اختلالات رنگدانه پوست چیست؟

اختلال رنگدانه پوست یک وضعیت سلامتی است که بر رنگ پوست تأثیر می گذارد. رنگدانه ملانین به پوست رنگ می دهد. رنگدانه ملانین توسط سلول های پوستی تخصصی به نام ملانوسیت ساخته می شود. هنگامی که ملانوسیت ها آسیب می بینند یا قادر به تولید ملانین کافی نیستند، رنگ پوست می تواند تحت تأثیر قرار گیرد. بسته به علت و پیشرفت اختلال، کمبود رنگدانه می تواند یک ناحیه کوچک از بدن یا کل بدن را تحت تاثیر قرار دهد. اختلالات رنگدانه‌ای پوست می‌تواند ناشی از تعدادی از مشکلات سلامتی باشد. برخی از بیماری های خاص که باعث تغییر رنگ پوست می شوند شامل ملاسما، آلبینیسم و ​​ویتیلیگو است.

انواع اختلالات رنگدانه پوست

انواع مختلفی از اختلالات رنگدانه پوست، با الگوهای مختلف تغییرات پوستی، و گاهی اوقات با اثرات دیگر نیز وجود دارد.

آلبینیسم

آلبینیسم یک اختلال ژنتیکی ناشی از نقص در ژن هایی است که دستورالعمل هایی را برای تولید ملانین ارائه می دهند. چندین نقص ژنتیکی باعث می شود بدن نتواند ملانین تولید یا توزیع کند. علامت اصلی آلبینیسم کمبود رنگدانه در مو، پوست یا چشم است. این علائم می تواند کل بدن یا فقط تکه های کوچک پوست را تحت تاثیر قرار دهد. در برخی موارد، فرد مبتلا به آلبینیسم مقداری رنگ در مو، پوست و چشم‌های خود خواهد داشت، اما روشن‌تر از حد معمول خواهد بود. سایر علائم آلبینیسم می تواند شامل مشکلات بینایی باشد، مانند:

• چشم های ضربدری
• افزایش حساسیت به نور
• اختلال کم بینایی یا نابینایی کامل
• حرکات سریع غیر ارادی چشم

آلبینیسم انواع و زیرشاخه های مختلفی دارد که همگی ناشی از نقایص ژنتیکی مختلف است. آلبینیسم چشمی (OCA) شدیدترین شکل است و چندین زیرگروه دارد. در مورد زیرگروه اول، OCA1، نقص در آنزیم تیروزیناز رخ می دهد. سایر ژن های تحت تأثیر ژن OCA2، ژن TYRP1 و پروتئین SLC45A2 هستند. OCA1شدیدترین شکل است.

آلبینیسم چشمی نوعی بیماری است که در اثر جهش در کروموزوم X ایجاد می شود و علائم آن فقط در چشم ها دیده می شود. رنگدانه در پوست و مو به طور معمول طبیعی است، اما عنبیه و شبکیه فاقد رنگدانه هستند و در نتیجه مشکلات بینایی ایجاد می شود. آلبینیسم همچنین می تواند توسط برخی از سندرم های ارثی ایجاد شود. سندرم هرمانسکی-پودلاک با آلبینیسم چشمی همراه است و به دلیل جهش در یکی از هشت ژن خاص درگیر در تولید ملانین ایجاد می شود. این بیماری همان علائم معمول آلبینیسم را دارد، اما می‌تواند اثرات دیگری مانند مشکلات لخته شدن خون، فیبروز ریوی و التهاب روده بزرگ نیز داشته باشد.

آلبینیسم چگونه درمان می شود؟

هیچ درمانی برای آلبینیسم وجود ندارد، اما گزینه های درمانی وجود دارد که می تواند علائم را تسکین دهد. دوره درمان بستگی به شدت آلبینیسم دارد. افراد مبتلا به آلبینیسم باید با استفاده از کرم ضد آفتاب، پوشاندن پوست هنگام قرار گرفتن در معرض آفتاب و استفاده از عینک آفتابی از چشم و پوست خود در برابر نور خورشید محافظت کنند. برای کسانی که دارای علائمی هستند که بینایی را تحت تاثیر قرار می دهند، اغلب عینک تجویز می شود و در موارد جدی تر، جراحی عضله چشم می تواند برای اصلاح حرکات سریع چشم انجام شود.

برخی از افراد مبتلا به آلبینیسم ممکن است مشکلاتی با چشم، بینایی و حساسیت به نور داشته باشند. اگر مبتلا به آلبینیسم هستید، مهم است که به طور منظم به چشم پزشک مراجعه کنید تا چشمانتان معاینه شود.

