علائم مونونوکلئوز عفونی در کودکان

علائم مونونوکلئوز عفونی در کودکان شامل علائم شبیه آنفولانزا، تب و غدد لنفاوی متورم است. مونونوکلئوز عفونی، که به سادگی تحت عنوان مونونوکلئوز شناخته می شود، در نوجوانان بسیار شایع است. این بیماری ویروسی بسیار مسری است و بسیاری از بچه ها هیچ علامتی ندارند.

مونونوکلئوز توسط بزاق و سایر مایعات بدن مانند خون و مایع منی منتشر می شود. این بیماری معمولاً توسط ویروس Epstein-Barr (EBV) و گاهی سیتومگالوویروس (CMV) ایجاد می شود. هنگامی که کودک شما از بیماری مونونوکلئوز بهبود یافت، ویروس در بدن او به صورت نهفته باقی می ماند.

علائم مکرر مونونوکلئوز در کودکان

علائم مونونوکلئوز به طور معمول بین چهار تا شش هفته پس از عفونت ظاهر می شود. کودکانی که اخیراً تحت درمان با آنتی بیوتیک هایی مانند آموکسی سیلین یا آمپی سیلین قرار گرفته اند، ممکن است در بدن آنها بثورات صورتی رنگ ایجاد شود.

برخی از افراد ممکن است مونونوکلئوز داشته باشند اما از ابتلا خود به آن بیخبر باشند. در حقیقت، ممکن است این بیماری در کودکان علائم کمی ایجاد کند. بعضی اوقات علائم می تواند شبیه گلودرد یا آنفولانزا باشد. به همین دلیل، ممکن است عفونت اغلب تشخیص داده نشود.

علائم مونونوکلئوز می تواند چندین هفته طول بکشد، بنابراین اگر فرزند شما پس از چند روز هیچ بهبودی نشان نداد، با پزشک خود در مورد یک تشخیص احتمالی مونونوکلئوز مشورت کنید.

برخی از مهم ترین علائم علائم مونونوکلئوز در کودکان، عبارتند از:

• التهاب غدد لنفاوی: تورم غدد لنفاوی یکی از علائم مونونوکلئوز است و تقریباً در 90٪ موارد رخ می دهد. هنگامی که غدد لنفاوی کودک شما متورم است، یعنی سیستم ایمنی بدن او در حال مقابله با عفونت می باشد.
• تب: تب خفیف تا متوسط یکی دیگر از علائم بیماری می باشد. به احتمال زیاد پزشک برای کنترل تب و ناراحتی برای بیمار استامینوفن یا ایبوپروفن تجویز می کند.
• خستگی: در حالی که بیشتر علائم مونونوکلئوز دو تا چهار هفته طول می کشد، اما خستگی می تواند هفته ها تا ماه ها ادامه یابد. اگر کودک شما آنقدر خسته است که دیگر نمی خواهد از رختخواب بلند شود یا غذا بخورد، با پزشک خود مشورت کنید.
• گلودرد: بیشتر کودکان مبتلا به مونونوکلئوز گلودرد را تجربه می کنند. این ممکن است به دلیل تورم غدد لنفاوی و لوزه ها باشد، بلع را دردناک می کند.
• بدن درد: برای کودکان و نوجوانان معمولاً احساس درد عضلانی با مونونوکلئوز می شود. در صورت نیاز استراحت، مایعات و داروهای ضد درد را تشویق کنید.
• از دست دادن اشتها: بسیاری از کودکان وقتی به بیماری مونونوکلئوز مبتلا می شوند اشتهای خود را از دست می دهند. این می تواند به دلیل خستگی یا بلع دردناک باشد. کودک خود را تشویق کنید تا حد امکان مایعات بنوشد تا از کم آبی بدن او جلوگیری شود.
• بزرگ شدن طحال: در کودکان و نوجوانان مبتلا به مونونوکلئوز بزرگ شدن طحال در طی بیماری شایع است. هنگامی که طحال بزرگ می شود، ممکن است شروع به فیلتر کردن گلبول های قرمز خون و پلاکت های طبیعی کند، که منجر به سطح پایین آنها در خون می شود. در بیشتر موارد، طحال به خودی خود به اندازه طبیعی خود برمی گردد.
• التهاب کبد: برای کودکان مبتلا به مونونوکلئوز امکان ابتلا به کبد خفیف ملتهب وجود دارد. این معمولاً به محض اینکه احساس بهتری داشته باشند خود به خود برطرف می شود. در صورت مشاهده زردی چشم یا پوست کودک خود، معروف به زردی، با پزشک خود تماس بگیرید.

