نوتروفیل بالا و لنفوسیت کم همان شمارش تعداد نوتروفیل ها و تقسیم بر تعداد لنفوسیت ها است که به عنوان “نسبت نوتروفیل به لنفوسیت” (NLR) نامیده می شود، یکی از راه های اندازه گیری التهاب در بدن است. نوتروفیل ها و لنفوسیت ها انواع گلبول های سفید خون هستند که نقش مهمی در محافظت از بدن در برابر عفونت ها و سایر نقش ها دارند. گلبول های سفید یک جزء کلیدی از پاسخ بدن به استرس هستند و فرآیندی را که به عنوان التهاب شناخته می شود هماهنگ می کنند .
نوتروفیل ها اولین پاسخ دهنده های التهاب هستند و به سرعت به صحنه می آیند و در فرآیندی به نام مصونیت ذاتی کار می کنند. لنفوسیت ها پاسخ کندتر اما همچنان مهم به التهاب دارند و تمایل دارند بعد از نوتروفیل ها به عنوان بخشی از پاسخ ایمنی تطبیقی وارد شوند.
NLR بر اساس این دانش کار می کند که افزایش سطح هورمون های استرس تولید شده توسط بدن باعث افزایش سطح نوتروفیل ها و کاهش سطح لنفوسیت ها می شود. در نتیجه، این نسبت ساده می تواند نشانگری باشد که سطوح استرسی را که بدن در طول بیماری حاد تجربه می کند را نشان می دهد.
تغییرات در سطح سلول های نوتروفیل و لنفوسیت با شدت بیماری در شرایط مختلف از جمله عفونت ها، سرطان و حتی حوادث قلبی عروقی مهم مرتبط است.
چگونه NLR اندازه گیری می شود؟
اندازه گیری سطح گلبول های سفید با استفاده از یک آزمایش خون رایج به نام شمارش کامل خون (CBC) انجام می شود که می تواند انواع خاصی از گلبول های سفید در گردش خون را شناسایی کند. هنگامی که شمارش کامل سلول های خونی با دیفرانسیل انجام می شود، ابزار مورد استفاده می تواند نوتروفیل ها و لنفوسیت ها را شناسایی و شمارش کند.
با در دست داشتن این اطلاعات، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی می توانند نسبت NLR را محاسبه کرده و بینشی در مورد وضعیت التهابی بدن به دست آورند. یک NLR معمولی معمولاً بین سطح 1 تا 4 قرار می گیرد، اگرچه این مقدار ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد.
سطح NLR بالای 6 نشانگر التهاب شدید در نظر گرفته می شود. در بیماری شدید، NLR ممکن است به 100 برسد.
مطالعه بیشتر: سطح طبیعی لنفوسیت چقدر است؟
خطرات افزایش نسبت نوتروفیل به لنفوسیت چیست؟
در طول دوره‌های استرس، مانند زمانی که بدن به عفونت پاسخ می‌دهد، NLR می‌تواند به طور غیرطبیعی افزایش یابد و به سطوح بالای 100 برسد. بنابراین، NLR بهتر است به عنوان یک نشانگر التهاب در نظر گرفته شود که ممکن است به پزشکان در تعیین میزان آن کمک کند.
شدت استرس مداوم در بدن
به عنوان مثال، NLR با عفونت شدید با COVID-19 در میان سایر بیماری های عفونی مرتبط است. در مطالعات دیگر، نسبت neutrophil به لنفوسیت بالا قادر به شناسایی افرادی بود که احتمالاً به بیماری‌های قلبی عروقی و تنفسی شدیدتری مبتلا هستند.
برخی از مطالعات همچنین نقش NLR را در پیش آگهی افراد مبتلا به سرطان تحت درمان شیمی درمانی بررسی کرده اند. NLR پیش بینی کننده پیامدهای نامطلوب مانند کاهش وزن و کاشکسی است (کاهش وزن و تحلیل عضلانی) در افرادی که تحت شیمی درمانی قرار می گیرند.
