تاندونیت از علل تا گزینه های درمان آن

تاندونیت، التهاب یا سوزش تاندون است. تاندون، بندهای ضخیم فیبری است که ماهیچه را به استخوان متصل می کنند. این بیماری باعث درد و حساسیت به لمس در خارج از یک مفصل می شود. در حالی که تاندونیت می تواند در هر یک از تاندون های  ایجاد شود، ولی بیشتر در اطراف شانه ها، آرنج ها، مچ ها، زانوها و پاشنه پا شایع است. برخی از اسامی رایج برای مشکلات مختلف تاندونیت عبارتند از:

• شانه شناگر
• زانوی جامپر
• آرنج تنیس باز
• آرنج بازیکن گلف باز

اکثر موارد التهاب تاندونیت را می توان با استراحت، فیزیوتراپی و داروها برای کاهش درد با موفقیت درمان کرد. اگر تاندونیت شدید باشد و منجر به پارگی تاندون شود، شاید نیاز به جراحی داشته باشید.

علائم تاندونیت

علائم و نشانه های تاندونیت در نقطه ای ظاهر می شوند که تاندون به استخوان متصل شده و معمولاً شامل موارد زیر است:

• لطافت
• التهاب خفیف
• درد اغلب به عنوان یک درد کسل کننده توصیف می شود، به ویژه هنگام حرکت اندام یا مفصل آسیب دیده

اکثر موارد التهاب تاندون به اقدامات مراقبت پاسخ می دهند. اگر علائم و نشانه ها همچنان ادامه داشت و بیش از چند روز در فعالیت های روزانه اختلال ایجاد کرد، با پزشک خود مشورت کنید.

علل تاندونیت

اگرچه تاندونیت می تواند در اثر یک آسیب ناگهانی ایجاد شود، اما این حالت به احتمال زیاد ناشی از تکرار یک حرکت خاص در طول زمان است. اکثر افراد دچار التهاب تاندون می شوند زیرا مشاغل یا سرگرمی های آنها شامل حرکات تکراری است که بر تاندون ها فشار وارد می کند.

استفاده از تکنیک مناسب به ویژه هنگام انجام حرکات ورزشی مکرر یا فعالیت های مرتبط با شغل مهم است. تکنیک نادرست می تواند منجر به التهاب تاندون شود.

عوامل خطر تاندونیت

عوامل خطر برای ایجاد التهاب تاندون شامل سن، کار در مشاغل خاص یا شرکت در ورزشهای خاص است.

سن. با بالا رفتن سن، تاندون های افراد انعطاف پذیری کمتری پیدا می کند، که این امر باعث می شود آسیب آنها راحت تر شود.

اشتغال. تاندونیت در افرادی که مشاغل آنها شامل موارد زیر است شیوع بیشتری پیدا می کند:

• ارتعاش
• اعمال اجباری
• حرکات تکراری
• موقعیت های ناخوشایند

ورزش ها

اگر در ورزشهای خاصی که شامل حرکات مکرر است مشارکت داشته باشید، احتمال ابتلا به التهاب تاندون بیشتر است، به خصوص اگر تکنیک شما مناسب و بهینه نباشد. این وضعیت می تواند با موارد زیر رخ دهد:

• گلف
• تنیس
• بیسبال
• بولینگ
• بسکتبال
• شنا كردن
• در حال دویدن

عوارض تاندونیت

بدون درمان مناسب، التهاب تاندون می تواند خطر پارگی  را افزایش دهد. پارگی تاندون ها یک وضعیت بسیار جدی تر که می تواند نیاز به جراحی داشته باشد. اگر سوزش تاندون چند هفته یا چند ماه ادامه پیدا کند، احتمال دارد شرایطی به نام تاندونوز ایجاد شود. این وضعیت شامل تغییرات دژنراتیو در تاندون، همراه با رشد غیرطبیعی عروق خونی جدید است.

پیشگیری از تاندونیت

برای کاهش احتمال ابتلا به التهاب تاندون، توصیه های زیر را دنبال کنید:

• از فعالیت هایی که فشار بیش از حد بر تاندون ها وارد می کند، به ویژه برای دوره های طولانی خودداری کنید. اگر در حین تمرین خاصی احساس درد کردید، توقف کرده و استراحت کنید.
• فعلیت های مختلف را ترکیب کنید. اگر یک ورزش یا فعالیت باعث درد خاصی می شود، ورزش دیگری را امتحان کنید. تمرینات متقابل می تواند به شما کمک کند تا یک تمرین ضربه ای مانند دویدن را با تمرینات کمتری مانند دوچرخه سواری یا شنا ترکیب کنید.
• تکنیک خود را بهبود بخشید. اگر تکنیک شما در فعالیت یا ورزش ناقص است، می توانید خود را برای مشکلات تاندون خود آماده کنید. هنگام شروع یک ورزش جدید یا استفاده از وسایل ورزشی، دستورالعمل های حرفه ای بگیرید.
• بعد از ورزش برای کشش بیشتر زمان بگذارید تا دامنه حرکتی مفاصل را به حداکثر برسانید. این می تواند به کاهش آسیب های مکرر روی بافت های سفت کمک کند. بهترین زمان برای کشش بعد از ورزش است، زمانی که عضلات گرم می شوند.
• از ارگونومی مناسب محل کار استفاده کنید. در صورت امکان، یک ارزیابی ارگونومیک از محل کار خود داشته باشید و صندلی، صفحه کلید و میز کار خود را مطابق توصیه برای قد، طول بازو و کارهای معمول خود تنظیم کنید. این به محافظت از همه مفاصل و تاندون ها در برابر استرس بیش از حد کمک می کند.
• ماهیچه های خود را برای بازی آماده کنید. تقویت عضلات مورد استفاده در فعالیت یا ورزش می تواند به آنها در تحمل بهتر استرس و فشار کمک کند.

تشخیص تاندونیت

معمولاً پزشک می تواند تاندونیت را در طول معاینه فیزیکی تشخیص دهد. در صورت رد علائم دیگر که می تواند باعث علائم و نشانه ها شوند، پزشک احتمال دارد تصویربرداری اشعه ایکس یا سایر آزمایشات تصویربرداری را تجویز کند.

درمان تاندونیت

اهداف درمان تاندونیت تسکین درد و کاهش التهاب است. اغلب، مراقبت از تاندونیت به تنهایی از جمله استراحت، یخ و مسکن های بدون نسخه شاید تمام درمانی باشد که نیاز دارید.

داروها. برای التهاب تاندونیت، پزشک احتمال دارد این داروها را توصیه کند:

• مسکن ها. مصرف آسپرین، ناپروکسن سدیم (Aleve) یا ایبوپروفن (Advil، Motrin IB، دیگران) ممکن است ناراحتی ناشی از التهاب تاندون را تسکین دهد. کرم های موضعی با داروهای ضد التهابی همچنین می تواند در تسکین درد بدون عوارض جانبی احتمالی مصرف داروهای ضد التهابی از طریق دهان موثر باشند.
• کورتیکواستروئیدها. گاهی اوقات پزشک می تواند داروی کورتیکواستروئید را برای تخلیه تاندون به اطراف آن تزریق کند. تزریق کورتیزون باعث کاهش التهاب می شود و می تواند به کاهش درد کمک کند. کورتیکواستروئیدها برای التهاب تاندون بیش از سه ماه (التهاب مزمن مزمن) توصیه نمی شوند، زیرا تزریق مکرر احتمال دارد تاندون را ضعیف کرده و خطر پارگی تاندون را افزایش دهد.
• پلاسمای غنی از پلاکت (PRP). درمان PRP شامل گرفتن نمونه ای از خون و چرخاندن آن برای جداسازی پلاکت ها و سایر عوامل درمانی است. سپس محلول به ناحیه تحریک مزمن تاندون تزریق می شود. اگرچه هنوز بررسی هایی برای تعیین کاربردها، غلظت ها و تکنیک ها در حال انجام است، تزریق PRP در ناحیه تحریک مزمن تاندون در درمان بسیاری از بیماری های مزمن امیدوار کننده بوده است.

فیزیوتراپی

شما احتمال دارد از یک برنامه تمرینی خاص که برای کشش و تقویت واحد تاندون عضلانی آسیب دیده طراحی شده است، سود ببرید. به عنوان مثال، تقویت غیر عادی – که بر انقباض ماهیچه در حین طولانی شدن آن تأکید می کند – نشان داده  که برای بسیاری از بیماری های مزمن تاندون بسیار موثر است و اکنون به عنوان خط اول درمان در نظر گرفته می شود.

جراحی و سایر روشها

در مواردی که فیزیوتراپی علائم را برطرف نکرده است، پزشک احتمال دارد موارد زیر را پیشنهاد کند:

• سوزن خشک. این روش شامل ایجاد سوراخ های کوچکی در تاندون با یک سوزن ظریف برای تحریک عوامل دخیل در بهبود تاندون است.
• درمان اولتراسونیک. این روش با حداقل تهاجم از یک برش کوچک برای قرار دادن دستگاه خاصی استفاده می کند که بافت اسکار تاندون را با امواج صوتی اولتراسونیک بر می دارد.
• عمل جراحي. بسته به شدت آسیب تاندون، شاید ترمیم جراحی لازم باشد، به خصوص اگر تاندون از استخوان جدا شده باشد.

شیوه زندگی و درمان های خانگی

برای درمان تاندونیت در خانه، استراحت، یخ، فشرده سازی و ارتفاع انجام می شود. این درمان می تواند به تسریع بهبودی  کمک کرده و از مشکلات بعدی پیشگیری کند.

