شکستگی مارپیچی، نوعی شکستگی استخوان است و زمانی که یک استخوان بلند توسط نیروی پیچشی شکسته شود، رخ می دهد. معمولاً درمان این وضعیت به ترکیبی از جراحی، استراحت و فیزیوتراپی نیاز دارد. شکستگی مارپیچ معمولاً بلافاصله با جراحی درمان می شود. بعد از جراحی ممکن است از گچ استفاده شود. شکستگی مارپیچی زمانی اتفاق می افتد که یک استخوان بلند توسط نیروی پیچشی یا ضربه ای به نصف دچار شکستگی شود.
استخوانهای بلند، استخوانهای بدن هستند که عرض آنها بلندتر است. بیشتر شکستگی های مارپیچی شامل استخوان های بلند ساق، مانند استخوان ران، استخوان درشت نی و فیبولا می شود. این آسیب همچنین می تواند استخوان های بلند بازو را درگیر کند. شکستگی های مارپیچی معمولاً آسیب های جدی هستند و خطر عوارض را به دنبال دارند.
هنگامی که استخوان های بلند به صورت زاویه ای شکسته می شوند، اغلب به دو قسمت تقسیم خواهند شد که هم تراز نیستند و لبه های ناهموار و ناهمواری دارند. این شکستگی می تواند کنار هم قرار دادن استخوان را مشکل کند. گاهی به شکستگی های مارپیچی شکستگی پیچشی می گویند.
علل شکستگی مارپیچی
هر چیزی که فشار زیاد یا نیروی زیادی به استخوان بلند وارد کند، می تواند باعث شکستگی مارپیچ شود. اما چند حرکت، فعالیت و شرایط خاص با آسیب همراه است.
علل شکستگی مارپیچ عبارتند از:
- تصادفات وسایل نقلیه موتوری و موتورسیکلت.
- آسیب های ماشینی که اندام افراد را درگیر می کند.
- کشتی در ناحیه پاها یا بازوها در اثر پیچ خوردگی ایجاد می شود.
- کودک آزاری، اگر دست یا پای کودک به شدت آسیب دیده باشد.
- خشونت فیزیکی، هنگامی که دست یا پای فرد به زور پیچ خورده است.
- تصادفات دوچرخه، معمولاً حوادثی که شامل وسیله نقلیه موتوری نیز می شود.
- زمین خوردن پس از تلاش برای جبران از دست دادن تعادل با بیرون آوردن بازو یا تغییر موقعیت سریع پا.
- آسیب های فوتبالی، به ویژه هنگامی که دو بازیکن با یکدیگر برخورد می کنند و درگیر یا پیچ خورده می شوند.
- افتادن از پله ها یا شیب با موانع ثابت، مانند سنگ ها یا درختانی که می توانند بازو یا پای خود را از بقیه بدن دور کنند.
- آسیب های اسکی یا اسنوبورد، هنگامی که پا در حالی که بقیه ساق به حرکت خود ادامه می دهد در یک چوب اسکی یا اسنوبورد گیر می کند پیچ خورده است.
- مصدومیت های فوتبال آمریکایی، به ویژه هنگامی که یک بازیکن با بازیکن دیگر برخورد می کند، یکی از بازیکنان دیگر را نگه می دارد یا او را مهار می کند، یا یک بازیکن برای آزاد شدن پیچ می خورد.
علائم شکستگی مارپیچی
شکستگی مارپیچ می تواند بسیار دردناک باشد. علائم دیگری که معمولاً با آسیب همراه هستند عبارتند از:
- علائم کبودی
- التهاب یا قرمزی و تورم
- غش کردن یا از دست دادن هوشیاری
- از دست دادن نبض در مچ پا یا مچ دست
- ناتوانی در راست یا کامل کشیدن پا یا بازو
- ناتوانی در ایجاد وزن بر روی استخوان آسیب دیده
- از دست دادن احساس و کنترل در ساق پا یا بازو، به ویژه در پاها و دست ها
تشخیص شکستگی مارپیچی
پزشک معمولاً با بررسی آسیب شروع به کار می کند و به طور بالقوه سعی می کند استخوان آسیب دیده را صاف کند. آنها همچنین سوالاتی در مورد زمان و چگونگی آسیب و نحوه درمان آن تا کنون خواهند پرسید. اشعه ایکس اغلب برای تشخیص شکستگی های مارپیچ استفاده می شود.
