بیماری رینود

بیماری رینود Raynaud باعث می شود که برخی از نواحی بدن مانند انگشتان پا در مقابل دمای سرد یا استرس، بی حس شوند. در بیماری رینود، عروق کوچکتر که خون را به پوست می رسانند، باریک  شده و جریان خون در مناطق آسیب دیده را محدود می کنند.

زنان بیشتر از مردان به بیماری رینود مبتلا می شوند. به بیماری رینود، پدیده یا سندرم رینود نیز می گویند. به نظر می رسد شیوع آن در افرادی که در آب و هوای سردتر زندگی می کنند بیشتر است.

درمان بیماری رینود به شدت آن و سایر بیماری های زمینه ای بستگی دارد. برای اکثر افراد، بیماری رینود ناتوان کننده نیست، اما می تواند زندگی بیمار را تحت تأثیر قرار دهد.

علل بیماری رینود

پزشکان علت حملات رینود را دقیقاً نمی دانند، اما به نظر می رسد رگ های خونی دست و پا در دمای سرد یا استرس بیش از حد واکنش نشان می دهند.

در بیماری رینود، شریان های انگشتان پا باریک می شوند و در اثر سرما یا استرس، خون رسانی را محدود می کنند. با گذشت زمان، این رگهای کوچک می توانند کمی ضخیم شوند و جریان خون را بیشتر محدود کنند.

دمای سرد به احتمال زیاد باعث عود بیماری می شود. قرار گرفتن در معرض سرما، مانند قرار دادن دست در آب سرد، برداشتن چیزی از فریزر، محتمل ترین عامل محرک برای این بیماری است. برای برخی از افراد، استرس عاطفی می تواند بروز بیماری را تحریک کند.

علائم بیماری رینود

علائم و نشانه های بیماری رینود عبارتند از:

• انگشتان دست و پای سرد
• در واکنش به سرما یا استرس، رنگ پوست تغییر می کند.
• بی حسی، احساس خارش و یا گزش در هنگام گرم شدن یا کاهش استرس

در هنگام حمله رینود، مناطق آسیب دیده پوست معمولاً سفید می شود. سپس، آنها اغلب کبود شده و احساس سرما و بی حسی می کنند. با گرم شدن و بهبود گردش خون، مناطق آسیب دیده احتمال دارد قرمز و دچار گزگز یا التهاب شوند.

اگرچه رینود معمولاً انگشتان را تحت تأثیر قرار می دهد، اما می تواند مناطق دیگر بدن مانند بینی، لب ها، گوش ها را نیز درگیر کند. پس از گرم شدن، بازگشت جریان خون طبیعی به منطقه می تواند 15 دقیقه طول بکشد.

در صورت داشتن سابقه شدید رینود و ایجاد زخم یا عفونت در یکی از انگشتان دست و پا، بلافاصله با پزشک تماس بگیرید.

انواع بیماری رینود

دو نوع اصلی بیماری رینود وجود دارد، که عبارتند از:

• رینود اولیه. این بیماری که رینود نیز نامیده می شود، اغلب با یک مشکل پزشکی با بیماری همراه نیست. احتمال دارد آنقدر خفیف باشد که بسیاری از افراد مبتلا به رینود اولیه به دنبال درمان نباشند. حتی می تواند خود به خود بهبود یابد.
• راینود ثانویه. این فرم که پدیده رینود نیز نامیده می شود، ناشی از یک بیماری است. اگرچه رینود ثانویه نسبت به فرم اولیه شایع نیست، اما جدی تر و خطرناک تر است. علائم و نشانه های رینود ثانویه معمولاً در حدود 40 سالگی ظاهر می شوند.

علل رینود ثانویه عبارتند از:

• سیگار کشیدن. سیگار کشیدن رگ های خونی را منقبض می کند.
• بیماری های بافت همبند. بیشتر افرادی که این بیماری نادر را دارند و منجر به سفت شدن و زخم شدن پوست (اسکلرودرما) می شود، به رینود مبتلا هستند. بیماری های دیگری که خطر ابتلا به رینود را افزایش می دهند شامل لوپوس، آرتریت روماتوئید و سندرم شوگرن است.
• بیماری های عروق. این بیماری ها شامل تجمع پلاک در رگ های خونی است که قلب را تغذیه می کنند. اختلال در آن رگ های خونی باعث دست و پای ملتهب و فشار خون بالا که عروق ریه را تحت تأثیر قرار می دهد.
• سندرم تونل کارپ. این وضعیت شامل فشار بر روی عصب اصلی ناحیه مچ دست، ایجاد بی حسی و درد در آن است که می تواند دست را در معرض دمای سرد قرار دهد.
• عمل یا لرزش تکراری. مانند تایپ کردن، نواختن پیانو یا انجام حرکات مشابه برای مدت طولانی و استفاده از ابزارهای ارتعاشی، می تواند منجر به آسیب دیدگی بیش از حد عروق باریک پوست اندام ها شود.
• آسیب به دست یا پا. به عنوان مثال می توان به شکستگی مچ دست، جراحی یا سرمازدگی اشاره کرد.
• مصرف داروهای خاص. شامل مسدود كننده های بتا برای فشار خون بالا، داروهای میگرن حاوی ارگوتامین و سوماتریپتان، داروهای مصرفی در درمان كمبود توجه / بیش فعالی، برخی از عوامل شیمی درمانی و برخی از داروهای بدون نسخه سرماخوردگی داروهایی هستند كه باعث تنگ شدن رگ های خونی می شوند.

عوامل خطر ابتلا به بیماری رینود

عوامل خطر ابتلا به رینود اولیه، عبارتند از:

• جنسیت. این بیماری بیشتر زنان تحت تأثیر قرار دارند.
• سن. اگرچه هر کسی در هر سنی می تواند به این بیماری مبتلا شود، بیماری رینود اولیه اغلب در سنین 15 تا 30 سالگی آغاز می شود.
• قومیت. این اختلال در اقوامی که در آب و هوای سردتر زندگی می کنند نیز بیشتر دیده می شود.
• سابقه خانوادگی. به نظر می رسد که ابتلا یکی از اقوام درجه یک مثل والدین، خواهر و برادر یا کودک، به این بیماری خطر ابتلا به رینود اولیه را افزایش می دهد.

عوامل خطر برای رینود ثانویه، عبارتند از:

• بیماری های زمینه ای. این موارد شامل بیماری های مانند اسکلرودرمی و لوپوس است.
• مشاغل خاص. اینها شامل مشاغلی است که باعث ضربه مکرر می شوند، مانند ابزارهای عملیاتی که مرتعش می شوند.
• قرار گرفتن در معرض برخی مواد. این مواد شامل سیگار کشیدن، مصرف داروهایی که رگ های خونی را تحت تأثیر قرار می دهد و در معرض برخی مواد شیمیایی مانند وینیل کلراید است.

اگر رینود ثانویه شدید باشد با شیوع نادر با کاهش جریان خون در انگشتان پا می تواند باعث آسیب بافتی شود.

تشخیص بیماری Raynaud

پزشک از علائم و سابقه پزشکی سوالاتی می پرسد و معاینه فیزیکی انجام می دهد. همچنین احتمال دارد پزشک آزمایشاتی را برای رد سایر مشکلات پزشکی که می توانند علائم و نشانه های مشابه ایجاد کنند، تجویز کند.

برای تشخیص تفاوت بین رینود اولیه و ثانویه، پزشک می تواند آزمایشی به نام capillaroscopy ناخن را انجام دهد. در طول آزمایش، پزشک ناخن را زیر میکروسکوپ یا ذره بین قرار می دهد تا تغییر شکل یا التهاب رگ های خونی ریز را تشخیص دهد.

اگر پزشک تشخیص دهد که بیماری دیگری مانند اختلال خود ایمنی یا بیماری بافت همبند احتمال دارد باعث ایجاد رینود شود، آزمایش خون مانند:

• آزمایش آنتی بادی های ضد هسته ای. آزمایش مثبت برای این آنتی بادی ها می تواند نشانه ای از یک سیستم ایمنی تحریک شده باشد، و در افرادی که بیماری های بافت پیوندی یا سایر اختلالات خود ایمنی دارند شایع است.
• سرعت رسوب گلبول قرمز. این آزمایش میزان نشستن گلبول های قرمز در کف لوله را تعیین می کند. سرعت سریعتر از حد طبیعی می تواند یک بیماری التهابی یا خودایمنی زمینه ای باشد.

هیچ کس با آزمایش خون نمی تواند آزمایش رینود را تشخیص دهد. پزشک شاید آزمایشات بالینی دیگری مانند آزمایشاتی که بیماری های شریانی را رد می کنند، برای کمک به تشخیص وضعیتی که می تواند با رینود مرتبط باشد، تجویز کند.

