بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون نوعی اختلال پیشرونده سیستم عصبی است که بر حرکت تأثیر می گذارد. علائم این بیماری به تدریج و گاهی اوقات با یک لرزش در یک دست شروع می شود. لرزها رایج هستند، اما این اختلال نیز معمولاً باعث سفتی یا کند شدن حرکت هم می شود. در مراحل اولیه بیماری پارکینسون، ممکن است بازوهای شما هنگام راه رفتن تکان نخورد و گفتار نرم یا نامفهوم شود. علائم بیماری پارکینسون با پیشرفت بیماری و گذشت زمان بدتر می شود. اگرچه بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، اما داروها ممکن است علائم شما را به میزان قابل توجهی بهبود بخشند. گاهی اوقات، پزشک برای تنظیم مناطق خاصی از مغز شما و بهبود علائم، جراحی را پیشنهاد می کند.

بیماری پارکینسون منجر به بروز چه علائمی می شود؟

علائم و نشانه های بیماری پارکینسون برای همه می تواند متفاوت باشد. علائم اولیه ممکن است خفیف و بدون توجه باشد. علائم اغلب از یک طرف بدن شروع می شود و معمولاً حتی بعد از شروع علائم روی هر دو طرف، بدتر از آن طرف می شوند.

علائم و نشانه های پارکینسون ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• لرزش. لرزش یا لرزیدن معمولاً از یک اندام اغلب دست یا انگشتان دست شروع می شود.
• حرکت آهسته (برادی کینزی). با گذشت زمان، حرکت بیمار کند شده و کارهای ساده برای فرد دشوار و وقت گیر می شود.
• عضلات سفت و سخت. سفتی عضلات ممکن است در هر قسمت از بدن شما رخ دهد. عضلات سفت می تواند دردناک باشد و دامنه حرکت را محدود کند.
• از دست دادن حرکات اتوماتیک. بیمار توانایی انجام حرکات ناخودآگاه از جمله چشمک زدن، لبخند زدن یا نوسان دادن بازوهای خود را هنگام راه رفتن را از دست می دهد.
• تغییر در گفتار. ممکن است قبل از صحبت، به نرمی، سریع، مات کردن یا با تردید صحبت کنید.

علت بیماری پارکینسون چیست؟

در این بیماری، سلول های عصبی خاصی در مغز به تدریج تجزیه می شوند یا می میرند. بسیاری از این علائم به دلیل از بین رفتن نورون هایی است که یک پیام رسان شیمیایی در مغز بنام دوپامین تولید می کنند. هنگامی که سطح دوپامین کاهش می یابد، باعث فعالیت غیرطبیعی مغز و منجر به علائم بیماری پارکینسون می شود.

علت این بیماری ناشناخته است، اما به نظر می رسد عوامل مختلفی نقش دارند، از جمله:

• ژن های شما محققان جهش های ژنتیکی خاصی را شناسایی کرده اند که می تواند باعث این بیماری شود. اما این موارد غیر معمولی است.

با این حال، به نظر می رسد تغییرات خاص ژن خطر ابتلا به پارکینسون را افزایش می دهد اما با خطر نسبتاً کمی از بیماری پارکینسون برای هر یک از این نشانگرهای ژنتیکی وجود دارد.

• محرک های محیطی قرار گرفتن در معرض سموم خاص یا عوامل محیطی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون بعدی را افزایش دهد، اما خطر نسبتاً اندک است.

محققان همچنین خاطرنشان كردند كه در مغز مبتلایان به این بیماری تغییرات بسیاری رخ می دهد، اگرچه هنوز مشخص نیست كه چرا این تغییرات رخ می دهد. این تغییرات شامل موارد زیر است:

• حضور اجساد لوئی. تعداد مواد خاص در سلولهای مغزی نشانگرهای میکروسکوپی بیماری پارکینسون هستند. اینها اجساد لوئی نامیده می شوند و محققان معتقدند که این اجسام لوئی سرنخ مهمی را برای علت این بیماری در اختیار دارند.
• آلفا سینوکلین در بدن لوئی یافت می شود. اگرچه بسیاری از مواد در بدن لوئی یافت می شوند، دانشمندان معتقدند که مهمترین آن پروتئین طبیعی و گسترده ای است به نام آلفا سینوکلین (a-synuclein). یافت می شود.

