آرتریت موتیلان

آرتریت موتیلان، شکل شدید آرتریت روماتوئید مزمن یا آرتریت پسوریاتیک و به طور کلی یکی از پیشرفته ترین انواع بیماری مفصلی است. این وضعیت با التهاب شدید مشخص می شود که به مفاصل دست و پا آسیب می رساند و باعث تغییر شکل و عدم استفاده می شود. آرتریت موتیلان می تواند ستون فقرات را تحت تاثیر قرار دهد و منجر به تغییر در وضعیت و تحرک شود. درمان زودهنگام و تهاجمی آرتریت موتیلان مهم است و درمان آن باید در زمان تشخیص شروع شود.

بر اساس مطالعه‌ای که در سال 2008 از کالج پزشکی بیلور انجام شد، آرتریت موتیلان نادر در نظر گرفته می‌شود و کمتر از 5 درصد از افراد مبتلا به آرتریت پسوریاتیک و حدود 4.4 درصد از افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید را مبتلا می‌کند.

علل آرتریت موتیلان

اساسا، آرتریت موتیلانز به سادگی یک بیماری خودایمنی است که در حال افزایش است. دانشمندان مطمئن نیستند که چرا این اتفاق می افتد و چرا برخی از افراد بیشتر از دیگران مستعد ابتلا به آرتریت موتیلان هستند. یکی از علل آن ممکن است این باشد که آرتریت روماتوئید و آرتریت پسوریاتیک باعث ایجاد انواع مشابه التهاب می شوند.

آرتریت روماتوئید با حمله خودایمنی به مفاصل، ایجاد درد، تورم، قرمزی و محدودیت تدریجی حرکت تعریف می‌شود. می‌توان آن را با آزمایش‌های خونی تشخیص داد که وجود فاکتور روماتوئید (RF) و پپتید سیترولینه‌دار ضد حلقوی (Anti-CCP) را تشخیص می‌دهد.

آرتریت پسوریاتیک یک اختلال خودایمنی است که با پسوریازیس مرتبط است. پسوریازیس به طور خاص سلول های پوست را هدف قرار می دهد و باعث التهاب و تولید ضایعات خشک و پوسته پوسته می شود. آرتریت پسوریاتیک زمانی رخ می دهد که آن التهاب به مفاصل و ساختارهای اطراف نیز حمله کند.

پسوریازیس نه تنها متفاوت از آرتریت روماتوئید (به صورت نامتقارن و نه متقارن) ایجاد می شود، بلکه هیچ آزمایش خونی نیز برای تایید وجود آن ندارد.

علت اصلی هر چه باشد، آرتریت روماتوئید و آرتریت پسوریاتیک هر دو می توانند منجر به آسیب و تغییر شکل در مفاصل دست، پا یا ستون فقرات به نام آرتریت موتیلان شوند.

التهاب به اندازه‌ای شدید است که از دست دادن غضروف و استخوان را تسریع می‌کند و منجر به فروپاشی فضای مفصلی می‌شود. همچنین باعث ایجاد بافت های فیبری (معروف به پانوس) در اطراف مفصل می شود که منجر به تغییر شکل آن هم خواهد شد.

علائم آرتریت موتیلان

اصطلاح mutilans از کلمه لاتین به معنای “ناقص شده” یا ” ناتوان شده” گرفته شده است. به این ترتیب، علائم اصلی آرتریت موتیلان عبارتند از:

• بدشکلی مفصل
• از دست دادن دامنه حرکتی (ROM): این می تواند در توانایی شما برای انجام کارهای روزمره مانند بستن دکمه ها و باز کردن شیشه ها اختلال ایجاد کند.

آرتریت موتیلانس همچنین ممکن است منجر به “انگشتان تلسکوپی” شود که در آن بافت‌های همبند دیگر نمی‌توانند مفاصل را پشتیبانی کنند و باعث جمع شدن آن‌ها به شکل پشته‌ای می‌شود. در برخی موارد، مفاصل جوش می‌خورند (وضعیتی که به آن انکیلوز گفته می‌شود) که باعث بی‌حرکتی و ثابت شدن مفصل می‌شود.