درمان بیماری Raynaud

پوشیدن لباس برای سرما به صورت لایه لایه و پوشیدن دستکش یا جوراب سنگین معمولاً در مقابله با علائم خفیف رینود موثر است. داروها برای درمان اشکال شدیدتر این بیماری در دسترس هستند. اهداف درمان عبارتند از:

• از آسیب بافت پیشگیری کنید.
• بیماری زمینه ای را درمان کنید.
• تعداد و شدت حملات را کاهش دهید.

دارو درمانی در رینود

بسته به علت علائم، داروها می تواند کمک کنند. برای گسترش رگ های خونی و افزایش جریان خون، پزشک احتمال دارد موارد زیر را تجویز کند:

• مسدود کننده های کانال کلسیم. این داروها باعث شل شدن و باز شدن رگ های خونی کوچک در دست ها و پاها می شوند و از شدت و تعداد حملات در اکثر مبتلایان به رینود می کاهند. این داروها همچنین می توانند به بهبود زخم های پوستی انگشتان پا کمک کنند.
• گشاد کننده های عروق. این داروها، رگ های خونی را شل می کنند، شامل پماد نیتروگلیسیرین است که برای کمک به بهبود زخم های پوستی در پایه انگشتان استفاده می شود. سایر گشاد کننده های عروقی شامل داروی فشار خون بالا لوزارتان، داروی اختلال نعوظ سیلدنافیل، داروی ضد افسردگی فلوکستین و دسته ای از داروها به نام پروستاگلاندین ها است.

جراحی ها و اقدامات پزشکی برای بیماری رینود

اگر رینود شدید دارید، پزشک می تواند جراحی یا داروی تزریقی را توصیه کند.

• جراحی اعصاب. از طریق برش های کوچک در دست ها یا پاهای آسیب دیده، پزشک این اعصاب ریز را در اطراف رگ های خونی از بین می برد. این جراحی، در صورت موفقیت، می تواند به حملات کمتر و کوتاهتری منجر شود.
• تزریق شیمیایی. پزشکان می توانند مواد شیمیایی مانند بی حس کننده های موضعی یا آنابوتولینومتوکسین A (بوتاکس) را برای مسدود کردن اعصاب سمپاتیک در دست ها یا پاهای آسیب دیده تزریق کنند. در صورت بازگشت یا ادامه علائم، شاید مجبور شوید این روش را تکرار کنید.

شیوه زندگی و درمان های خانگی بیماری Raynaud

مراحل مختلف می تواند حملات رینود را کاهش داده و کمک کند تا احساس بهتری داشته باشید.

• در معرض دود قرار نگیرید. سیگار کشیدن یا استنشاق دود سیگار با محکم کردن رگ های خونی باعث کاهش دمای پوست می شود که می تواند منجر به حمله شود.
• ورزش منظم انجام دهید. ورزش می تواند گردش خون را افزایش دهد. اگر رینود ثانویه دارید، قبل از ورزش در فضای باز و در سرما با پزشک خود مشورت کنید.
• استرس را کنترل کنید. یادگیری شناختن و پیشگیری از موقعیت های استرس زا احتمال دارد به کنترل تعداد حملات کمک کند.
• از تغییر سریع دما خودداری کنید. سعی کنید از یک محیط گرم به یک اتاق تهویه مطبوع منتقل نشوید. در صورت امکان از بخشهای منجمد فروشگاه های مواد غذایی خودداری شود.

در هنگام حمله رینود چه باید کرد؟

دست ها، پاها یا سایر مناطق آسیب دیده را گرم کنید. برای اینکه انگشتان دست و پا را به آرامی گرم کنید:

• دست ها را زیر بغل قرار دهید.
• دست ها و پاها را ماساژ دهید.
• انگشتان دست و پا را تکان دهید.
• به داخل خانه یا منطقه گرمتر بروید.
• روی انگشتان دست و پا خود آب گرم بریزید.

اگر استرس باعث حمله می شود، از شرایط استرس زا خارج شوید و آرام باشید. یک تکنیک تسکین دهنده استرس که برای تان مناسب است را یاد بگیرید و آن را تمرین کنید و دست ها یا پاهایتان را در آب گرم قرار دهید تا به حمله کمتر کمک کند.

