نقش سگ ها در تشخیص کرونا
نقش سگ ها در تشخیص کرونا از اوایل بروز کرونا مورد بحث بود. نتایج نشان داد که سگ ها ترکیبات آلی فرار در ریه بیماران کرونایی را تشخیص دادند. به طور کلی با ادامه شیوع بیماری همه گیر کرونا ویروس، شناسایی افراد آلوده به این ویروس از اهمیت خاصی برخوردار است. به نظر می رسد سگ های آموزش دیده می توانند با دقت بالایی ترکیبات فرار ناشی از عفونت های تنفسی در بیماران کرونا را تشخیص دهند.
آموزش سگ ها برای تشخیص کرونا
در یک بررسی صورت گرفته هشت سگ به مدت 1 هفته برای تشخیص بیماری کرونا آموزش داده شدند تا ترشح بزاق یا نایژه در بیماران آلوده به SARS-CoV-2 را تشخیص دهند.
نتایج بررسی ها نشان داده بعد از پایان یک هفته آموزش سگ ها توانستند بین نمونه های افراد آلوده (مثبت) و غیر آلوده (منفی) با حساسیت تشخیصی متوسط 82.63٪ بیماران کرونایی را تشخیص دهند.
در بررسی 1012 نمونه تصادفی از بیماران کرونایی، تشخیص بیماران کرونا توسط سگ ها، اینگونه بوده است:
- 792 رد منفی
- 157 نتیجه مثبت
- 33 نتایج نادرست
دقت تشخیص سگ ها در شناسایی افراد بیمار را از غیر بیمار 94٪ بوده است.
این بررسی ها نشان می دهد که سگ های آموزش دیده می توانند با تشخیص بیماران آلوده به SARS-CoV-2، نمونه های ترشحات تنفسی از افراد آلوده به ویروس را در بیمارستان و بیماران بالینی شناسایی کنند. این روش ممکن است برای روش تشخیص بیماران مشکوک به کرونا مورد استفاده قرار گیرد.
گزینه های تشخیصی بیماران کرونایی
همه گیری این عفونت کشنده، اهمیت سریع و دقیق ناقلین این ویروس را مشخص می کند. این در حالی است که در روند های فعلی برای تشخیص بیماری کرونا از روش سواب های حلق و بینی توسط یک فرد آموزش دیده اعمال می شود. همچنین تشخیص این بیماری به آزمون واکنش زنجیره ای پلی مراز رونویسی معکوس (RT-PCR) نیاز دارد. به دست آوردن نتایج RT-PCR زمان بر است. به ویژه می تواند فقط برای کشورهای در حال توسعه می تواند مقرون به صرفه باشد. بنابراین عمدتا بیماران مبتلا به علائم خاص COVID-19 مورد آزمایش RT-PCR قرار می گیرند.
بر همین اساس به نظر می رسد محققان به دنبال یک راه تشخیصی سریعتر، قابل اعتماد، غیرتهاجمی و کمتر آسیب زننده تر به خصوص برای تشخیص ناقلینی که علائمی از بیماری ندارند، هستند.
مطالعات متعددی از بویایی خارق العاده سگ برای تشخیص افراد مبتلا به بیماری های عفونی و غیر عفونی مانند انواع مختلف سرطان، مالاریا، عفونت های باکتریایی و ویروسی ثابت کرده است که میزان حساسیت سگ ها معمولاً زیاد است.
اهمیت تشخیص COVID-19 توسط سگ ها
سگ ها می توانند بوی خاصی از پاتوژن ها که از ترکیبات خاصی تشکیل شده اند را شناسایی کنند. این ترکیبات از ترکیبات آلی فرار (VOC) تشکیل شده اند. در برخی از روش ها از VOC برای تشخیص بیماری های عفونی استفاده می شود. بر همین اساس محققان به دنبال این هستند از سگ ها برای تشخیص بیماران ناقل که هیچ علامتی ندارند استفاده کنند.
این روش می تواند در مکان های عمومی مانند فرودگاه ها، مسابقات ورزشی، مرزها یا سایر اجتماعات گسترده به عنوان جایگزین آزمایش آزمایشگاهی مورد استفاده قرار گیرد. بنابراین استفاده از سگ ها برای تشخیص بیماران کرونایی در پیشگیری از شیوع ویروس می تواند موثر باشد.
