پدوفیلیا نوعی اختلال روان پزشکی است که در آن یک فرد بالغ یا بزرگ سال تمایل به برقراری رابطه جنسی با کودکان خردسال دارد. نوع خاصی از پدوفیلیا فقط جذب کودکان می شود. نوع غیر اختصاصی آن ها، جذب کودکان و حتی بزرگسالان می شوند. برخی از پدوفیل ها مخفی کاری می کنند، اما یک دسته دیگر کاملاً آشکار عمل می کنند و ستیزه جو هستند و رفتار خود را به عنوان”صمیمیت بین نسلی” توجیه می کنند.
پدو به زبان یونانی به معنای “کودک” است. فیلیا مشتق یونانی، لاتین و فرانسوی است و به معنی “عشق” است.
ابتلا به پدوفیلیا به سن، نژاد، تحصیلات، شغل، جایگاه اجتماعی یا درآمد ربطی ندارند و آن ها ممکن است هرجایی که بچه ها هستند وجود داشته باشند. دشمنی و کینه توزی علت پدوفیلیا نیست که فرد بخواهد از روی کینه و یا انتقام به کودک آسیب برساند. علت اصلی پدوفیلیا جذابیت جنسی کودکان و رضایت جنسی از آن ها می باشد.
ویژگی های یک پدوفیلیا
ویژگی های کلی و مشخصی برای پدوفیلیا وجود ندارد.
به طور کلی برخی از علائم آن ها عبارتند از:
مشخصات و رفتار پدوفیل ها
- مجرد بوده و در گروه سنی خود دوستان بسیار کمی دارد.
- اغلب با کودکان مانند بزرگسالان صحبت و یا رفتار می کند.
- روش ها و مکان های مختلفی برای تنها بودن با کودکان پیدا می کند.
- برخی از آن ها دارای بیماری روانی مانند اختلال خلقی یا شخصیتی هستند.
- پدوفیلیا ها اغلب، خود قربانی نوعی سوء استفاده جنسی در دوران کودکی هستند.
- به نظر می رسد فرد مبتلا به پدوفیلیا قابل اعتماد و احترام است. او از جایگاه خوبی در جامعه برخوردار است.
- پدوفیلیا ها در درجه اول (اما نه همیشه) مرد های با تحصیلات بالا، در حد متوسط تا سی سالگی هستند.
- آنها شغل هایی را انتخاب می کنند که به کودکان راحت تر و بیشتر دسترسی داشته باشند.
علایق و سرگرمی ها پدوفیل ها
- اغلب با زنانی ازدواج می کنند که سن خیلی پایینی دارند.
- کودکانی را انتخاب می کنند که به نظر می رسد مشکل دار هستند و نیاز به توجه و محبت دارند.
- پدوفیلیا ها عمدتا جذب پسران و دختران مرفه می شود.
- آنها می توانند افرادی دگر جنس گرا، هم جنس گرا یا دو جنس گرا باشند.
- فعالیت های کودکانه را دوست دارد و سرگرم شدن با آن ها را به انجام کارهای مخصوص بزرگسالان ترجیح می دهند.
- اغلب با استفاده از کلماتی مانند معصوم، آسمانی، الهی کودکان را توصیف می کند و آن ها را ناب یا فرشته می داند.
- کار کردن با فرزندان را ترجیح می دهد. با کودکان نسبت به بزرگسالان احساس راحتی بیشتری می کند.
- حتی اگر فرد مبتلا به پدوفیلیا خودش فرزند نداشته باشد، خانه او معمولاً پر از وسایل کودکانه است.
- خانه یک پدوفیلیا با اسباب بازی، کتاب های بچه گانه، بازی های ویدئویی، دوچرخه ها، تنقلات و چیزهایی برای جذب کودکان پر شده تا بتوانند آن ها را به خانه بیاورند و نگه دارند.
روابط پدوفیل ها
پدوفیلیا از طریق مدرسه یا اشخاص دیگری مانند همسایه، معلم، مربی، کودک را شناسایی می کند. اعضای خانواده مانند مادران، پدران، مادربزرگ ها، پدربزرگ ها، عمه ها، دایی ها، پسر عموها، ناپدری ها و غیره نیز ممکن است شکارچیان جنسی باشند. پدوفیلیا ها اغلب به دنبال فرزندان خجالتی، معلول و عقب افتاده هستند، یا کودکانی را انتخاب می کنند که با خانه و خانواده خود مشکل دارند و یا در خانه های محروم زندگی می کنند.
