روانپزشک می تواند طیف وسیعی از بیماری روانی را تشخیص داده و درمان کند. روانپزشکان در درجه اول از دارو برای درمان علائم بیماری های روانی استفاده می کنند، اما ممکن است از انواع مختلف روان درمانی نیز استفاده کنند. برخی از روانپزشکان در زمینه خاصی از روانپزشکی مانند اعتیاد تخصص دارند.
روانپزشک یک پزشک متخصص در زمینه سلامت روان است. روانپزشک هم شرایط جسمانی و هم سلامت روانی را درک می کند و ارتباط بین آنها را در نظر می گیرد. روانپزشکان باید قبل از آموزش در روانپزشکی در دانشکده پزشکی آموزش های لازم را ببینند.
یک روانپزشک می تواند برای درمان انواع بیماری های پیچیده روانی، داروهایی را تشخیص داده و تجویز کند، مانند:
- افسردگی
- روانگسیختگی
- اختلال دوقطبی
- اختلال شخصیت مرزی
تفاوت روانپزشک با روانشناسان و درمانگران چیست؟
روانپزشکان، روانشناسان و درمانگران همه متخصصان مراقبت های بهداشتی هستند که به درمان بیماری های روانی کمک می کنند. تفاوت اصلی روانپزشک و روانشناس در آموزش پزشکی است. روانپزشک یک پزشک پزشکی است که آموزش های بیشتری را در زمینه روانپزشکی دارد. فقط یک روانپزشک می تواند داروهایی را برای بیماری های روانی تجویز کند.
روانشناسان می توانند از انواع مختلف روان درمانی برای کمک به درمان بیماری های روانی استفاده کنند. به عنوان مثال، تکنیکی به نام درمان رفتاری شناختی (CBT) می تواند به افراد کمک کند تا الگوهای فکری و رفتارهای خود را تغییر داده و احساس خود را بهبود بخشند.
انواع دیگر گفتگو درمانی شامل روان درمانی است.
روانشناس بالینی نوعی روان درمانگر است که دکترای خود را در رشته روانشناسی بالینی دریافت کرده است. اگر مدرک آنها کلمه “دکتر” دارند عنوان آنها و دارای مدرک دکتری است. این نشان می دهد که آنها دارای صلاحیت پزشکی نیستند. روانشناسان می توانند ارزیابی و همچنین روان درمانی را انجام دهند.
سایر انواع روان درمانگران، که اغلب آنها را درمانگر نیز می نامند، ممکن است از روان درمانی برای درمان بیماری های روانی استفاده کنند. این متخصصان می توانند، برای مثال، دارای مجوزهای اجتماعی بالینی دارای مجوز (LCSW)، درمانگران ازدواج و خانواده (MFT) و مشاوران حرفه ای مجاز (LPC) باشند. این روان درمانگران در سطح کارشناسی ارشد مدرک داشته و به مجوز خاصی نیاز دارند.
روانپزشکان چه شرایطی را درمان می کنند؟
روانشناسان ممکن است افراد را از نظر شرایط روانی و علائم زیر بررسی کنند:
- افسردگی
- اضطراب
- مسائل رفتاری
- ارزیابی مشکلات یادگیری
روانپزشکان و روانشناسان اغلب در کنار یکدیگر برای درمان بیماری های روانی کار می کنند. هر دو متخصص مراقبت های بهداشتی ممکن است در یک تیم سلامت روان در بیمارستان یا کلینیک سلامت روان جامعه کار کنند.
روانپزشک همچنین ممکن است قبل از ارجاع فرد برای درمان مداوم با روانشناس یا درمانگر خاص، تشخیص اولیه را انجام دهد.
روانپزشک شرایط روانی را درمان می کند که می تواند شامل موارد زیر باشد:
- توهم
- خودآزاری
- افسردگی
- افکار منفی
- بیش فعالی
- تفکر واهی
- افکار وسواسی
- افکار خودکشی
- روانگسیختگی
- ناتوانی در تمرکز
- اختلال دوقطبی
- مشکلات حافظه
- انفجارهای خشونت آمیز
- افکار آسیب رساندن به دیگران
- مسائل مربوط به تصویر بدن
- بی خوابی و اختلالات خواب
- استرس شدید، نگرانی یا اضطراب
- اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)
- اختلالات خوردن مانند بی اشتهایی و پرخوری عصبی
- اعتیاد، از جمله قمار، مواد مخدر، الکل و رفتارهای خاص
- احساس دائمی در تحریک، یا عدم توانایی در آرامش
- اختلالات تکاملی عصبی، مانند اختلال طیف اوتیسم یا اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD)
انواع روانپزشکان
روانپزشک ممکن است دارای تخصص خاصی باشد. زیرمجموعه های روانپزشکی عبارتند از:
- روانپزشکی جوانان
- روانپزشکی اعتیاد
- روانپزشکی کودک و نوجوان
- روانپزشکی سالمندی، تنها بر درمان افراد سالمند تمرکز دارد.
- روانپزشکی حاملگی، که بر مسائلی که در دوران بارداری و اولین سال قبل از زایمان بوجود می آید تمرکز می کند.
- روانپزشکی قانونی، که به سلامت روان در سیستم حقوقی می پردازد و با افرادی که تحت محاکمه و دارای سابقه کیفری هستند کار می کند.
