شمارش تعداد سلول های T

شمارش تعداد سلول های T یک آزمایش خون است که تعداد سلول های T را در بدن اندازه گیری می کند. سلول های T نوعی گلبول سفید به نام لنفوسیت هستند. این سلول ها با بیماری ها مبارزه می کنند. دو دسته از لنفوسیت ها، سلول های T و سلول های B هستند. سلول های T به عفونت های ویروسی پاسخ می دهند و عملکرد ایمنی سلول های دیگر را تقویت می کنند، در حالی که سلول های B با عفونت های باکتریایی مبارزه می کنند. بدن  گاهی اوقات سلول های T خیلی زیاد یا خیلی کمی دارد. این می تواند نشانه ای باشد که سیستم ایمنی بدن به درستی کار نمی کند.

تعداد سلول های AT احتمال دارد به عنوان تعداد لنفوسیت های مشتق شده از تیموس یا تعداد لنفوسیت های T نیز شناخته شود. اگر برای HIV تحت درمان هستید، این آزمایش می تواند به عنوان تعداد سلول های CD4 شناخته شود. برخی از سلول های T حاوی گیرنده CD4 هستند. این گیرنده محل اتصال HIV به سلول T است.

در صورت داشتن علائم اختلال نقص ایمنی، مانند HIV، پزشک احتمال دارد شمارش سلول های T را تجویز کند. علائم مرتبط با بیماری های دیگر، مانند لوسمی یا سایر سرطان‌ها، ممکن است باعث تعداد سلول‌های T شود. علائم اختلال نقص ایمنی عبارتند از:

• عفونت های مکرر
• یا عفونت های قارچی
• عفونت های انگلی مکرر
• مشکل در بهبودی از بیماری ها
• عفونت هایی که به درمان ها پاسخ نمی دهند.
• عفونت های شدید از باکتری ها یا سایر ارگانیسم ها که معمولاً باعث عفونت شدید می شوند.

مطالعه بیشتر: سطح طبیعی لنفوسیت و هر آنچه که باید بدانید.

چگونه برای شمارش تعداد سلول های T آماده شویم؟

شمارش سلولی AT تنها به نمونه کوچکی از خون نیاز دارد. برای آماده شدن آن اقدامات کمی باید انجام دهید. قبل از انجام آزمایش، حتماً پزشک خود را در مورد تمام داروهایی که مصرف می کنید مطلع کنید. این شامل هر گونه داروهای بدون نسخه (OTC) و نسخه ای یا مکمل های گیاهی می شود.

برخی از داروها می توانند بر تعداد سلول های T  تأثیر بگذارند و نتایج آزمایش را تغییر می دهد. احتمال دارد پزشک بخواهد که مصرف داروهای خود را برای مدتی متوقف کنید یا ممکن است قبل از آزمایش دوز آن را تغییر دهد.

داروهایی که می تواند بر تعداد سلول های T تأثیر بگذارند عبارتند از:

• پرتو درمانی
• کورتیکواستروئیدها
• داروهای شیمی درمانی
• داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی، مانند داروهای ضد رد

جراحی اخیر یا تجربیات بسیار استرس زا نیز می تواند بر تعداد سلول های T تأثیر بگذارد. اگر هر یک از این شرایط برای شما صدق کرد، باید به پزشک خود اطلاع دهید.

مطالعه بیشتر: نوتروفیل بالا و لنفوسیت کم نشانه چیست؟

آزمایش شمارش سلول های T چگونه انجام می شود؟

به یاد داشته باشید، پزشک فقط به یک نمونه کوچک از خون برای شمارش سلول های T نیاز دارد. این روش به عنوان خون گیری یا رگ گیری نیز شناخته می شود. شاید این آزمایش را در یک آزمایشگاه پزشکی یا مطب پزشک انجام دهید.

یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی با تمیز کردن ناحیه ای از پوست روی بازو یا دست  با ضد عفونی کننده شروع می کند تا از عفونت پیشگیری کند.آنها یک نوار الاستیک را دور بازوی می بندند تا خون در رگ جمع شود.

