انواع هپاتیت در کودکان

هپاتیت در کودکان، ناشی از التهاب کبد است و می تواند منجر به بروز آسیب و تخریب سلول های کبدی شود. به طور کلی، هپاتیت یک بیماری نگران کننده است. زیرا اغلب از یک منبع ویروسی سرچشمه می گیرد و قابل انتقال است (می تواند از کودک شما به دیگران سرایت کند). در برخی موارد، نارسایی کبد یا مرگ ممکن است رخ دهد. همه افراد مبتلا به هپاتیت، علائم این اختلال را به صورت یکسان تجربه نمی کنند. هپاتیت در کودکان منشأ یا علل مختلفی دارد. ممکن است کودک در اثر قرار گرفتن در معرض یک منبع ویروسی به هپاتیت مبتلا شود.

انواع ویروس های مرتبط با هپاتیت

برخی از ویروس های مرتبط با هپاتیت، عبارت اند از:

• پنج نوع اصلی ویروس هپاتیت شامل هپاتیت A، B، C، D و E شناسایی شده است.
• سیتومگالوویروس (CMV). این ویروس بخشی از خانواده ویروس هرپس است که می تواند از فردی به فرد دیگر منتقل شود.
• ویروس اپشتین بار (EBV). این پاتوژن، ویروسی است که بیشتر با مونونوکلئوز عفونی همراه است.
• ویروس هرپس سیمپلکس (HSV). تبخال می تواند صورت و پوست بالای کمر یا اندام تناسلی را درگیر کند.
• ویروس واریسلا زوستر (VZV). این ویروس که به عنوان آبله مرغان نیز شناخته می شود، یک عارضه به صورت VZV هپاتیت است، اگرچه این موارد به ندرت باعث ایجاد هپاتیت در کودکان یا نوزادان می شوند.
• انتروویروس ها. گروهی از ویروس‌ها که معمولاً در کودکان دیده می‌شوند(مانند ویروس‌های کوکساکی و اکو ویروس‌ها).
• سرخجه. سرخجه که توسط ویروس روبی ویروس ایجاد می شود، یک بیماری خفیف است که باعث ایجاد بثورات می شود. در صورت انتقال به جنین در دوران بارداری می تواند برای جنین مشکلاتی ایجاد کند.
• آدنوویروس. گروهی از ویروس ها که معمولا باعث سرماخوردگی، التهاب لوزه ها و عفونت گوش در کودکان می شوند. همچنین می توانند باعث بروز اسهال نیز شوند.
• پاروویروس. ویروسی که به عنوان بیماری پنجم شناخته می شود، که با بثورات صورت مشخص می شود. به گونه ای که فرد ظاهری «سیلی زده» دارد.

علائم و انواع هپاتیت در کودکان

از جمله انواع هپاتیت هایی که در کودکان می توانند بروز پیدا کنند، عبارت اند از:

هپاتیت A

این نوع هپاتیت معمولاً از طریق تماس مدفوعی و دهانی یا غذا و آب آلوده به مدفوع منتقل می شود و همچنین ممکن است از طریق عفونت منتقله از راه خون (که نادر است) منتقل شود. لیستی از عوامل افزایش خطر ابتلا به هپاتیت A، عبارت اند از:

• انتقال خون (بسیار نادر)
• تماس جنسی با فرد مبتلا
• استفاده از داروهای غیر قانونی
• آب آشامیدنی آلوده به مدفوع آلوده (مشکلی در کشورهای در حال توسعه با فیلتر ضعیف فاضلاب)
• مصرف مواد غذایی ساخته شده توسط فرد مبتلا که پس از استفاده از دستشویی دست های خود را به خوبی نشوید.
• آلوده شدن دست ها به مدفوع یا پوشک کثیف فرد آلوده و سپس انتقال عفونت به خود با قرار دادن دست ها در نزدیکی یا داخل دهان

علاوه براین، شیوع این بیماری ممکن است در مراکز مراقبت از کودکان نیز رخ دهد، به ویژه زمانی که در نوزادان از پوشک استفاده می کنند. سفرهای بین المللی به مناطقی که هپاتیت A در آن شایع است، از جمله راه های شیوع این بیماری است. CDC اکنون تزریق واکسن هپاتیت A را به کودکان 1 ساله توصیه می کند. اگر در مورد استفاده از این واکسن سؤالی دارید، لطفاً با پزشک خود مشورت کنید.

کسانی که در معرض خطر بالای ابتلا به هپاتیت A هستند، عبارت اند از:

• کودکان مبتلا به بیماری مزمن کبدی
• یا کودکانی که مبتلا به اختلال انعقاد خون، مانند هموفیلی، هستند.
• کودکانی که در مناطقی زندگی می کنند که در آن شیوع هپاتیت وجود داشته است.
• یا کودکانی که در مراکز نگهداری از کودکان که شیوع هپاتیت A داشته اند، زندگی می کنند.

علاوه براین، باید به این نکته توجه داشته باشید که تزریق این واکسن برای کودکان زیر 12 ماه توصیه نمی شود.

