داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی

برخی از داروهای تضعیف کننده سیستم ایمنی عبارتند از:

آزاتیوپرین (ایموران)

ایموران یک سرکوب کننده سیستم ایمنی ضد التهاب است که می تواند آسیب دیدگی و ناتوانی مفاصل را در مبتلایان به لوپوس، آرتریت روماتوئید و سایر شرایط کاهش دهد. علاوه بر این، ایموران لوپوس موثر بر کبد و کلیه ها را بهبود می بخشد. ایموران “صرفه جویی در استروئید” است، به این معنی که ممکن است باعث کاهش میزان مصرف استروئید شود. از آنجا که عوارض جانبی استروئیدها به طور کلی با دوز افزایش می یابد، این دارو به طور کلی عوارض جانبی استروئید ها را کاهش می دهد. Imuran یک دارو با خاصیت “شروع آرام” تلقی می شود که ممکن است 6-12 هفته طول بکشد تا اثرات آن ظاهر شود.

مطالعه بیشتر: داروهای لوپوس

•  عوارض ایموران

ایموران معمولا به صورت قرص مصرف می شود و عوارض جانبی کمتری نسبت به بسیاری از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن دارد. شایع ترین و جدی ترین عوارض جانبی آن، عبارتند از:

• اسهال
• استفراغ
• درد معده
• حالت تهوع
• بثورات جدید
• کبودی آسان
• پانکراتیت
• هپاتیت (التهاب کبد)
• ناهنجاری های تست کبد
• واکنش آلرژیک شبیه آنفولانزا

• مصرف ایموران در بارداری

زنانی که این قرص را مصرف می کنند در صورت بارداری و یا شیردهی سریعا باید با پزشک خود مشورت کنند زیرا مصرف ایموران می تواند برای جنین مضر باشد.

علاوه بر آن برخی دارو های خاص می توانند با ایموران تداخل داشته باشند، از جمله:

• وارفارین (کومدین)
• برخی داروهای فشار خون
• داروهای نقرس آلوپورینول (آلوپریم، زیلوپریم)

جهت ویزیت غیرحضوری و فوری با متخصص زنان آنلاین همین الان کلیک کنید.

Cellcept

Cellcept یا مایکوفنولات مفتیل یک سرکوب کننده سیستم ایمنی است که بخصوص برای بیماران لوپوس با علائم بیماری کلیوی مورد استفاده قرار می گیرد. این ماده با هدف قرار دادن آنزیمی در بدن کار می کند. Cellcept عملکرد سیستم ایمنی بدن را نیز مختل می کند. معمولاً Cellcept دو ​​بار در روز با دوز كلی در حدود 2000-3000 میلی گرم تجویز می شود، اما این دوز ممكن است در ادامه روند درمان كاهش یابد. مانند ایموران، Cellcept دارای اثر کاهش مصرف استروئیدی می باشد و میزان مصرف داروهای استروئیدی و در نتیجه اثرات جانبی آن ها را نیز کاهش می دهد.

• عوارض Cellcept

Cellcept ممکن است عوارض جانبی ایجاد کند، از جمله:

• تهوع
• درد معده
• استفراغ
• اسهال
• سردرد
• سرگیجه
• بی خوابی
• لرزش (حرکات غیر ارادی عضلات)
• بثورات پوستی
• خستگی
• کم خونی

اگر در رابطه با مصرف آن با سؤالاتی روبرو هستید باپزشک داروسازخود مشورت نمایید.

• دستورالعمل استفاده از Cellcept  

افراد بالای 65 سال و افرادی که زخم یا سایر اختلالات دستگاه گوارش را تجربه کرده اند، باید قبل از مصرف سلوپت با پزشکان مشورت کنند.

در هنگام مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مانند Cellcep، خطر ابتلا به سرطان مانند لنفوم و سرطان پوست افزایش می یابد. بر همین اساس بیماران باید هنگام بیرون رفتن از خانه، از ضد آفتاب استفاده کرده و از قرار گرفتن طولانی مدت در معرض آفتاب جلوگیری کنند.