ملاسما

ملاسما یک اختلال شایع رنگدانه پوست است. همچنین به آن کلواسما یا ماسک بارداری نیز گفته می شود و معمولاً زنان را مبتلا می کند. احتمال بروز ملاسما در افرادی با رنگ پوست تیره تر است. علائم اصلی ملاسما لکه های قهوه ای یا خاکستری تغییر رنگ پوست روی صورت است. نواحی از بدن که اغلب در معرض آفتاب هستند نیز می توانند تحت تأثیر قرار گیرند. لکه ها در هر دو طرف صورت یا بدن متقارن هستند و تیره تر از رنگ طبیعی پوست هستند. این رنگ هیچ خطری برای سلامتی ندارد، اما بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری به دلایل زیبایی به دنبال درمان هستند.

علت واقعی ملاسما مشخص نیست. تصور می‌شود افرادی که رنگ پوست تیره‌تری دارند، بیشتر مستعد ابتلا به این اختلال هستند، زیرا فعالیت ملانوسیت‌های آنها بیشتر از افرادی است که رنگ پوست روشن‌تری دارند. محرک های رایج برای این بیماری عبارتند از:

• حرارت
• قرار گرفتن در معرض آفتاب
• برخی محصولات مراقبت از پوست
• تغییرات هورمونی، مانند تغییراتی که در بارداری رخ می دهد.

اگر ملاسما به دلیل یک محرک خاص مانند تغییرات هورمونی ایجاد شود، زمانی که هورمون ها به حالت عادی برگشتند یا محرک از بین رفت، این بیماری خود به خود برطرف می شود. این وضعیت می تواند تا آخر عمر ادامه داشته باشد. اولین گزینه درمانی برای ملاسما داروهای موضعی است:

• هیدروکینون به شکل لوسیون، ژل، کرم یا مایع برای کمک به روشن شدن پوست
• ترتینوئین و کورتیکواستروئیدها برای کمک به تقویت اثرات روشن کنندگی هیدروکینون

اگر داروها موثر نباشند، ممکن است برخی از روش های زیبایی مانند درما و میکرودرم ابریژن، لایه برداری شیمیایی یا لیزر درمانی انجام شود.

تغییر رنگدانه در اثر آسیب پوست

هنگامی که پوست آسیب می بیند، ممکن است تغییر رنگ دهد. برای مثال، زخم‌ها و سوختگی‌ها می‌توانند باعث تغییر رنگ پوست شوند که بسته به شدت آن طولانی یا دائمی است. در مورد سوختگی، میزان تغییر رنگ پوست به شدت سوختگی بستگی دارد. سوختگی‌های درجه سه، سوختگی‌های درجه دو و سوختگی‌های سطحی با ضخامت جزئی معمولاً باعث تغییر رنگ پوست می‌شوند. علائم تغییر رنگ ناشی از سوختگی عبارتند از:

• التهاب
• تاول زدن
• لایه برداری پوست
• هایپرپیگمانتاسیون
• هیپوپیگمانتاسیون
• پوست قرمز، سفید یا زغالی

یک زخم بزرگتر به دلیل تشکیل بافت به احتمال زیاد منجر به رنگدانه غیرطبیعی می شود، در حالی که زخم کوچکتر می تواند بدون بر جای گذاشتن هیچ جای زخمی بهبود یابد. اکثر بافت ها به عنوان بافت های مسطح شناخته می شوند و در مراحل اولیه بهبودی صورتی یا قرمز و کمی بر روی پوست ظاهر می شوند. در برخی موارد، جای زخم به رنگ پوست طبیعی برمی‌گردد، اما در موارد دیگر، جای زخم ممکن است روشن‌تر یا تیره‌تر از رنگ طبیعی پوست به نظر برسد. ترک های پوستی نیز نوعی بافت با رنگدانه های غیر طبیعی هستند.

آنها معمولاً به دلیل رشد یا کوچک شدن سریع پوست، مانند دوران بارداری یا کاهش و افزایش وزن ایجاد می شوند. هنگامی که علائم کشش برای اولین بار شروع به شکل گیری می کنند، قرمز، بنفش یا قهوه ای تیره هستند و در نهایت به رنگ سفید یا نقره ای محو می شوند. انواع دیگر تغییر رنگ آسیب های پوستی شامل کک و مک و لکه های کبدی است که در اثر قرار گرفتن در معرض نور خورشید ایجاد می شود و هیپرپیگمانتاسیون پس از التهابی که می تواند در اثر زخم ناشی از آسیب یا بافت آکنه ایجاد شود.