هپاتیت B

هپاتیت B طیف وسیعی از تظاهرات بالینی دارد. ممکن است خفیف یا بدون علائم باشد، یا ممکن است باعث بروز هپاتیت مزمن شود. در برخی موارد، هنگامی که نوزادان و کودکان خردسال به هپاتیت B مبتلا می شوند، در معرض خطر بالای ابتلا به بیماری مزمن کبدی و نارسایی کبدی قرار دارند.

انتقال ویروس هپاتیت B زمانی اتفاق می افتد که خون یک فرد آلوده وارد بدن فرد دیگری شود. سوزن، ابزار نوک تیز، اشیاء مشترک (تیغ، مسواک) و رابطه جنسی با فرد آلوده راه های اصلی انتقال این اختلال هستند.

در صورتی که نوزادان از مادری متولد شوند که به این ویروس مبتلا هستند، ممکن است به این بیماری مبتلا شوند. اگر کودک خراش یا بریدگی زیادی داشته باشد، کودکان آلوده می توانند ویروس را به سایر کودکان منتقل کنند.

افراد زیر در معرض خطر ابتلا به هپاتیت B هستند:

• کودکانی که برای نارسایی کلیه نیاز به دیالیز دارند.
• یا کودکانی که از مادران مبتلا به هپاتیت B متولد می شوند.
• کودکانی که در مراکز مراقبت طولانی مدت زندگی می کنند یا معلول هستند.
• یا کودکانی که مبتلا به اختلال انعقاد خون مانند هموفیلی هستند و به فراورده های خونی نیاز دارند.
• کودکانی که در خانواده‌ هایی زندگی می‌کنند که یکی دیگر از اعضای آن به ویروس آلوده شده است.
• یا کودکانی که از مادرانی به دنیا می آیند که از کشورهایی که هپاتیت B در آن شیوع دارد(مانند جنوب شرق آسیا و چین) مهاجرت کرده اند.
• نوجوانانی که در فعالیت های پرخطر مانند مصرف مواد مخدر IV و یا تماس محافظت نشده دگرجنس گرا یا همجنس گرا شرکت می کنند.

واکسنی برای هپاتیت B وجود دارد و اکنون به عنوان یک روش ایمن سازی معمول، تزریق آن در دوران کودکی توصیه می شود. CDC اکنون توصیه می کند که همه نوزادان واکسیناسیون هپاتیت B را در بدو تولد دریافت کنند، مگر در موارد نادر که باید با پزشک مشورت کنند. همچنین تزریق این واکسن برای کودکان زیر 19 سال که قبلا واکسینه نشده اند نیز توصیه می شود.

هپاتیت C

علائم هپاتیت C معمولاً خفیف و تدریجی است. کودکان اغلب هیچ علامتی نشان نمی دهند. انتقال هپاتیت C در درجه اول در اثر تماس با خون آلوده اتفاق می افتد، اما می تواند از طریق تماس جنسی یا از مادر آلوده به نوزاد نیز منتقل شود. اگرچه هپاتیت C در ابتدا علائم خفیف‌ تری دارد، اما در اکثر افراد مبتلا به بیماری مزمن کبدی ایجاد می ‌شود.

طبق گفته CDC، هپاتیت C نشانه اصلی پیوند کبد در بزرگسالان است. در برخی موارد هپاتیت C، هیچ راه انتقالی قابل شناسایی نیست. افرادی که ممکن است در معرض خطر ابتلا به هپاتیت C باشند، عبارت اند از:

• کودکانی که برای نارسایی کلیه نیاز به دیالیز دارند.
• افرادی که قبل از سال 1992 خون دریافت کرده اند.
• کودکانی که از مادران آلوده به ویروس متولد می شوند.
• افرادی که مبتلا به اختلال لخته شدن خون مانند هموفیلی هستند و فاکتورهای انعقادی قبل از سال 1987 دریافت کرده اند.
• نوجوانانی که در فعالیت های پرخطر مانند مصرف مواد مخدر IV و یا تماس دگرجنسگرا یا همجنسگرای محافظت نشده با فرد آلوده شرکت می کنند.

هیچ واکسنی برای هپاتیت C وجود ندارد. افرادی که در معرض خطر هستند باید به طور منظم از نظر ابتلا به هپاتیت C بررسی شوند. افرادی که به هپاتیت C مبتلا هستند، باید از نظر علائم هپاتیت مزمن و نارسایی کبد به دقت تحت نظر باشند.

هپاتیت D

این شکل از هپاتیت فقط در حضور هپاتیت B می تواند رخ دهد. اگر فردی به هپاتیت B مبتلا شده باشد و علائمی را نشان ندهد یا علائم بسیار خفیف را نشان دهد، عفونت با هپاتیت D می تواند آن فرد را در معرض خطر نارسایی کبدی قرار دهد که به سرعت پیشرفت می کند.

هپاتیت D می تواند همزمان با عفونت اولیه با هپاتیت B رخ دهد، یا ممکن است خیلی دیرتر ظاهر شود. انتقال هپاتیت D مانند هپاتیت B اتفاق می افتد، با این تفاوت که میزان انتقال از مادر به نوزاد کمتر است.

