تومور ویلمز یک سرطان نادر کلیه است که در درجه اول کودکان را درگیر می کند. به عنوان نفروبلاستوما نیز شناخته می شود و شایع ترین سرطان کلیه در کودکان است. تومور ویلمز اغلب کودکان 3 تا 4 ساله را تحت تأثیر قرار می دهد و پس از 5 سالگی کمتر شایع می شود.
تومور ویلمز اغلب در یک کلیه اتفاق می افتد، اگرچه گاهی اوقات در هر دو کلیه به طور همزمان یافت می شود.
پیشرفت در تشخیص و درمان تومور ویلمز پیش آگهی کودکان مبتلا به این بیماری را بسیار بهبود بخشیده است. با درمان مناسب بهبودی زیادی در کودکان دیده شده است.
علائم تومور ویلمز
علائم و نشانه های تومور ویلمز بسیار متفاوت است و برخی از کودکان هیچ نشانه واضحی از خود بروز نمی دهند. اما بیشتر کودکان مبتلا به تومور ویلمز یک یا چند مورد از علائم و نشانه های زیر را تجربه می کنند:
- درد شکم
- التهاب شکم
- توده شکمی که می توانید احساس کنید.
علائم و نشانه های دیگر می تواند شامل موارد زیر باشد:
- تب
- یبوست
- تنگی نفس
- فشار خون بالا
- از دست دادن اشتها
- وجود خون در ادرار
- تهوع یا استفراغ یا هر دو
در صورت مشاهده علائم یا نشانه هایی که شما را نگران می کند، با پزشک فرزند خود مشورت کنید. تومور ویلمز نادر است، بنابراین به احتمال زیاد بیماری دیگری علائم ایجاد می کند، اما مهم است که هر گونه نگرانی را بررسی کنید.
علل تومور ویلمز
هنوز مشخص نیست علت ایجاد تومور ویلمز چیست، اما در موارد نادر، وراثت احتمال دارد نقش داشته باشد.
سرطان زمانی شروع می شود که سلول ها در DNA خود دچار خطا می شوند. این خطاها به سلول ها اجازه می دهد تا به طور غیرقابل کنترل رشد کرده و تقسیم شوند. سلولهای انباشته تومور را تشکیل می دهند. در تومور ویلمز، این فرایند در سلول های کلیه رخ می دهد.
خطاهای DNA که منجر به تومور ویلمز می شود از والدین به فرزند منتقل می شود. در بیشتر موارد، هیچ ارتباط شناخته شده ای که می تواند منجر به سرطان شود بین والدین و فرزندان وجود ندارد.
عوامل خطر ابتلا به تومور ویلمز
عواملی که احتمال دارد خطر ابتلا به تومور ویلمز را افزایش دهند عبارتند از:
- نژاد آفریقایی-آمریکایی. در ایالات متحده، کودکان آفریقایی-آمریکایی نسبت به کودکان سایر نژادها کمی بیشتر در معرض ابتلا به تومور ویلمز هستند. به نظر می رسد کودکان آسیایی-آمریکایی کمتر از سایر نژادها در معرض خطر هستند.
- سابقه خانوادگی تومور ویلمز. اگر فردی در خانواده مبتلا به تومور ویلمز بوده است، در این صورت احتمال ابتلا به این بیماری در فرزند شما افزایش می یابد.
تومور ویلمز بیشتر در کودکان با ناهنجاری ها یا سندرم های خاص در بدو تولد رخ می دهد، از جمله:
- آنیریدیا در آنیریدیا، عنبیه-قسمت رنگی چشم-فقط تا حدی شکل می گیرد یا اصلا ایجاد نمی شود.
- همی هیپرتروفی: در همی هیپرتروفی بدن یا قسمتی از آن به طور قابل توجهی بزرگتر از طرف دیگر است.
تومور ویلمز می تواند به عنوان بخشی از سندرم های نادر رخ دهد، از جمله:
- سندرم WAGR: این سندرم شامل تومور ویلمز، آنیریدیا، ناهنجاری های دستگاه تناسلی و ادراری و معلولیت های ذهنی است.
- سندرم دنیس درش: این سندرم شامل تومور ویلمز، بیماری کلیوی و شبه هرمافرودیسم مردانه است، که در آن فرزند پسر با بیضه ها متولد می شود اما احتمال دارد ویژگی های زنانه را نشان دهد.
