دردهای بدون علت و بیماری خودایمنی

دردهای بدون علت و بیماری خودایمنی تا حدودی می توانند به هم ارتباط داشته باشند. به  نحوی که خستگي، افسردگی و درد مفاصل علائم آشکار بیش از 80 بیماری خودایمنی هستند. هنگامی که سیستم ایمنی ما به درستی کار می کند، بدن ما می تواند از حملات باکتری ها و ویروس های مهاجم جلوگیری کند. اما با یک بیماری خودایمنی، سيستم ايمني به جای محافظت، حمله می کند و با بافت، سلول ها و اندام های سالم فرد مبارزه مي كند.

به گفته مؤسسه ملی بهداشت 22 میلیون آمریکایی دارای اختلالات خود ایمنی هستند. طبق گفته مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، تقریبا 80 درصد از آنها زن هستند – بسیاری از آنها در سنین باروری خود هستند. ویرجینیا لاد، رئیس انجمن بیماری‌های مرتبط با خود ایمنی آمریکا می‌گوید: «بیماری‌های خودایمنی در حال حاضر بسیار بیشتر از 20 سال پیش شایع شده‌اند.

محققان معتقدند ژنتیک، عفونت و محیط از عوامل محرک بيماري هاي خود ايمني هستند. اگر درد مفاصل، خستگی و افسردگی با هم ظاهر شوند، سه علامت قرمز اصلی یک بیماری خود ایمنی را نشان می‌دهند. اما بسیاری از علائم دیگر نیز می توانند به یک بیماری خود ایمنی اشاره کنند. به عنوان مثال، نشانه دیابت نوع 1، تشنگی بیش از حد و ادرار مکرر است. ریزش مو از علائم لوپوس است. طبق گفته NIH بیش از 80 بیماری خودایمنی وجود دارد. در اینجا شش مورد از رایج ترین بیماری خودایمنی را معرفي مي كنيم:

آرتریت روماتوئید (RA)

به گزارش NIH، حدود 1.3 میلیون آمریکایی – بزرگسال و کودک – به این اختلال مزمن غیر قابل درمان مبتلا هستند و 75 درصد از آنها زن هستند. باRA، گلبول‌های سفید خون سیستم ایمنی به پوشش مفصل حمله می‌کنند و باعث التهاب، قرمزی، گرما و درد می‌شوند. آسیب مفاصل معمولاً در دو سال اول ظاهر می شود. با گذشت زمان، تخریب غضروف و استخوان می تواند بیماران را فلج کند.علائم عبارتند از:

• تب
• خستگی/از دست دادن انرژی
• درد در مچ دست و انگشتان هر دو دست
• مفاصل حساس و گرم در هر دو زانو و آرنج

نحوه تشخیص

از آنجایی که هیچ آزمایش قطعی وجود ندارد و علائم اغلب به کندی ظاهر می شوند، تشخیص RA دشوار است. علائم ممکن است مبهم به نظر برسند. در نهایت، برای مشخص کردن RA به ترکیبی از آزمایشات و معاينه فیزیکی نیاز دارید. آزمایش خون می تواند وجود آنتی بادی های فاکتور روماتوئید (RF) را تشخیص دهد، اما همه افراد مبتلا مثبت نیستند. اشعه ایکس همچنین می تواند آسیب مفاصل را در طول ماه ها یا سال ها ردیابی کند.

نحوه درمان

داروهای ضد التهابی بدون نسخه مانند ایبوپروفن (ادویل یا موترین) ممکن است علائم را کاهش دهند. اگر آسیب مفاصل و درد بدتر شود، ممکن است به داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMRADs) مانند متوترکسات نیاز داشته باشید. در کوتاه مدت، کورتیکواستروئیدها ممکن است درد و التهاب را کاهش دهند، اما عوارض جانبی جدی مانند عفونت دارند. اصلاح‌کننده‌های جدیدتر پاسخ بیولوژیکی (Humira، Enbrel، Remicade )ممکن است به افرادی که به درمان‌های دیگر پاسخ نمی‌دهند کمک کند، اما اینها خطر عفونت و لنفوم را نیز افزایش می‌دهند.