چه عواملی خطر بیماری پارکینسون را افزایش می دهد؟

عوامل خطر این بیماری شامل موارد زیر است:

• سن. جوانان به ندرت به این بیماری مبتلا می شوند. معمولاً این بیماری در میانسالی شروع می شود و خطر آن با افزایش سن افزایش می یابد. معمولاً افراد در حدود 60 سال یا بالاتر به این بیماری مبتلا می شوند.
• وراثت. داشتن خویشاوند نزدیک، مبتلا به بیماری پارکینسون احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد. با این حال، خطرات شما هنوز اندک است، مگر اینکه در خانواده خود بستگان زیادی با بیماری پارکینسون داشته باشید.
• ارتباط جنسی. مردان بیشتر از زنان در معرض بیماری پارکینسون هستند.
• قرار گرفتن در معرض سموم. قرار گرفتن در معرض علف کش ها و سموم دفع آفات ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کمی افزایش دهد.

بیماری پارکینسون منجر به بروز چه عوارضی می شود؟

بیماری پارکینسون اغلب منجر به بروز عوارض جانبی زیر می شود:

• مشکلات بلع. با پیشرفت وضعیت، بیمار در بلع دچار مشکل می شود.
• مشکلات تفکر. ممکن است بیمار مشکلات شناختی (زوال عقل) و مشکلات تفکر را تجربه کند. این موارد معمولاً در مراحل بعدی بیماری پارکینسون اتفاق می افتد. چنین مشکلات شناختی خیلی به داروها پاسخگو نیستند.
• افسردگی و تغییرات عاطفی.  احتمال دارد بیمار در مراحل اولیه دچار افسردگی شود. درمان افسردگی می تواند مسئولیت رسیدگی به سایر چالش های بیماری پارکینسون را آسان تر کند. بیمار همچنین ممکن است تغییرات عاطفی دیگری مانند ترس، اضطراب یا از بین رفتن انگیزه را تجربه کنید. پزشکان می توانند برای درمان این علائم داروهایی به شما بدهند.
• مشکلات جویدن و خوردن. بیماری اواخر مرحله پارکینسون بر عضلات دهان فرد تأثیر می گذارد و جویدن را مشکل می کند. این می تواند منجر به خفگی و تغذیه نامناسب شود.
• مشکلات خواب و اختلالات خواب. مبتلایان به پارکینسون اغلب دارای اختلالات خواب هستند، از جمله بیدار شدن مکرر در طول شب، بیدار شدن زود هنگام یا خوابیدن در طول روز.
• مشکلات مثانه. بیماری پارکینسون باعث ایجاد مشکلات مثانه از جمله عدم توانایی در کنترل ادرار یا مشکل در ادرار می شود.
• یبوست. بسیاری از مبتلایان به پارکینسون دچار یبوست می شوند.

راه های پیشگیری از بیماری پارکینسون چیست؟

از آنجا که علت پارکینسون ناشناخته است، راه های اثبات شده برای جلوگیری از ابتلا به این بیماری نیز یک رمز و راز باقی مانده است. برخی تحقیقات نشان داده اند که ورزش هوازی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد. برخی تحقیقات دیگر نشان داده است که افرادی که کافئین می نوشند که در آن قهوه، چای و کولا وجود دارد نسبت به افرادی که آن را نمی نوشند، بیماری پارکینسون را کمتر می بینند. با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا کافئین در واقع از ابتلا به پارکینسون محافظت می کند، یا به طریقی دیگر مرتبط است. در حال حاضر شواهد و مدارک کافی برای نشان دادن نوشیدن نوشیدنی های کافئین دار برای محافظت در برابر پارکینسون وجود ندارد. چای سبز همچنین با کاهش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون مرتبط است.