علائم نادر مونونوکلئوز در کودکان

بیشتر افراد با علائم رایج مونونوکلئوز مانند خستگی و تب آشنا هستند، اما ممکن است از علائم نادر زیر اطلاعی نداشته باشید:

• کم خونی: کم خونی خفیف ممکن است زمانی که کودک شما مونونوکلئوز داشته باشد، رخ دهد، اما به طور کلی در طی یک تا دو ماه بهبود می یابد. این معمولاً نتیجه التهاب طحال است.
• ترومبوسیتوپنی: این امکان وجود دارد که کودک شما در طی بیماری مونونوکلئوز دچار کاهش تعداد پلاکت شود. پلاکت ها مسئول لخته شدن خون هستند. این وضعیت نیز معمولاً به خودی خود برطرف می شود.
• دشواری در تنفس: ممکن است متوجه شوید که لوزه های کودک شما متورم است. این وضعیت در هنگام بروز مونونوکلئوز شایع است. در موارد نادر، لوزه ها به قدری متورم می شوند که شروع به مسدود شدن راه تنفسی کودک شما می کنند. هرگونه مشکل تنفسی نیاز به درمان فوری دارد.

عوارض مونونوکلئوز در کودکان

عوارض مونونوکلئوز شامل شرایطی است که می تواند در نتیجه ویروس اتفاق بیفتد. اینها علائم نیستند بلکه بیماری های جانبی هستند که ممکن است رخ دهند. همه کودکان مبتلا به این بیماری عوارض ناشی از آن را تجربه نمی کنند، اما آگاهی از آنها مفید است:

• پارگی طحال: وقتی طحال کودک شما به دلیل مونونوکلئوز بزرگ شود، بیشتر در معرض پارگی قرار دارند. این یک عارضه جدی است و نیاز به جراحی فوری دارد. برای جلوگیری از پارگی طحال، متخصص اطفال توصیه می کند کودکان مبتلا به مونونوکلئوز حداقل به مدت چهار هفته ورزش های تماسی یا وزنه برداری نداشته باشند.
• سندرم گیلن باره: این سندرم خود ایمنی یک عارضه نادر از مونونوکلئوز است که در صورت آسیب دیدن اعصاب محیطی کودک توسط ویروس اتفاق میفتد. وقتی انتهای عصب آسیب ببیند، آنها نمی توانند سیگنال ها را به طور معمول منتقل کنند و این منجر به فلج موقتی می شود.
• مننژیت: مننژیت وقتی اتفاق میفتد که غشاها و مایعاتی که مغز و نخاع را احاطه کرده اند ملتهب شوند. این التهاب می تواند در اثر عفونت ویروسی مانند عفونت EBV ایجاد شود.
• انسفالیت: التهاب مغز به عنوان انسفالیت شناخته می شود. این وضعیت می تواند به صورت تغییرات رفتاری، تشنج و از دست دادن هوشیاری بروز کند.
• میوکاردیت: میوکاردیت به التهاب عضله قلب گفته می شود. این یک عارضه نادر از مونونوکلئوز است. علائم آن شامل درد قفسه سینه و تنگی نفس است.
• سندرم ری: این سندرم می تواند در نتیجه استفاده از آسپرین در کودکان رخ دهد. برای کاهش خطر سندرم ری، با پزشک خود در مورد مسکن های بی خطر برای کودک خود مانند استامینوفن یا ایبوپروفن مشورت کنید.
• سندرم هموفاگوسیتیک: این بیماری نادر می تواند ناشی از EBV باشد و باعث می شود گلبول های سفید کودک به سلول های دیگر او حمله کنند. این روند منجر به بزرگ شدن طحال و کبد و همچنین مشکلات سیستم عصبی می شود.