اگرچه مدیریت آرتریت روماتوئید دشوار است، اما ورزش نیز توصیه می شود زیرا می تواند عضلات را تقویت کند، تحرک را افزایش دهد و افسردگی را کاهش دهد. تحقيقات همچنین نشان می دهد که برخی مکمل ها مانند اسید چرب امگا 3 ممکن است به بهبود علائم کمک کنند. اما قبل از روی آوردن به روش های جایگزین با پزشک خود مشورت کنید.

دیابت نوع 1

دیابت نوع 1 یک بیماری خود ایمنی است. این بیماری اغلب با دیابت نوع 2 همراه است، اما نوع 2 یک بیماری خودایمنی نیست. در نوع 1، اتوآنتی بادی ها سلول های بتای ترشح کننده انسولین پانکراس را هدف قرار می دهند . انسولین سطح قند خون را تنظیم می‌کند و 3 میلیون آمریکایی مبتلا به نوع 1 فاقد این هورمون هستند. افراد مبتلا به دیابت نوع 2 نسبت به انسولین مقاوم هستند، اما آن را تولید می کنند. هنگامی که قند بیش از حد در خون انباشته می شود، کلیه ها برای خلاص شدن از شر آن بیش از حد کار می کنند. به همین دلیل است که شایع ترین علائم اولیه هر دو نوع دیابت تشنگی بیش از حد و تکرر ادرار است. سایر موارد عبارتند از:

• خستگی
• مشکلات بینایی
• کاهش وزن بی دلیل
• عفونت های قارچی مزمن واژن

برخلاف سایر بیماری های خودایمنی، نوع 1 به راحتی با آزمایش ادرار و آزمایش قند خون ناشتا تشخیص داده می شود. افراد مبتلا به دیابت نوع 1 باید سطح قند خون را روزانه و با انسولین (تزریق یا پمپاژ) کنترل کنند. یک رژیم غذایی مناسب و ورزش نیز در تنظیم قند خون موثر است. این بیماری کنترل نشده می تواند منجر به آسیب کلیه، بیماری قلبی، کوری و سکته شود.

لوپوس

بنیاد لوپوس تخمین می زند که 1.5 میلیون آمریکایی به این بیماری مبتلا هستند که زنان تقریباً 10 برابر بیشتر از مردان مبتلا می شوند. لوپوس به بافت و اندام‌ها حمله می‌کند و ممکن است به مفاصل، کلیه‌ها، سلول‌های خونی، پوست، قلب، ریه‌ها – حتی مغز شما آسیب برساند.

تشخیص بیماری لوپوس دشوار است زیرا طیفی از علائم و نشانه‌های مختلف وجود دارد. به طور متوسط، یک بیمار ممکن است قبل از تشخیص دقیق به چهار پزشک مراجعه کند. اولین علامت ممکن است بثورات پروانه ای شکل روی گونه ها و بینی باشد. اما زنان اغلب ناراحتی شدید و علائم گیج‌کننده را تجربه می‌کنند که گاهی محو می‌شوند و سپس علائم تشديد مي شوند.

سایر علائم رایج شامل موارد زير است:

• تب
• کبودی
• ریزش مو
• کم خونی
• درد و خستگی
• اضطراب یا افسردگی
• مفاصل دردناک و متورم
• زخم های دهان و بینی
• تنگی نفس یا درد قفسه سینه
• زخم های پوستی ناشی از قرار گرفتن در معرض نور خورشید
• پدیده رینود (انگشتان دست و پا در سرما سفید یا آبی می شوند).

نحوه درمان

داروهایی که «سیستم ایمنی را آرام می کنند» ممکن است علائم را قابل کنترل نگه دارند و از تشدید آن جلوگیری کنند. برای بیمارانی که علائم خفیف دارند، داروی ضد مالاریا Plaquenil می تواند التهاب را کاهش دهد. برای علائم متوسط، استروئید پردنیزون – یک ضد التهاب قوی و سرکوب کننده سیستم ایمنی – اغلب تجویز می شود، اگرچه ممکن است خطر عفونت، پوکی استخوان و سایر عوارض جانبی مخرب را افزایش دهد.