راه های تشخیص بیماری پارکینسون چیست؟

هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص بیماری پارکینسون وجود ندارد. پزشک شما که در شرایط سیستم عصبی (متخصص مغز و اعصاب) آموزش دیده است، بیماری پارکینسون را بر اساس تاریخچه پزشکی، بررسی علائم و نشانه های شما و معاینه عصبی و جسمی تشخیص می دهد. پزشک می تواند اسکن SPECT SPECT با نام تومونگرافی کامپیوتری خاص با انتشار یک فوتون را به نام اسکن انتقال دهنده دوپامین (DAT) پیشنهاد کند. اگرچه این امر می تواند به حمایت از سوء ظن بیماری پارکینسون کمک کند، اما این علائم و معاینه عصبی در نهایت تشخیص صحیح را نشان می دهد. بیشتر افراد به اسکن DAT احتیاج ندارند. پزشک ممکن است آزمایشات آزمایشگاهی مانند آزمایش خون را تجویز کند.

آزمایشات تصویربرداری – مانند MRI، CT، سونوگرافی مغز و اسکن PET – همچنین برای کمک به رد سایر اختلالات استفاده می شود. آزمایشات تصویربرداری به ویژه برای تشخیص بیماری پارکینسون مفید نیستند.

گاهی اوقات برای تشخیص بیماری پارکینسون زمان لازم است. پزشکان ممکن است برای ارزیابی وضعیت و علائم شما در طول زمان و تشخیص بیماری پارکینسون، قرارهای منظم پیگیری با متخصصان مغز و اعصاب آموزش دیده در اختلالات حرکتی را توصیه کنند.

آیا بیماری پارکینسون درمان پذیر است؟

بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، اما داروها می توانند به کنترل علائم کمک کنند، غالباً بطور چشمگیری. در بعضی موارد بعدی ممکن است توصیه به عمل جراحی شود. پزشک شما تغییرات سبک زندگی، به خصوص ورزش هوازی در حال انجام را نیز توصیه می کند. در بعضی موارد، فیزیوتراپی که بر تعادل و کشش تمرکز دارد نیز مهم است. یک آسیب شناس به زبان گفتار ممکن است به بهبود مشکلات گفتاری بیمار کمک کند.

داروها

داروها می توانند در مدیریت مشکلات در راه رفتن، حرکت و لرزش کمک کنند. این داروها دوپامین را افزایش داده یا جایگزین می کنند. افراد مبتلا به پارکینسون غلظت دوپامین مغزی کمی دارند. با این حال، دوپامین به طور مستقیم نمی تواند تزریق شود، زیرا نمی تواند وارد مغز شما شود. ممکن است بعد از شروع درمان بیماری پارکینسون، علائم خود را به میزان قابل توجهی بهبود بخشید. با این حال، با گذشت زمان، فواید داروها اغلب کاهش می یابد یا کمتر سازگار می شوند. معمولاً هنوز هم می توانید علائم خود را به خوبی کنترل کنید.

روش های جراحی

تحریک عمیق مغز. در تحریک عمیق مغز (DBS)، جراحان الکترود را در قسمت خاصی از مغز قرار می دهند. الكترودها به ژنراتوري كه در قفسه سينه در نزديك شانه متصل مي شوند كه پالس هاي الكتريكي را به مغز شما ارسال مي كنند و ممكن است علائم بيماري پاركينسون را كاهش دهد. تحریک عمیق مغزی بیشتر به افرادی که از بیماری پیشرفته پارکینسون برخوردارند و دارای پاسخ های دارویی ناپایدار (لوودوپا) هستند، ارائه می شود.

سبک زندگی و داروهای خانگی بیماری پارکینسون

اگر تشخیص بیماری پارکینسون را دریافت کرده اید، لازم است با پزشک خود همکاری نزدیکی داشته باشید تا یک برنامه درمانی پیدا کنید که بیشترین تسکین را از علائم با کمترین عوارض جانبی به شما ارائه دهد. همچنین برخی از تغییرات سبک زندگی ممکن است به راحت تر زندگی با بیماری پارکینسون کمک کند.

تغذیه سالم

در حالی که اثبات نشده است که هیچ غذایی یا ترکیبی از مواد غذایی به بیماری پارکینسون کمک می کند، برخی از غذاها ممکن است به سهولت برخی از علائم کمک کند. به عنوان مثال، خوردن غذاهای پر فیبر و نوشیدن مقدار کافی مایعات می تواند به جلوگیری از یبوست که در بیماری پارکینسون شایع است کمک کند.