سایر آزمایشات مورد استفاده برای تشخیص شکستگی های مارپیچی عبارتند از:
- رادیوگرافی
- آزمایش خون
- اشعه ایکس
- سی تی اسکن
بدون تصویربرداری مناسب، شکستگی مارپیچی را می توان با نوع دیگری از شکستگی، مانند شکستگی مورب اشتباه گرفت. در اسکن ها و اشعه ایکس، شکستگی مارپیچی قابل تشخیص است زیرا شبیه یک چنگال است.
درمان شکستگی مارپیچی
درمان شکستگی مارپیچی بستگی به شدت شکستگی و آسیب بافت های اطراف و عروق خونی دارد. بلافاصله پس از ایجاد آسیب، مهم است که مطمئن شوید هیچ وزنه ای روی شکستگی وارد نمی شود. در صورت امکان، باید آتل بندی شود تا از آسیب بیشتر جلوگیری شود. اندام آسیب دیده باید تا سطح قلب بالا برود و یخ زده شود تا جریان خون کاهش یابد و التهاب محدود شود. یخ باید بیش از 10 دقیقه در یک زمان استفاده شود.
استامینوفن تنها داروی بدون نسخه است که در درمان اولیه شکستگی توصیه می شود. داروهای ضد التهابی توانایی لخته شدن خون را تضعیف کرده و ممکن است خونریزی داخلی را بدتر کند. فرد نباید بلافاصله پس از شکستگی چیزی بخورد یا بنوشد، زیرا ممکن است به جراحی نیاز باشد.
همه شکستگی ها نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارند. تماس با مراکز درمانی برای درخواست آمبولانس ممکن است بهترین راه برای رسیدن به بیمارستان بدون آسیب بیشتر باشد.
عمل جراحی
اکثر شکستگی های مارپیچی نیاز به جراحی و بیهوشی عمومی دارند. موارد کمتر شدید، که در آن استخوان به طور کامل جدا نشده است، ممکن است با استفاده از بی حسی موضعی عمل شود. اگر دو سر استخوان از هم جدا شوند، یک جراحی باز کردن باز لازم است. برای این روش، جراحان معمولاً پوست را برش می دهند تا شکستگی را نمایان کنند. آنها سپس کل ناحیه را مورد بررسی قرار می دهند و به دنبال قطعات سرگردان از استخوان، رگ های خونی شکسته و آسیب بافت قبل از تنظیم مجدد یا کاهش قسمت های شکسته استخوان می گردند.
در صورت لزوم، استخوان با استفاده از سنجاق، پیچ یا میله تقویت می شود تا از ثابت ماندن استخوان در زمان بهبود اطمینان حاصل شود. اگر جراحی شامل تقویت باشد، به آن باز شدن باز با جراحی فیکساسیون داخلی گفته می شود.
اگر استخوان جدا نشود، پزشک ممکن است عمل جراحی کاهش بسته را انجام دهد. جراحان استخوان را از خارج به سمت راست ترسیم می کنند و استخوان را از طریق پوست دستکاری می کنند.
درمان بعد از جراحی
بعد از جراحی یا با شکستگی های تمیز، آتل اغلب برای تقویت موقعیت مناسب انتهای استخوان استفاده می شود. آتل را می توان به راحتی تنظیم کرد تا امکان ایجاد التهاب فراهم شود. در چند هفته اول بهبودی، استخوان های شکسته باید کاملاً بی حرکت شوند یا از حرکت جلوگیری شود. پس از کاهش تورم، معمولاً از گچ استفاده می شود.
بریس ممکن است پس از چند هفته جایگزین گچ شود، زیرا بریس را می توان برای تمیز کردن، فیزیوتراپی و معاینه برداشت. ویلچر، عصا یا واکر نیز ممکن است برای محدود کردن وزن روی اندام ضروری باشد. در 48 ساعت اول پس از استفاده از آتل و گچ، اندام باید به سطح قلب برسد. یخ زدگی و ارتفاع باید به صورت دوره ای در طول روز به صورت مورد نیاز یا با دستور پزشک استفاده شود. داروهایی برای کنترل درد تجویز می شود. پزشک معمولاً برای جلوگیری از عفونت آنتی بیوتیک تجویز می کند.