درمان های جایگزین برای بیماری رینود

تغییر در سبک زندگی و مکمل هایی که جریان خون بهتر را تشویق می کنند احتمال دارد به مدیریت رینود کمک کنند. با این حال، مشخص نیست که این اقدامات چقدر می تواند برای رینود مفید واقع شود. بررسی بیشتر لازم است. اگر علاقه مند هستید، با پزشک خود در مورد موارد زیر مشورت کنید:

• جینکو. مکمل های جینکو می توانند به کاهش تعداد حملات رینود کمک کنند.
• روغن ماهی. مصرف مکمل های روغن ماهی می تواند به بهبود تحمل در برابر سرما کمک کند.
• طب سوزنی. به نظر می رسد این عمل باعث بهبود جریان خون می شود، بنابراین می تواند در تسکین حملات رینود مفید باشد.
• بیوفیدبک. استفاده از ذهن برای کنترل دمای بدن احتمال دارد در کاهش شدت و تعداد حملاتی که تجربه می کنید کمک کند. بیوفیدبک شامل تصاویر هدایت شده برای افزایش دمای دست و پا، تنفس عمیق و سایر تمرینات آرام سازی است.

پزشک شاید بتواند درمانی را پیشنهاد دهد که می تواند در یادگیری تکنیک های بیوفیدبک کمک کند. کتاب ها و فیلم هایی در این زمینه وجود دارد.

قبل از مصرف مکمل ها با پزشک خود مشورت کنید. در صورت تداخل دارویی بالقوه یا عوارض جانبی درمان های جایگزین، پزشک می تواند هشدار دهد.

پیشگیری از بیماری رینود 

• در فضای باز وقتی هوا سرد است، قبل از بیرون رفتن از کلاه، روسری، جوراب و چکمه و دو لایه دستکش استفاده کنید. برای پیشگیری از رسیدن هوای سرد به دستان خود، یک کت با دستبندهای نرم بپوشید.
• همچنین از گرم کننده های دستی شیمیایی استفاده کنید. اگر نوک بینی و لاله های گوش به سرما حساس هستند، از ماسک گوش و صورت استفاده کنید.
• اتومبیل خود را گرم کنید. قبل از رانندگی در هوای سرد بخاری ماشین خود را برای چند دقیقه روشن کنید.
• در داخل خانه اقدامات احتیاطی را انجام دهید. جوراب بپوشید. هنگام بیرون آوردن غذا از یخچال یا فریزر، از دستکش، یا دستگیره فر استفاده کنید. برخی افراد پوشیدن دستکش و جوراب در رختخواب در زمستان را مفید می دانند.

از آنجا که تهویه هوا می تواند باعث حملات شود، تهویه هوا را روی دمای گرمتری تنظیم کنید. از لیوان های نوشیدنی گرم استفاده کنید.

آمادگی برای مراجعه به پزشک

پزشک احتمالاً می تواند رینود را براساس علائم بیمار تشخیص دهد. در برخی موارد، بهتر است به پزشکی مراجعه کنید که متخصص اختلالات مفاصل، استخوان ها و عضلات (متخصص روماتولوژی) است.

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید. لیستی از این موارد تهیه کنید:

• علائم، از چه زمانی شروع شده اند و چه عاملی باعث تحریک آنها می شود.
• تمام داروها، انواع ویتامین ها و سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوزها
• بررسی سابقه بیماری های پزشکی شما و خانواده تان، به ویژه بافت همبند یا اختلالات خودایمنی، دارید.

سوالاتی که می توانید از پزشک خود بپرسید، شامل موارد زیر است:

• اگر من رینود داشته باشم اولیه است یا ثانویه؟
• در صورت وجود چه درمانی را پیشنهاد می کنید؟
• چگونه می توانم خطر حمله رینود را کاهش دهم؟
• چه عواملی باعث بروز علائم و نشانه های من می شود؟
• من بیماری دیگری دارم چگونه می توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟

پزشک احتمالاً سوالاتی می پرسد از جمله:

• آیا سیگار می کشید؟
• در صورت وجود، روزانه چه مقدار کافئین مصرف می کنید؟
• آیا شخص دیگری در خانواده شما به بیماری رینود مبتلا شده است؟
• در هنگام حمله رینود، آیا انگشتان دست و پا تغییر رنگ می دهد یا احساس بی حسی یا درد می کنید؟

منبع:

https://www.mayoclinic.org/diseases-conditions/raynauds-disease/symptoms-causes/syc-20363571

[advisers limit=3 online =true skill=”15 34″]