زنان باردار و یا شیرده به خاطر خطر نقص مادرزادی باید از مصرف Cellcept خودداری کنند. علاوه بر این، Cellcept می تواند غلظت و اثر داروهای ضد بارداری خوراکی را در خون کاهش می دهد، بنابراین زنان باید از روش های دیگر برای پیشگیری از بارداری استفاده کنند.

• تداخل دارویی Cellcept

برخی از داروهای خاص ممکن است با اثر بخشی Cellcept در تعامل یا تداخل باشند.

این داروها عبارتند از:

• تئوفیلین (تئو دور)
• فنیتوئین (دیلانتین)
• آزاتیوپرین (Imuran)
• آسیکلوویر (Zovirax)
• gancyclovir (Cytovene)
• کلسترول کلستیرامین (Questran)
• سیکلوسپورین نئورال، Sandimmune ،Gengraf
• پروبنسید (Benemid) یا آسپرین و سایر سالیسیلات ها
• آنتی اسیدهای حاوی منیزیم یا هیدروکسید آلومینیوم مانند Maalox

سیکلوسپورین

سیکلوسپورین، یک داروهای ایمونوساپرسیو قوی تر است که با مسدود کردن عملکرد سلول های سیستم ایمنی بدن به نام لنفوسیت های T یا “سلول های T” کار می کند. همانند سایر سرکوب کننده های سیستم ایمنی، در ابتدا برای جلوگیری از رد سیستم ایمنی بیماران پیوند کلیه استفاده می شد. اکنون نیز برای افرادی که از التهاب کلیه ناشی از لوپوس رنج می برند، هم کاربرد دارد. با این حال، سیکلوسپورین می تواند برای کلیه ها سمی باشد، بنابراین استفاده از این دارو معمولاً برای مواردی اختصاص می یابد که لوپوس شخص به سایر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مانند Cellcept پاسخ نمی دهد. سیکلوسپورین همچنین برای مبتلایان به پسوریازیس شدید هم تجویز می شود.

دوز شروع سیکلوسپورین به وزن بدن بستگی دارد. سیکلوسپورین در قرص های 25 و 100 میلی گرم در دسترس هستند و بیماران معمولاً روزانه 75 یا 100 میلی گرم مصرف می کنند. بیماران ممکن است بعد از گذشت حدود یک هفته بعد از مصرف دارو، دچار کاهش درد و تورم شوند، اما اثرات کامل آن معمولاً حدود 3 ماه احساس نمی شود.

• عوارض سیکلوسپورین

عوارض جانبی شایع آن، عبارتند از:

• اسهال
• سردرد
• استفراغ
• فشارخون بالا
• درد معده
• تورم در دستان یا پاها
• لرزش (حرکات غیر عمدی عضلات)
• افزایش رشد مو
• التهاب لثه
• گرفتگی عضلات
• بی حسی یا سوزن سوزن شدن در دست و پا

سیکلوسپورین ممکن است خطر ابتلا به انواع خاصی از سرطان از جمله سرطان پوست را افزایش دهد. به همین دلیل بیماران باید معاینات منظم پوستی را پیگیری کنند و هنگام بیرون رفتن از منزل ضد آفتاب بزنند.

جهت ویزیت آنلاین با متخصص روی لینک کلیک کنید.