فعالیتهای تدریجی تحمل وزن ممکن است 4 تا 6 هفته پس از آسیب مناسب باشد. با این حال، در موارد شدید، اغلب 12 هفته یا بیشتر طول می کشد تا استخوان بتواند وزن خود را شروع کند. دستگاههای تقویت کننده مانند میله ها و پین ها معمولاً بین 3 تا 6 ماه پس از عمل برداشته می شوند.
حتی پس از برداشتن گچ یا بریس، اکثر افراد هنوز هم باید حرکت اندام آسیب دیده را محدود کنند. در صورت صدمه به پا، ممکن است چند هفته یا چند ماه پس از برداشتن گچ یا بریس، از واکر یا عصا استفاده شود. در مجموع، بهبودی کامل از شکستگی مارپیچ اغلب بین 4 تا 6 ماه طول می کشد. التیام صحیح آسیب های شدید ممکن است تا 18 ماه طول بکشد.
عوارض شکستگی مارپیچی
در صورت عدم درمان، شکستگی می تواند تهدید کننده زندگی باشد. شکستگی های مارپیچی همچنین خطر ابتلا به بیماری های اضافی را افزایش می دهد. عوارضی نیز ممکن است در حین عمل جراحی ایجاد شود. عوارض شایع مرتبط با شکستگی مارپیچ عبارتند از:
- آسیب عضلانی
- آسیب عروق و عصب
- عفونت، از جمله استئومیلیت یا عفونت مزمن استخوان عمیق
- آمبولی ریه، زمانی که لخته خون شل شده و وارد ریه ها می شود.
- سندرم کمپارتمان، که در آن خون به ساق پا با التهاب یا تورم متوقف می شود.
- عدم پیوند یا malunion، زمانی که استخوان بهبود نمی یابد یا به طور صحیح بهبود نمی یابد.
- سپسیس، هنگامی که سیستم ایمنی بدن پس از تحریک بیش از حد توسط یک عفونت شدید شروع به آسیب رساندن به بافت ها می کند.
پیشگیری و عوامل خطر شکستگی مارپیچی
یک شیوه زندگی بی تحرک ممکن است باعث درد ماهیچه ها و ضعف استخوان ها شود، که ممکن است خطر تجربه شکستگی مارپیچ را افزایش دهد.
هیچ راه واقعی برای جلوگیری از شکستگی مارپیچ وجود ندارد. اکثر افراد این آسیب را بر اثر تصادف یا در حین فعالیت های ورزشی تجربه می کنند.
با این حال، عواملی وجود دارد که احتمال شکستگی استخوان را افزایش می دهد.
عوامل خطر شناخته شده برای شکستگی عبارتند از:
- سن
- زایمان زودرس
- سیگار کشیدن
- اعتیاد به الکل
- آسیب عضلانی
- شرایط عصبی
- بیماری استخوان
- سوء تغذیه مزمن
- آسیب عصبی یا بیماری
- سطح فعالیت بدنی پایین
- کمبود ویتامین C اسکوربوت
- کمبود ویتامین D راشیتیسم
- سابقه قبلی آسیب استخوانی
- استئومیلیت یا عفونت استخوانی
- قرار گرفتن در معرض خشونت یا سوء استفاده
- عدم استفاده از وسایل محافظتی مانند محافظ مچ برای فوتبال، راگبی و اسنوبورد
- شرایط ژنتیکی که بر تشکیل و پایداری استخوان تأثیر می گذارد، مانند osteogenesis imperfecta
- کمبود مس یا بیماری Menkes، یک بیماری مادرزادی در هنگام تولد که متابولیسم مس را مختل می کند.
اجتناب، پیشگیری یا کاهش این عوامل می تواند به نوبه خود خطر شکستگی مارپیچ را کاهش دهد.
آخرین دیدگاه‌ها