آزمایش ALP
با استفاده از آزمایش خون در آزمایشگاه، تست آنزیم آلکالن فسفاتاز و یا Ap می توان آلکالین فسفاتاز را در خون فرد بیمار اندازه گیری کرد.
آنزیم ها موادی هستند که باعث انجام مناسب واکنش های شیمیایی مختلف در داخل بدن شما می شوند. به عنوان مثال، آنزیم های گوارشی مواد غذایی را به مولکول هایی تقسیم می کنند که روده شما بتواند راحت تر آنها را جذب کند. می توان گفت بدون وجود آنزیم ها ادامه حیات غیر ممکن خواهد بود. یکی از آنزیم های موجود در بدن ما، آلکالن فسفاتاز یا ALP نام دارد.
آلکالن فسفاتاز یا ALP آنزیمی است که در بدن انسان به صورت طبیعی وجود دارد و جای نگرانی نیست. با این حال، کمبود ALP گاهی اوقات به عنوان نشانه یک بیماری زمینه ای اتفاق میفتد. اگر به بیماری هاای مرتبط با ALP پایین مبتلا هستید باید به دنبال تشخیص علت بیماری و نهایتا درمان مناسب بیماری باشید. علاوه بر این، افزودن چربی های مناسب و مکمل های غذایی خاص به رژیم غذایی شما می تواند به افزایش سطح آلکالن فسفاتاز کمک کند.
آلکالن فسفاتاز ALP نوعی آنزیم در خون است که به تجزیه پروتئین ها کمک می کند. بدن از ALP برای طیف وسیعی از فرآیندها استفاده می کند و این ماده به ویژه نقش مهمی در عملکرد کبد و رشد استخوان دارد. با استفاده از تست ALP می توان اندازه گیری کرد که چه مقدار از این آنزیم در خون فرد وجود دارد.
سطح شدید و غیر طبیعی تغییرات این آنزیم می تواند نشان دهنده یک بیماری پزشکی شدید، به خصوص بیماری های مربوط به کبد، استخوان ها یا کیسه صفرا باشد. در این مقاله، ما به توضیح جزئیات بیشتری درباره تست ALP می پردازیم.
ALP چیست؟
آزمایش ALP روش ساده ای است که میزان ALP خون را اندازه گیری می کند. ALP آنزیمی است که در بیشتر قسمت های بدن وجود دارد اما بیشتر در استخوان ها، کبد، کلیه ها، کیسه صفرا و روده یافت می شود. محققان هنوز نتوانسته اند به لیست کاملی از عملکردهای ALP دست پیدا کنند، اما به نظر می رسد که این ماده به انجام طیف گسترده ای از فرآیندها کمک می کند. از جمله این فرآیند ها عبارت اند از:
- هضم چربی ها در روده ها
- کمک به تشکیل و رشد استخوان ها
- انتقال مواد مغذی و سایر آنزیم ها در کبد
- انتقال اسیدهای چرب، فسفات ها و کلسیم در روده ها
- تنظیم رشد سلول، مرگ و مهاجرت در طی رشد جنین
اگر فرد علائم مربوط به اختلالات کبدی را نشان دهد، پزشک در اولین مرحله انجام آزمایش خون شامل تست آلکالن فسفاتاز یا ALP را تجویز خواهد کرد. از جمله این علائم عبارت اند از:
- استفراغ
- حالت تهوع
- تیره شدن ادرار
- درد و تورم شکم
- کاهش وزن بدون دلیل
- احساس خستگی یا ضعف
- زرد شدن پوست یا چشم ها
اگر مشخص شود که شخصی مبتلا به بیماری در هر یک از اندام زیر است، پزشکان به طور خاص انجام آزمایش ALP را تجویز خواهند کرد:
- کلیه
- روده
- استخوان ها
- كيسه صفرا
سطح ALP در کودکان بیشتر از بزرگسالان است، زیرا استخوان های آنها هنوز در حال رشد هستند. در صورت بروز شکستگی یا سایر آسیب های استخوان، ممکن است در طی 3 ماه پس از آسیب، هم زمان با ترمیم و بهبود استخوان، سطح ALP افزایش یابد.
همچنین وجود مقادیر ALP بالاتر از حد طبیعی در مادران باردار، در سه ماهه دوم و سوم بارداری معمول است. با این حال، سطح ALP طبیعی برای هر شخصی کمی متفاوت خواهد بود. بعد از انجام آزمایش ALP پزشک به شما دلیل افزایش یا کاهش میزان آلکالن فسفاتاز خون شما را توضیح خواهد داد.
