غربالگری شنوایی نوزادان چیست؟

غربالگری شنوایی نوزادان تازه متولد شده می تواند قبل از ترخیص از بیمارستان، کم شنوایی نوزادان را تشخیص دهد. برنامه های غربالگری شنوایی نوزادان تازه متولد شده برای شناسایی کم شنوایی در نوزادان اندکی پس از تولد طراحی شده است. اغلب کشورها این پروتکل های غربالگری را در بیمارستان ها و کلینیک های زایمان اجرا کرده اند.

اکثر آزمایش های غربالگری شنوایی قبل از ترخیص از بیمارستان یا کلینیک های زایمان انجام می شوند.

به طور معمول، پرستاران یا دستیاران به طور گسترده در مورد نحوه عملکرد تجهیزات خودکار برای آزمایش نوزادان آموزش می بینند. قبل از ترخیص، هر نوزاد متولد شده شنوایی خود را آزمایش می کند. اگر به دلایلی نوزاد تازه وارد صفحه نشود، معمولاً یک آزمایش مجدد انجام می شود. اگر نوزاد در تست شنوایی دوم قبول نشود. برای آزمایش بیشتر به متخصص ارجاع داده می شود.

متخصصانی که در آزمایش شنوایی متخصص هستند، شنوایی شناس نامیده می شوند. شنوایی شناسان آموزشی را گذرانده اند که بر تکنیک های تشخیص شنوایی تشخیصی و همچنین توانبخشی شنوایی کودکان و بزرگسالان تأکید دارد. تحصیلات تکمیلی دانشگاهی آنها نیاز به حداقل مدرک کارشناسی ارشد دارد.

چرا غربالگری کاهش شنوایی در تمام نوزادان تازه متولد شده مهم است؟

کاهش شنوایی قابل توجه شایع ترین اختلال در هنگام تولد است. تقریباً 1 تا 2 درصد از نوزادان مبتلا به این بیماری می شوند.

چندین کمیته ملی، از جمله موسسه ملی بهداشت، آکادمی گوش و حلق و بینی آمریکا و جراحی اطفال آمریکا، توصیه کرده اند که کم شنوایی در نوزادان قبل از 6 ماهگی شناسایی و در صورت امکان درمان شود.

این توصیه بر اساس مطالعاتی است که نشان داده است کودکانی که قبل از 6 ماهگی دچار کم شنوایی شده اند، هنگام ورود به مهد کودک شانس بیشتری برای توسعه مهارتهای همسالان خود دارند.

کودکانی که دیرتر شناسایی شده اند. (به عنوان مثال، بسیار رایج است که ابتدا کودکان کم شنوا را در سن 2 تا 3 سالگی شناسایی کنیم.) در مقایسه با همسالان خود در نهایت ممکن است از اختلالات برگشت ناپذیر و دائمی در گفتار، زبان و توانایی های شناختی رنج ببرند.

قبل از اجرای برنامه های غربالگری شنوایی، مرسوم بود که فقط نوزادانی را که عوامل خطر قابل توجهی برای کم شنوایی شناخته بودند، آزمایش کرد. این گروه شامل نوزادانی بود که مادران آنها در دوران بارداری از بیماری رنج می بردند، کسانی که سابقه خانوادگی کم شنوایی داشتند یا کسانی که در معرض داروهای شناخته شده برای تأثیر بر شنوایی قرار گرفته بودند.

علاوه بر این، نوزادان با شرایط زیر برای غربالگری شنوایی گنجانده شده اند:

• وزن کم هنگام تولد و/یا نارس بودن، یا کمبود اکسیژن یا مشکلات تنفسی در هنگام تولد
• سطوح بالای بیلی روبین (رنگ زرد)
• سندرم های مرتبط با کم شنوایی
• ساختارهای غیر طبیعی سر یا صورت
• عفونت هایی مانند سیتومگالوویروس، سفلیس، تبخال یا توکسوپلاسموز
• نمرات آپگار پایین (که چندین فاکتور سلامتی را یک بار و پنج دقیقه بعد از تولد ارزیابی می کند).

با این حال، با وجود آزمایش تمام نوزادانی که در این “دفترچه پرخطر” قرار گرفتند، بیش از نیمی از نوزادان مبتلا به کم شنوایی از دست رفتند!

به منظور شناسایی این گروه بزرگ از نوزادان کم شنوا که با پروتکل های آزمایش فعلی مشخص نشده اند، اکنون توصیه می شود که همه نوزادان قبل از ترخیص از بیمارستان تست شنوایی داشته باشند. هدف از این برنامه شناسایی همه نوزادان کم شنوا در سنین پایین است. در نتیجه شانس این کودکان در زندگی سالم و پربارتر افزایش می یابد.

