضعیف فکر کند. هر دو شرایط می توانند منجر به خودشیفتگی شوند.
• انتقاد منفی بیش از حد باعث می شود بچه ها نسبت به خودشان احساس ناکافی و بدی داشته باشند، بنابراین خودشیفتگی را به عنوان یک مکانیسم دفاعی گسترش می دهند.
• سوء استفاده از هر نوع می تواند باعث شود کودک احساس قربانی شدن و دوست نداشتن کند. آنها ناآگاهانه به خودشیفتگی تبدیل می شوند و ترجیح می دهند دنیا را به طور کامل نبینند.
• فرزند خوانده بودن و یا داشتن پدر و مادر طلاق می تواند یک ناامنی برای کودک باشد. آنها اغلب احساس می کنند که پدر و مادر فرزند را دوست ندارند، بنابراین با خود شیفتگیب زندگی خود ادامه می دهند.

خودشیفتگی در کودکان یک بیماری خطرناک و جدی نیست، اما تشخیص و درمان آن خوب است تا کودک رفتار و زندگی اجتماعی بهتری داشته باشد.

تشخیص خودشیفتگی در کودکان

فرآیند تشخیص شامل چند مرحله از این مراحل است:

• پزشک در ابتدا سلامت روانی کودک را ارزیابی می کند.
• پزشک با کودک صحبت خواهد کرد تا میزان عشق به خود و اهمیت او را درک کند.
• رفتار کودک در قبال پزشک نیز مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد تا پزشک بررسی کند که آیا کودک مهربان است.
• معاینه فیزیکی برای از بین بردن سایر شرایط فیزیکی که ممکن است باعث علائم شوند انجام می شود.
• اگر علت دیگری پیدا نشود، پزشک یک برنامه مراقبت از سلامت روان خاص کودک ارائه می کند.
• تشخیص NPD معمولاً مستلزم درک روانشناختی بیمار است. بنابراین، پزشکان از پرسشنامه ها، فعالیت های ارزیابی و آزمون های مقیاس استفاده می کنند.
• پزشک ممکن است در مورد عملکرد تحصیلی کودک، کیفیت روابط دوستانه، تعداد دوستان و غیره سوالاتی بپرسد.
• تشخیص همچنین برای بررسی اینکه آیا این بیماری اختلال شخصیت خودشیفته است یا چیز دیگری مانند هیپومانیا انجام می شود.
• متخصص همچنین مشاهده می کند که آیا علائم یا ویژگی های NPD نشان داده شده توسط کودک پایدار است و مبتنی بر فاز یا خلق است یا خیر.

یک باور رایج این است که فردی که با یک بیماری پیچیده روانی تشخیص داده می شود، در تمام طول زندگی خود به همین شکل باقی می ماند. اما NPD قابل مدیریت است.

درمان برای خودشیفتگی در کودکان

موثرترین درمان برای اختلال شخصیت خودشیفته، روان درمانی به جای درمان دارویی آشکار است. برخی از مدل های درمانی پرکاربرد عبارتند از:

رفتار درمانی شناختی: این روش به معنی شناسایی الگوهای فکری و رفتاری نامطلوب و منفی است که به بیمار امکان می دهد مشکل را تشخیص دهد. درمان به تغییر آنها با افکار مثبت و سازنده کمک می کند.

روان درمانی روانکاوانه: این روش مکانیسم دفاعی کودک در برابر عملکرد ضعیف و تعامل با والدین و همسالان را هدف قرار می دهد. درمان همچنین شامل مشاوره والدین و خانواده چنین کودکان NPD است.

خانواده درمانی: اگر خودشیفتگی نتیجه ارزیابی بیش از حد و محبت بیش از حد والدین باشد، ممکن است یک روان درمانگر با والدین مخالفت کند و احساسات آنها را نسبت به کودک تنظیم کند.