آرتریت موتیلانس همچنین ممکن است منجر به  “دست شیشه اپرا” شود که در آن بافت‌های همبند دیگر نمی‌توانند مفاصل انگشتان را پشتیبانی کنند و باعث جمع شدن آن‌ها به شکل پشته‌ای می‌شوند (“انگشتان تلسکوپی”). در برخی موارد، مفاصل جوش می‌خورند. نشانه های دست شیشه اپرا عبارتند از:

• انگشتانی که به طور قابل توجهی کوتاه یا کشیده شده اند
• پوست انگشت کشیده، چروکیده و براق می شود.
• برخی دیگر ممکن است دچار “ناهنجاری مداد در فنجان”  شوند، به این دلیل که در تصاویر اشعه ایکس انتهای استخوان ها مانند نوک مداد باریک می شود در حالی که استخوان مجاور به شکل فنجانی دچار سایش می شود.

تشخیص آرتریت موتیلان

آرتریت موتیلان در درجه اول با آزمایش های تصویربرداری مانند اشعه ایکس و توموگرافی کامپیوتری (CT) تشخیص داده می شود. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) در تصویربرداری از بافت‌های نرم بسیار موثرتر است و در اندازه‌گیری تحلیل غضروف و تشکیل پانوس مفید است.

آزمایش خون می تواند به تأیید علت زمینه ای، بررسی میزان التهاب و ارزیابی پیشرفت بیماری کمک کند.

اما به طور کلی برای تشخیص این وضعیت آرتریت موتیلانس ابتدا با تایید اینکه شما آرتریت دارید و نوع آرتریتی که دارید مشخص می شود. روماتولوژیست مفاصل شما را برای علائم تورم یا حساسیت بررسی می کند. همچنین برای کمک به درک نوع آرتریت شما آزمایش خون انجام می دهد. تاریخچه و معاینه فیزیکی کلید تشخیص بیماری است.

سپس از اشعه ایکس برای کمک به پزشکان استفاده می‌شود تا ببینند دقیقاً چه اتفاقی در مفاصل می‌افتد و اینکه آیا آسیب مفصلی شما می‌تواند ناشی از آرتریت موتیلان باشد یا خیر.

گزینه های درمانی آرتریت موتیلان

درمان زودهنگام تقریباً همیشه نتایج بهتری را به همراه دارد، سرعت پیشرفت بیماری را کاهش می دهد و بالاترین کیفیت زندگی را حفظ می کند. از آنجایی که آرتریت موتیلانس پیشرونده است، هرچه زودتر تشخیص داده شود، شانس بیشتری برای کاهش سرعت آسیب مفصلی در آینده وجود دارد. درمان زودهنگام آرتریت موتیلان می تواند به جلوگیری از تحلیل استخوان کمک کند. در حالی که بافت استخوانی را نمی توان به طور کامل ترمیم کرد، درمان آرتریت موتیلانز می تواند به کاهش سرعت تخریب استخوان کمک کند. شما به احتمال زیاد قادر خواهید بود انگشتان دست یا پاهای خود را در فعال نگه دارید.

دارو درمانی

درمان‌ها اغلب شامل داروهای ضدروماتیسمی اصلاح‌کننده بیماری (DMARDs) مانند متوترکسات، داروهای بیولوژیک (یک دسته از داروهای هدفمند که به توقف التهاب کمک می‌کنند) یا هر دو است. تد میکولز، MD، پروفسور Umbach روماتولوژی، پزشکی داخلی در بخش روماتولوژی در مرکز پزشکی دانشگاه نبراسکا در اوماها می‌گوید: «این داروها التهاب مرتبط با آرتریت را کاهش می‌دهند و در نتیجه از مفاصل در برابر این تغییرات مخرب محافظت می‌کنند.

مقاله ای که در مجله Drugs in Dermatology منتشر شده است، سه بیمار مبتلا به آرتریت پسوریاتیک موتیلان را توصیف می کند که به مدت دو سال تحت پیگیری قرار گرفتند. آنها با اتانرسپت (Enbrel)، یک مهارکننده بیولوژیک TNF که برای درمان آرتریت پسوریازیس و پسوریازیس استفاده می شود، تحت درمان قرار گرفتند. بیماران با این درمان بهبود قابل توجهی در مفاصل و پوست داشتند، اگرچه این درمان نمی تواند آسیب و تغییر شکل سال ها قبل از درمان را جبران کند.

دوزهای بالای داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ادویل (ایبوپروفن) یا سلبرکس (سلکوکسیب) می تواند به تسکین التهاب و درد کمک کند. تزریق خوراکی و داخل مفصلی کورتیکواستروئیدها می تواند همین کار را انجام دهد، اما برای جلوگیری از عوارض جانبی طولانی مدت به مقدار کم استفاده می شود.

