تفاوت اختلال دو قطبی نوع 1 و 2 چیست؟

شناخت تفاوت اختلال دو قطبی نوع 1 و 2 می تواند برای مبتلایان و حتی اطرافیان آنها در نحوه برخورد با این بیماران موثر باشد. این در حالی است که بیشتر افراد هر از گاهی دچار فراز و نشیب های احساسی می شوند. اما در بیماری روانپزشکی به نام ختلال دو قطبی، احساسات فرد ممکن است  به سطوح غیر طبیعی بالا یا پایین تر از حد نرمال برسد.

بعضی اوقات ممکن است احساس هیجان یا انرژی زیادی داشته باشید. در مواقعی دیگر، ممکن است  حالت یک افسردگی عمیق را تجربه کنید. تجربه برخی از این قله ها و دره های احساسی می توانند هفته ها یا ماه ها دوام داشته باشند.

چهار نوع اساسی اختلال دو قطبی وجود دارد:

• اختلال دو قطبی نوع 1
• اختلال دو قطبی نوع 2
• اختلال سیکلوتیمیا
• سایر اختلالات دو قطبی مشخص نشده

اختلالات دو قطبی 1 و 2 بیشتر از انواع دیگر اختلال دو قطبی شیوع دارند. برای یادگیری شباهت ها و تفاوت های این دو نوع، ادامه مطلب را بخوانید.

فرق بین اختلال دوقطبی نوع 1 و 2

انواع اختلالات دو قطبی با دوره هایی از خلق و خوی شدید مشخص می شود. بالاترین خلق به عنوان فاز مانیا یا شیدایی و پایین ترین خلق آن به عنوان خلق افسرده شناخته می شوند.

فرق بین اختلال دوقطبی نوع 1 و 2 در شدت وقایع شیدایی ناشی از هر نوع است.

فرد مبتلا به دو قطبی نوع 1 یک دوره شیدایی کامل را تجربه می کند، در حالی که یک فرد با دو قطبی 2 فقط یک دوره هیپومانیک را تجربه می کند (دوره ای که شدت آن کمتر از یک دوره جنون کامل است).

یک فرد با دو قطبی 1 ممکن است یک دوره افسردگی اساسی را تجربه کند یا نکند، در حالی که یک فرد با دو قطبی یک دوره افسردگی اساسی را حتما تجربه خواهد کرد.

اختلال دو قطبی 1 چیست؟

 شما باید حداقل یک دوره شیدایی داشته باشید تا با اختلال دو قطبی تشخیص داده شوید. فرد مبتلا به اختلال دو قطبی 1 ممکن است یک دوره افسردگی اساسی داشته باشد یا نداشته باشد. علائم یک دوره شیدایی ممکن است آنقدر شدید باشد که شما نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشید.

اختلالات خلقی معمولاً با علائم زیر مشخص می شوند:

• انرژی زیاد
• بی قراری
• عدم تمرکز
• خواب ضعیف
• رفتارهای پرخطر
• احساس سرخوشی (خوشحالی شدید)

علائم یک دوره شیدایی آنقدر واضح و سرزده است که احتمال دارد به اشتباه تشخیص داده شود.

اختلال دو قطبی 2 چیست؟

اختلال دو قطبی 2 شامل یک دوره افسردگی اساسی است که حداقل دو هفته طول می کشد و حداقل فرد یک دوره هیپومانیک را تجربه می کند. دوره هیپومانیک، دوره ای است که شدت آن کمتر از یک دوره جنون کامل است. افراد مبتلا به دو قطبی معمولاً  نیاز به بستری شدن در بیمارستان ندارند.

همانطور که در بالا ذکر شد، اختلال دو قطبی 1 باعث شیدایی می شود و ممکن است باعث افسردگی شود، در حالی که اختلال دو قطبی 2 باعث هیپومانیا و افسردگی می شود.