تشخیص به موقع و دقیق افراد آلوده به ویروس کرونا برای کنترل بیماری از اهمیت بالایی برخوردار است. بررسی ها نشان می دهد که سگ های ردیاب را می توان فقط در حدود یک هفته آموزش داد. بعد از آموزش، سگ ها می توانند افراد آلوده به ویروس را از افراد سالم تشخیص دهند. به نظر می رسد متوسط میزان دقت تشخیص در بین سگ های آموزش دیده 94٪ بوده است.
در بررسی صورت گرفته همه سگ ها دارای ویژگی تشخیصی بالا بودند که این ویژگی در سگ ها برای پیشگیری از نتایج مثبت کاذب می تواند موثر باشد.
معایب بررسی آموزش سگ در تشخیص COVID-19
نتایج مطالعه فعلی امیدوار کننده است. اگرچه به عنوان نتایج مقدماتی در نظر گرفته می شود. اینکه آموزش سگ ها برای تشخیص بیماران کرونایی، روش مناسبی است یا نه نیاز به تحقیقات بیشتری دارد. چون در بررسی اولیه صورت گرفته معیارهای برای نمونه های جمع آوری شده نسبتاً غیر اختصاصی بوده و از نظر شدت علائم، وضعیت بیماری یا بار ویروس طبقه بندی نشده اند.
بدون شک بررسی صورت گرفته زیاد هم کامل و دقیق نبوده است. چون بیماران بررسی شده بیشتر بیماران مبتلا به COVID-19 بستری شده در مراحل شدید عفونت بوده اند. در حالی که یکی از چالش های فعلی تشخیص بیماران شناسایی بیمارن قبل از بروز علائم و ناقلین بدون علامت است.
تحقیقات آینده باید بر توانایی سگ ها در شناسایی انواع مختلف بیماری COVID-19 و مراحل بیماری، مانند موارد بالینی بدون علامت، قبل از علامت، خفیف و شدید و همچنین آزمایش نمونه های افراد مشابه در طول دوره های بیماری صورت بگیرد.
خطر ابتلا سگ ها به کرونا
ابتدا به نظر می رسید که سگ ها نمی توانند توسط SARS-CoV-2 آلوده شوند. اما موارد اخیر نشان می دهد سگ ها هم ممکن است به این ویروس آلوده شوند. حتی به طور بالقوه می توانند در شیوع بیماری نقش داشته باشند.
شواهدی از انتقال ویروس انسان به حیوان با عفونت بعدی سگ وجود دارد. هنگام استفاده از سگ برای تشخیص مواد آلوده یا افراد، باید این مسئله مورد توجه قرار گیرد. حتی مشخص نیست که عفونت چه تغییری در حس بویایی سگ ایجاد می کند. بر همین اساس محققان به دنبال راهکارهای جدیدی برای استفاده از نمونه های غیرفعال هستند تا بتوانند خطر شیوع بیماری از سگ را کاهش دهند.
موارد استفاده از سگ ها در تشخیص کوید19
تیم های دانشمندان و محققان در سراسر جهان در حال آموزش سگ های ردیاب برای شناسایی COVID-19 در انسان هستند. این روش مطمئناً بهتر از آزمایش PCR و آزمایش آنتی بادی است. همچنین اثبات موثر بودن آن آغاز می شود.
در واقع، فرودگاه هلسینکی-وانتا فنلاند در حال حاضر سگ هایی از جمله Kössi، یک سگ نجات دهنده از اسپانیا را برای کار جدید خود در یک پروژه آزمایشی در کنار آزمایش های معمول تر در فرودگاه مستقر می کند.
آنا هیلم-بیورکمن، استاد دانشگاه هلسینکی، متخصص تحقیقات بالینی برای حیوانات است. او با اشاره به توانایی سگ در تشخیص موارد این بیماری، می گوید: آنچه در تحقیقات خود دیده ایم این است كه سگ ها پنج روز قبل از آنكه علائم بالینی (بیماران) بروز پیدا کند، فرد آلوده را تشخیص می دهد.
آزمایش فنلاندی یکی از بزرگترین آزمایش های تاکنون در آزمایش اثربخشی این روش آزمایشی جدید، مقرون به صرفه، سریع و امیدوار کننده است که امکان انجام آن در سراسر جهان را دارد.