کاهش شنوایی در نوزادان چقدر شایع است؟

بیشتر افت شنوایی دائمی به دلیل آسیب یا نقص عصبی است که صدا را از گوش داخلی به مغز (عصب شنوایی) منتقل می کند. برای نوزادانی که علت آنها مشخص می شود. تقریباً نیمی از آنها دارای یک بیماری ژنتیکی و نیمی دیگر با یک وضعیت اکتسابی برای توضیح کم شنوایی خود هستند.

چه چیزی باعث کاهش شنوایی در نوزادان می شود؟

• کاهش شنوایی در نوزادان می تواند به دلایل مختلفی ایجاد شود.
• برخی از عوامل خطر شناخته شده عبارتند از:
  • سطوح بالای بیلی روبین (زردی)
  • داروهای سمی گوش
  • تهویه مکانیکی طولانی مدت
  • نمرات پایین آپگار
  • مننژیت
  • نارس، و یا وزن کم هنگام تولد

ساختارهای ناقص در گوش میانی یا بیرونی نیز می تواند منجر به کاهش شنوایی شود.

بیماریهای ویروسی در دوران بارداری مانند سرخجه (سرخک آلمانی )یا سیتومگالوویروس (CMV) می تواند به نوزاد منتقل شده و منجر به کاهش شنوایی شود.

از دست دادن شنوایی گاهی اوقات در ژنهای غیرطبیعی که از والدین به نوزاد منتقل می شود به ارث می رسد. یا در نتیجه جهش ژنی است که در طول رشد جنین رخ داده است.

مشاوره ژنتیک اغلب برای والدین توصیه می شود تا تشخیص دهند که آیا وراثت علت کم شنوایی است یا خیر.

تقریباً در نیمی از موارد کم شنوایی، علت آن هرگز مشخص نمی شود.

شنوایی در نوزادان چگونه آزمایش می شود؟

شنوایی در نوزادان را می توان با دو روش مختلف آزمایش کرد: ارزیابی پاسخ شنوایی ساقه مغز (ABR) یا اندازه گیری انتشار اتوآکوستیک (OAE). هر دو آزمایش دقیق، غیرتهاجمی، خودکار هستند و نیازی به پاسخ قابل مشاهده از سوی نوزاد ندارند.

این که کدام آزمایش مورد استفاده قرار می گیرد به انتخاب ابزار و آموزش برنامه غربالگری بستگی دارد. برای ابزار غربالگری، هر دو روش بسیار موثر هستند. با این حال، تفاوت های متمایزی در نحوه اندازه گیری شنوایی با استفاده از ABR در مقابل OAE وجود دارد.

آزمایش ABR چیست؟

به منظور پردازش صداها، تکانه های الکتریکی از طریق اعصاب از گوش ما به ساقه مغز در قاعده مغز منتقل می شوند. پاسخ شنوایی ساقه مغز (ABR) یک معیار فیزیولوژیکی برای پاسخ ساقه مغز به صدا است. این دستگاه یکپارچگی سیستم شنوایی را از گوش تا ساقه مغز آزمایش می کند.

• این آزمایش با قرار دادن چهار تا پنج الکترود روی سر نوزاد انجام می شود و پس از آن صداهای مختلفی از طریق هدفون های کوچک به نوزاد ارائه می شود.
• با شلیک عصب شنوایی، محرک صوتی تا مغز حرکت می کند.
• این فعالیت الکتریکی ایجاد شده توسط عصب را می توان توسط الکترودها ثبت کرد و به صورت شکل موج روی صفحه کامپیوتر نمایش داده می شود.
• سپس شنوایی شناس می تواند میزان بلندی صدای مختلف هر صدا را ارائه دهد و نرم ترین سطوحی را که نوزاد می تواند بشنود تعیین کند.
• برای اهداف غربالگری نوزادان، فقط یک صدا برای آزمایش شنوایی استفاده می شود که معمولاً به آن “کلیک” می گویند.
• کلیک گروهی از چندین صدا برای آزمایش یک منطقه وسیع تر از اندام شنوایی در یک زمان است.
• کلیک معمولاً در سطح بلند و نرم ارائه می شود.
• اگر پاسخ سالم ثبت شود، نوزاد از صفحه شنوایی “عبور” کرده است.
• معمولاً انجام آزمایش بین 5 تا 15 دقیقه طول می کشد.

ارزیابی OAE چیست؟

یک آزمایش انتشار اتوآکوستیک (OAE) یک واکنش صوتی را که توسط گوش داخلی (حلزون گوش) تولید می شود، اندازه گیری می کند، که در اصل در پاسخ به یک محرک صوتی از گوش خارج می شود.