نسبت neutrophil به لنفوسیت ممکن است برای پیش بینی شدت عفونت مفید باشد. مطالعات نشان داده‌اند که استفاده از NLR در بخش اورژانس بیمارستان ممکن است به شناسایی و درمان سریع‌تر عفونت‌های جریان خون، معروف به باکتریمی کمک کند.
در عین حال، نسبت neutrophil به لنفوسیت می تواند برای کمک به تشخیص آپاندیسیت (التهاب آپاندیس، کیسه لوله ای شکل در سمت راست شکم که از روده بزرگ امتداد می یابد) استفاده شود. نشان داده شده است که NLR بالا با شدت آپاندیسیت مطابقت دارد و ممکن است در تعیین نیاز به جراحی مفید باشد.
توجه به این نکته مهم است که NLR تنها یک معیار است و ارزیابی کامل NLR در زمینه بیماری خاص قبل از تصمیم گیری ضروری محسوب می شود.
علل بالقوه زیادی برای افزایش NLR وجود دارد. در نتیجه، NLR اغلب به عنوان راهی برای ارزیابی شدت بیماری و نحوه واکنش بدن به عفونت استفاده می شود.
بیماری هایی که ممکن است با NLR بالا مرتبط باشند، عبارتند از:
- سرطان
- پانکراتیت (التهاب پانکراس)
- آپاندیسیت (التهاب آپاندیس)
- باکتریمی (عفونت جریان خون)
- اختلالات خود ایمنی مانند آرتریت روماتوئید
- شوک سپتیک (فشار خون پایین در پاسخ به سپسیس)
- سپسیس (یک پاسخ التهابی کل بدن به عفونت جدی)
- اختلالات التهابی مانند بیماری کرون و کولیت اولسراتیو (انواع بیماری التهابی روده)
- آسم (بیماری مزمن ریوی که تنفس را دشوار می کند) و آلرژی (واکنش ایمنی به موادی که معمولاً بی ضرر هستند).
مطالعه بیشتر: ۱۰ غذا برای مبارزه با عفونت
تفسیر نتایج آزمایش نوتروفیل بالا با لنفوسیت کم
نسبت نوتروفیل به لنفوسیت یک معیار نسبتاً جدید از التهاب در بدن است که هنوز در حال پذیرش است. شواهد بالینی رو به رشد، کاربرد این معیار را برجسته کرده است، با این حال، ممکن است همیشه برای هر بیماری صدق نکند.
برای ارزیابی مناسب پاسخ بدن به بیماری حاد، تفسیر NLR در زمینه سایر آزمایشات آزمایشگاهی و خون مورد نیاز است. به همین دلیل، اندازه گیری NLR باید با کمک یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی انجام شود که می تواند به تفسیر یافته ها در کنار سایر اقدامات کمک کند.
در برخی موارد، NLR ممکن است به طور دقیق اندازه گیری نشود. به عنوان مثال، برخی سرطان ها مانند لوسمی ها ممکن است اندازه گیری NLR را تغییر دهند. علاوه بر این، برخی درمان‌ها مانند شیمی‌درمانی یا پیوند مغز استخوان یا سلول‌های بنیادی نیز می‌توانند NLR را تغییر داده و توانایی پیش‌بینی آن را محدود کنند.
نوتروفیل بالا نشانه چیست؟
تعداد بالای نوتروفیل ها ممکن است به دلیل بسیاری از شرایط و بیماری های فیزیولوژیکی باشد. neutrophil ها گلبول های سفید خون (WBC) هستند که سلول هایی هستند که با عفونت های بدن مبارزه می کنند. تعداد بالای نوتروفیل ها ممکن است به دلیل بسیاری از شرایط و بیماری های فیزیولوژیکی باشد .در بیشتر موارد، تعداد بالای نوتروفیل ها معمولاً با عفونت باکتریایی فعال در بدن همراه است. در موارد نادر، تعداد بالای نوتروفیل ها ممکن است ناشی از سرطان خون یا لوسمی باشد.
نوتروفیلی وضعیتی است که در آن تعداد نوتروفیل ها زیاد است که به دو نوع طبقه بندی می شود:
نوتروفیلی واقعی: نوتروفیلی واقعی معمولاً به عفونت های باکتریایی مربوط می شود. آبسه، کورک، ذات الریه، سرفه و تب می توانند با تحریک مغز استخوان باعث نوتروفیلی شوند.