فنلاند اولین کشوری در اروپا است که سگ ها را برای بوییدن ویروس به عنوان مرحله آزمایشی اختصاص می دهد. حتی دومین کشور در جهان است که به دنبال برنامه مشابهی که از تابستان در فرودگاه بین المللی دبی آغاز شده است، انجام می شود.
سگ ها چگونه کوید19 را تشخیص می دهند؟
گودی اشتوتارد، جراح دامپزشکی، در مورد اینکه چگونه سگ ها می توانند ویروس را تشخیص دهند، می گوید: بویایی یک سگ هزاران با قوی تر از بویایی یک انسان است. به طور متناسب بینی آنها از انسان بسیار بزرگتر است. بنابراین سطح وسیعی از مخاط بویایی یا پوشش داخلی آنها وجود دارد. در این پوشش، آنها حدود دو تا 300 میلیون گیرنده بویایی دارند تا بتوانند بوها را تشخیص دهند. در حالی که در انسان شش میلیون گیرنده بویایی وجود دارد.
فقط بینی آنها نیست که در این ویژگی سگ ها تاثیر دارد. حتی ناحیه ای از مغز آنها است که وظیفه پردازش بو را دارند، تقریباً 40 برابر بزرگتر از اندازه انسان است.
همه این ویژگی های شگفت انگیز در سگ ها باعث می شود که آنها بو را بیشتر احساس کنند. به گونه ای که انسان قادر به درک آن نباشد. آنها به طور بالقوه می توانند تغییراتی در مشخصات بو افراد مبتلا به بیماری های خاص را تشخیص دهند. دانشمندان بر این باورند که سگ ها می توانند مواد شیمیایی تولید شده و آزاد شده توسط بدن را هنگام آلوده شدن ویروس به سلول ها بو بکشند، از این رو در آزمایش فرودگاه هلسینکی عرق مسافران را آزمایش می کنند.
به گفته محققان، آموزش سگ ها فقط چند هفته طول می کشد. سگ ها قادر به شناسایی ویروس در حامل ها هستند. این روش می تواند بسیار کارآمد و قابل اعتماد باشد.
آیا همه سگ ها می توانند این کار را انجام دهند؟
به گفته گودی اشتوتارد، گرچه از نظر تئوریك همه نژاد سگ ها باید این حس بویایی بهتری نسبت به انسان داشته باشند، اما در عمل، نژادهای خاصی از سگ ها كاندیداهای بهتری برای كارهای تشخیص بو هستند.
اشتوتارد می گوید: تفاوت های آناتومیکی وجود دارد.بنابراین سگ هایی با دماغ بزرگ تر به طور مثال با حس بویایی بسیار بهتر و بسیار حساس تر از سگ های براکیسفالیک مانند پاگ و بولداگ و بوکسور هستند. بنابراین نژادهای با دماغ بزرگ تر قابل اعتمادتر هستند. اما سگ ها همچنین باید نشان دهند که مهارت های لازم برای این کار را دارند. نژادهایی که معمولاً برای کارهای تشخیص عطر مناسب دیده می شوند، شامل ژرمن شپرد، لابرادور، پودل و اسپانیل می شود.
حرف آخر
سگ های ردیاب قادر به تشخیص ترشحات تنفسی افراد آلوده به SARS-CoV-2 از افراد سالم با میزان حساسیت و ویژگی بالایی برخوردار بودند. مطالعه آزمایشی فعلی محدودیت های عمده ای داشت که باید در بررسی های آینده اصلاح شود.
اگر روش آموزش سگ ها برای تشخیص بیماران کرونایی امکان پذیر شود، می توان از این روش به عنوان یک گزینه جایگزین یا علاوه بر غربالگری منظم RT-PCR استفاده شود. در کشورهایی که دسترسی محدودی به آزمایش های تشخیصی دارند، می توان از سگ های ردیاب برای تشخیص بیماران استفاده شود. برای درک بهتر پتانسیل و محدودیت استفاده از سگ های ردیاب برای تشخیص کرونا، تحقیقات بیشتری لازم است.
منابع:
https://bmcinfectdis.biomedcentral.com/articles/10.1186/s12879-020-05281-3
