انواع بیماری کرون را بشناسید.

انواع بیماری کرون علائم منحصر به فردی ایجاد می کند. برای اطلاعات بیشتر در مورد انواع بیماری کرون و علائم آن و درمان این بیماری توسط پزشکان، ادامه مطلب را بخوانید.

بیماری کرون یک بیماری التهابی روده است که قسمت دستگاه گوارش تحتانی را تحت تاثیر قرار می دهد. پنج نوع از بیماری کرون وجود دارد که هر یک ناحیه متفاوتی از دستگاه گوارش را تحت تاثیر قرار می دهد و برخی علائم منحصر به فرد ایجاد می کنند. پزشکان هنوز راهی برای درمان بیماری کرون پیدا نکرده اند. با این حال، افراد می توانند علائم خود را با ترکیبی از تغییرات سبک زندگی، داروها و در برخی موارد جراحی مدیریت کنند.

انواع بیماری کرون چه علائمی دارند؟

پزشکان بیماری کرون را بر اساس محل التهاب به پنج نوع دسته بندی می کنند. پنج نوع بیماری کرون عبارتند از:

• ایلیت
• ایلوکولیت
• ژژنوئیلیت
• بیماری کرون معده اثنی عشر
• کولیت کرون (گرانولوماتوز).

هر نوع بیماری کرون علائم منحصر به فردی ایجاد می کند. انواعی از بیماری کرون وجود دارد که شامل موارد زیر می باشد:

ایلئوکولیت

ایلئوکولیت، شایع ترین شکل بیماری کرون است. حتی باعث التهاب قسمت تحتانی روده کوچک یا ایلئوم و روده بزرگ یا کولون می شود. افرادی که ایلوکولیت دارند ممکن است علائم زیر را تجربه کنند:

• اسهال
• ایلیت
• کاهش وزن
• گرفتگی یا درد در وسط یا پایین شکم

ایلیت فقط در ایلئوم باعث التهاب می شود. در حالی که بیماری کرون می تواند باعث ایلیت شود، سایر عفونت ها و اختلالات التهابی نیز می توانند منجر به بروز آن شوند. ایلیت علائمی مشابه ایلئوکولیت ایجاد می کند. افرادی که ایلیت و سایر اشکال کرون دارند ممکن است دچار فیستول های گوارشی شوند.

فیستول ها، کانال های التهابی هستند که گذرگاه هایی را از طریق دیواره های روده کوچک ایجاد می کنند. فیستول ها، روده کوچک را به نواحی و ساختارهای دیگر از جمله به پوست متصل می کنند.

آنزیم های گوارشی می توانند از طریق فیستول به بافت اطراف یا سایر اندام ها نشت کنند. فیستول می تواند منجر به عوارض جدی مانند عفونت سیستمیک شدید، سوء تغذیه، کم آبی بدن، و کاهش وزن شود.

حدود 50 درصد از افرادی که ایلیت دارند دچار یک یا چند انسداد روده می شوند که باریک شدن روده است. هنگامی که التهاب باعث تورم یا زخم در دیواره‌های روده می‌شود، تنگی ایجاد می‌شود.

کولیت کرون

کولیت کرون، یا کولیت گرانولوماتوز فقط در روده بزرگ باعث التهاب می شود. افرادی که مبتلا به کولیت کرون هستند ممکن است فیستول، زخم و آبسه در نزدیکی مقعد را تجربه کنند. علائم کولیت کرون ممکن است در سایر اشکال کرون نیز رخ دهد و اغلب شامل موارد زیر است:

• اسهال
• درد مفاصل
• مدفوع خونی
• ضایعات پوستی
• خونریزی از رکتوم

بیماری کرون دستگاه گوارش

بیماری کرون معده و دوازدهه بر معده، مری و قسمت اول روده کوچک تأثیر می گذارد. علائم شامل موارد زیر می باشند:

• استفراغ
• کاهش وزن
• حالت تهوع
• از دست دادن اشتها

ژژنوئیلیت

ژژنوئیلیت باعث ایجاد لکه های التهابی در نیمه بالایی روده کوچک یا ژژنوم می شود. علائم ژژنوئیلیت می تواند شامل موارد زیر باشد:

• اسهال
• درد یا گرفتگی شکم بعد از غذا خوردن

التهاب طولانی مدت می تواند منجر به تشکیل فیستول در ژژنوم شود.