هپاتیت E

این شکل از هپاتیت شبیه هپاتیت A است. انتقال از طریق آلودگی مدفوعی – دهانی صورت می گیرد. این بیماری در کودکان، کمتر از هپاتیت A شایع است. هپاتیت E در کشورهای فقیر شایع است. در حال حاضر هیچ واکسنی برای هپاتیت E وجود ندارد.

علائم هپاتیت کدام اند؟

موارد زیر شایع ترین علائم هپاتیت هستند. با این حال، هر کودک ممکن است علائم متفاوتی را تجربه کند و برخی از کودکان ممکن است اصلاً علائمی نداشته باشند. علائم هپاتیت حاد (شروع ناگهانی) ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تب
• اسهال
• ادرار تیره
• درد مفاصل
• درد عضلات
• کاهش اشتها
• مدفوع سفالی رنگ
• علائم شبیه آنفولانزا
• درد یا ناراحتی شکم
• حالت تهوع و یا استفراغ
• زردی (زردی رنگ پوست و یا چشم)
• فرد مبتلا در کل احساس خوبی ندارد.
• بروز کهیرهای قرمز خارش دار روی پوست

علائم بعدی شامل ادرار تیره رنگ و زردی (زردی پوست و چشم ها) است. علائم هپاتیت ممکن است شبیه سایر شرایط یا مشکلات پزشکی باشد. برای تشخیص همیشه باید با پزشک کودک خود مشورت کنید.

تشخیص هپاتیت در کودکان

علاوه بر شرح حال کامل پزشکی و معاینه توسط پزشک، روش های تشخیصی و سایر آزمایشات برای تعیین شدت بیماری، ممکن است شامل موارد زیر باشد. آزمایش خون برای موارد زیر تجویز می‌ شود:

• آنزیم های کبدی
• بررسی عملکرد کبد
• شمارش سلولی خون
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی یا MRI
• اسکن توموگرافی کامپیوتری (سی تی اسکن)
• تست های انعقادی، مانند نسبت نرمال شده بین المللی (INR)
• مطالعات آنتی بادی و واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) (برای بررسی نوع هپاتیت ویروسی در صورت وجود)
• بیوپسی کبد. نمونه کوچکی از بافت کبد با سوزن بیوپسی مخصوص گرفته می شود و از نظر ناهنجاری مورد بررسی قرار می گیرد.

اگر درباره هر کدام از این موارد، سوالی دارید، با یک پزشک تماس بگیرید.

درمان هپاتیت در کودکان

درمان هپاتیت، براساس تشخیص پزشک، بر اساس موارد زیر تعیین می شود:

• شدت و وسعت بیماری
• نظر یا ترجیح شخصی شما
• انتظارات برای سیر پیش آگهی بیماری
• سن فرزند شما، سلامت کلی و سابقه پزشکی
• تحمل فرزند شما برای مصرف داروها، روش ها یا درمان های خاص

درمان هپاتیت بسته به علت اصلی بیماری متفاوت است. هدف از درمان متوقف کردن آسیب به کبد و کاهش علائم است. درمان ممکن است شامل یک یا چند مورد از موارد زیر باشد:

• داروهای ضد ویروسی
• پرهیز از مصرف الکل و مواد مخدر
• آزمایش مکرر خون (برای تعیین پیشرفت بیماری)
• پیوند کبد (ممکن است برای نارسایی کبدی در مرحله نهایی توصیه شود).
• بستری شدن در بیمارستان (ممکن است در موارد شدیدتر مورد نیاز باشد).
• پیشگیری از گسترش بیماری (در صورتی که علت آن هپاتیت ویروسی باشد).
• درمان دارویی با اینترفرون (دارویی که به عنوان «تغییرکننده پاسخ بیولوژیکی» شناخته می‌شود و می‌تواند بر سیستم ایمنی تأثیر بگذارد و فعالیت‌های مبارزه با ویروس دارد).

اگر درباره این موارد سوالی دارید، با یک پزشک تماس بگیرید.

چگونه می توان از بروز هپاتیت ویروسی پیشگیری کرد؟

رعایت نکات بهداشتی، کلید پیشگیری از شیوع بسیاری از بیماری ها از جمله هپاتیت است. سایر اقدامات پیشگیرانه، عبارت اند از:

• واکسیناسیون. واکسن برای هپاتیت A و B موجود است.
• تزریق خون. فرآیند انتقال خون به طور معمول برای هپاتیت B و C غربالگری می شود تا خطر عفونت کاهش یابد.
• آماده سازی آنتی بادی. اگر فردی در معرض هپاتیت A یا B قرار گرفته باشد، می توان یک آنتی بادی (ایمونوگلوبولین) برای محافظت از او در برابر ابتلا به این بیماری تجویز کرد.

اگر درباره سایر روش های پیشگیری از بروز هپاتیت سوالی دارید، با یک پزشک مشورت کنید.