شیدایی

فاز شیدایی یک احساس از بزرگمنشی، انرژی بالا، یا جنون است. گاهی شیدایی آنقدر شدید است که می تواند در فعالیت های روزمره فرد تداخل ایجاد کند. هدایت شخص در یک دوره شیدایی به سمت یک حالت آرامتر و منطقی تر دشوار است.

افرادی که در مرحله شیدایی اختلال دو قطبی هستند می توانند تصمیمات بسیار غیر منطقی بگیرند، مانند هزینه های زیادی که نمی توانند از پس آنها برآیند. آنها همچنین ممکن است رفتارهای پرخطر مانند بی احتیاطی های جنسی علی رغم اینکه در یک رابطه متعهد هستند را انجام دهند.

هایپومانیا

یک دوره هیپومانیک دوره ای از شیدایی است که شدت آن کمتر از یک دوره جنون کامل است. اگرچه شدت آن کمتر از یک دوره جنون است، اما یک مرحله هیپومانیک هنوز هم یک رویداد است که در آن رفتار شما با حالت طبیعی شما متفاوت است. این اختلافات به حدی شدید خواهد بود که ممکن است اطرافیان  متوجه رفتارهای شما شوند.

به طور کلی، یک دوره هیپومانیک اگر تحت تأثیر مواد مخدر یا الکل باشد، هیپومانیا محسوب نمی شود.

افسردگی

علائم افسردگی در مبتلایان به اختلال دو قطبی شبیه به علائم افسردگی بالینی است. آنها ممکن است شامل دوره های طولانی غم و ناامیدی باشند. سایر علائم افسردگی، عبارتند از:

• خستگی
• تحریک پذیری
• مشکل در تمرکز
• افکار خودکشی
• تغییر در عادات خوابیدن
• تغییر در عادات غذایی

چه عواملی باعث اختلال دو قطبی می شود؟

دانشمندان نمی دانند چه چیزی باعث اختلال دو قطبی می شود. ویژگی های جسمی غیر طبیعی مغز یا عدم تعادل در برخی مواد شیمیایی مغز ممکن است از دلایل اصلی بروز این اختلال باشد.

مانند بسیاری از بیماری های دیگر، اختلال دو قطبی در خانواده ها تا حدودی جنبه ارثی دارد. اگر پدر یا مادر یا خواهر یا برادر شما مبتلا به اختلال دو قطبی است، خطر ابتلا شما به آن بیشتر است.

محققان همچنین بر این باورند که استرس شدید، سوءمصرف مواد مخدر یا الکل یا تجارب به شدت ناراحت کننده ممکن است باعث اختلال دو قطبی شود. این تجربیات می تواند شامل سواستفاده در دوران کودکی یا مرگ یکی از عزیزان باشد.

چگونه اختلال دو قطبی تشخیص داده می شود؟

یک روانپزشک یا سایر متخصصان بهداشت روان به طور معمول اختلال دو قطبی را تشخیص می دهند. این تشخیص شامل بررسی سابقه پزشکی شما و علائم مربوط به شیدایی و افسردگی است. یک متخصص آموزش دیده می داند چه سوالاتی را بپرسد.

همراه داشتن همسر یا دوست صمیمی در هنگام مراجعه به پزشک می تواند بسیار مفید باشد. آنها ممکن است بتوانند به سوالات مربوط به رفتار شما پاسخ دهند که ممکن است نتوانید به راحتی یا به طور دقیق به آنها پاسخ دهید.

اگر علائمی دارید که به نظر می رسد دو قطبی 1 یا دو قطبی است، همیشه می توانید درمان را با مراجعه به پزشک خود شروع کنید. اگر علائم شما به اندازه کافی جدی باشد، پزشک ممکن است شما را به یک  روان پزشک معرفی کند .

آزمایش خون نیز ممکن است بخشی از فرایند تشخیص باشد. هیچ نشانه ای برای اختلال دو قطبی در خون وجود ندارد، اما آزمایش خون و معاینه فیزیکی کلی می تواند در رد و یا تایید موارد مشابه موثر باشد.