پزشکان برای برخی از کودکان داروهای ضد افسردگی تجویز می کنند، زیرا آنها افسرده می شوند و از اضطراب رنج می برند. در غیر این صورت از داروی خاصی برای کودک استفاده نمی شود.

برای کودک و والدین بسیار مهم است که روند درمان را دنبال کنند تا از عوارض بعدی جلوگیری شود. شما می توانید با تکمیل روند درمان با مراقبت شخصی در خانه از آسیب طولانی مدت جلوگیری کنید.

عوارض ناشی از NPD

عوارض احتمالی که ممکن است از اختلال شخصیت خودشیفته ناشی شود عبارتند از:

• روابط دشوار در مدرسه و خانه.
• بحران روابط با دوستان و خانواده.
• افراط در مصرف مواد مخدر وقتی بزرگ شدند.
• از نظر اجتماعی بی دست و پا و فاقد حلقه اجتماعی.

نحوه برخورد با کودکان خودشیفته

اگر مشاهده کردید که فرزندتان ویژگی های خودشیفتگی را نشان می دهد، با این نکات به او کمک کنید تا پویایی روابط عاطفی و اجتماعی را درک کند:

محکم باشید اما خشن نباشید. خشونت و پرخاشگری می تواند فرزند شما را کاملاً از شما دور کند. افراد خودشیفته روحیه ای حساس دارند و همه چیز را به خود می گیرند و صدمه می بینند. آنها از “آسیب خودشیفته” یا اعتماد به نفس آسیب پذیر رنج می برند. سعی کنید فرزندتان را عملاً تنبیه کنید.

احساس استحقاق را مهار کنید. به فرزند خود بفهمانید که بسیار شبیه سایر اعضای خانواده است و با او برخورد خاصی نخواهد شد. به عنوان مثال، اگر فرزندتان احساس می کند خواهر و برادر و دوستانش حقی در خانه ندارند و رفتاری مطیع و خود رای دارد، به او بگویید که نمی تواند دیگران را مورد آزار و اذیت قرار دهد یا انتظار داشته باشد که دیگران مطیع باشند. در عین حال کودک را مسخره نکنید.

مکالمات متعادل. به کودک خود بفهمانید که گوش دادن به دیگران به اندازه صحبت کردن مهم است. مکالمات باید 50 درصد صحبت کردن و 50 درصد گوش دادن باشد. آنها را مجبور کنید این کار را در خانه انجام دهند.

تعادل را در روابط برقرار کنید. به فرزندتان بفهمانید که پویایی یک رابطه، از خانه شما شروع شود. چگونه کارها به اشتراک گذاشته می شوند و چگونه همه باید برای زندگی بهتر تلاش کنند. برای آنها توضیح دهید که چگونه شما و همسرتان مسئولیت مراقبت از خانواده، کسب درآمد و تهیه غذا را بر عهده دارید، در حالی که بچه های خانواده به مدرسه می روند، درس می خوانند و رفتار خوبی دارند.

عشق بی قید و شرط ارائه دهید. عشق خود را به چیزی که کودک به دست می آورد وابسته نکنید. هنگامی که به چیزی دست یافتند آنها را با هدایا سیراب نکنید و در صورت شکست آنها را با توهین بمباران نکنید. بی طرفی خود را حفظ کنید و همیشه آنها را یکسان دوست داشته باشید.

سخن آخر

خودشیفتگی یک مشکل روانی یا یک بیماری نیست. بیماری خود شیفتگی در هر انسانی و در انواع مختلف وجود دارد. تنها زمانی که خود شیفتگی شروع به تأثیرگذاری بر کیفیت زندگی، روابط و رفاه فرد می کند، تبدیل به خودشیفتگی بیمارگونه می شود که نیاز به مداخله دارد. اگرچه دشوار و زمان بر است، اما یک فرد بسته به مداخله مؤثر، نظم و انضباط و تمایل به تغییر می تواند تغییر کند.