• تداخل دارویی سیکلوسپورین

سیکلوسپورین با داروهای خاصی تداخل دارد، از جمله:

• داروهای فشار خون
• مهار کننده های پروتئاز ایمنی بدن انسان
• داروهای کاهش کلسترول لوواستاتین (Mevacor) و سیمواستاتین (Zocor)
• آنتی بیوتیک ها و ضد قارچ ها. کلاریترومایسین (بایاکسین)، اریترومایسین، نفتیسیلین، فلوکونازول (دیفلوکان)
• داروهای ضد تشنج (ضد صرع). کاربامازپین (Tegretol)، فنوباربیتال (سولفوتون) و فنیتوئین (دیلانتین)
• داروهای ضد افسردگی. نفازادون (سرزون) و مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) مانند پاروکسیتین (Paxil) ، فلوکستین (Prozac) و سرترالین (Zoloft)
• سایر موارد. آلوپورینول (لوپورین، زیلوپریم)، برموكریپتین (پارلودل)، آندروژن ها (هورمون های مردانه)، استروژن ها (هورمون های زنانه)، دانازول (دانوكریین)، متوكلوپرامید (رژان)، متیل پردنیزولون، اكتروتیدید، تیكلوپیدین

داروی (DMARDs)

داروی ضد روماتسیمی اصلاح‌کننده بیماری یا “DMARDs” داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی است که برای درمان درد و التهاب آرتروز در بیماری لوپوس استفاده می شود. DMARD ها نه تنها این درد و التهاب را تسکین می دهند، بلکه ممکن است باعث کاهش آسیب های مزمن در مفاصل هم شوند.

اگر در رابطه با مصرف آن با سؤالاتی روبرو هستید باپزشک داروسازخود مشورت نمایید.

متوترکسات (روماتکس)

متوترکسات یکی از داروهای متداول در درمان آرتریت روماتوئید است و در بیماران لوپوس برای کاهش درد مفاصل و تورم پلی آرتریت استفاده می شود. متوترکسات فقط برای علائم شدید تر لوپوس شامل کلیه ها و سایر اندام ها مؤثر است و در افرادی که دارای این شرایط هستند باید با دقت استفاده شود.

متوترکسات با تداخل در تولید اسید فولیک تاثیر خودش را می گذارد. متوترکسات مانع رشد برخی سلول ها می شود. این دارو همچنین با صرفه جویی در استروئید است و  دوز درمان با استروئید و عوارض جانبی آن را کاهش می دهد. این دارو معمولاً به صورت قرص در دوزهای 5/7 تا 25 میلی گرم در هفته مصرف می شود، اما می تواند به صورت تزریق نیز استفاده گردد. افرادی که از متوترکسات استفاده می کنند، معمولاً طی 3-6 هفته بهبود می یابند، اما احساس می شود که تاثیر کامل این دارو 3 ماه طول بکشد. بیماران حتما باید این دارو را طبق دستورالعمل مصرف کنند.

• عوارض متوترکسات

بیشتر افرادی که از متوترکسات استفاده می کنند عوارض جانبی ندارند و بسیاری از عوارض جانبی جزئی نیز با گذشت زمان برطرف می شوند. با این حال، احتمال بروز این عوارض جانبی با افزایش مقدار دوز بیشتر می شود. بسیاری از عوارض جانبی متوترکسات با تداخل در تولید اسید فولیک در بدن کار می کند. بنابراین، پزشک به بیماران توصیه می کنند همراه دارو از مکمل های فولات استفاده کنند. البته بیماران نباید هنگام مصرف متوترکسات، الکل مصرف کنند چون باعث صدمات جبران ناپذیری به کبد می شود. علاوه بر این، افرادی که متوترکسات مصرف می کنند باید تست های عملکرد طبیعی کبد را انجام دهند.

ممکن است مشکلات ریوی مانند سرفه مداوم یا تنگی نفس در هنگام مصرف این دارو  بوجود بیاید که در افرادی که بیماری زمینه ای ریوی دارند، بیشتر دیده می شود. برخی از بیماران، ریزش مو تدریجی (آلوپسی) را تجربه می کنند، اما این عارضه بعد از قطع مصرف دارد معمولا برطرف می شود. به علاوه، متوترکسات می تواند حساسیت بیمار در برابر نور خورشید را افزایش دهد.