سپس، یک سوزن استریل را وارد رگ می‌کنند و خون را به داخل لوله می‌کشند. مقدار خون گرفته شده بستگی به تعداد آزمایشاتی دارد که پزشک دستور داده است. جمع آوری نمونه خون مورد نیاز نباید بیش از چند دقیقه طول بکشد.

احتمال دارد هنگام خونگیری کمی درد احساس کنید. این معمولاً مانند یک احساس سوزش است. شما می توانید با شل کردن بازوی خود به کاهش این درد کمک کنید.

وقتی تکنسین خون گیری را تمام کرد، نوار الاستیک و سوزن را برمی دارد و بانداژی را روی زخم سوراخ شده اعمال می کند . برای پیشگیری از خونریزی و کبودی باید به زخم فشار وارد کنید .

پس از خونگیری آزاد خواهید بود که روز خود را بگذرانید. نمونه به آزمایشگاه می رود، جایی که تکنسین ها تعداد و نوع گلبول های سفید موجود را می شمارند.

مطالعه بیشتر: آزمایش خون و 10 مورد از مهمترین آن

تعداد سلول های T طبیعی

بر اساس HIV.gov، تعداد سلول های T سالم باید بین 500 تا 1600 سلول T در هر میلی متر مکعب خون (سلول در میلی متر مکعب) باشد.

کاهش تعداد سلول های T

تعداد کم سلول های T شایع تر از تعداد سلول های T بالا است. اما تعداد کم سلول های T معمولاً نشان دهنده مشکلات سیستم ایمنی یا غدد لنفاوی است. تعداد کم سلول های T احتمال دارد به دلایل زیر باشد:

• سن بالا
• اچ آی وی و ایدز
• اختلالات نقص ایمنی
• قرار گرفتن در معرض تابش
• عفونت های ویروسی مانند آنفولانزا
• کمبود مادرزادی سلول T، در برخی موارد نادر دیده می شود.
• سرطان هایی که خون یا غدد لنفاوی را تحت تاثیر قرار می دهند، مانند ماکروگلوبولینمی والدنستروم، لوسمی و بیماری هوچکین

افزایش تعداد سلول های T

در موارد کمتر، ممکن است تعداد سلول های T بیشتر از حد طبیعی باشد. تعداد بالای سلول های T می تواند به دلایل زیر باشد:

• اختلالات ژنتیکی، مانند سندرم لنفوپرولیفراتیو خودایمنی
• لوسمی لنفوسیتی حاد (ALL)، نوعی سرطان که بر WBC ها تأثیر می گذارد.
• مونونوکلئوز عفونی که به عنوان مونو یا “بیماری بوسیدن” نیز شناخته می شود.
• مولتیپل میلوما، نوعی سرطان که بر سلول‌های پلاسما در مغز استخوان تأثیر می‌گذارد.

پزشک در مورد هر آزمایش دیگری که برای تشخیص نیاز دارید صحبت خواهد کرد. اگر نتایج بالاتر یا کمتر از این محدوده باشد، آنها همچنین گزینه های درمانی را در اختیار شما قرار می دهند.

احتمال دارد داروهایی برای افزایش تعداد سلول های T تجویز شود. هیچ غذای خاصی برای افزایش تعداد WBC یا سلول های T در بدن نشان داده نشده است. با این حال، یک رژیم غذایی مناسب می تواند به طور کلی به تقویت سیستم ایمنی کمک کند.

مطالعه بیشتر: شایع ترین بیماری های سیستم لنفاوی

سلول های T چه ارتباطی با HIV و ایدز دارد؟

HIV اطلاعات ژنتیکی خود را وارد سلول های T کمکی کرده تا از خود کپی کند. هنگامی که این رخ می دهد، سلول های T کمک کننده می میرند. این به شدت پاسخ ایمنی را مختل می کند. سطوح پایین سلول های T کمکی به این معنی است که سلول های T کشنده و سایر گلبول های سفید خون اطلاعات زیادی در مورد پاتوژن های بدن دریافت نمی کنند. در نتیجه باکتری ها و ویروس های بیماری زا با کمترین تشخیص تکثیر می شوند.