علل تغییرات میزان ALP در خون
از آنجا که میزان بیشتری از ALP در استخوان ها و کبد وجود دارد، افزایش سطح ALP به طور کلی نشان دهنده وجود بیماری در کبد یا استخوان است. انسداد کبد یا آسیب به آن باعث افزایش سطح ALP می شود. این امر در صورت افزایش فعالیت سلول های استخوانی نیز رخ خواهد داد.
افزایش میزان آلکالن فسفاتاز، معمولا به خاطر یکی از علل زیر اتفاق میفتد:
- سرطان کبد
- سنگ صفرا
- سیروز کبدی
- سرطان های صفرا
- سرطان های استخوانی
- مصرف بیش از حد الکل
- کوله سیستیت یا التهاب کیسه صفرا
- استفاده بیش از حد از داروهای مضر برای کبد
- رشد غیرطبیعی و غیر سرطانی سلول ها در کبد
- هپاتیت یا التهاب کبد، که اغلب به دلیل عفونت ایجاد می شود.
- سو تغذیه، به ویژه کمبود ویتامین D، کلسیم، پروتئین، منیزیم و روی
از جمله شرایطی که در آن میزان ALP ممکن است پایین تر از حد نرمال اندازه گیری شود، عبارت اند از:
- استئومالاسی. ضعیف شدن استخوان ها در بزرگسالان، که معمولاً مربوط به کمبود ویتامین است
- راشیتیسم. ضعیف شدن استخوان ها در کودکان، که معمولاً در نتیجه کمبود ویتامینD یا کلسیم رخ می دهد
- بیماری پاژه. وضعیتی که باعث تغییر شکل قابل توجه استخوان و بروز مشکلاتی در بازسازی استخوان می شود
همچنین در موارد نادر، سطح غیر طبیعی ALP ممکن است نشان دهنده یکی از اختلالات زیر باشد:
- کم خونی
- هیپوفسفاتازی
- سرطان پستان
- لنفوم هوچکین
- بیماری ویلسون
- سرطان پروستات
- هایپرپاراتیروئیدیسم
- نارسایی احتقانی قلب
- کولیت زخمی یا اولسراتیو
- بیماری سلیاک درمان نشده
- برخی از عفونت های باکتریایی
آمادگی برای انجام آزمایش ALP
شخصی که می خواهد آزمایش ALP انجام دهد معمولاً باید 10-12 ساعت قبل از آزمایش چیزی نخورد. به همین دلیل، بیشتر افراد ترجیح می دهند آزمایش خود را اول صبح انجام دهند. بیشتر کلینیک ها و مطب های محلی می توانند این آزمایشات را انجام دهند. داروهای مختلفی، مانند داروهای کنترل بارداری و داروهای ضد صرع، می توانند باعث نوسانات سطح ALP شوند. بنابراین، قبل از انجام این آزمایش باید در مورد هرگونه دارو و مکمل های گیاهی که مصرف می کنید با پزشک صحبت کنید.
آزمایش ALP فقط به نمونه خون نیاز دارد.
یک تکنسین آزمایشگاه یا پرستار نواری را به دور بازوی فرد می بندد تا رگهای آرنج داخلی ظاهر شوند. هنگامی که پرستار یا تکنسین آزمایشگاه رگ مناسب را پیدا کرد، ناحیه را با الکل ضد عفونی کرده و سپس یک سوزن کوچک را وارد رگ می کند.
سپس آنها یک لوله پلاستیکی را به انتهای سوزن متصل کرده و مقداری خون می کشند. هنگامی که میزان خون در لوله جمع آوری خون کافی باشد، پرستار سوزن را به آرامی بیرون کشیده و ناحیه را با یک باند یا پانسمان کوچک می پوشاند. اگر فرد همزمان به انجام آزمایش خون دیگری نیاز داشته باشد، ممکن است پرستار مجبور شود چندین لوله جمع آوری نمونه خونی را پر کند.
آزمایشاتALP به غیر از بروز خونریزی های جزئی یا کبودی در محل وارد کردن سوزن در برخی موارد، عوارض کمی دارند. بیشتر افراد در طول آزمایش یا بعد از آن، به غیر از یک سوزش و درد جزئی در هنگام ورود سوزن به بازو، هیچ درد و ناراحتی احساس نمی کنند.
گاهی اوقات خونگیری می تواند منجر به التهاب در اطراف ورید یا بافت های آرنج داخلی شود. استفاده از کمپرس گرم و فشار ملایم به محل به مدت 20-30 دقیقه می تواند به رفع این مشکل کمک کند. اگر التهاب بیش از چند ساعت پس از آزمایش خون باقی ماند یا بدتر شد، بهتر است با یک پزشک تماس گرفته و با او مشورت کنید.