درمان تغییرات رنگدانه های پوستی ناشی از زخم ها

درمان تغییرات رنگدانه های پوستی ناشی از زخم ها عمدتاً بی اثر است. در مورد سوختگی، می توان از پیوندهای پوستی استفاده کرد، اما تمایل به ایجاد تغییر رنگ پس از عمل دارند. برای کمک به به حداقل رساندن ظاهر بافت و تغییر رنگ احتمالی:

• جراحت را در زمان بهبودی تمیز نگه دارید.
• محل زخم را با باند بپوشانید و هر روز آن را تعویض کنید.
• زمانی که زخم در حال بهبود است از وازلین استفاده کنید.
• برای کمک به کاهش تغییر رنگ، از کرم ضد آفتاب روی زخم استفاده کنید.
• هر دستورالعملی را برای برداشتن بخیه ها دنبال کنید تا به حداقل رساندن ظاهر بافت در آینده کمک کنید.
• بافت ها به مرور زمان محو خواهند شد، اما هیچ راه موثری برای از بین بردن تمام تغییر رنگی که جای زخم پس از آسیب دیدگی پوست ایجاد می شود، وجود ندارد.

ویتیلیگو

ویتیلیگو یک اختلال مزمن رنگدانه پوست است. تقریباً 1 تا 2 درصد از جمعیت جهان مبتلا به ویتیلیگو هستند و موارد به طور مساوی در همه گروه‌های نژادی پراکنده شده است. اگرچه ویتیلیگو اثرات مضری برای سلامتی ندارد، نشان داده شده است که ویتیلیگو باعث ناراحتی روانی در افرادی می‌شود که این بیماری را دارند. علامت اصلی ویتیلیگو از بین رفتن کامل رنگدانه در پوست است که منجر به ایجاد لکه های سفید می شود. ویتیلیگو می تواند در هر ناحیه ای از بدن رخ دهد و می تواند بر قسمت های کوچک یا بزرگ پوست تأثیر بگذارد.

محتمل‌ترین مکان‌هایی که برای ویتیلیگو ظاهر می‌شوند، مناطقی هستند که در معرض آفتاب مکرر از جمله دست‌ها، پاها، صورت و بازوها قرار می‌گیرند. همچنین می‌تواند دهان، چشم‌ها، کشاله ران و اندام تناسلی را تحت تأثیر قرار دهد. قسمت‌هایی از سر نیز می‌تواند تحت تأثیر قرار گیرد، عمدتاً در ریشه‌های مو در پوست سر، و در برخی موارد، موهای فرد ممکن است سفید یا خاکستری شود. سایر علائم ویتیلیگو عبارتند از:

• خارش و ناراحتی در نواحی آسیب دیده
• سفید شدن مژه ها، ابروها یا سایر موهای صورت
• تغییر رنگ در بافت هایی که در داخل بینی قرار دارند.

دو نوع ویتیلیگو وجود دارد: غیر سگمنتال که به صورت لکه های متقارن در دو طرف بدن ظاهر می شود و سگمنتال که موضعی است و معمولاً فقط یک ناحیه از بدن را به طور نامتقارن تحت تأثیر قرار می دهد. ویتیلیگوی سگمنتال به اندازه ویتیلیگوی غیر سگمنتال رایج نیست، اگرچه این نوعی است که بیشتر در کودکان رخ می دهد.

درمان ویتیلیگو

ویتیلیگو یک بیماری خودایمنی است و زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی فرد به ملانوسیت های آن ها حمله می کند. اگرچه مشخص نیست چه چیزی باعث این فرآیند می شود، ویتیلیگو با سایر اختلالات خود ایمنی مانند بیماری گریو، لوپوس و کم خونی خطرناک همراه است. اگرچه این بیماری هیچ خطری برای سلامتی ندارد، بسیاری از افراد به دلایل زیبایی به دنبال درمان هستند. گزینه های درمانی عبارتند از:

• عمل جراحي
• بیماری نادر پوستی
• داروهای حساس به نور
• درمان با اشعه ماوراء بنفش
• رنگ های ماندگار در نواحی آسیب دیده
• از بین بردن رنگدانه باقی مانده در پوست
• کرم های کورتیکواستروئیدی برای بازیابی رنگدانه

مراجعه به پزشک در اختلالات رنگدانه پوست

 

اگر دچار تغییر رنگ پوست می‌شوید، بهتر است به پزشک مراجعه کنید حتی اگر پوست شما دردناک نباشد. این به شما کمک می کند تا هرگونه بیماری جدی پوستی را رد کنید و شما را در مسیر درمان بسیار سریعتر قرار دهید.

سخن آخر

مقابله با اختلال رنگدانه پوست می تواند دشوار باشد، حتی اگر آسیبی به سلامتی شما وارد نکند. مشکلات عاطفی می تواند تلفات زیادی بر سلامت روان شما داشته باشد. خبر خوب این است که بسیاری از اختلالات رنگدانه‌ای پوست جدی نیستند و می‌توانند در صورت تمایل به صورت پزشکی یا ایمن با مواد آرایشی درمان شوند. مهم است که هنگام مواجهه با اختلال رنگدانه پوست روحیه خود را از دست ندهید و به یاد داشته باشید که همه پوست ها زیبا هستند.