شیمی درمانی و داروهای مانع رد پیوند ممکن است به بیماران مبتلا به عوارضی مانند بیماری کلیوی یا اختلالات مغزی، از جمله از دست دادن حافظه و تشنج کمک کند. در سال 2011، Benlysta توسط سازمان غذا و دارو برای درمان لوپوس تایید شد. بیماران لوپوس در معرض خطر بسیار بالاتری برای بیماری قلبی هستند، بنابراین ورزش، رژیم غذایی مناسب و مدیریت وزن و استرس مهم هستند. همچنین از نور خورشید دوری کنید، زیرا نور ماوراء بنفش می تواند بيماري را تشديد كند.

بیماری التهابی روده (IBD)

IBD  شامل بیماری کرون و کولیت اولسراتیو (UC) است، هر دو بيماري دردناک و مزمن هستند که به سیستم گوارش حمله می کنند.  UC باعث التهاب در روده بزرگ می شود. دکتر آن سیلورمن، مدیر مرکز بیماری های التهابی روده هنری فورد در دیترویت، می گوید، کرون باعث ایجاد زخم ها در هر نقطه از دستگاه گوارش، از دهان به سمت پایین بدن می شود. در بیماری IBD، سیستم ایمنی باکتری‌های معمولی در روده را به عنوان اجسام خارجی اشتباه می‌گیرد. این واکنش با پر کردن روده‌ها با گلبول‌های سفید زیاد، که باعث التهاب می‌شود، پاسخ می‌دهد.

با التهاب مزمن، دستگاه گوارش می تواند آسیب ببیند یا با زخم، فیستول و آبسه عفونی شود که منجر به خونریزی رکتوم، درد شکم و اسهال می شود. بیماران UC تقریباً همیشه خونریزی مقعدی دارند، اما همیشه این مورد برای کسانی که کرون دارند صدق نمی کند. در موارد شدید، سوراخ‌های خطرناک روده و خونریزی‌ها ممکن است نیاز به جراحی اورژانسی و تزریق خون داشته باشد. دکتر سیلورمن می گوید که بیماری التهابی روده در بیماران مختلف می تواند کاملاً متفاوت به نظر برسد. تشخیص آن آسان نیست زیرا علائم اغلب با سندرم روده تحریک پذیر (IBS) اشتباه گرفته می شود که با اسهال و یا یبوست نیز مشخص می شود. IBS یک بیماری خود ایمنی نیست.

بیدار شدن در شب برای دفع مدفوع، وجود خون در مدفوع و کم خونی نشان می دهد که این مشکل از IBS شدیدتر است.اعتقاد بر این است که بیماری کرون و UC ناشی از یک بيماري ژنتیکی و محرک های بیرونی مانند عفونت سالمونلا هستند. دکتر سیلورمن می‌گوید: «اگر بیمار جایی مانند مکزیک بوده است، باید آموباس یا سمی را بررسی کنید. برخی افراد ابتدا دچار عفونت مي شوند سپس بهبود مي يابند و در نهايت بيماري عود می کند.به عبارتي عفونت ناپدید می شود، اما التهاب روده بزرگ باقی می ماند.

علائم کرون و UC عبارتند از:

• تب
• درد شکم
• کم خونی
• عرق شبانه
• درد مفاصل
• اسهال مکرر
• کاهش وزن
• تهوع و استفراغ
• خون در مدفوع
• زخم در سراسر دستگاه گوارش

نحوه درمان

بيمار ابتدا باید به متخصص گوارش مراجعه کند. علاوه بر بررسي سوابق پزشکی و انجام معاینه فیزیکی برای تعیین اینکه آیا شکم ملتهب یا حساس است، متخصص باید ناحیه مقعدی را از نظر هموروئید، شقاق، آبسه یا فیستول بررسی کند. آزمايش خون می تواند کم خونی ناشی از خونریزی روده و وجود گلبول های سفید را که نشان دهنده عفونت یا التهاب است، مشخص كند. . ممکن است آزمایشات تشخیصی زير تجويز شود:

• کولونوسکوپی، که در آن یک محدوده روشن و طولانی به داخل روده بزرگ هدایت می شود.
• اشعه ایکس باریم، که در آن بیمار ماده شیمیایی فلزی سولفات باریم را می بلعد و از دستگاه گوارش اشعه ایکس می گیرد.
• سیگموئیدوسکوپی انعطاف پذیر، که در آن یک لوله روشن و قابل خم شدن به داخل مقعد و روده بزرگ وارد می شود. یک دوربین کوچک تصاویر را به صفحه کامپیوتر منتقل می کند و به پزشک اجازه می دهد بافت ملتهب و سایر ناهنجاری ها را ببیند.