گاهی اوقات عوارض جانبی این دارو می تواند بدون علائم خاص باشد. بعضی اوقات افراد ممکن است آزمایش خون غیرطبیعی داشته باشند در حالی که اصلا عوارض جانبی را احساس نمی کنند، بنابراین بیماران باید در هنگام مصرف دارو هر دو ماه یک بار آزمایش خون بدهند. زنان باردار و شیرده نباید این دارو را مصرف کنند زیرا می تواند باعث نقایص و عوارض جدی هنگام تولد شود. زنانی که از این دارو استفاده می کنند باید از یک روش مطمئن برای پیشگیری از بارداری استفاده کنند.

متوترکسات می تواند با داروهای خاصی از جمله آنتی بیوتیک تریمتوپریم (Bactrim) و NSAID هایی مانند ایبوپروفن تداخل ایجاد کند.

مطالعه بیشتر: بیماری های خودایمنی چگونه درمان می شوند؟

لفلونومید (آراوا)

لفلونومید یکی دیگر از DMARD است که برای درمان التهاب، درد و سفتی مفاصل استفاده می شود که بسیاری از بیماران لوپوس به دلیل آرتروز احساس می کنند. اغلب لفلونومید برای بیمارانی که به متوترکسات پاسخ نمی دهند تجویز می شود. لفلونومید معمولاً روزانه در قرص های 10 یا 20 میلی گرم مصرف می شود.

• عوارض لفلونومید

شایعترین عارضه لفلونومید اسهال است که حدوداً از هر 5 نفر 1 آن را تجربه می کند، اما این عارضه با گذشت زمان از بین می رود.

عوارض جانبی دیگر لفلونومید که به ندرت دیده می شوند، عبارتند از:

• بثورات
• حالت تهوع
• سوء هاضمه
• ریزش مو (آلوپسی)

علاوه بر این، حدوداً از هر 10 بیمار که لفلونومید مصرف می کنند به آزمایش عملکرد غیر طبیعی کبدی یا کاهش تعداد گلبول های خون نیاز دارند، بنابراین افرادی که از این دارو استفاده می کنند باید آزمایش آنزیم کبدی و تست های شمارش خون را به طور منظم هر 3-4 ماه انجام دهند و همراه با مصرف دارو از نوشیدن الکل جدا خودداری کنند. زنان باردار و یا شیرده باید قبل از مصرف لفلونومید با پزشک خود مشورت کنند، زیرا این دارو می تواند باعث نقایص و عوارض جدی در هنگام تولد شود.

علاوه بر این، زنان باید در حین مصرف لفلونومید از یک روش مؤثر برای پیشگیری از بارداری استفاده کنند و این کار را تا دو سال پس از قطع شدن لفلونومید ادامه دهند، زیرا این دارو پس از قطع مصرف آن در بدن به خوبی باقی می ماند. همچنین مردانی که می خواهند فرزند دار شوند باید در مورد قطع دارو با پزشک خود مشورت کنند. داروهایی که می توانند با لفلونومید تداخل ایجاد کنند شامل کلستیرامین (Questran)، تولبوتامید (اوریناز) و ریفامپین (ریفادین، ​​ریماکتان) می باشند.

• سیکلوفسفامید
• داروهای سمیت سمی
• کلرامبوسیل (Leukeran)
• نیتروژن موستارد (Mustargen)

داروهای سیتوتوکسیک

داروهای سیتوتوکسیک، نوعی سرکوب کننده سیستم ایمنی هستند که در ابتدا برای معالجه انواع خاصی از سرطان استفاده می شدند اما امروزه برای بیماران با انواع جدی تر لوپوس اختصاص یافته اند. داروهای سیتوتوکسیک با تاثیر بر روی سلول های سیستم ایمنی بدن که آنتی بادی می سازند، کار می کنند. داروهای سیتوتوکسیک می توانند عوارض جانبی طولانی مدت داشته باشند.