علائم کلی بیماری کرون

بزرگسالانی که مبتلا به بیماری کرون هستند همه علائم مشابهی را تجربه نمی کنند. این بیماری ممکن است باعث شود فرد علائم زیر را تجربه کند:

• اسهال
• خستگی
• یبوست
• کاهش وزن
• مدفوع خونی
• درد و گرفتگی شکم
• خونریزی از رکتوم

بیماری کرون می تواند هر بخشی از دستگاه گوارش (GI) از دهان تا مقعد را درگیر کند. با این حال، این بیماری معمولاً در بخش‌هایی از دستگاه گوارش تحتانی مانند روده‌های کوچک و بزرگ ایجاد می‌شود.

تشخیص انواع مختلف بیماری کرون

بیماری کرون باعث ایجاد علائم غیر اختصاصی می شود که همراه با چندین اختلال دیگر رخ می دهد که می تواند تشخیص بیماری را دشوار کند. پزشکان معاینات فیزیکی و آزمایش‌ها را برای تأیید اینکه آیا فردی به بیماری کرون مبتلا است یا خیر، انجام می‌دهند. این معاینات و آزمایشات فیزیکی همچنین می توانند تشخیص دهند که کدام نوع از کرون ممکن است وجود داشته باشد.

معاینه بدنی

در طول معاینه فیزیکی، پزشک با بررسی ضربان قلب، فشار خون و وزن فرد، سلامت کلی او را ارزیابی می کند. آنها همچنین علائمی را که ممکن است نشان دهنده بیماری کرون باشد، مانند موارد زیر، بررسی می کنند:

• تورم یا نفخ شکم
• صداهای غیر طبیعی در دستگاه گوارش

پزشک همچنین سوابق پزشکی و خانوادگی فرد را برای هر گونه نشانه ای که ممکن است علائم آنها را توضیح دهد بررسی می کند.

تست های آزمایشگاهی

پزشک ممکن است آزمایش‌های زیر را برای رد سایر شرایط و کمک به تشخیص بیماری کرون انجام دهد:

• آزمایشات خون
• نمونه های مدفوع
• سی تی اسکن یا ام آر آی از شکم
• کولونوسکوپی برای بررسی داخل روده بزرگ
• آندوسکوپی و انتروسکوپی برای بررسی دستگاه گوارش فوقانی

درمان بیماری کرون

در حال حاضر، هیچ درمانی برای بیماری کرون وجود ندارد. با این حال، پزشکان می توانند علائم و عوارض بیماری کرون را با ترکیبی از دارو و روش های جراحی درمان کنند.

دارو

پزشکان ممکن است با توجه به علائم فرد، داروها و دوزهای مختلفی را تجویز کنند. افراد می توانند مسکن های بدون نسخه حاوی استامینوفن مانند تایلنول مصرف کنند. با این حال، آنها باید از مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID) مانند ایبوپروفن و آسپرین خودداری کنند، زیرا این داروها می توانند علائم را بدتر کنند.

آمینوسالیسیلات ها

آمینوسالیسیلات ها به تنظیم التهاب کمک می کنند و برای افرادی که اخیراً بیماری کرون تشخیص داده شده یا کسانی که علائم خفیف دارند به خوبی کار می کند. نمونه هایی از آمینوسالیسیلات ها عبارتند از:

• بالسالازید
• مسالامین
• سولفاسالازین

کورتیکواستروئیدها

کورتیکواستروئیدها فعالیت ایمنی را در بدن کاهش می دهند که هر گونه التهاب را کاهش می دهد. با این حال، این داروها می توانند افراد را در برابر عفونت آسیب پذیر کنند و عوارض جانبی مانند قند خون بالا ، فشار خون بالا و آکنه ایجاد کنند.