بسته به شدت بیماری، داروهای ضد التهابی، کورتیکواستروئیدها، آنتی بیوتیک ها و سرکوبگرهای سیستم ایمنی ممکن است تجویز شوند. جراحی یک گزینه برای انسداد مزمن یا خونریزی است. از آنجایی که IBD می تواند مانع جذب برخی از مواد مغذی ضروری شود، ممکن است به مکمل های ویتامین D، A، K یا B12 نیاز داشته باشید. بسیاری از مبتلایان با اجتناب از موارد زیر از بیماری التهابی روده تسکین پیدا می کنند:

• الکل
• کافئین
• محصولات لبنی
• غذاهای ادویه دار
• میوه ها و سبزیجات خام
• غذاهای گازدار مانند لوبیا و کلم بروکلی

سندرم شوگرن

به گفته موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی، با سندرم شوگرن، سلول های ایمنی به غدد تولید کننده اشک و بزاق حمله کرده و آن ها را از بین می برند. حدود 4 میلیون آمریکایی به شوگرن مبتلا هستند. زنان 9 برابر بیشتر از مردان در معرض ابتلا هستند.

در بدترین حالت، این اختلال به کلیه ها، ریه ها، کبد، پانکراس و مغز آسیب می رساند. آریه فیشر، یکی از مدیران مرکز ریه خودایمنی بخش روماتولوژی و برنامه ILD در می گوید: سندرم شوگرن اغلب باعث آرتریت و خستگی، اختلالات سیستم عصبی، التهاب رگ های خونی و راه های هوایی و بیماری ریه می شود. غدد لنفاوی ممکن است متورم شوند و افراد مبتلا به شوگرن بیشتر در معرض خطر ابتلا به لنفوم هستند.

دکتر فیشر می گوید: «ما نمی دانیم چرا مردم به شوگرن مبتلا می شوند. احتمالاً علت شوگرن ترکیبی از فعل و انفعالات ژنتیکی و محیطی است. تقریباً همه افراد مبتلا به شوگرن دارای خشکی چشم و دهان هستند. دکتر فیشر می گوید: «تشخيص شوگرن از طريق خشکی چشم بسيار مهم است، زیرا این علامت در جمعیت عمومی بسیار رایج است. این اختلال گاهی اوقات با سایر بیماری های خودایمنی، معمولاً آرتریت روماتوئید و لوپوس همراه است.

علائم دیگر عبارتند از:

• خستگی
• درد مفاصل
• سرفه خشک
• خشکی واژن
• مشکل در بلع
• تغییر حس چشایی
• حفره های دندانی
• بزرگ شدن غدد بزاقی
• پوست خشک و بثورات

نحوه درمان

زنان اغلب در دندانپزشک یا چشم پزشک متوجه می شوند که به شوگرن مبتلا هستند، زیرا غشاهای مخاطی و غدد چشم و دهان علائم اولیه را نشان می دهند. آزمایش‌های نوری می‌توانند تولید اشک را ارزیابی کرده و تعیین کنند که آیا خشکی مزمن چشم به قرنیه آسیب رسانده است یا خیر. آزمایش ادرار می تواند مشکلات کلیوی را تشخیص دهد و آزمایش خون می تواند التهاب را تأیید کند. دکتر فیشر می‌گوید، برای تشخيص شوگرن، پزشک باید با وجود آنتی‌بادی‌ها یا با بیوپسی غدد بزاقی خودایمنی را تأیید کند. متأسفانه، هیچ راه حل سریعی برای تشخيص وجود ندارد.