پدوفیلیا با دادن هدایا، کودکان را به مکان های مورد علاقه شان مانند پارک های تفریحی، باغ وحش و کنسرت می برند. آن ها معمولاً بیشتر از راه اعتماد سازی و دوستی ارتباط برقرار می کنند. تماس جسمی را به صورت تدریجی، از طریق لمس کردن،، بغل کردن و بوسیدن شروع می کنند. به ندرت کودک را وادار به برقراری تماس جنسی می کنند.
پدوفیلیا ها از چند طریق خودشان را تحریک و ارضاء می کند:
- برای برخی، یک نگاه کافی است.
- برخی افراد به تماس بیشتری نیاز دارند.
- برای دیگران، عکس گرفتن یا تماشای کودکان در لباس زیر کفایت می کند.
معمولاً مردان پدوفیلیا، سابقه كيفری ندارند و سوء استفاده از کودکان را انكار مي كنند. حتي پس از دستگيري، محكوم كردن و حكم دادگاه باز هم منکر کار خودشان می شوند. اغلب در ازدواج به دلیل اختلال در عملکرد جنسی دچار مشکل می شود.
درمان پدوفیلیا
پدوفیلیا یک گرایش جنسی است و بعید است این افراد تغییر کنند و درمان شوند. درمان می تواند به افراد کمک کند تا در برابر نیاز جنسی خود مقاومت كنند. والدین باید بدانند كه در بیشتر موارد سوء استفاده جنسی از طرف کسی صورت می گیرد كه كودك او را می شناسد. یک پدوفیلیا به تنهایی درمان نمی شود و خودش به دنبال درمان نیست، زیرا مسئولیت رفتار خودش را بر عهده نمی گیرد و کارش را انکار می کند.
گزینه های مدیریت پدوفیلیا
درمان فقط درصورتی مؤثر است که بیمار مبتلا به پدوفیلیا، انگیزه و تعهد به کنترل رفتار خود را داشته باشد. احتمالاً هیچ روش درمانی برای درمان پدوفیلیا به تنهایی تاثیر گذار نیست. درمان زمانی نتیجه لازم را می دهد که به صورت ترکیبی از روش های روان درمانی و دارو باشد.
روان درمانی
بیشتر روان درمانی هایی که برای درمان پدوفیلیا مورد استفاده قرار می گیرند، اصول و تکنیک های رفتار درمانی شناختی را شامل می شوند. هدف رفتار درمانی شناختی این است که بیمار بتواند راه های کنترل رفتار خود را تشخیص داده و به نیاز خود غلبه کند. متداول ترین نوع درمان شناختی رفتاری مورد استفاده برای مجرمان جنسی، پیشگیری از بازگشت و بروز علائم و روش هایی مانند روش های پیشگیری از اعتیاد است.
درمان دارویی
- داروهایی که تولید هورمون تستوسترون مردان را سرکوب می کنند، برای کاهش تعداد یا شدت میل جنسی استفاده می شوند.
- ممکن است سرکوب تستوسترون سه تا 10 ماه طول بکشد تا میل جنسی را کاهش دهد و تاثیر خودش را بگذارد.
جلوگیری از سوء استفاده جنسی از کودکان
والدین باید در نظر داشته باشند که کودک تا وقتی توسط یک پدوفیلیا مورد سوء استفاده جنسی و تجاوز قرار نگیرد، موضوع را تشخیص نمی دهد. از طرفی پدوفیلیا را می توان درمان کرد، اما هرگز به طور قطعی درمان نمی شود. بنابراین با آموزش به فرزند خود می توانید از خطرات احتمالی جلوگیری کنید. به کودک خود آموزش دهید که اگر در شرایط تهدید آمیز با یک متجاوز قرار گرفت چه کاری را باید انجام دهد. به فرزندتان توانایی و آموزش های لازم را آمورش دهید که در صورت عدم حضور شما بداند که چگونه از خودش محافظت کند.
برخی راهکارهای که هر والدینی باید برای حفظ امنیت کودک به او آموزش دهد، عبارتند از:
به فرزند خود قدرت ” نه ” گفتن را بیاموزید.
متجاوزین به کودکان و یا پدوفیلیا ها برای رسیدن به اهداف خود کودکانی را انتخاب می کنند که:
- از مخالفت با بزرگ تر ها می ترسند.
- به راحتی تهدید یا تسلیم می شوند.
- تمایلی به برقراری ارتباط با بزرگ تر ها ندارند.