چگونه اختلال دو قطبی درمان می شود؟

پزشکان اختلال دو قطبی را با ترکیبی از دارو درمانی و روان درمانی درمان می کنند. دارو های تثبیت کننده های خلقی اغلب اولین داروهایی هستند که در درمان این اختلال استفاده می شوند. احتمال دارد که این دارو ها را برای مدت طولانی مصرف کنید.

سالهاست که لیتیوم به عنوان پایدارکننده خلق و خو استفاده می شود. البته مصرف آن، چندین عوارض جانبی بالقوه دارد. این موارد شامل عملکرد کم تیروئید، درد مفاصل و سو هاضمه است. همچنین برای کنترل سطح درمانی دارو و همچنین عملکرد کلیه به آزمایش خون نیاز دارد. برای درمان حملات جنون می توان از داروهای ضد روان پریشی استفاده کرد.

پزشک ممکن است شما را با دوز کم هر کدام از داروهایی که تصمیم به استفاده از آن دارید، شروع کند تا بررسی کند که بدن شما به دارو ها چگونه پاسخ می دهد. ممکن است به دوز قوی تری از آنچه در ابتدا تجویز می کنند، نیاز داشته باشید. همچنین احتمال دارد برای کنترل علائم خود به ترکیبی از داروها یا حتی داروهای مختلف نیاز داشته باشید.

همه داروها  عوارض جانبی بالقوه و تداخل با سایر داروها را دارند. اگر باردار هستید یا داروهای دیگری مصرف می کنید، حتماً قبل از مصرف هر داروی جدید به پزشک خود اطلاع دهید.

نوشتن خاطرات و یادداشت های روزانه می تواند به ویژه بخشی مفید در درمان شما باشد. پیگیری و ثبت وضعیت روحیات شما، الگوی خواب و غذا خوردن و وقایع مهم زندگی می تواند به شما و پزشک در بررسی نتایج درمان موثر باشد.

اگر علائم شما بهبود نیافت یا بدتر نشد، پزشک ممکن است تغییر در داروهای شما یا نوع دیگری از روان درمانی را تجویز کند.

پیش آگهی اختلال دو قطبی چیست؟

اختلال دو قطبی، قابل درمان نیست. اما با درمان مناسب و حمایت خانواده و دوستان، می توانید علائم خود را کنترل کرده و کیفیت زندگی خود را حفظ کنید.

بهتر است که دستورالعمل های پزشک خود را در مورد داروها و سایر انتخاب های سبک زندگی دنبال کنید، از جمله:

• خواب کافی
• ورزش منظم
• ترک مصرف الکل
• مدیریت استرس
• ترک استفاده مواد مخدر
• رعایت رژیم غذایی مناسب

گنجاندن دوستان و اعضای خانواده در مراقبت از شما می تواند به خصوص مفید باشد.

همچنین یادگیری هرچه بیشتر در مورد اختلال دو قطبی مفید است. هرچه اطلاعات بیشتری درباره این شرایط داشته باشید، می توانید بر روی احساس خود کنترل بیشتری داشته باشید و خودتان را با زندگی بهتر تطبیق دهید.

گروه های پشتیبانی بیماران اختلال دو قطبی

گروه های پشتیبانی چه به صورت آنلاین و چه به صورت حضوری می توانند برای افراد مبتلا به اختلال دو قطبی مفید باشند. آنها همچنین می توانند برای دوستان و اقوام شما مفید باشند. یادگیری درمورد مبارزات و پیروزی های دیگران ممکن است به شما کمک کند تا از پس چالش هایی برآیید. اگر مبتلا به دو قطبی 1 یا 2 دو قطبی شده اید، همیشه  به یاد داشته باشید که این شرایطی است که می توانید مدیریت کنید.

برای یادگیری راهکارهای مدیریت اختلال خود می توانید با روانپزشکان و روانشناسان به صورت مشاوره های صوتی، تصویری و نوشتاری با روان شناسان پزشکت، به عنوان بزرگترین و اولین جامعه آنلاین پزشکی بین بیمار و پزشک در ارتباط باشید.