قطره های چشمی خاص، نوشیدن مایعات بیشتر، مرطوب کننده ها و روان کننده های واژن می تواند به کاهش خشکی کمک کند. داروهای تجویزی می توانند جریان بزاق را برای مرطوب نگه داشتن دهان و کاهش حفره ها افزایش دهند. پزشک شما ممکن است داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی بدون نسخه یا نسخه ای NSAIDs، مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن را برای درد مفاصل و همچنین پلاکونیل ضد مالاریا را توصیه کند.

سرکوب‌کننده‌های ایمنی، مانند متوترکسات، می‌توانند عوارض ریه، عروق خونی یا سیستم عصبی مرکزی را درمان کنند. همچنين داروهای مورد استفاده برای درمان آرتریت روماتوئید نیز می تواند اثربخش باشد.

مولتیپل اسکلروزیس (MS)

NIH تخمین می زند که 350000 آمریکایی مبتلا به ام اس هستند – اکثر آنها بین 20 تا 40 سال سن دارند. زنان بیش از دو برابر مردان در معرض ابتلا به این اختلال سیستم عصبی مرکزی هستند. باربارا گیسر، متخصص مغز و اعصاب لس آنجلسی و یکی از نویسندگان کتاب مولتیپل اسکلروزیس برای آدمک‌ها، می‌گوید: در بیماری ام‌اس، سیستم ایمنی به مغز، نخاع و اعصاب بینایی حمله می‌کند. میلین، غلاف محافظی که اعصاب را می پوشاند، از بین می برد.

مولتیپل اسکلروزیس باعث تداخل بين سیگنال‌های مغز و بقیه نقاط بدن مي شود و فرد دچار بی‌حسی، لرزش و درد می‌شود که از علائم بیماری است. دکتر گیسر می گوید، اما پیشرفت ام اس در همه افراد متفاوت است و اکثر افراد مبتلا به ام اس امید به زندگی طبیعی دارند. او اضافه می کند که ام اس کشنده و مسري نیست. از آنجایی که علائم می‌تواند خفیف، متناوب و با سایر بیماری‌ها همپوشانی داشته باشد، قبل از تشخیص برخی از بیماران سال‌هاي زيادي را با بیماری طي مي كنند.

دکتر گیسر می گوید: ام اس می تواند شبیه همه چیز باشد، از لوپوس گرفته تا بیماری لایم گرفته تا عفونت ها و بیماری های متابولیک و التهابی.”یک علامت رایج بی حسی و گزگز است، اما میلیاردها دليل وجود دارد که می تواند باعث بي حسي شود.”

علائم عبارتند از:

• لرزش
• سرگیجه
• افسردگی
• مشکلات تعادل
• مشکلات بینایی و درد چشم
• بی حسی یا ضعف در پاها و بازوها
• سوزن سوزن شدن یا درد در سراسر بدن

اگر فرد مشکوک به ام اس باشد، ابتدا پزشك آزمایش خون تجويز مي كند تا سایر بیماری ها با علائم عصبی مانند بیماری لایم را رد کند. مرحله بعدی معاينه توسط یک متخصص مغز و اعصاب است. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) مغز می تواند ضایعاتی را تشخيص دهد که نشان دهنده آسیب میلین است. کورتیکواستروئیدها می توانند التهاب را کاهش دهند و داروهای دیگری به نام اینترفرون می توانند پیشرفت بیماری را در طول زمان کند کنند، اما ممکن است به کبد آسیب برسانند.

فیزیوتراپی ممکن است به بهبود مشکلات حرکتی کمک کند. اندرو ویل، پزشک متخصص، ورزش های هوازی سبک و برخی مکمل های طبیعی مانند زنجبیل و زردچوبه را توصیه می کند. قبل از در نظر گرفتن روش های جایگزین با پزشک خود مشورت کنید. اکثر بیماران ام اس باید از قرار گرفتن در محیط گرم اجتناب کنند، زیرا علائم آنها بدتر می شود. در واقع، قبل از استفاده از MRI، اغلب با قرار دادن بیماران در حمام آب گرم بیماری تشخیص داده می شد.