نوتروفیلی کاذب: افزایش تعداد نوتروفیل ها ممکن است به دلیل جابجایی سلول ها از مویرگ ها و اندام ها به خون باشد. این ممکن است حتی زمانی که بیماری وجود ندارد نیز دیده شود. نوتروفیلی شیفت معمولاً گذرا است و ممکن است در حین ورزش شدید، در صورت حمله اضطرابی، در دوران بارداری، پس از تشنج و بعد از غذا رخ دهد.
علائم و نشانه های نوتروفیلی چیست؟
علائم نوتروفیلی بسته به علت زمینه ای آن می تواند متفاوت باشد. به عنوان مثال، بیماران مبتلا به عفونت های باکتریایی ممکن است علائمی مانند:
- تب
- لرز
- خستگی
- بزرگ شدن غدد لنفاوی
برای بیماران سرطانی علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- ضعف
- از دست دادن اشتها
- تورم یا توده موضعی
- بزرگ شدن غدد لنفاوی
- کاهش وزن غیر قابل توضیح
سایر علائم و نشانه های نوتروفیلی عبارتند از:
- آبسه
- عفونت مکرر
- بثورات پوستی
- سرگیجه یا غش
- مفاصل متورم یا دردناک
- زخمی که خوب نمی شود.
- هیپوترمی یا دمای پایین بدن
- علائم مرتبط با تنفس مانند تنگی نفس و تاکی پنه
از آنجایی که نوتروفیلی می تواند نشانه ای از بیماری های زمینه ای باشد، پزشکان معمولاً یک معاینه فیزیکی برای جستجوی علائم عفونت، التهاب یا اختلالات خونی انجام می دهند. شمارش کامل خون (CBC) یکی از آزمایشاتی است که ممکن است انجام شود. این آزمایش، در میان چیزهای دیگر، تعداد کلی گلبول‌های سفید و نسبت آن دسته از گلبول‌های سفید خونی که نوتروفیل هستند را تعیین می‌کند.
علل افزایش تعداد نوتروفیل چیست؟
موارد زیر علل شایع نوتروفیلی (تعداد بالای نوتروفیل ها) است:
- نوتروفیلی واقعی معمولا به عفونت های باکتریایی از جمله آبسه، کورک، ذات الریه، سرفه و تب مربوط می شود.
- نوتروفیلی شیفت معمولاً گذرا است و ممکن است در حین ورزش شدید، در صورت حمله اضطرابی، در دوران بارداری، پس از تشنج و بعد از غذا رخ دهد.
- شرایطی مانند حمله قلبی، شکستگی استخوان، آرتریت سپتیک، زخم ها، سوختگی ها، تصادفات و آپاندیسیت نیز می توانند باعث افزایش تعداد نوتروفیل ها شوند.
- افزایش غلظت کورتیزول و هورمون های آدرنالین و مصرف برخی داروها مانند پردنیزون می تواند باعث ورود نوتروفیل های بیشتری به جریان خون شود.
- نوتروفیلی ممکن است به دلیل بدخیمی مانند لوسمی مشاهده شود.
- روش‌های جراحی، از جمله اسپلنکتومی و آپاندیسیت، همچنین محرکی برای افزایش تعداد نوتروفیل‌ها شناخته شده‌اند.
نوتروفیل های بالا و لنفوسیت های کم با هم نشان دهنده نسبت NLR بالا هستند. این افزایش می تواند ناشی از شرایط مختلف باشد و ممکن است نشان دهنده یک عفونت شدید، یک اختلال التهابی یا سرطان باشد.