تفسیر نتایج آزمایش ALP
در بیشتر موارد، افراد معمولا به افزایش سطح ALP دچار می شوند. شایعترین علل میزان بالای ALP عبارت ند از:
- بارداری
- اختلالات کبدی، اکثرا انسداد مجاری صفراوی
- اختلالات کیسه صفرا، معمولاً ناشی از سنگ صفرا
- اختلالات استخوانی، مانند رشد غیر طبیعی و گاهی اوقات سرطان
کودکان در حال رشد معمولا ALP بالایی دارند.
اگر علائم مربوطه به پزشک در تشخیص اختلال کمک نکنند، ممکن است پزشک انجام آزمایشات بیشتری را تجویز کند. این آزمایش ها ممکن است شامل آزمایشاتی برای تعیین نوع آنزیم ALP در خون باشد. هر قسمت از بدن نوع مشخصی از آنزیم ALP را ایجاد می کند.
آزمایشات بعدی همچنین ممکن است شامل آزمایش های کبدی زیر باشند:
- آزمایش بیلی روبین
- تست آلانین آمینوترانسفراز یا ALT
- تست آسپارتات آمینوترانسفراز یا AST
اگر سطح ALP فردی بیشتر از حد نرمال باشد و در عین حال هیچ گونه اختلالی در کبد خود نداشته باشد، به احتمال زیاد مشکل او ناشی از وجود اختلال در قسمت دیگری از بدن است. به عنوان مثال ممکن است که استخوان های آنها تحت تأثیر قرار گرفته باشند. پزشک ممکن است از روش های تصویربرداری برای تشخیص اختلالات استخوانی استفاده کند.
به ندرت، سطح بالای ALP ممکن است نشان دهنده ابتلا فرد به موارد زیر باشد:
- سرطان
- نارسایی قلبی
- نارسایی کلیه
- عفونت باکتریایی
ابتلا به سطح پایین ALP معمولا نادر است. این اختلال اغلب به علت موارد زیر اتفاق می افتد:
- کمبود شدید یا طولانی مدت ویتامین و مواد معدنی
- شرایط مزمنی که می توانند باعث سوتغذیه شوند، مانند بیماری سلیاک درمان نشده
درمان میزان غیرطبیعی ALP
درمان میزان غیرطبیعی ALP به علت ایجاد کننده بیماری بستگی دارد. تغییرات اندک میزان این ماده در خون زیاد جای نگرانی ندارد، زیرا در طول روز بر اثر عوامل مربوط به متابولیسم، میزان این ماده بالا و پایین می شود.
افراد مبتلا به سوتغذیه باید رژیم غذای خود را متناسب با درمان این اختلال تنظیم کرده و از مکمل هی مناسب استفاده کنند. این افراد باید مراقب باشند که غذاهای زیر را حتما در رژیم غذایی خود بگنجانند:
- گوشت قرمز و ماهی های چرب
- غلات سبوس دار، نان، برنج و ماکارونی
- محصولات غذایی پروبیوتیک، مانند ماست، کفیر و کلم ترش
- میوه ها و سبزیجات کامل، به ویژه مرکبات، انواع توت ها و سبزیجات تیره و برگ دار
به صورت روزانه مکمل روی مصرف کنید. سطح پایین روی می تواند به کمبود آلکالن فسفاتاز کمک کند. به برچسب های حقایق تغذیه ای مواد غذایی خریداری شده نگاه کنید و میزان روی موجود در آن ها را بررسی کنید. اگر میزان روی کمتر از 30-40 میلی گرم باشد، به رژیم غذایی خود یک مکمل غذایی روی اضافه کنید تا به شما کمک کند سطح روی بدن خود را افزایش دهید.
مصرف 40 میلی گرم روی در روز میزان روی مورد نیاز برای یک انسان بالغ و سالم است. کمبود های احتمالی میزان روی مصرفی خود را با استفاده از مکمل های تغذیه ای برطرف کنید. همیشه قبل از شروع مصرف هرگونه مکمل جدید با پزشک خود مشورت کنید. برای درمان عفونت ها، پزشک ممکن است مصرف دوره ای از آنتی بیوتیک ها یا سایر داروهای ضد میکروبی را تجویز کند.
افرادی که دارای انسداد قابل توجهی در کبد، کیسه صفرا یا استخوان هستند ممکن است نیاز به جراحی یا جلسات لیزر درمانی یا مصرف داروهایی برای رفع انسداد داشته باشند.
در بیماری های مزمنی که باعث بد شکلی استخوان یا مشکلات تراکم می شوند، ممکن است فرد نیاز به انجام تصویر برداری های اشعه ایکس داشته باشد.
افراد مبتلا به سرطان ممکن است نیاز به برنامه درمانی مرکب از جراحی، شیمی درمانی و رادیوتراپی داشته باشند.
منبع:
https://www.medicalnewstoday.com/articles/321984
[advisers limit=3 online =true skill=”15″]
آخرین دیدگاه‌ها