زمانی که مقدار سلول های T کمکی کمتر 200 سلول در میلی متر (سلول در میلی متر مکعب) شود، ممکن است یک فرد تشخیص ایدز را دریافت کند. اما متخصصان مراقبت های بهداشتی متغیرهای دیگری مانند تعداد کلی گلبول های سفید و درصد لنفوسیت ها را نیز در نظر می گیرند.

ایدز شدیدترین مرحله HIV است. هنگامی که یک فرد تشخیص ایدز را دریافت می کند، سیستم ایمنی بدن او به شدت در معرض خطر ابتلا به بیماری های فرصت طلب قرار می گیرد. میزان بقا بدون درمان در این مرحله به طور معمول است.

سلول های CD4 T سلول های کمکی T هستند. آنها پروتئین CD4 را در سطح سلول خود بیان  یا آشکار و به آنها کمک می کند به قطعات آنتی ژن متصل شود. این قطعات آنتی ژن متعلق به ویروس ها، باکتری ها و سایر میکروارگانیسم هایی هستند که می توانند سلامت فرد را  به تهدید کنند. سلول های T کشنده یک پروتئین CD8 را در سطح سلول خود بیان می کنند.

هنگامی که سلول های T کمکی فعال می شوند، سایر گلبول های سفید خون را برای شروع یک پاسخ ایمنی کامل بسیج می کنند. برای مثال، سلول‌های T کشنده، به دنبال پاتوژن می‌گردند و با آزاد کردن گرانزیم‌ها، آن را از بین می‌برند.

استفاده از شمارش سلول های T برای تشخیص ایدز

اگر سلول های T کمکی کسی در زیر 200 سلول در میلی متر باشد، احتمالاً تشخیص ایدز دریافت خواهند کرد. هنگامی که فردی مبتلا به اچ آی وی است، یک متخصص مراقبت های بهداشتی نمونه خون را جمع آوری کرده و شمارش CD4 را درخواست می کند. تعداد CD4 به تعیین تعداد سلول های T کمک می کند.

اما هنگام تجزیه و تحلیل تعداد CD4، متخصصان مراقبت های بهداشتی باید این موارد را در نظر بگیرند:

• سطح CD4 می تواند در صبح کمتر باشد.
• استرس و خستگی احتمال دارد بر سطح CD4 تأثیر بگذارد.
• سطوح کورتیکواستروئید می تواند سطح CD4 را افزایش یا کاهش دهد.

تمام افرادی که سلول های T کمکی آنها کمتر از 200 سلول در میلی متر است باید هر 3 تا 6 ماه یک بار شمارش CD4 دریافت کنند. اگر درمان موثر باشد، احتمال دارد فرد فقط هر 6 تا 12 ماه یک بار به معاینه CD4 نیاز داشته باشد.

تعداد CD4 به متخصصان مراقبت های بهداشتی کمک می کند تا پیشرفت HIV و اگر فرد در معرض خطر ابتلا به بیماری های فرصت طلب باشد را بررسی کنند.

مطالعه بیشتر: علائم اولیه ابتلا به HIV 

عوارض آزمایش تعداد سلول های T چیست؟

هنگامی که یک متخصص مراقبت های بهداشتی شمارش CD4 را می خواهد، از بازوی فرد نمونه خون می گیرد. عوارض  خونگیری می تواند شامل موارد زیر باشد:

• درد
• سرگیجه
• کبودی خفیف
• احساس ضعف

یک متخصص مراقبت های بهداشتی احتمالاً فقط نیاز به گرفتن مقدار کمی خون دارد، بنابراین فرد نباید عوارض جانبی قابل توجهی را احساس کند.