• این آزمایش با قرار دادن یک پروب کوچک که حاوی میکروفون و بلندگو در گوش نوزاد است انجام می شود.
• همانطور که نوزاد بی سر و صدا استراحت می کند، صداهایی در کاوشگر ایجاد می شود.
• هنگامی که حلزون صدا را پردازش می کند، یک محرک الکتریکی به ساقه مغز ارسال می شود.
• علاوه بر این، صدای دوم و جداگانه ای وجود دارد که از عصب عبور نمی کند، اما دوباره به داخل مجرای گوش نوزاد می آید. این “محصول جانبی” انتشار اتوآکوستیک است.
• سپس انتشار با پروب میکروفون ثبت شده و به صورت تصویری روی صفحه کامپیوتر نمایش داده می شود.
• متخصص شنوایی شناسی می تواند تعیین کند که کدام صداها پاسخ را نشان می دهند و قدرت این پاسخ ها چیست. اگر برای صداهایی که برای درک گفتار بسیار مهم هستند، انتشار وجود داشته باشد، نوزاد از صفحه شنوایی “عبور” کرده است.
• آزمایش به طور کلی حدود پنج تا هشت دقیقه طول می کشد.

مقایسهOAE ها و ABR ها

هر دو آزمون هنگام غربالگری مزایا و معایبی دارند و بسته به برنامه و تجربه شنوایی شناس، هر یک از آنها می تواند با موفقیت مورد استفاده قرار گیرد.

• OAE آسان و مقرون به صرفه است. با این حال، نرخ مثبت کاذب (به عنوان مثال، نوزاد در آزمایش شنوایی شکست می خورد اما در واقع شنوایی طبیعی دارد) ممکن است برای OAE بیشتر از ABR باشد.
• میزان مثبت کاذب برای آزمایش ABR در هنگام انجام آزمایش در سه روز اول زندگی تقریباً 4 است.
• نرخ مثبت کاذب برای آزمایش OAE 5 تا 21 درصد برای آزمایش هایی است که در سه روز اول زندگی انجام شده است.
• این تفاوت زیاد بین آزمایش ABR و OAE معمولاً احساس می شود که نشان دهنده افزایش حساسیت دستگاه تست OAE به مایع آمنیوتیک باقی مانده و ورنیکس است که معمولاً در مجرای گوش نوزادان یافت می شود.

با این حال، این دو آزمایش بر روی مکانیسم های مختلف شنوایی برای غربالگری تکیه می کنند. برای آزمایش عمیق و ارزیابی کامل شنوایی نوزادان، این آزمایشات به عنوان مکمل یکدیگر بهترین عملکرد را دارند.

وقتی نوزاد از صفحه شنوایی عبور نمی کند، به چه معناست؟

نوزاد تازه متولد شده در غربالگری شنوایی اولیه ممکن است لزوماً کم شنوایی دائمی یا کم شنوایی نداشته باشد. دلایل زیادی وجود دارد که چرا ممکن است نوزاد در آزمایش غربالگری شنوایی شکست بخورد.

یکی از دلایل رایج این است که ممکن است مایع از بدو تولد هنوز در مجرای گوش وجود داشته باشد. این مایع محرک صدا را مسدود کرده و از رسیدن آن به گوش داخلی جلوگیری می کند و بنابراین باعث از کار افتادن نوزاد می شود.

به طور مشابه، مایع موجود در فضای گوش میانی پشت پرده گوش (محل رایج عفونت در کودکان) نیز می تواند محرک صدا را مسدود کرده و منجر به یک آزمایش ناموفق کاذب شود.

پس از برطرف شدن این مشکلات، نوزاد معمولاً از طریق محافظت مجدد عبور می کند. بنابراین، مهم است که حداقل یک هفته بین صفحه شنوایی اولیه و صفحه محافظ مجدد فاصله داشته باشید تا به نوزاد فرصت دهید تا “خشک شود”.

توجه!

پاسخ هایی که با ABR یا OAE ثبت می شوند بسیار کوچک هستند. هرگونه حرکت یا گریه نوزاد می تواند مانع تشخیص واکنش دستگاه شود. بنابراین، مهم است که نوزاد تازه متولد شده در سکوت یا خواب برای صفحه شنوایی باشد. تغذیه نوزاد قبل از غربالگری اغلب بسیار مفید است. اگرچه هیچ یک از این دو آزمایش دردناک نیست، اما آنها برای نوزادان تجربیات جدیدی هستند و می توانند لحظه ای ناراحت کننده باشند.

اگر مشخص شود که نوزاد دچار کم شنوایی است، یک معاینه تشخیصی کامل برای تعیین نوع و میزان کم شنوایی ضروری است.

تفاوت بین تست شنوایی و تست شنوایی تشخیصی چیست؟

تفاوت اساسی بین یک تست تشخیصی و یک صفحه شنوایی، میزان اطلاعات جمع آوری شده در طول جلسه است.