یک رژیم متعادل همچنین مواد مغذی مانند اسیدهای چرب امگا 3 را فراهم می کند که ممکن است برای افراد مبتلا به پارکینسون مفید باشد.

ورزش

ورزش می تواند قدرت، انعطاف پذیری و تعادل عضلات را افزایش دهد. ورزش همچنین می تواند بهزیستی شما را بهبود بخشد و افسردگی یا اضطراب را کاهش دهد. پزشک ممکن است برای یادگیری یک برنامه ورزشی فیزیوتراپی را پیشنهاد دهد. همچنین وی می تواند تمریناتی از قبیل پیاده روی، شنا، باغبانی، رقص، ایروبیک آب یا کشش را توصیه کند. بیماری پارکینسون می تواند احساس تعادل و راه رفتن با یک راه رفتن عادی را دشوار می کند. ورزش ممکن است تعادل شما را بهبود بخشد. این پیشنهادات همچنین ممکن است به شما کمک کند:

• سعی کنید خیلی سریع حرکت نکنید.
• در هنگام راه رفتن ابتدا پاشنه خود را به زمین بزنید.
• در حالی که پیاده روی می کنید، به طور مستقیم نه پایین، به سمت جلو بنگرید.
• اگر متوجه شدید خود را تغییر داده اید، وضعیت خود را متوقف کرده و بررسی کنید. بهتر است مستقیم بایستید.

جلوگیری از سقوط

در مراحل بعدی بیماری ممکن است راحت تر سقوط کنید، حتی بیمار فقط با فشار یا دست انداز کوچک تعادل خودش را از دست بدهد.

فعالیت های روزمره زندگی

فعالیت های روزمره زندگی – مانند لباس پوشیدن، غذا خوردن، استحمام و نوشتن – برای مبتلایان به پارکینسون می تواند دشوار باشد. یک متخصص کاردرمانی می تواند تکنیکی را به شما نشان دهد که زندگی روزمره را آسان تر می کند.

روندهای درمانی جایگزین بیماری پارکینسون

درمان های حمایتی می توانند به کاهش برخی از علائم و عوارض این بیماری مانند درد، خستگی و افسردگی کمک کنند. این روش ها وقتی به همراه درمان های شما انجام می شوند و کیفیت زندگی را بهبود می بخشند:

• ماساژ. ماساژ درمانی می تواند تنش عضلانی را کاهش داده و باعث آرامش شود. اما این روش درمانی بندرت تحت پوشش بیمه درمانی قرار دارد.
• تایچی. شکل قدیمی ورزش چینی، تای چی از حرکات آهسته و روان استفاده می کند که ممکن است باعث افزایش انعطاف پذیری، تعادل و قدرت عضلات شود. تای چی همچنین ممکن است از سقوط و افتادن بیمار جلوگیری کند. چندین شکل از تای چی برای افراد در هر سنی و شرایط جسمی مناسب است.

یک مطالعه نشان داد که تای چی ممکن است تعادل افراد مبتلا به بیماری پارکینسون خفیف تا متوسط ​​را بیش از تمرینات کششی و مقاومت در برابر بهبود بخشد.

• یوگا. در یوگا، حرکات کششی و ایجاد حرکات نرم انعطاف پذیری و تعادل را افزایش می دهد.
• تکنیک الکساندر. این روش که بر وضعیت بدنی، تعادل و تفکر در مورد نحوه استفاده از ماهیچه ها تمرکز دارد ممکن است تنش و درد عضلات را کاهش دهد.
• مراقبه. در مدیتیشن، شما بی سر و صدا ذهن خود را بر روی یک ایده یا تصویر متمرکز می کنید. مدیتیشن ممکن است استرس و درد را کاهش دهد و احساس بهزیستی شما را بهبود بخشد.
• حیوان خانگی درمانی. داشتن یک سگ یا گربه ممکن است انعطاف پذیری و حرکت شما را افزایش داده و سلامت عاطفی را بهبود بخشد.