دست درمانی

فیزیوتراپی دست همچنین می تواند به تاخیر در پیشرفت آرتریت موتیلان و کاهش آسیب شدید مفصل کمک کند. این فیزیوتراپی مانند کاردرمانی است. ماهیچه های اطراف مفاصل را تقویت می کند تا ضعیف نشوند. فیزیوتراپی تهاجمی، به ویژه در دست ها، می تواند پیشرفت بیماری را به تاخیر بیاندازد و آسیب شدید مفصل را متوقف کند. آتل نیز ممکن است به تثبیت مفاصل کمک کند، اما معمولاً برای دوره های کوتاه مدت برای جلوگیری از آتروفی عضلانی استفاده می شود.

عمل جراحی

جراحی (مانند فیوژن مفصل) می تواند برای تسکین علائم و بهبود عملکرد با آرتریت موتیلانز استفاده شود. دکتر آلخاندرو می گوید: «اگر میزان درد بر زندگی روزمره تأثیر بگذارد، می توان از جراحی استفاده کرد. “اما این آخرین راه حل است.”

اگر آسیب مفصلی در توانایی کار یا عملکرد طبیعی اختلال ایجاد کند، ممکن است جراحی تجویز شود. گزینه‌ها شامل پیوند استخوان برای جایگزینی بافت استخوانی از دست رفته و آرترودز (همجوشی مفصل) برای تسکین درد غیرقابل درمان است.

آیا می توان از بروز آرتریت موتیلان پیشگیری کرد؟

آرتریت موتیلان می تواند دردناک و ناتوان کننده باشد، اما به این معنا نیست که نمی توانید کنترل زندگی خود را به دست بگیرید. تداوم فیزیوتراپی و شروع زودهنگام روند درمانی بسیار مهم و ضروری است. فیزیوتراپی ممکن است شامل دست درمانی، کاردرمانی، و حتی درمان‌های ذهن و بدن (مانند مدیتیشن و تصاویر هدایت‌شده) برای کاهش استرس و پاسخ عاطفی شما به درد باشد.

خودمراقبتی خوب نیز مهم است که شامل یک رژیم غذایی مناسب، ورزش روتین و ترک سیگار است. سیگار می تواند با داروهای شما تداخل داشته باشد و باعث افزایش التهاب شود که پیشرفت بیماری را تسریع می کند.

سخن آخر

آرتریت موتیلان شکل نادری از آرتریت التهابی است که باعث آسیب شدید به مفاصل و بافت استخوانی می شود. آرتریت موتیلان در درجه اول مفاصل دست و پا را درگیر می کند. التهاب شدید به استخوان‌ها و بافت‌های نرم مفصل آسیب‌دیده آسیب می‌زند و این می‌تواند منجر به تحلیل استخوان، مشکلات حرکتی و تغییر در شکل مفصل شود.

هیچ مسیر مشخصی برای آرتریت موتیلان وجود ندارد و هیچ راهی برای پیش‌بینی میزان شدت آن وجود ندارد. آنچه مشخص است این است که هر آسیبی که به استخوان و غضروف وارد شود اساساً دائمی است. اگرچه جراحی می تواند به بهبود عملکرد مفصل کمک کند، اما آنچه از دست می رود ممکن است به طور کامل بهبود نیابد. با در نظر گرفتن این موضوع، ضروری است که پس از بروز علائم آرتریت اقدام کنید، به خصوص اگر فردی در خانواده شما مبتلا به آرتریت روماتوئید یا آرتریت پسوریاتیک است.

ناشناخته است که چه چیزی باعث می شود برخی افراد بیشتر مستعد ابتلا به آرتریت موتیلان باشند. افراد مبتلا به آرتریت پسوریاتیک در معرض بالاترین خطر ابتلا به این نوع آرتریت هستند. با این حال، اکثر افراد مبتلا به آرتریت پسوریاتیک به آرتریت موتیلان مبتلا نمی شوند.

حتی اگر فردی مبتلا به آرتریت پسوریاتیک باشد، اگر دارو مصرف کند و از پیشرفت بیماری جلوگیری کند، خطر ابتلا به آرتریت موتیلان در او کم است. به لطف درمان های موثرتر برای آرتریت پسوریاتیک، آرتریت موتیلانس نادر است.