سیتوکسان (سیکلوفسفامید)

سیتوکسان یک داروی سیتوتوکسیک است که معمولاً برای بیماران لوپوس با مشکلات جدی کلیوی که به سایر داروها پاسخ نداده اند، کاربرد دارد. دوز سیتوکسان در بیماران مختلف متفاوت است و می تواند به صورت قرص مصرف شود، اما بیشتر اوقات به صورت داخل وریدی (IV) در مطب پزشک تجویز می شود. روش IV معمولا حدود 15 تا 60 دقیقه طول می کشد. پزشکان معمولا یک بار در ماه به مدت 6 ماه و هر بار 2 تا 3 ماه به مدت دو سال سیتوکسان تجویز می کنند. این دارو ها در عرض چند هفته یا ماه علائم بیمار را بهبود می بخشند.

• عوارض سایتوکسان

عوارض جانبی سایتوکسان عبارتند از:

• تهوع و استفراغ
• ریزش مو (آلوپسی)
• بثورات پوستی
• خطر بروز زونا

عوارض جدی تر این دارو شامل کاهش تعداد گلبول های سفید خون است که معمولا حدود 8-12 روز پس از شروع درمان رخ می دهد. سیتوکسان می تواند در موارد طولانی مدت باعث ناباروری در مردان و زنان شود. مصرف این دارو می تواند صدمات جدی به جنین وارد کند، بنابراین زنانی که قصد بارداری دارند قبل از اقدام به بارداری باید با پزشک خود مشورت کنند. سیتوکسان همچنین می تواند منجر به بروز مشکلات مثانه شود و مثانه را تحریک کرده و باعث ایجاد زخم یا خون در ادرار شود. این عارضه رایج است، بنابراین بیماران باید مایعات (حداقل 8 لیوان آب در روز) زیادی بنوشد.

مصرف سیتوکسان در طولانی مدت احتمال بروز سرطان را افزایش می دهد. لوسمی و سرطان مثانه شایعترین نوع سرطان است که در بیمارانی که سیتوکسان مصرف می کنند ایجاد می شود.

مطالعه بیشتر: دردهای بدون علت و بیماری خودایمنی

جهت ویزیت غیرحضوری و فوری بامتخصص آنلاین همین الان کلیک کنید.

• تداخل دارویی سیتوکسان

سیتوکسان می تواند با داروهای خاصی تداخل داشته باشد ، از جمله:

• وارفارین (کوادامین)
• فنوباربیتال (سولفوتون)
• برخی از داروهای روانپزشکی
• داروی نقرس آلوپورینول (آلوپریم، زیلوپریم)
• دیورتیک های تیازیدی مانند هیدروکلروتیازید

Chlorambucil) Leukeran) و خردل نیتروژن (Mustargen)

Chlorambucil) Leukeran) و خردل ازت (Mustargen) داروهای سیتوتوکسیک مشابه سیتوکسان هستند. آن ها در گذشته برای درمان علائم لوپوس مورد استفاده قرار می گرفتند، اما در حال حاضر به طور معمول به عنوان سیتوکسان کاربرد ندارند.Leukeran معمولاً از طریق دهان مصرف و برای افرادی تجویز می شود که نمی توانند سیتوکسان را تحمل کنند یا به دارو حساسیت دارند. این دارو معمولا بهتر از قرص های سیتوکسان تحمل می شود. با این وجود از سیتوکسان تزریقی خطرناک تر است زیرا باید برای مدت زمان طولانی تری مصرف شود که در این شرایط خطر ابتلا به سرطان را افزایش می دهد. بنابراین، بیماران باید حداکثر تا دو سال این دارو را مصرف کنند.

خردل نیتروژن در واقع اولین داروی سیتوتوکسیک موثر در درمان لوپوس بود. اما امروزه به ندرت مورد استفاده قرار می گیرد، زیرا مصرف آن دشوارتر است و باید در بیمارستان به صورت داخل وریدی تزریق شود.