به کودک خود بگویید در مواقعی که در برخورد با دیگران احساس راحتی نمی کند و یا از کسی می ترسد به توانایی خودش اعتماد کند و با صدای بسیار بلند فریاد بزند و به آن شخص “نه!” بگوید. به کودک خود آموزش دهید اگر پدوفیلیا از کودک خواسته كه راز نگه دار باشد یا با آن شخص جایی برود فوراً این موارد را به شما بگوید و توضیح دهد چه اتفاقی افتاده است.
از کودک خودتان مطمئن نباشید.
فکر نکنید فرزند شما می داند چگونه از خودش محافظت کند.
در یک بررسی که به صورت آزمایشی روی کودکان صورت گرفت، به طور میانگین در عرض 35 ثانیه متجاوزین توانستند کودکان شرکت کننده در آزمون را فریب دهند. این در حالی صورت گرفته بود که قبل از آزمایش، والدین آن ها مطمئن بودند كه فرزندشان تا به حال با هیچ غریبه ای صحبت نكرده یا با غریبه ها جایی نمی رود. آن ها تصور نمی كردند كه فرزندشان تا این حد آسیب پذیر باشد و فریب بخورد.
روی “خطر غریبه” تمرکز نکنید.
برای کودکان، به ویژه بچه های خردسال، تشخیص این که دقیقاً چه کسی “غریبه” است می تواند گیج کننده باشد. آن ها ممکن است فکر کنند غریبه ها، آدم های ترسناکی هستند. در حقیقت، تحقیقات نشان داده اگر فرد غریبه رفتار دوستانه و به اندازه کافی حرف های متقاعد کننده دارند، به همین علت این احتمال وجود دارد که کودک فریب او را بخورد و از فرد پیروی کند. علاوه بر آن وقتی به کودک گفته می شود ” به غریبه ها اعتماد نکن”، کودک شاید فکر کند اعتماد به افرادی مانند همسایه یا پیشخدمت در یک رستوران، خوب است و آن ها را غریبه نمی داند.
به جای اینکه به فرزند خود بگویید که هرگز با افراد غریبه صحبت نکند، به او یاد دهید که در موارد لازم از یک زن کمک بگیرد. حتی می توانید به او بگویید ترجیحاً از زنی که بچه دارد کمک گرفته و از او بخواهد که با پلیس تماس بگیرد. حتی می توانید به کودک خود آموزش دهید که افرادی که یک برچسب اسمی دارند، پلیس و یا اطلاعات هستند که می توانند در صورت لزوم از آن ها کمک بگیرد. به کودکان خود آموزش دهید که هیچ کس نباید به حریم شخصی او تجاوز کند. به آن ها تاکید کنید، چه در فضای عمومی و چه در خانه بدون حضور والدین کسی حق ندارد به او زیاد نزدیک شود.
بزرگسالان مورد اعتماد را مشخص کنید.
یک لیست کوتاه از بزرگسالان “مورد اعتماد” مانند دایی، کودک پرستار، پدربزرگ و مادربزرگ برای کودک خود تهیه کنید. به او یاد دهید در مواقعی که شما حضور ندارید فقط باید به این افراد اعتماد کنند. به کودک خود بگویید که هرگز سوار اتومبیل فرد ناشناس نشوند. حتی او حق ندارند بدون حضور پدر و مادر یا پرستار خودش به جایی بروند. به فرزند خود تأکید کنید که اگر یک ناشناس و یا غریبه ای سعی دارد کودک را مجبور کند تا با او به جایی برود، کودک باید تا آنجا که می تواند فریاد بزند، “کمک کنید! این پدر من نیست! ” یا “کمک کنید! این مادر من نیست!”.
به او یاد بدهید که در این مواقع باید فرار کند، و اگر پدوفیلی او را گرفت، باید مشت، ضربه و لگد بزند.
کودک را زیاد نترسانید.
سعی کنید او را از هر موقعیتی نترسانید. اعتماد به نفس کودک را افزایش داده و توانایی و راهکارهای لازم را برای جلوگیری و مدیریت خطر احتمالی به کودک خود آموزش دهید. با فرزند خود صحبت کنید و به او یاد بدهید که چگونه موقعیت های خطرناک را بشناسد و از آن ها دور شود.
این آموزش ها را تمرین کنید. این نکات را به خصوص در تابستان که بچه ها بیشتر از خانه خارج می شوند و فصل شکارچیان کودکان می باشد را با هم به طور دوره ای تمرین کنید.
هنگامی که در یک مکان شلوغ مانند مرکز خرید یا پارک هستید، از کودک بپرسید:
- از چه کسی کمک می گیرد؟
- آیا شماره موبایل شما را می داند؟
- در صورت گم شدن او چه کار می کند؟
آخرین دیدگاه‌ها