- سندرم بکویث ویدمن: کودکان مبتلا به این سندرم به طور قابل توجهی بزرگتر از حد متوسط (ماکروزومی) هستند. علائم دیگر می تواند شامل اندام های شکمی باشد مانند بند ناف یا یک زبان بزرگ (ماکروگلوسیا)، بزرگ شدن اندام های داخلی و ناهنجاری های گوش. همچنین خطر ابتلا به تومورها از جمله نوعی سرطان کبد به نام هپاتوبلاستوما افزایش می یابد.
تشخیص تومور ویلمز
اگر فرزند شما دارای عوامل خطر برای تومور ویلمز (مانند سندرم های مرتبط شناخته شده) است، پزشک احتمال دارد سونوگرافی دوره ای کلیه را برای بررسی ناهنجاری های آن توصیه کند. اگرچه این غربالگری نمی تواند از تومور ویلمز پیشگیری کند، اما احتمال دارد به تشخیص بیماری در مراحل اولیه کمک کند.
برای تشخیص تومور ویلمز، پزشک کودک، احتمال دارد موارد زیر را توصیه کند:
- معاینه فیزیکی. پزشک به دنبال علائم احتمالی تومور ویلمز یک معاینه فیزیکی انجام می دهد.
- آزمایش خون و ادرار. این آزمایشات تومور ویلمز را تشخیص نمی دهند، اما می تواند نشان دهد که کلیه ها خوب کار می کنند یا نه و برخی مشکلات کلیوی یا شمارش پایین خون را آشکار می کند.
- آزمایشات تصویربرداری. آزمایشاتی که تصاویری از کلیه ها ایجاد می کند به پزشک کمک می کند تا تشخیص دهد آیا فرزند شما دارای تومور کلیه است یا خیر. آزمایشات تصویربرداری می تواند شامل سونوگرافی، توموگرافی کامپیوتری (CT) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) باشد.
هنگامی که پزشک تومور ویلمز را تشخیص می دهد، برای تعیین میزان (مرحله) سرطان تلاش می کند. شاید پزشک اشعه ایکس قفسه سینه یا سی تی اسکن و اسکن استخوان را تعیین کند تا مشخص شود آیا سرطان به کلیه ها سرایت کرده است یا خیر.
تعیین مراحل توممور ویلمز
پزشک مرحله سرطان را تعیین می کند که در تعیین گزینه های درمانی موثر است. در ایالات متحده، دستورالعمل هایی که از طریق بررسی تومور ملی ویلمز گروه انکولوژی کودکان تهیه شده است شامل این پنج مرحله است:
- مرحله اول. سرطان فقط در یک کلیه یافت می شود، و می توان آن را با جراحی به طور کامل برطرف کرد.
- مرحله دوم. سرطان به بافت ها و ساختارهای فراتر از کلیه آسیب دیده مانند چربی یا عروق خونی مجاور انتشار یافته است، اما هنوز می توان آن را با جراحی به طور کامل از بین برد.
- مرحله سوم. سرطان در ناحیه کلیه به غدد لنفاوی مجاور یا سایر ساختارهای داخل شکم انتشار یافته است، تومور احتمال دارد قبل یا در حین عمل در داخل شکم ریخته شود، یا شاید با جراحی کاملاً برداشته نشود.
- مرحله چهارم. سرطان در خارج از کلیه به ساختارهای اطراف مانند ریه، کبد، استخوان یا مغز انتشار یافته است.
- مرحله پنجم. سلولهای سرطانی در هر دو کلیه (تومورهای دو طرفه) یافت می شوند.
در موارد خاص، یک چاپگر سه بعدی برای ایجاد یک مدل دقیق از آناتومی بیمار استفاده می شود تا به برنامه ریزی عملیات پیچیده برای تومور ویلمز کمک کند.
درمان تومور ویلمز
درمان تومور ویلمز معمولاً شامل جراحی و شیمی درمانی و گاهی پرتودرمانی است. درمانها می تواند بسته به مرحله سرطان متفاوت باشد. از آنجا که این نوع سرطان نادر است، پزشک احتمال دارد توصیه کند که در مرکز سرطان کودکان که تجربه درمان این نوع بیماری را دارند، به دنبال درمان باشید.
جراحی برای برداشتن کلیه
درمان تومور ویلمز احتمال دارد با جراحی برای برداشتن کلیه یا قسمتی از آن (نفرکتومی) آغاز شود. از جراحی نیز برای تأیید تشخیص استفاده می شود – بافت برداشته شده در حین عمل به آزمایشگاه فرستاده می شود تا مشخص کند چه نوع سرطانی در تومور وجود دارد.