• به عنوان مثال، اگر یک نوزاد صفحه نمایش شنوایی خود را از دست بدهد. معلوم نیست که آیا واقعا یک کم شنوایی وجود دارد، چقدر کم شنوایی وجود دارد، یا اینکه آیا این کم شنوایی دائمی است یا قابل اصلاح است یا خیر.
• یک آزمایش تشخیصی معمولاً می تواند به این سوالات پاسخ دهد. به طور قابل ملاحظه ای جلسه تست تشخیصی طولانی تر است و نیاز به تعامل بیشتر با نوزاد دارد.
• به طور معمول، ABR گسترده تری با استفاده از انواع محرک های آزمایشی انجام می شود. OAE ها همچنین برای بررسی متقابل نتایج ABR انجام می شوند.
• برای تکمیل آزمایش کامل، نوزاد باید به مدت 45 دقیقه در مطب بخوابد. هرچه اطلاعات بیشتری جمع آوری شود، نتایج کاملتر خواهد بود.

اگر نوزاد در بیمارستان از صفحه شنوایی خود عبور نکند، بعد چه اتفاقی می افتد؟

اکثر برنامه های غربالگری بیمارستانی نوزادانی را که در آزمایش غربالگری اولیه شکست خورده اند به مرکز ثانویه که متخصص در آزمایشات کاملتر برای تشخیص است، ارجاع می دهند.

گاهی اوقات، مشکلات ساده، مانند مایع آمنیوتیک اضافی و ورنیکس در مجرای گوش، قبل از آزمایش مجدد برطرف می شود و نوزاد آزمایش دوم را پشت سر می گذارد. محافظت مجدد یک گام مهم در تعیین این است که آیا نوزاد قادر به شنیدن است. بنابراین نباید از آن سهل انگاری کرد. در صورت عدم عبور نوزاد از طریق آزمایش مجدد، آزمایش کامل تشخیصی لازم است.

بسته به عوامل متعدد، این آزمایش ممکن است در محل تجدید نظر یا در تأسیسات دیگر تکمیل شود.

مراقبت های بعدی بعد از تشخیص کم شنوایی نوزاد، چیست؟

توانایی نوزاد برای جبران کم شنوایی بستگی به نوع و میزان کم شنوایی دارد. نوع کم شنوایی به این معناست که کم شنوایی در کجا قرار دارد و علت آن چیست.

• اگرچه اصطلاح “خفیف” نسبتاً خوش خیم به نظر می رسد. اما کاهش شنوایی خفیف در کودکی که سعی در توسعه گفتار و زبان دارد می تواند تأثیر زیادی در موفقیت او داشته باشد.
• اگر تشخیص داده شود که کم شنوایی، هدایت کننده، حسی عصبی یا ترکیبی از هر دو، غیرقابل اصلاح است، در مرحله بعدی متناسب ساختن نوزاد با سمعک است.
• این کار توسط یک متخصص شنوایی سنجی اطفال انجام می شود که می تواند سمعک ها را با توجه به کم شنوایی نوزاد تنظیم کرده و از طریق ویزیت منظم، پیشرفت نوزاد را زیر نظر داشته باشد.

نوزاد همچنین باید در برنامه مداخله دوران کودکی که اغلب از طریق سیستم مدرسه ارائه می شود، ثبت نام کند.

• علاوه بر درمان زودهنگام کم شنوایی، مشارکت والدین ضروری است.
• والدین باید پیشرفت کودک را زیر نظر داشته باشند و استفاده از سمعک و سایر تمرینات درمانی را که برای کمک به کودک شنونده و گوینده دقیق طراحی شده است، تسهیل و تشویق کنند.
• تحقیقات نشان داده است که یک وجه مشترک در بین کودکان موفق کم شنوا، تمایل والدین برای کمک به کودک در طول زندگی است.

پس از تشخیص کم شنوایی نوزاد، موارد زیر توصیه می شود:

• تأثیر بر رفاه: کودکان مبتلا به کم شنوایی با مهارتهای ارتباطی کلامی و غیر کلامی، مشکلات رفتاری، کاهش بهزیستی روانی-اجتماعی و پیشرفت تحصیلی پایین تر در مقایسه با کودکانی که شنوایی عادی دارند، مشکل دارند.
• تشخیص: از آنجا که نیمی از کودکان مبتلا به کم شنوایی فاقد عوامل خطر هستند. غربالگری عمومی (به جای غربالگری هدفمند) برای تشخیص کودکانی با کم شنوایی مادرزادی دائمی پیشنهاد شده است. شواهد خوبی وجود دارد که نشان می دهد آزمایش غربالگری شنوایی نوزادان بسیار دقیق است. منجر به شناسایی و درمان زودهنگام نوزادان مبتلا به کم شنوایی می شود.
• مزایای تشخیص و درمان زودهنگام: شواهد با کیفیت خوب نشان می دهد که تشخیص زودهنگام نتایج زبانی را بهبود می بخشد.