نمونه هایی از کورتیکواستروئیدها عبارتند از:

• هیدروکورتیزون
• پردنیزون
• متیل پردنیزولون

تعدیل کننده های ایمنی

مشابه کورتیکواستروئیدها، تعدیل کننده های ایمنی با کاهش فعالیت ایمنی در بدن به کنترل التهاب کمک می کنند. نمونه هایی از تعدیل کننده های ایمنی عبارتند از:

• سیکلوسپورین
• متوترکسات
• 6-مرکاپتوپورین (6-MP)

سایر داروها

پزشکان ممکن است داروهای دیگری را برای کمک به مدیریت علائم فرد یا درمان عوارض اضافی بیماری کرون تجویز کنند. این داروها می توانند شامل موارد زیر باشند:

• داروهای بیولوژیکی مانند آدالیموماب و ناتالیزوماب
• آنتی بیوتیک برای پیشگیری یا درمان عفونت های ناشی از فیستول
• لوپرامید برای درمان اسهال شدید

افراد می توانند مسکن های بدون نسخه حاوی استامینوفن مانند تایلنول مصرف کنند. با این حال، آنها باید از مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID) مانند ایبوپروفن و آسپرین خودداری کنند، زیرا این داروها می توانند علائم را بدتر کنند.

عمل جراحی

افرادی که به بیماری کرون مبتلا هستند اغلب نیاز به جراحی دارند. جراحی بیماری کرون را درمان نمی کند، اما می تواند عوارض مرتبط با این بیماری را کاهش دهد.

جراحی تهاجمی است، بنابراین پزشکان معمولاً آن را توصیه نمی کنند مگر اینکه کاملاً ضروری باشد. یک مطالعه نشان داد که تقریبا60% از افراد مبتلا به بیماری کرون در طی 20 سال پس از تشخیص جراحی انجام شد. در صورتی که فرد دارای موارد زیر باشد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند:

• فیستول
• تنگی شدید روده
• انسداد یا انسداد روده
• خونریزی جدی و خطرناک

محققان تخمین می زنند که یک سوم افرادی که تحت عمل جراحی بیماری کرون قرار می گیرند، عوارض بعد از عمل را تجربه خواهند کرد. اگر فردی تحت عمل جراحی اورژانسی قرار گیرد، در معرض خطر بیشتری از عوارض قرار دارد، زیرا ممکن است بدن از قبل تحت تأثیر عفونت، کم آبی، شمارش خون پایین یا عوامل دیگر قرار گرفته باشد.

چگونه بیماری کرون را مدیریت کنیم؟

افرادی که مبتلا به بیماری کرون هستند می توانند علائم بیماری خود را مدیریت کنند و با تغییرات رژیم غذایی و سبک زندگی زیر، خطر تشدید عود را کاهش دهند:

• ورزش منظم
• کاهش استرس
• حفظ وزن مناسب
• نوشیدن آب فراوان
• خوردن وعده های غذایی کوچکتر در دفعات بیشتر
• اجتناب از غذاهای با فیبر بالا، مانند مغزها و پوست سبزیجات
• اجتناب از غذاهایی که ممکن است سیستم گوارشی را مختل کنند، مانند لبنیات و نوشیدنی های گازدار

اگر فردی موارد زیر را تجربه کرد باید به پزشک مراجعه کند:

• درد یا گرفتگی مکرر شکم
• مدفوع خونی یا خونریزی مقعدی
• اسهالی که بیش از 1 هفته طول بکشد.

سخن آخر

پنج نوع بیماری کرون وجود دارد. بیماری کرون می تواند هر بخشی از سیستم گوارشی را تحت تاثیر قرار دهد و پزشکان می توانند تشخیص دهند که این وضعیت کدام قسمت را تحت تاثیر قرار می دهد. آنها همچنین می توانند با معاینات فیزیکی و تست های تشخیصی نوع کرون را تعیین کنند.

افراد وابسته به نوع بیماری کرون ممکن است علائم متفاوتی داشته باشند یا عوارض بیشتری داشته باشند. برای مثال، کسانی که مبتلا به ایلیت یا کولیت کرون هستند، ممکن است دچار فیستول و زخم شوند. از سوی دیگر، افرادی که به بیماری کرون معده و دوازدهه مبتلا هستند ممکن است حالت تهوع و استفراغ بیشتری را تجربه کنند.

افرادی که مبتلا به بیماری کرون هستند می توانند برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این بیماری و نحوه مدیریت علائم خود از طریق تغییر سبک زندگی و رژیم غذایی با پزشکت مشورت کنند.