روانپزشکان از چه روش هایی برای درمان استفاده می کنند؟
روانپزشکان از انواع مختلفی از درمان از جمله انواع مختلف روان درمانی، داروها، مداخلات روانی اجتماعی و سایر درمانها مانند درمان با تشنج الکتریکی یا ECT)، بسته به نیاز هر بیمار استفاده می کنند.
روان درمانی، که گاهی اوقات گفتگوی درمانی نیز نامیده می شود، درمانی است که شامل ارتباط گفتاری بین درمانگر و بیمار می شود. می توان از آن برای درمان انواع مختلف اختلالات روانی و مشکلات عاطفی استفاده کرد. هدف روان درمانی حذف یا کنترل علائم ناتوان کننده یا نگران کننده است تا بیمار بتواند عملکرد بهتری داشته باشد. بسته به میزان مشکل، درمان ممکن است فقط چند جلسه در طول یک یا دو هفته طول بکشد یا ممکن است جلسات زیادی در طول یک سال طول بکشد. روان درمانی می تواند به صورت جداگانه، زوجی، خانوادگی یا گروهی انجام شود.
پس از تکمیل ارزیابی های کامل، روانپزشکان می توانند داروهایی را برای کمک به درمان اختلالات روانی تجویز کنند. در حالی که مکانیسم دقیق عملکرد داروهای روانپزشکی به طور کامل شناخته نشده است، آنها ممکن است سیگنالینگ شیمیایی و ارتباط درون مغز را تعدیل کنند، که ممکن است برخی از علائم اختلالات روانی را کاهش دهد . بیمارانی که تحت درمان دارویی طولانی مدت قرار می گیرند، باید به طور دوره ای با روانپزشک خود ملاقات کنند تا اثر دارو و عوارض جانبی احتمالی را زیر نظر داشته باشند.
برخی از داروهایی که یک روانپزشک می تواند تجویز کند عبارتند از:
- محرک ها. برای درمان ADHD استفاده می شود.
- خواب آور. برای ایجاد و حفظ خواب استفاده می شود.
- تثبیت کننده های خلق و خو. برای درمان اختلال دوقطبی استفاده می شود.
- آرام بخش و ضد اضطراب. برای درمان اضطراب و بی خوابی استفاده می شود.
- داروهای ضد روان پریشی. برای درمان علائم روان پریشی (هذیان و توهم)، اسکیزوفرنی، اختلال دوقطبی استفاده می شود.
- داروهای ضد افسردگی. برای درمان افسردگی، اختلال هراس، PTSD، اضطراب، وسواس، اختلال شخصیت مرزی و اختلالات خوردن استفاده می شود.
روانپزشکان اغلب داروهایی را همراه با روان درمانی تجویز می کنند.
چگونه روانشناس شویم؟
برای تبدیل شدن به یک روانپزشک یک فرد باید ابتدا 4 سال در دانشکده پزشکی آموزش ببیند . پس از گذراندن موفقیت آمیز آخرین امتحان کتبی، مجوز فعالیت پزشکی را دریافت می کنند. پس از آموزش پزشکی، فرد باید به مدت 4 سال در رزیدنت روانپزشکی آموزش ببیند .
در سال اول، روانپزشکان کارآموز معمولاً در محیط بیمارستان کار می کنند و انواع بیماری های روانی را درمان خواهند کرد. آموزش شامل موارد بستری، سرپایی و اورژانس خواهد بود. طی 3 سال آینده، فرد نحوه تشخیص و درمان بیماری های روانی را یاد می گیرد. آنها طیف گسترده ای از روش های درمانی، از جمله روان درمانی و داروهای روانپزشکی را فرا می گیرند.
برخی از روانپزشکان ممکن است تصمیم بگیرند که برای آموزش تخصصی در زمینه خاصی از روانپزشکی آموزش های بیشتری را ببینند.
سخن آخر
روانپزشک، یا متخصص اعصاب ب و روان پزشکی است که می تواند طیف وسیعی از بیماری های روانی را تشخیص داده و درمان کند. اینها می تواند شامل افسردگی، اختلالات خوردن، بی خوابی و اختلال دوقطبی باشد. روانپزشکان همچنین علائم خاصی مانند اضطراب یا افکار خودکشی را درمان می کنند.
روانپزشک اغلب از داروهای تجویزی برای رفع علائم استفاده می کند، و آنها ممکن است با روان درمانگران برای ایجاد یک برنامه درمانی کلی همکاری کنند.
روانشناسان و درمانگران پزشک نیستند. روانشناسان ارزیابی و استفاده از روان درمانی را برای کمک به درمان بیماری های روانی انجام می دهند. روان درمانگران ممکن است از طیف وسیعی از درمانها از جمله گفتاردرمانی، هنر درمانی خلاق و بازی درمانی استفاده کنند. برخی از درمان ها می توانند در محیط گروهی و همچنین در درمان فردی رخ دهند.
نوع درمان مورد نیاز افراد، بستگی به شرایط فردی آنها دارد. هر کسی که مطمئن نیست به روانپزشک یا متخصص روان درمانی دیگری نیاز دارد باید با پزشک خود مشورت کند.
آخرین دیدگاه‌ها