جراحی تومور ویلمز می تواند شامل موارد زیر باشد:
برداشتن قسمتی از کلیه آسیب دیده. نفرکتومی جزئی شامل برداشتن تومور و قسمت کوچکی از بافت کلیه اطراف آن است. اگر سرطان بسیار کوچک یا اگر بیمار فقط یک کلیه فعال داشته باشد، احتمال دارد نفرکتومی جزئی یک گزینه باشد.
برداشتن کلیه آسیب دیده و بافت اطراف آن. در نفرکتومی رادیکال، پزشک کلیه و بافتهای اطراف آن، از جمله قسمتی از حالب و گاهی غده فوق کلیوی را خارج می کند. غدد لنفاوی مجاور نیز برداشته می شود. کلیه باقی مانده می تواند ظرفیت خود را افزایش داده و کار تصفیه خون را بر عهده بگیرد.
برداشتن یا قسمتی از هر دو کلیه. اگر سرطان هر دو کلیه را تحت تأثیر قرار دهد، جراح تا آنجا که امکان دارد سرطان را از هر دو کلیه خارج می کند. در تعداد کمی از موارد، جراحی می تواند به معنای برداشتن هر دو کلیه باشد و در این صورت فرزند شما نیاز به دیالیز دارد. اگر پیوند یک گزینه باشد، فرزند شما دیگر نیازی به دیالیز نخواهد داشت.
شیمی درمانی
شیمی درمانی از داروهای قوی برای از بین بردن سلول های سرطانی در سراسر بدن استفاده می کند. درمان تومور ویلمز معمولاً شامل ترکیبی از داروها است که از طریق ورید داده می شوند و با هم کار می کنند تا سلول های سرطانی را از بین ببرند.
این که کودک چه عوارضی را تجربه کند بستگی به نوع داروها دارد. عوارض جانبی شایع عبارتند از تهوع، استفراغ، از دست دادن اشتها، ریزش مو و افزایش خطر عفونت. از پزشک بپرسید چه عوارضی احتمال دارد در طول درمان رخ دهد و آیا عوارض احتمالی طولانی مدت وجود دارد یا خیر.
شیمی درمانی می تواند قبل از جراحی برای کوچک کردن تومورها و برداشتن راحت تر آنها استفاده شود. بعد از جراحی برای از بین بردن سلولهای سرطانی که احتمال دارد در بدن باقی بمانند استفاده شود. شیمی درمانی همچنین برای کودکانی که سرطان آنها بسیار پیشرفته است و به طور کامل با جراحی از بین نرود، استفاده می شود.
برای کودکانی که در هر دو کلیه سرطان دارند، شیمی درمانی قبل از جراحی تجویز می شود. شاید جراحان بتوانند حداقل یک کلیه را برای حفظ عملکرد آن نجات دهند.
پرتو درمانی
بسته به مرحله تومور، شاید پرتودرمانی توصیه شود که از پرتوهای پر انرژی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند.
در طول پرتودرمانی، کودک با دقت روی میز قرار می گیرد و یک دستگاه بزرگ در اطراف آن حرکت می کند و دقیقاً پرتوهای انرژی را به سمت سرطان نشانه می رود. عوارض جانبی احتمالی شامل تهوع، اسهال، خستگی و سوزش پوست مانند آفتاب سوختگی است. پرتودرمانی احتمال دارد بعد از جراحی برای از بین بردن سلول های سرطانی که در طول عمل برداشته نشده اند مورد استفاده قرار گیرد. همچنین شاید یک گزینه برای کنترل سرطان که به مناطق دیگر بدن انتشار یافته است.
آزمایشات بالینی
پزشک کودک می تواند شرکت در یک کارآزمایی بالینی را توصیه کند. این بررسی های تحقیقی به فرزند فرصتی برای آخرین درمان سرطان می دهد، اما نمی تواند درمانی را تضمین کند.
مزایا و خطرات آزمایشات بالینی را با پزشک در میان بگذارید. اکثر کودکان مبتلا به سرطان در صورت وجود در یک آزمایش بالینی ثبت نام می کنند. با این حال، ثبت نام در یک کارآزمایی بالینی به عهده شما و فرزندتان است.
آخرین دیدگاه‌ها