چه موقع به پزشک مراجعه کنید؟

هنگامی که کودک شما علائم مشترک مونونوکلئوز مانند تب، تورم غدد لنفاوی و خستگی را بروز دهد، وقت آن است که با پزشک تماس بگیرید. به یاد داشته باشید که علائم مونونوکلئوز معمولاً بیشتر از علائم سرماخوردگی یا آنفولانزا دوام دارد، بنابراین اگر کودک شما چند روز پس از شروع علائم احساس بهبودی نمی کند، با پزشک متخصص اطفال تماس بگیرید.

پزشک اطفال با پرسیدن علائم، تشخیص و درمان را شروع می کند و سپس معاینه فیزیکی انجام می دهد. آنها ممکن است برای تأیید تشخیص مراجعه به آزمایشگاه برای آزمایش خون، مانند شمارش گلبول های سفید خون یا آزمایش مونونوکلئوز سپات را توصیه کنند. حتی پس از تشخیص مونونوکلئوز در کودک خود، در صورت تغییر علائم یا نگرانی با مشورت پزشک کنید. هر علامتی از عارضه جدی مانند دشواری در تنفس، گیجی یا فلج باید سریعاً ارزیابی شود.

مونونوکلئوز چگونه درمان می شود؟

هیچ درمان خاصی برای مونونوکلئوز وجود ندارد. از آنجا که علت اصلی آن ویروس است، با آنتی بیوتیک قابل درمان نیست.

اگر فرزند شما مونونوکلئوز دارد، موارد زیر را انجام دهید:

• مطمئن شوید که آنها زیاد استراحت می کنند. اگرچه کودکان مبتلا به مونونوکلئوز ممکن است به اندازه نوجوانان یا جوانان احساس خستگی نکنند، اما در صورت احساس بدتر یا خستگی بیشتر به استراحت بیشتری نیاز است.
• از کمبود آب بدن جلوگیری کنید. اطمینان حاصل کنید که آنها مقدار زیادی آب یا مایعات دیگر دریافت می کنند. کمبود آب بدن می تواند علائمی مانند درد سر و بدن را بدتر کند.
• به آنها مسکن بدون نسخه بدهید. مسکن ها مانند استامینوفن (Tylenol) یا ایبوپروفن (Advil یا Motrin) می توانند به دردها کمک کنند. به یاد داشته باشید که هرگز نباید به کودکان آسپرین داده شود.
• از آنها بخواهید مایعات سرد بنوشند، دارو های خود را بخورند یا اگر گلو آنها بسیار دردناک است، یک غذای سرد مانند بستنی بخورند. علاوه بر این، غرغره با آب نمک ممکن است به تسکین گلو درد نیز کمک کند.

چه مدت طول می کشد تا کودک من بهبود یابد؟

بسیاری از افراد مبتلا به مونونوکلئوز مشاهده می کنند که علائم آنها در عرض چند هفته از بین می رود. گاهی احساس خستگی یا خستگی ممکن است یک ماه یا بیشتر طول بکشد.

در حالی که کودک شما در حال بهبودی از مونونوکلئوز است، باید مطمئن شوید که از هرگونه بازی خشن یا ورزش های تماسی جلوگیری می کند. اگر طحال آنها بزرگ شود، این نوع فعالیت ها خطر پارگی طحال را افزایش می دهند.