• استراحت. از فعالیت هایی که باعث افزایش درد یا التهاب می شود خودداری کنید. سعی نکنید حین درد کار یا بازی کنید. استراحت برای بهبود بافت ضروری است. اما این به معنی استراحت کامل در رختخواب نیست. می توانید فعالیت ها و تمرینات دیگری را انجام دهید که به تاندون آسیب دیده فشار وارد نمی کند. شنا و ورزش در آب می تواند به خوبی تحمل شود.
• یخ. برای کاهش درد، اسپاسم عضلانی و التهاب، یخ را چندین بار در روز تا 20 دقیقه روی ناحیه آسیب دیده قرار دهید. بسته های یخ، ماساژ یا حمام های آب خیس با یخ و آب همه می توانند کمک کنند. برای ماساژ یخ، یک فنجان پلاستیکی پر از آب را فریز کنید تا بتوانید فنجان را در حالی که یخ را مستقیماً روی پوست قرار می دهید نگه دارید.
• فشرده سازی. از آنجا که التهاب می تواند منجر به از دست دادن حرکت در مفصل آسیب دیده شود، ناحیه را فشرده کنید تا التهاب متوقف شود. روکش یا بانداژ فشاری بهتر است.
• بالا نگه داشتن اندام. اگر التهاب تاندون بر زانو تأثیر می گذارد، پای آسیب دیده را بالاتر از سطح قلب خود قرار دهید تا التهاب کاهش یابد.

اگرچه استراحت بخش مهمی از درمان تاندونیت است، اما عدم فعالیت طولانی مدت می تواند باعث سفت شدن مفاصل شود. پس از چند روز استراحت کامل ناحیه آسیب دیده، آن را به آرامی در محدوده کامل خود حرکت دهید تا انعطاف پذیری مفصل حفظ شود.

همچنین می توانید داروهای بدون نسخه-مانند آسپرین، ایبوپروفن (Advil، Motrin IB، دیگران)، ناپروکسن سدیم (Aleve) یا استامینوفن (تیلنول، دیگران) را امتحان کنید تا ناراحتی ناشی از تاندونیت را کاهش دهید.

آمادگی برای قرار ملاقات با پزشک

شما احتمال دارد در ابتدا علائم و نشانه های خود را با پزشک خانوادگی در میان بگذارید، اما شاید نیاز به ارجاع متخصص پزشکی ورزشی یا روماتولوژی، داشته باشید.

آنچه می توانید انجام دهید؟

شاید بخواهید لیستی بنویسید که شامل موارد زیر باشد:

• شرح علائم مفصل
• سوالاتی که می خواهید از پزشک بپرسید.
• اطلاعاتی در مورد مشکلات پزشکی که داشته اید.
• تمام داروها و مکمل های غذایی که مصرف می کنید.
• اطلاعاتی در مورد مشکلات پزشکی والدین یا خواهر و برادر خود

در مورد التهاب تاندون، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

• آیا باید آزمایشاتی را انجام دهم؟
• محتمل ترین علت علائم من چیست؟
• آیا باید فعالیتهای خود را محدود کنم؟
• شما چه رویکرد درمانی را توصیه می کنید؟
• من بیماری های دیگری هم دارم. چگونه می توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟
• آیا اقدامات خودمراقبتی وجود دارد که بتوانم امتحان کنم؟
• آیا بروشور یا مطالب چاپی دیگری دارید که بتوانم با خود ببرم؟

چه انتظاری باید از پزشک خود داشته باشید؟

در طول معاینه فیزیکی، پزشک نقاط حساس اطراف ناحیه آسیب دیده را بررسی می کند. محل دقیق درد می تواند به تعیین علت درد ناشی از مشکلات دیگر کمک کند.

پزشک همچنین مفصل آسیب دیده را به موقعیت های مختلف منتقل می کند تا علائم و نشانه ها را تکرار کند.

سوالاتی که پزشک احتمال دارد بپرسد شامل موارد زیر است:

• درد از کی شروع شد؟
• کجا احساس درد می کنید؟
• چه نوع کاری انجام می دهید؟
• آیا به طور ناگهانی شروع شد یا به تدریج رخ داد؟
• در چه سرگرمی ها یا فعالیتهای تفریحی شرکت می کنید؟
• آیا در مورد تکنیک مناسب فعالیت خود آموزش دیده اید؟
• آیا اخیراً زمین خوردن یا هر نوع آسیب دیگری را تجربه کرده اید؟
• به نظر می رسد که چه چیزی علائم را بهبود می بخشد یا بدتر می کند؟
• آیا درد در حین انجام برخی فعالیت ها مانند زانو زدن یا بالا رفتن از پله ها رخ می دهد یا بدتر می شود؟

منبع:   

https://www.mayoclinic.org/diseases-conditions/tendinitis/symptoms-causes/syc-20378243