سطوح بالای نوتروفیل ها ممکن است نشان دهنده عفونت شدید یا استرس در بدن باشد. سطوح پایین لنفوسیت ها نیز ممکن است منعکس کننده استرس شدید و ترشح هورمون های استرس باشد. اگر نوتروفیل بالا و لنفوسیت کم در گزارش آزمایشگاهی خود مشاهده کردید، این یافته را با متخصص مراقبت های بهداشتی خود در میان بگذارید. اگرچه ممکن است نشان دهنده التهاب باشد، اما باید با در نظر گرفتن سلامت کلی، علائم و سایر یافته های تشخیصی تفسیر شود. مانند هر آزمایش آزمایشگاهی، این تنها یک ابزار در تشخیص بیماری است.
نوتروفیل ها چیست؟
به طور کلی neutrophil ها بیشتر گلبول های سفید و حدود 56 درصد از تعداد کل سلول ها را تشکیل می دهند.
نوتروفیل ها سربازانی هستند که با عفونت ها مبارزه می کنند. آنها پروتئین های خارجی را روی یک ذره عفونی (تحریک بافتی) تشخیص می دهند و برای مبارزه با عفونت وارد آن می شوند. آنها ممکن است ذره عفونی را بخورند یا مواد شیمیایی آزاد کنند که ذره را از بین ببرد.
در برگه آزمایشگاهی، پلی‌مورفونکلئرها یا PMNها نوتروفیل‌های بالغ هستند و اشکال نواری گلبول‌های سفید جوان هستند. فرم های نواری معمولاً در خون کودک دیده می شود.
- نوتروفیل ها مانند سایر سلول های خونی از سلول های بنیادی مغز استخوان تشکیل می شوند.
- آنها به مدت 7 تا 10 ساعت در جریان خون گردش می کنند.
- آنها به بافت ها مهاجرت می کنند، جایی که طول عمر آنها تنها چند روز است و پس از آن طحال آنها را از بین می برد.
نوتروفیل ها عمر کوتاهی دارند. سپس نوتروفیل های جدید به طور مداوم در مغز استخوان تولید می شوند. تعداد نوتروفیل‌های خون ممکن است در افراد مختلف متفاوت باشد زیرا تحت تأثیر عوامل مختلفی مانند سن و محیط قرار می‌گیرد.
با این حال، موارد زیر به عنوان محدوده طبیعی تعداد نوتروفیل ها در نظر گرفته می شود:
| محدوده طبیعی تعداد نوتروفیل ها | تعداد سلول | درصد گلبول های سفید (WBC) |
| تعداد مطلق نوتروفیل (ANC) | 1500-800 سلول/mm3 | 40-45٪ |
| نوتروفیل های بالغ/بخش بندی شده | 2500-6000 سلول/mm3 | 40-60٪ |
| نوتروفیل های نابالغ | 0-5000 سلول/mm3 | 0-5٪ |
سوالات متداول
چه چیزی می تواند باعث نوتروفیل بالا و لنفوسیت کم شود؟ هنگامی که بدن تحت فشار شدید فیزیولوژیکی قرار می گیرد، ممکن است سطح نوتروفیل ها بالا و لنفوسیت ها پایین باشد. التهابی که در شرایط مختلف دیده می شود می تواند این نتیجه را ایجاد کند.
علت NLR بالا چیست؟ ترشح هورمون های استرس طبیعی موجود در بدن، سطح نوتروفیل ها و لنفوسیت ها را در بدن تنظیم می کند. این هورمون ها به بدن کمک می کنند تا پاسخ التهابی را آغاز کند و به عفونت، سرطان و سایر بیماری ها پاسخ دهد و با آن مبارزه کند.
وقتی لنفوسیت های شما کم است چه چیزی را نشان می دهد؟ لنفوسیت ها جمعیت خاصی از گلبول های سفید هستند که نقش مهمی در مبارزه با عفونت ها، تولید ایمنی و کنترل سلول های غیرطبیعی در بدن ما دارند. وقتی سطح لنفوسیت ها پایین است، این نشان می دهد که بدن ممکن است استرس شدیدی را تجربه کند.
آیا نوتروفیل بالا نشان دهنده سرطان است؟ خیر، نوتروفیل بالا شاخص قابل اعتمادی برای سرطان نیست. تشخیص سرطان مستلزم ترکیبی از آزمایش‌های خون، تصویربرداری و آزمایش‌های روی بافت اندام است.
آخرین دیدگاه‌ها