غالباً لازم نیست کودک در صورت داشتن مونونوکلئوز از مهد کودک یا مدرسه دور شود. هنگام بهبودی، آنها احتمالاً باید از برخی فعالیتهای بازی یا کلاسهای تربیت بدنی حذف شوند، بنابراین باید مدرسه کودک خود را در مورد وضعیت آنها مطلع کنید.

پزشکان مطمئن نیستند که EBV دقیقاً چه مدت می تواند در بزاق فرد پس از بیماری وجود داشته باشد، اما به طور معمول، ویروس می تواند برای یک ماه یا بیشتر پس از آن پیدا شود.

به همین دلیل، کودکانی که مونونوکلئوز داشته اند باید حتماً دستان خود را بخصوص بعد از سرفه یا عطسه بشویند. علاوه بر این، آنها نباید مواردی مانند لیوان یا ظروف غذا را با کودکان دیگر به اشتراک بگذارند.

پیش آگهی علائم مونونوکلئوز عفونی در کودکان

در حال حاضر واکسنی برای محافظت در برابر عفونت با EBV در دسترس نیست. بهترین راه برای پیشگیری از آلوده شدن، رعایت بهداشت و جلوگیری از به اشتراک گذاشتن وسایل شخصی است.

بیشتر افراد تا رسیدن به بزرگسالی در معرض EBV قرار دارند. اگر به مونونوکلئوز مبتلا شوید، ویروس تا پایان عمر در بدن شما خاموش باقی می ماند.

EBV ممکن است گاهی اوقات دوباره فعال شود، اما این فعال سازی مجدد به طور معمول علائمی ندارد. هنگامی که ویروس دوباره فعال می شود، انتقال آن به دیگران که قبلاً در معرض ویروس قرار نگرفته اند، امکان پذیر است.

نتیجه گیری

مونونوکلئوز، که به آن مونونوکلئوز عفونی یا تب غده ای نیز گفته می شود، یک عفونت ویروسی شایع است. بیشتر اوقات توسط ویروس Epstein-Barr (EBV) ایجاد می شود.تقریباً 85 تا 90 درصد بزرگسالان تا 40 سالگی آنتی بادی علیه EBV دارند. مونونوکلئوز بیشتر در نوجوانان و بزرگسالان دیده می شود، اما می تواند کودکان را نیز درگیر کند. EBV از طریق تماس نزدیک به ویژه از طریق تماس با بزاق فرد آلوده منتشر می شود. به همین دلیل، و به دلیل طیف سنی افراد که بیشتر در آن تأثیر می گذارد، مونونوکلئوز اغلب به عنوان “بیماری بوسیدن” شناخته می شود.

مونونوکلئوز فقط از طریق بوسیدن پخش نمی شود. این ویروس همچنین از طریق به اشتراک گذاری وسایل شخصی مانند ظروف غذا خوردن و لیوان نوشیدن نیز قابل انتقال است. همچنین می تواند از طریق سرفه یا عطسه پخش شود.

از آنجا که تماس نزدیک باعث شیوع EBV می شود، کودکان اغلب می توانند از طریق تعامل با همبازیان در مهد کودک یا مدرسه آلوده شوند.

لیست طولانی علائم و عوارض احتمالی مونونوکلئوز برای هر پدر و مادری طاقت فرسا است. اما به یاد داشته باشید اکثر کودکان و نوجوانانی که مبتلا به مونونوکلئوز تشخیص داده می شوند، تورم غدد لنفاوی، تب و خستگی دارند و این علائم معمولاً خود به خود برطرف می شوند. اگر مشکوک به این هستید که کودک شما به دلیل بیماری مونونوکلئوز بیمار شده است با پزشک خود صحبت کنید و در صورت شروع تغییر علائم کودک با پزشک تماس بگیرید.

منابع:

https://www.verywellhealth.com/mono-in-kids-5119132

https://www.healthline.com/health/symptoms-of-mono-in-kids#outlook

[advisers limit=3 online =true skill=”3″]