خطرات بسیار کمی در ارتباط با تعداد سلول های T وجود دارد. با این حال، افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف اغلب این آزمایش را انجام می دهند. آنها احتمال دارد نسبت به بقیه افراد در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت باشند.

سایر خطرات احتمالی آزمایش سلول T، عبارتند از:

• سبکی سر یا غش
• خونریزی بیش از حد
• عفونت در محل سوراخ
• هماتوم، که مجموعه ای از خون در زیر پوست است.
• اگر تکنسین در یافتن ورید مشکل داشته باشد، زخم های متعدد ایجاد می شود.

گزینه های درمانی به دنبال شمارش سلول های T

معمولاً وقتی فردی تشخیص HIV را دریافت کرد، درمان ضد رتروویروسی (ART) را در اسرع وقت شروع می کند. اگر فردی به خوبی به ART پاسخ دهد، سطح CD4 او می تواند 100- 150 سلول در میلی متر بعد از 1 سال افزایش یابد.

پس از تجزیه و تحلیل تعداد CD4، یک متخصص مراقبت های بهداشتی می تواند تعیین کند که آیا برنامه مراقبت فعلی تاثیر دارد یا نیاز به معرفی درمان های اضافی دارید.

به محض اینکه سطح CD4 به زیر 200 سلول در میلی متر برسد، یک متخصص مراقبت های بهداشتی ممکن است نیاز به افزایش ART و تجویز داروهای دیگر برای کمک به تقویت سیستم ایمنی در برابر بیماری های فرصت طلب داشته باشد.

همه افراد مبتلا به HIV باید هر 3 تا 6 ماه یک بار شمارش CD4 دریافت کنند، اگر سطح CD4 آنها کمتر از 200 سلول در میلی متر مکعب باشد، زیرا این نشان دهنده پیشرفت به ایدز است. اگر درمان موثر و تعداد CD4 ثابت باشد، ممکن است فرد فقط هر 6 تا 12 ماه یکبار به معاینه نیاز داشته باشد.

پیش آگهی شمارش تعداد سلول های T

اگر فردی به موقع تشخیص HIV را دریافت و ART را شروع کند، بعید است که وضعیت آنها به سمت ایدز پیش برود.

مصرف ART نه تنها حجم سلول های T کمکی را بالا نگه می دارد، بلکه بار ویروسی (مقدار ویروس در بدن) را نیز کاهش می دهد.

اگر بار ویروسی فردی کاهش یابد، ممکن است به سطح غیرقابل شناسایی برسد. این بدان معناست که اگر فردی به درمان بیماری خود ادامه دهد، ویروس نمی تواند از طریق رابطه جنسی به کسی منتقل شود. داشتن یک بار ویروسی غیرقابل تشخیص همچنین انتقال HIV در هنگام تولد را کاهش می دهد.

سخن آخر

یک متخصص مراقبت های بهداشتی برای نظارت بر سطح سلول های T کمک کننده، تعداد CD4 را درخواست می کند. زمانی که سطح CD4 یک فرد به زیر200 سلول در میلی متر می رسد  متخصص مراقبت های بهداشتی احتمال دارد آن فرد را مبتلا به ایدز تشخیص دهد. اگر فردی بلافاصله پس از دریافت تشخیص HIV، ART را شروع کند، ممکن است وضعیت او هرگز به ایدز تبدیل نشود.

سلول های T شامل دو نوع اصلی هستند: سلول های T کمکی و سلول های T کشنده. سلول های T کمک کننده پروتئین CD4 را بر روی سطح سلول خود بیان می کنند که به آنها کمک می کند به قطعات آنتی ژن متصل شوند. این قطعات آنتی ژن متعلق به ویروس ها و باکتری های بیماری زا هستند. پس از اتصال، سلول های T کمکی به سایر گلبول های سفید خون سیگنال می دهند تا پاتوژن را از بین ببرند. سلول‌های T کشنده نوع دیگری از سلول‌های T هستند که با آزاد کردن گرانزیم‌ها، پاتوژن‌ها را تجزیه می‌کنند.